Er is er een jarig…

“Dat kun je wel zien, dat ben ik!” Vandaag werd ik 59 jaar en daarmee ging meteen mijn 60ste levensjaar in. Wat klinkt dat oud! In de tijd dat we rond de twintig waren, vond je iemand van 60 ontzettend “op leeftijd”. Misschien ook door het feit, dat men zich toen ouder kleedde. Want wij voelen ons nu helemaal niet oud. Een uitzondering daargelaten. Dat weten we allemaal wel. Vandaag voelde ik me jong “in lijf en leden!”

De dag begon meteen al heel mooi, doordat er een bijzondere zonsopkomst te zien was. Niet zoals vaker wanneer de zon gewoon langzaamaan hoger gaat staan. Dat deed hij natuurlijk wel, maar dit keer in een soort balk! In die balk zag ik prachtige kleuren, die weerkaatsten op de wolken. Tussen de bomen door werd het geel, oranje en bruin(-ig). Schitterend!

In die zonnestralen zag ik ook, dat de boswilg al open katjes heeft! Zilvergrijs en zacht als fluweel zien we momenteel weer honderden wilgenkatjes aan deze boom. Wist je, dat het de voortplantingsorganen van de wilg zijn? Straks, als ze nog even “ouder” zijn, dan is elk minuscuul “pluisje” één volwaardige bloem!

Heiko verraste mij net voor de koffie met een verjaardagskaart met een lieve tekst en aantal cadeautjes! Onder andere een drietal decoratieve lelies voor straks in de vijver, een mooie mok, kaarsenhouders met kaarsen en snoepgoed. Mooie, bruikbare en lekkere dingen. Ook had hij de post de laatste tijd in de gaten gehouden en waarvan hij dacht, dat het een kaart voor mij was, had hij aan de kant gelegd en mij nu gegeven.

De kaarten waren allemaal mooi en stuk voor stuk waren er aandoenlijke teksten in geschreven. Een viel toch wel heel erg op. Die van oudste dochter Elise en haar gezin: een super grote kaart met Pinoccio op de voorkant, die in het Engels zegt “Maak je geen zorgen, zo oud ben je nou ook nog niet!” Waarom zou de neus van Pinoccio zo lang zijn???

Ebba zorgde ervoor, dat niemand bij de verjaardagskaartjes kwam! Of kon ze ruiken, dat er een zakje snoepjes voor haar tussen lagen?

Nou blijkt, dat Heiko van “vrienden” (wie weet ik dus niet) het verzoek had gehad hun toegezonden cadeautje even te bewaren voor mijn verjaardag. Het was immers voor vandaag bestemd. Donderdag was dat pakje inderdaad gekomen en Heiko gaf me die vandaag. De verrassing was groot, dat het kaartje van Heiko zijn ouders was! Met de nodige lieve felicitaties. En… Metworsten en rookworsten! Wat prachtig! Nee, het pakje van onze “vrienden” is er nog niet…

En alsof al dit moois nog niet genoeg was, kwam Heiko ook nog met een staafmixer!
Hij had die in een folder van een supermarkt gezien.
Alleen was het de folder van deze week!

Vanochtend ging hij daarom al vrij vroeg naar Tranås, om die mixer op te halen!

Is dat lief of lief?

Rond de klok van elf kwamen onze buren en vrienden Erling en Britt. Ze brachten een boeket met rode tulpen mee. Mooi! Vanaf het moment, dat zij binnenkwamen was het gezellig. Ze zijn heel sociaal en een stelletje grappenmakers ook nog! Gesprekstof hadden we weer genoeg. Af en toe vergaten ze even, dat mijn Zweeds iets “minder goed” is, dan dat van Heiko en moest er iets herhaald of uitgelegd worden. Dat was geen probleem!

En wat krijg je bij de koffie als ik jarig ben? Natuurlijk een stuk mokkataart! Daar keek ik al een poosje naar uit. Meestal maak ik de taart half slagroom en half mokka. Omdat ik nog wist, dat Erling en Britt destijds voor mokka hadden gekozen was de keuze helemaal goed. Heiko is er niet zó gek op. Gelukkig maakte de toefjes slagroom op de taart veel goed!

Net op het moment, dat we met de taart zouden beginnen belde Daniëlle. Om mij te feliciteren! Ook Noud was in beeld en die was gezellig aan het babbelen. En hij zei: “Happy Birthday!” Dap-per! We hebben niet zo lang gesproken, omdat er al visite was. We spraken af, dat we binnenkort langer zullen babbelen!

Van al dat praten krijg je een tekort aan energie en daarom nodigden we de buurtjes uit om bij ons te lunchen. Stiekem had ik gisteren al een soepje gemaakt: tomatengroentesoep met balletjes! Daar zeiden ze geen nee tegen. Ze vonden de soep heerlijk en iets nieuws, want deze variatie op de tomatensoep kenden ze niet. Tegelijkertijd lieten we ze kennismaken met de rozijnenbolletjes. In koor riepen ze: “Lekker!” We bleven nog een poosje praten, want gesprekstof is er altijd wel. Na een kopje koffie “na” gingen ze toch rond half drie huiswaarts.

Wij bleven ineens in een stilte achter… Samen ruimden we alles even op en nam ik de tijd, om iedereen die me via WhatsApp had gefeliciteerd te bedanken. En via de mail en op Facebook. Dat waren er best wel veel. Erg fijn, dat mensen je niet vergeten zijn. Ook al woon je 1.000 kilometer of meer van elkaar vandaan. Dat doet een mens enorm goed!

Deze avond namen we samen nog een borreltje op mijn verjaardag. Lekker op de bank hangend en genietend van een toastje met eier- of tonijnsalade.
En natuurlijk hadden we een stukje metworst gepakt. Die van Heiko zijn ouders moest natuurlijk wel geproefd worden!

Zodat ik niemand vergeet:
“Iedereen erg bedankt voor de felicitaties voor mijn 59ste verjaardag!”