Is het geen plaatje? Wat dit soort beelden betreft zou je elke morgen zo vroeg willen zijn. Ook deze ochtend had namelijk mistvorming.
En wederom zaten er prachtige “witte” webben in de diverse boompjes en struiken.
Doordat de zon aan de oostkant nét over de vele bomen scheen, verlichtte zij de boomtoppen aan de westkant.
De kleuren van deze beelden vind ik prachtig. Het groene van de berken en jonge dennen en sparren, het geel van de bladeren van de berken, het witte van de mist en webben, het roze en blauw in de lucht, het bruine en oranje van de grote bomen: fantastisch!
Met de nieuwe mobiele telefoon maakt Heiko nu ook prachtige foto´s, omdat met name de kleuren echter zijn.
En dan heb je ook nog het maantje in beeld!
Het plaatje klopt! Goedemorgen!
Maar wat is dit? Dit insectje lag vanochtend op de veranda. Helaas dood. Alleen is mij niet duidelijk wat voor insect het nou is. Is het een Ichneumonidae, een sluipwesp? Die kwam tijdens het zoeken er het dichtste bij. Gewone sluipwespen zijn een grote familie van insecten, met ongeveer 22.000 beschreven soorten! Ze behoren tot de orde van de vliesvleugeligen. “Deze slank gebouwde insecten hebben een zeer dunne taille, dit is een heel dunne overgang van het borststuk naar het achterlijf. De lichaamslengte varieert van 0,3 tot 4,2 centimeter. De vrouwtjes hebben een lange legboor. Sluipwespen zijn een vrij bekende groep, omdat ze parasitoïden zijn van andere insecten, waaronder enkele schadelijke soorten.” Even uitleg: een parasiet is een organisme of een virus, dat zich ten koste van een ander organisme waarmee hij samenleeft in stand houdt en vermenigvuldigt. De schade aan de gastheer is niet zo groot, dat deze aan de relatie ten onder gaat. Als dat wel het geval is dan wordt gesproken van een parasitoïde. Doorgaans vind je de sluipwespen in slootjes en beekjes. Maar of dit een sluipwesp is?
Vorige week was Heiko samen met zijn baas Kenth Örtengren naar een klant in het plaatsje Sommen gereden. Daar werd een klus bekeken. Er stond namelijk een, zéér uit de kluiten gewassen, haag van coniferen. De grootste die Heiko ooit had gezien. Deze haag was namelijk drie meter breed, vier meter hoog en 45 meter lang! De klant wilde de heg graag geknipt hebben. Aan beide kanten, dat was dus 90 meter heg… Eveneens moest de heg 2,30 meter hoog worden. Oh jee… Op de zaak zaagden ze een bamboestok op een lengte van 2,30 meter. Die namen ze mee op de aanhanger, samen met een heggenschaar, bladharken, een dekkleed, twee trappen en een elektrische steekzaag op batterijen. Daarmee zou de klus geklaard moeten worden.
Terwijl Heiko met de zijkanten begon te snoeien, begon collega Anton met de bovenkant. De bamboestok werd tegen de heg aangezet en daarmee had hij de juiste hoogte voor het afzagen van de top. Dat was nog niet zo eenvoudig, omdat de heg zo breed was en de stammen in het midden van de heg stonden. Dat zo´n kleine conifeer zo enorm breed kan worden: onvoorstelbaar! Met kunst en vliegwerk lukte het Anton, om eerst de toppen van de ene kant van de heg af te zagen. Grote stapels met takken vormden zich op de grond. Regelmatig namen de beide mannen een pauze, want het was erg inspannend werk.
Ongeveer vier uur later (!) hadden ze één kant van de heg bedwongen met z´n tweeën. Ze verhuisden alles vervolgens naar kant van de buren. Daar werd het feest voortgezet. Ook daar raakte de grasmat bezaaid met knipsels, takken en grote toppen van de coniferen. Het voorste gedeelte van de heg, aan de wegkant, kon Heiko overigens met de heggenschaar aftoppen. Achteraan, aan de kant van het Sommen meer, waren de stammen daarvoor te dik. Die nam Anton voor zijn rekening met de elektrische steekzaag.
Nadat de bovenkant vanaf beide kanten was geknipt, bleven er precies in het midden nog een aantal takken overeind staan. Daar konden ze niet bijkomen vanaf de trap die langs de zijkant van de heg stond. “En nu?” Daar moest even rustig over nagedacht worden. Het probleem was namelijk, dat ze niet te ver voorover konden gaan in de heg, omdat er geen steunpunt was. Ze konden nergens op leunen, om zodoende die middelste takken te kunnen bereiken. Ze besloten om eerst alle rommel zoveel mogelijk bij elkaar te harken en naar de weg te brengen. De eerste aanhanger werd ook meteen gevuld, zodat ze die aan het einde van de dag mee konden nemen naar de stort in Tranås.
In de tuin bij de buren stond een appelboom met rode appeltjes, waarvan er veel op de grond lagen, Daar pakten de beide mannen elk twee van op. Even pauze: even een appeltje voor de dorst. Toen kwam Heiko op het idee, om de volgende dag een stuk plaat mee te nemen. Die moet minimaal twee meter breed zijn en minstens een meter breed. Die kunnen ze over de heg leggen, om er vervolgens op te kunnen steunen. Zo´n grote plaat heeft namelijk vele steunpunten aan de afgezaagde stammen, waardoor Anton of Heiko er vervolgens veilig op kan leunen.
Dat idee vond Anton nog niet zo gek. Waarschijnlijk gaan ze donderdag opnieuw met zo´n tweeën naar Sommen, om die klus af te ronden. Sowieso moeten er nog vijf vrachten (!) met takken vandaan gehaald worden. Een half uur opladen, een half uur rijden, een kwartier afladen en weer een half uur terug rijden. Een volle aanhanger afvoeren naar de stort kost dus ruim anderhalf uur. Vijf vrachten betekent een volle werkdag! Als het donderdag aan het einde van de dag klaar is, heeft dat hegje 16 manuren gekost…
Wat was het raar weer vandaag! Zeer wisselvallig in ieder geval. Het ene moment een stortbui en het andere moment stralend zonnig weer! “Jantje huilt, Jantje lacht…” Zo ging het de hele dag door. Op mijn programmaatje stond het verder winterklaar maken van de tuin. Hier en daar snoeien en/of opruimen. Die kans kreeg ik dit keer zeker niet. De meeste klusjes kunnen niet met of op natte grond gebeuren. Je kunt dan ook niet op je knieën liggen of iets snoeien, want het is allemaal kletsnat! Nee, het klusje gaat naar een andere dag…
Wat kun je dan beter doen? Ja, computeren. Er stond een leuk klusje op mij te wachten. Tijdens het bezoek van Roy en Maria vroegen ze waar we vandaan kwamen. Vanuit de stad of toch ook uit een dorp. Daarop wilde ik ze ons huis in Blijham laten zien. Dan zagen ze meteen, dat we daar ook “på landet” woonden. Ik opende onze website en klikte op het tabblad “Waar”. Daar staan immers de woningen op, waarin wij gewoond hebben. Maar de foto kwam niet in beeld! Waarom niet? Binnen een seconde wist ik antwoord op die vraag te geven: we hebben alle foto´s en berichten tot september 2019 verwijderd. En daarmee ook de foto´s van onder andere onze woningen!
Daarom kon ik de losse harde schijf aan de laptop koppelen, om daar weer een foto op te zoeken en te plaatsen op de website. Alleen daar hield het niet mee op. De foto´s van alle woningen waren weg. En die van alle tabbladen die we destijds hadden gemaakt! Fijn… Want het is een behoorlijke klus, om die er weer bij te zoeken. Een begin is inmiddels gemaakt. Tijdens het zoeken naar de juiste foto´s kwam ik er ook nog eens achter, dat op twee losse harde schijven nagenoeg hetzelfde stond! Daar moest eveneens iets aan gedaan worden. Alles kon uiteindelijk op een harde schijf geplaatst worden…
En het begon allemaal met die ene foto van ons huis in Blijham…
