Heiko 62 jaar jong!

“Lang zal hij leven, lang zal hij leven…” Of zoals de Zweden zingen: “Ja må han leva, ja må han leva…”: vandaag vierde Heiko zijn verjaardag voor de 62e keer in zijn leven en voor de 6e keer in Zweden! Zijn nieuwe leeftijd is echter geen tiental en wordt zodoende niet gevierd. Verjaardagen worden hier gevierd tot de 18e levensjaar en daarna wordt alleen nog maar een feestje gegeven als men 30 – 40 – 50 – 60 enzovoort jaar oud wordt. Voor ons was er zodoende ook geen aanleiding, om mensen uit te nodigen voor koffie met gebak en een borrel met hapjes. Toch werd Heiko gefeliciteerd met zijn verjaardag. Omdat we toevallig bezoek hadden van Hans en Dineke uit Wildervank, werd hij nadat hij eerder door mij en Ebba was gefeliciteerd, toch nog de hand geschud en gefeliciteerd.

Beide vrienden vielen met de neus in de boter, want wie jarig is trakteert! Rond elf uur was het echter over met de pret: ze gingen weer richting huis. Niet rechtstreeks! Ze willen nog langs een stuk van de westkust rijden. Ze hebben nog vakantie. De camper werd nog even bekeken, want daar zat een bed in de lengte in. Hoe ideaal voor langere mensen! Toen werd nog een kleine gitaar uit de “husbil” gehaald. Daar spelen ze beide onderweg een beetje op. Hans om de vingers soepel te houden en Dieneke om het te leren. Het was ontzettend leuk, dat we ze op bezoek hebben gehad. Ze namen uiteindelijk voor ons de moeite, om hier “even” 300 kilometer naar het noorden te rijden. Waarschijnlijk zien we ze nog wel eens terug, want ze bleven zich verwonderen over de natuur, rust en ruimte in Zweden. “Jongens, het was gezellig! Vi ses!”

In de loop van de ochtend kwamen vele felicitaties voor Heiko via de mail, Whatsapp, Snapchat, Facebook, LinkedIn en Messenger. Oftewel, via de verschillende sociale media. Een paar familieleden die belden en verder waren er een aantal kaartjes binnengekomen. Kortom, de verjaardag is niet ongemerkt aan hem voorbijgegaan! Van Klaas en Reinie kreeg hij ook een kaart, met daarin een setje nieuwe snaren voor de 12-snarige gitaar! Ze hadden daarover met mij overleg gehad en samen regelden we dit pakje. Toen die snaren in Muntendam werden afgeleverd, werden ze naar Heiko doorgestuurd. Ik lette extra op de postbus en kon zodoende het pakje bewaren voor vandaag!

Heiko speelt al enkele jaren op een 11-snarige gitaar.
Die elf snaren zijn overigens ook al heel oud. Die zitten er minstens tien jaar op! Het mooie is daar nu wel van af.
Niet alleen qua uiterlijk, maar ook qua geluid. De nieuwe snaren geven vast een veel mooier geluid.
“Binnenkort maar even omwisselen, Heiko!”

Aan het einde van de ochtend belden we nog (met beeld) met Heiko zijn ouders. We feliciteerden elkaar over en weer! We weten, dat ze een kaartje voor hun jarige zoon op tijd hebben verzonden, maar vanwege de onregelmatige postbezorging en Goede Vrijdag en de Paasdagen was hun kaartje nog niet ontvangen. “Wat in het vat zit…”

Aan het einde van de middag reden we samen naar Aneby! Natuurlijk reden we even extra langzaam bij Stalpet, de hoogste (!) waterval van zuid Zweden. Die had er weer zin in, want het vele water kletterde met een behoorlijke snelheid naar beneden. Een heerlijke douche eigenlijk. Toch hielden we het maar droog, want daaronder in het dalletje lag nog veel sneeuw en ijs!

Eenmaal in Aneby parkeerden we de auto voor Aneby Grill.
We hadden er namelijk voor gekozen,
om daar vandaag samen een pizza te eten!
We kozen dit keer niet voor de nagenoeg traditionele bestelling
van een kipschotel “kyckling tallrik”, maar gingen allebei voor een pizza.
Heerlijk! Het zat er echt heel gezellig en lekker ontspannen.
We hebben tijdens het eten plezant gebabbeld!

Na ruim een uur reden we terug naar Ödarp en zagen we onderweg, in het dalletje tussen Aneby en onze bergen, het ondergelopen weiland weer. Het was nog weer erger geworden met al dat water. In de verte zagen we zelfs de grote ronde witte strobalen in het water liggen! Die boer was blijkbaar te laat met het binnenhalen van die strobalen. Overvallen door de sneeuw en nu het smeltwater? De komende weken kan hij er ook nog niet met een traktor bijkomen. Zolang de vorst in de grond zit, kan het water immers niet weg en is het terrein ontoegankelijk. Jammer hoor.

Hier stonden minstens twaalf reetjes te eten!

Eenmaal terug weer in de bossen, zagen we op verschillende plaatsen een heleboel reeën in het veld. Meteen bij de eerste ontmoeting was het bingo. Daar zagen we namelijk een groep van minstens 12 reeën! Gedurende de terugrit kwam de teller op ruim 20 gespotte reetjes staan. Mooi man!

Ook zagen we weer de twee kraanvogels, vlakbij Bordsjö.

Eenmaal weer thuis (nog heerlijk bij daglicht) viel het oog ons op de noordelijke border. Die bij de oprit langs ligt. Daar zagen we tulpenbollen uitkomen en de pioenroos ook! Dat zijn toch wel tekenen, dat de lente ook hier al wel degelijk is begonnen! Nu het weer nog even. Geen vorst meer… De sneeuwklokjes waren eveneens wederom zichtbaar geworden, nu ook daar de sneeuw nagenoeg verdwenen is! Ebba kwam ons in de keuken verwelkomen. Had ze door, dat Heiko jarig was en zij nog geen traktatie had gehad? Daar hebben we even verandering in gebracht, door haar ook een paar lekkernijen te geven. Die gingen erin als koek! En zo kwam er een einde aan deze dag. Een dag waarop niet alleen Heiko zijn verjaardag, maar ook “Långfredag” (Goede Vrijdag) werd gevierd!