Vanochtend had ik al meteen door, dat het een kleurrijke zonsopkomst zou worden. Rond de klok van acht werd de lucht aan de overkant, aan het westen, namelijk roze, paars en lila gekleurd. Dat betekende in ieder geval, dat de zon zoals altijd (!) in het oosten opkwam, maar eveneens, dat haar zonnestralen vrij spel kregen. Er waren nauwelijks wolken om ze tegen te houden. Niet lang hierna werd de lucht meer en meer oranje. Dat is het teken, dat de zon boven de boomtoppen uitkomt. En we hadden geluk: de boomtoppen aan de overkant werden oranje. Schitterend om te zien! Binnen een half uur stonden de bomen van top tot teen “in brand”. Een ondergaande zon kan mooi zijn, maar als de zon opkomt is het soms ook een heel mooi schouwspel!
Gisteren had ik de spulletjes voor onze kerstboom van zolder gehaald. Deze ochtend haalden we samen de andere kratten van zolder. We plaatsten ze op de voorste overloop, want als alles meteen naar beneden zou worden gebracht, konden we niet meer van de hal gebruik maken! Elk jaar verbazen we ons er weer over, hoeveel kerstdecoraties we eigenlijk hebben. En ieder jaar zeg ik tegen mezelf, dat ik het niet weer zo gek maak als vorig jaar. Als het gezegd is, is het meteen ook weer vergeten: bijna het hele huis werd in de afgelopen jaren weer omgetoverd in de kerstsfeer. Of het me dit jaar lukt om te “bezuinigen”? Wij houden nou eenmaal erg van de kerstdagen en alles wat daarmee te maken heeft. Vorig weekend hadden we graag de kerstmarkt in Åsens By, bij Vireda willen bezoeken, maar jammer genoeg hadden we zaterdag geen tijd en lag ik zondag nagenoeg de hele dag ziek op bed. Komend weekend is de kerstmarkt in Eksjö. Het is de bedoeling om daarheen te gaan. Het is nu immers nog eens extra sfeervol met de lage temperaturen en zoveel sneeuw!
Toen alle boxen een verdieping lager waren waren reed Heiko naar Erling. In Västorp. Het had opnieuw stevig gevroren vannacht: het was 15 graden onder nul! Het was dan ook wederom fantastisch om door de omgeving te rijden. Het is slechts een kort ritje, maar het zorgde wel alweer voor de nodige sfeervolle momenten. Vorige week, toen we bij Erling en Britt hadden gegeten, had Erling gezegd dat hij weer een paar boomstammen op een stapel had liggen. Die konden wij wel van hem krijgen. Kosten? Een kleine vergoeding voor zijn diesel in de tractor. Heiko moest maar even een keer komen kijken. En dat deed hij vanochtend dus. Erling stapte bij Heiko in de auto, omdat de ruiten van de Hyundai schoon waren en die van zijn auto dicht gevroren waren. Samen reden ze een stukje in zijn bos en “ergens” wees Erling de stapel met stammen aan.
Hij vertelde, dat het te weinig was voor een vrachtauto om op te laten halen. Maar hij wilde het wel op zijn boomstammen-kar gooien en met de tractor bij ons thuis afleveren. “Perfect, doe maar! ” Wanneer hij het hout precies komt brengen weten we nog niet, maar zodra het kan zal hij zich wel melden. Bij de schuur van Erling waren de sneeuwduintjes heel duidelijk te zien. Het lag naast de schuur, welke in een open gedeelte staat en dan ook nog eens boven op een heuvel. Daar wil de wind wel omheen waaien en de sneeuw meenemen, om het vervolgens daar in de vorm van sneeuwduinen neer te leggen. Lijkt mooi!
Toen Heiko weer binnenkwam was ik net even aan het bellen met mijn neef Sietse. Bijna dagelijks hebben we contact via WhatsApp en een paar keer in de maand hebben we telefonisch contact. Dan praten we weer uitvoerig bij. Een gesprek van meer dan een uur is dan meer regel dan uitzondering. Tegen half twaalf begon Heiko een broodje klaar te maken, want hij moest vanmiddag naar het ziekenhuis in Jönköping. Gisteren hadden ze ineens gebeld met de vraag of hij vandaag kon komen. Er was iemand uitgevallen voor hetzelfde onderzoek en zodoende werd hem op korte termijn een afspraak aangeboden. Dat wilde hij wel. Het betrof een neurografie, dat door de neuroloog van het ziekenhuis in Eksjö was aangevraagd. Er zou opnieuw zo´n “stroomstootjes-onderzoek” plaatsvinden, om te meten in hoeverre de zenuwen nog signalen doorgeven en hoe snel ze dat doorgeven. Ze meten dan de zenuwen die de spieren aansturen, en de zenuwen die het gevoel aansturen. In een tweede onderzoek werd de spierkracht in de benen gemeten. Dat onderzoek heet een EMG-onderzoek. Deze afspraken stonden voor twee respectievelijk drie uur.
Het was een “vervelend” uurtje rijden naar Jönköping. De zon was er zo goed als de hele reis bij… Zucht… Ruim op tijd parkeerde Heiko de auto in de parkeergarage. Vorig jaar had hij dat ook een keer gedaan en zodoende wist hij, dat hij via een app op de telefoon kon betalen. Het was de app van EasyPark. Dat werkt perfect. Binnen een paar minuten had hij de gewenste parkeertijd ingevoerd en werd er via Swish afgerekend. Hij wilde net de parkeergarage verlaten toen hij zich bedacht “Hoe weten ze nu met welke auto ik ben?” Hij bekeek de app nog een keer en zag dat hij het kenteken vorig jaar al in deze app had ingevoerd. Prima toch? Nee! Hij was nu niet met de Volvo, maar met de Hyundai! Hij stopte de parkeertijd meteen en voerde in de app een tweede kenteken in. Die van de Hyundai. Daarna selecteerde hij dat kenteken en startte de parkeertijd in de app opnieuw. Ook die betaling ging vlotjes via Swish en ondertussen was de eerste betaling, voor het kenteken van de Volvo, alweer teruggestort. Geweldig! Bij de ingang, in de centrale hal van het ziekenhuis, vroeg hij een gastdame naar de juiste afdeling (O) en verdieping (5) en liep hij de juiste gang in, ging de juiste trap omhoog en meldde hij zich op de betreffende afdeling digitaal aan.
Bij de receptie op de afdeling vroeg hij om “handwarmers”, omdat de zenuwen beter geleiden als de handen en voeten warm zijn. Die “handwarmers” zijn plastic zakjes met een chemische verbinding daarin, wat warm wordt als je iets binnen dat plastic zakje knakt. Die handwarmers waren wel nodig, want van het kleine stukje buiten lopen had hij koude handen gekregen. In de kleine wachtruimte kon hij vervolgens plaatsnemen tot hij zou worden opgeroepen. Daar had hij nog net even tijd om mij te informeren dat hij er was, toen er al iemand aankwam om hem op te halen. Ruim tien minuten eerder dan de geplande afspraak. Meestal lopen ze uit de planning, maar nu was het eens een keer andersom. Voor dit eerste onderzoek werd er een naald in verschillende beenspieren gedrukt en kon via een draadje naar de computer de spierkracht worden gemeten. Een onplezierig onderzoek.
Zodra de spier aangetrokken werd kreeg Heiko nagenoeg meteen kramp in die spier. Zoals ook zo vaak ´s nachts. Regelmatig wordt hij ´s nachts wakker omdat hij kramp in een spier in zijn benen heeft. Het onderzoekje duurde alles bij elkaar ongeveer een half uurtje. Terug in de wachtkamer vervolgens en wachten tot het drie uur was en hij opgeroepen zou worden voor het volgende onderzoek. Maar ook voor dat onderzoek kwam iemand hem al ruim van tevoren ophalen. Om half vier stond hij buiten bij de auto en stopte hij de parkeertijd via de app van EasyPark. Een uur later was hij terug in Ödarp en kon hij me vertellen hoe het allemaal was verlopen.
Ik had vanmiddag met mijn vriendin Froukje in Hoogezand gebeld. Zij is op vrijdag altijd vrij van haar werk. Ze werkt in de catering. De laatste tijd op de afdeling corona van het UMCG. Niet op een afdeling waar patiënten worden geholpen, maar waar bijvoorbeeld afspraken voor vaccinaties worden gemaakt en waar wordt onderzocht waar iemand besmet is geraakt. Door haar vrije dag hadden we dan ook wel “even tijd”. Dat werd grofweg anderhalf uur! Tja, wij vrouwen hebben nu eenmaal veel om te bepraten. Haar man Geert was ook al thuis. Die werkt in Groningen bij de brandweer. Het was eigenlijk de bedoeling geweest om onze kerstboom op te zetten, maar ja, sociale contacten zijn voor mij ook erg belangrijk hoor! Toch begon ik na het telefoongesprek met het opbouwen van onze plastic kerstboom. Het is er een met losse takken die je in een frame drukt, maar dan wel in de juiste volgorde en op kleur. Onderin moeten uiteraard de langste takken komen en verder naar boven worden ze steeds korter.
Het is even opletten, maar met behulp van de kleur die op de pen van de takken staat komt het goed, toch? Hmmm… De kleur paars had ik toch gehad? Hoe kan het nu dan dat ik daarvan nog eentje overhoudt in de doos? Ondertussen was het in de kamer al een beetje schemerig geworden en kon ik het verschil tussen blauw en paars niet meer zien. Gelukkig hebben we dan hulpmiddelen in de vorm van een zaklantaarn, waarmee je binnen in de boom kunt schijnen. Daar waar de pennen van de zijtakken in de stam gedrukt moeten worden. Toen ontdekte ik nog een vrije plek. Net op het moment dat Heiko binnenstapte had ik de boom in elkaar. Het verdere optuigen doe ik morgen!
