“Opstaan! Het is zeven uur!” Vanochtend was Heiko net als de andere dagen vroeg uit de veren. Dit keer voor een bezoekje aan de tandarts. Of eigenlijk de mondhygiëniste. Het laatste bezoek was ongeveer anderhalf jaar geleden. Ze noemen het hier een jaarlijkse controle, maar vanwege het gebrek aan tandartsen en mondhygiënisten wordt dat heel gemakkelijk anderhalf jaar. Soms moet je ook nog even zelf aan de bel trekken. Dan krijg je eerst een afspraak bij een mondhygiëniste. Als die iets in je gebit vindt wordt er pas een afspraak met een tandarts ingepland. Toen Heiko even over acht binnenstapte kreeg hij nauwelijks de tijd om in de wachtkamer op een stoel te gaan zitten. Hij kon meteen doorlopen naar een van de vele behandelkamers. Daar stelde de mondhygiëniste eerst allerlei vragen over de gezondheid en de antwoorden werden in de computer verwerkt. Er werden foto´s van het gebit gemaakt en tenslotte werd het gebit nauwkeurig geïnspecteerd. De conclusie: het ziet er goed uit! Geen gaatjes en het tandvlees is ook gezond! Wel moest nog even hier en daar tandsteen verwijderd worden en daarna kon Heiko de tandartsstoel weer verlaten.
Hij verliet de tandartsenpraktijk en liep “het hoekje om”, om vervolgens bij de huisartsenpost naar binnen te lopen. Hij wilde een afspraak maken met een huisarts in verband met zijn rechterhand. De afgelopen nacht werd hij opnieuw wakker van de stekende en brandende pijn. De hele hand doet pijn en de vingers zijn enorm doof. Met name de ring- en de middelvinger. Die pijn is er ondanks het gebruik van drie keer 300 milligram gabapentine plus drie keer 1.000 milligram paracetamol overdag. De assistente noteerde Heiko zijn persoonsnummer en vertelde dat hij binnen een half uur gebeld zou worden door de sjuksköterska, een verpleegkundige, die als het ware de “poortwachter” is voor de huisarts.
Op de terugweg werd hij al gebeld. Hij legde uit wat zijn klachten waren en kreeg een afspraak voor morgenvroeg. Thuis belde hij meteen met Kenth om door te geven, dat hij morgen en zeer waarschijnlijk ook vrijdag niet zou komen om te werken. Althans niet om bomen te snoeien. Onderweg van Aneby, via de slingerweg naar huis, stopte Heiko regelmatig om een paar foto´s te nemen van de ongerepte witte wereld. De zon scheen er prachtig op. Zo ineens is het weer helemaal winter. Een échte winter met veel sneeuw, nachtvorst en overdag strakblauwe luchten. Genieten!
Een paar weken geleden had Heiko onze oude, kapotte grasmaaier op Marketplace gezet. Het was de bedoeling dat die naar de stort zou gaan, maar op het laatste moment bedacht hij zich. In de wetenschap, dat er mensen zijn die oude, kapotte grasmaaiers weer repareren en er geld aan kunnen verdienen, zette hij het ding toch te koop. Er kwamen diverse meldingen, maar er kwam niemand daadwerkelijk opdagen. Tot vandaag! Om kwart voor twaalf stopte er een wit bestelbusje voor ons huis en een vriendelijke meneer stapte uit. Heiko en hij liepen door vijftien centimeter sneeuw achterom, naar de garage en probeerden de grasmaaier te starten. Helaas lukte dat niet. Desondanks nam de man de grasmaaier mee voor prikkie. De man was er blij mee en zag er mogelijkheden in en wij hebben ruimte terug en een zakcentje. Mooie deal, vooral ook omdat het milieu nu niet is belast met een oude, kapotte grasmaaier. Die krijgt een tweede leven! Dit is een mooi voorbeeld van een win-win-win situatie!
Tussen de middag aten we warm. We zouden een broccoli ovenschotel eten had ik bedacht. Helaas vond ik geen broccoli meer in de diepvries. Geen probleem. Heiko moest vanmorgen immers naar Aneby en kon dan meteen even broccoli meenemen. Alleen kwam hij tot de ontdekking, dat hij geen rijbewijs en overige pasjes bij zich had. Er kon dus niets gekocht worden! Zodoende aten we geen broccoli ovenschotel, maar verving ik noodgedwongen de broccoli door boontjes en werd het een boontjes-ovenschotel. Boontjes met blokjes ham en een mix erbij. Dat werd in de koekenpan gegaard en daarna kwam alles met voorgekookte aardappelschijfjes in een ovenschaal met daarover geraspte kaas. Eventjes in de oven en klaar! Lekker hoor…
Na het eten nam ik een pauze, waarna ik mijn oefeningen weer oppakte. Ik wil het proberen vol te houden om minimaal drie dagen in de week deze oefeningen te doen. Een poosje fietsen, een paar rek- en strekoefeningen, een beetje met gewichtjes werken: het ging weer lekker. Totdat ik een half uurtje na de oefeningen weer in de kamer zat. Ik weet niet welke spieren ik het meest geïrriteerd heb, maar ik kreeg nadien toch last van mijn borst! Niet te zuinig. Onder het borstbeen en tussen de schouderbladen en de pijn trok ook naar mijn hals. Nee, gelukkig niet verder en zeker niet in de armen. Toch ging het zitten op enig moment niet meer en zodoende verhuisde ik naar boven met een paar pijnstillers. Rond zes uur was ik weer beneden. De hele avond voelde het niet fijn. Via Google kwam ik tot de conclusie, dat ik hoogstwaarschijnlijk een borstspier heb verrekt of in ieder geval behoorlijk heb geïrriteerd. Ik was inderdaad een beetje enthousiast geweest met bepaalde oefeningen… Morgen blijft de deur van de fitnessruimte dicht!
“”Soms zit het mee en soms zit het tegen.” Heel erg tegen zelfs. Dat was vanmiddag op Heiko van toepassing. Nu het sneeuwen is gestopt, ligt er op het grasveld ongeveer 15 centimeter. Dat is best veel. In onze grijpvoorraad brandhout in het stookhok, lag eveneens nog zo´n 15 centimeter hout op de bodem van de kist. Dat is best weinig! Er moest hout gehaald worden en een behoorlijke afstand afgelegd worden met de kruiwagen door een laag van 15 centimeter sneeuw. Niet zo leuk! Zwaar werk met een lege kruiwagen. Laat staan met een volle. Heiko besloot, om de zitgrasmaaier te gebruiken. De daarvoor gemaakte kar erachter en flierefluitend een of twee bakken vol ophalen. Nou vergeet het maar! Eerst moest de grasmaaier via de grote garagedeuren naar buiten worden gereden. Alleen wilden die deuren niet open. De oprit was bevroren en dan komt de grond, of in dit geval komen de steentjes omhoog. Zodoende moest eerst buiten, voor de twee deuren een beetje weggehakt worden.
Toen dat gelukt was, reed hij de zitmaaier naar buiten in de verwachting dat die hoog genoeg op de bandjes stond en over de laag sneeuw heel zou rijden. Hmmm… Onder de zitmaaier hangt uiteraard het maaidek en dat hield alle sneeuw tegen. De maaier kwam vast te zitten. Achteruit was de enige optie. Oké! Terug in de garage en dan het sneeuwschuifblad er maar voor monteren. Daarvoor hebben we die tenslotte. Dat ging van een leien dakje en opnieuw reed Heiko de zitmaaier naar buiten. Hij kwam ongeveer drie meter, alvorens de achterbandjes begonnen te spinnen in de sneeuw. Onvoldoende grip! Weer achteruit de garage in. Eerst de sneeuwkettingen om de achterbanden doen. Opnieuw naar buiten en schuiven. Yes! De zitmaaier had er wel moeite mee. Vijftien centimeter sneeuw is na een meter schuiven al een heel pakket! Met geduld en stukjes vooruit en achteruitrijden lukte het Heiko, om een eerste baan te trekken, achter het huis. Heiko reed verder de oprit op richting de weg. Tot de grip ineens weer weg was…
Wat is er nu weer aan de hand? De sneeuwketting om het rechterachterwiel was eraf gegaan. Die was er blijkbaar te losjes opgezet. In de sneeuw was het erg lastig manoeuvreren, maar uiteindelijk lukte het om dat ding er weer omheen te krijgen. Of toch niet? Nee, er was een haakje verdwenen. Een belangrijk haakje, waarmee het ene eind van de ketting rond de band aan het andere eind wordt gezet. Dat haakje was ergens in de sneeuw verdwenen. In de garage zocht Heiko naar een andere oplossing en vond die. De ketting werd weer vastgezet en hij kon verder.
Richting de weg werd er geschoven en bij de brievenbus. Daarna terug de oprit op en… Opnieuw geen grip. Wat nu weer? De ketting was er weer af. Nu van het linker achterwiel. Blijkbaar was ook die er te losjes eromheen gedaan. De ervaring met de sneeuwkettingen ontbrak duidelijk! De ketting lag op de weg. Die werd er weer omheen gemaakt en er werd verder geschoven. Weer werd een rondje gemaakt. Opnieuw een probleem! De maaier draaide om zijn as. Het linker achterwiel zat he-le-maal vast. Een sneeuwketting wordt met twee haakjes aan elkaar vastgezet: een haakje was losgegaan en de ketting had zich volledig vastgezet om de band en om de as van het wiel. Onmogelijk! En toch was het gebeurd. Hoe kon dat? Omdat de band leeg was gelopen! Jeetje! Wat een gedoe allemaal! De ketting werd verwijderd, de band bevrijd en de zitmaaier werd teruggereden naar de garage. De band werd opgepompt en de sneeuwketting er opnieuw strak omheen gedaan. Inmiddels werd het poging vier. Dat ging gelukkig goed.
De oprit werd schoon, zowel achter, als naast het huis. Het wordt een lang verhaal en je zou haast vergeten waarom de zitmaaier naar buiten werd gereden: hout halen met het aanhangertje! Daarvoor wilde Heiko een baan maken door de sneeuw op het gras, zodat hij daar met de zitmaaier plus aanhanger langs zou kunnen rijden. Vol gas reed hij vanaf de oprit het grasveld op om een baan te maken. Echt niet! Er lag simpelweg veel te veel sneeuw. Ongeveer twee meter kwam hij het gras op. Het pakket dat weggeschoven moest worden werd te zwaar voor de zitmaaier. Over en uit… De zitmaaier werd teruggereden in de garage. En ruim twee uur later pakte Heiko uit arren moede alsnog de kruiwagen en haalde door de dikke laag sneeuw het brandhout uit de houtstek…
