Geen widgets gevonden in de zijbalk

Na een mooie witte kerst, gingen de temperaturen aan het einde van het jaar omhoog en smolt de sneeuw. Een paar dagen, misschien een volle week, hebben we de sneeuw moeten ontberen. Het gras was weer groen en de bomen waren weer bruin (de stammen van de loofbomen) en groen (de dennen en sparren). Gisteren waren we aan het kloven en stapelen gegaan, omdat men sneeuw had voorspeld voor vandaag en warempel… Er lag sneeuw vanmorgen toen we opstonden! Prachtig! Het was een bescheiden laagje van drie tot vier centimeter, maar toch! Het was egaal wit om ons heen. De verrassing was groot toen het na het ontbijt opnieuw ging sneeuwen en niet zo´n beetje ook. Dikke vlokken! Veel van die dikke vlokken zorgden ervoor, dat er al snel een laagje van zo´n centimeter of acht lag. Ja! De winter is (opnieuw) begonnen. Deel twee zeg maar.

Heiko ging naar Tranås, waar hij een paar boodschapjes moest doen. In die tijd zette ik mij achter de laptop. Het nieuwe jaar is begonnen en zodoende moet de digitale administratie aangepast worden. Ooit heb ik het digitale archief in verschillende digitale mappen ingedeeld en van die mappensets maak ik ieder jaar een nieuwe. Voor het jaar 2022 zijn er zodoende nu dezelfde mappen weer aangemaakt als ik in 2021 ook had. Snap je het nog? Aangezien die allemaal ook op de externe harde schijf staan en in de cloud, heb ik de oudere jaargangen op mijn laptop verwijderd. Gisteren al 9.000 foto´s verwijderd en nu dit weer: dat ruimt toch wel weer een beetje op.

Heiko moest vandaag naar Tranås, om onder andere een pakketje op de bus te doen en om een ander pakketje op te halen. Twee dagen geleden was er ineens iemand, die belangstelling had voor iets, wat wij na de garageopruiming in de verkoop hadden. Via Marketplace. Een mevrouw met een manege en heel veel paarden, wilde het ronde bordje met daarop het Dalarna paardje graag hebben. Het loonde echter niet de moeite, om daarvoor naar Ödarp te rijden. Daarom vroeg ze of we het wilden opsturen. Tuurlijk! De portokosten zou ze meer dan graag voor haar rekening nemen. Vanochtend leverde Heiko de dikke envelop, met luchtkussentjes in de binnenkant, in bij het postagentschap bij benzinepomp Preem. Tegelijkertijd nam hij een pakketje voor mij mee terug. Mijn sneeuwboots waren immers vorige week kapot gegaan en online had ik meteen maar nieuwe gekocht. Die waren nu af te halen. Mooi twee vliegen in een klap! Nou eigenlijk drie, want er stond ook weer een beetje op ons boodschappenlijstje. De derde klap was daarmee een bezoekje aan de supermarkt. Tegenover de supermarkt werd overigens hard gewerkt door een paar mannen en vrouwen in de bouw. Daar zal namelijk binnen een paar maanden een Sibylla vestiging openen. Sibylla is vergelijkbaar met McDonalds, Burger King en meer van dat soort fastfoodketens. Hoezo sneeuw? Hoezo vorst? Hoezo vorstverlet?

Op het moment dat Heiko wegreed vroeg hij mij, om bij mijn mobiele telefoon in de buurt te blijven. Waarom? Omdat hij meestal nog wel aanvullende vragen heeft, als hij door de winkel loopt. Even zeker weten of het dat is wat er op het boodschappenlijstje staat of toch iets anders. Zo ging het vandaag ook weer. Bij twijfel maakt hij een foto van het schap en kan ik aangeven wat ik bedoelde met het artikel op het lijstje. Bijvoorbeeld de paprijst, wat in Zweden grötris heet. Dat kon hij eerst niet vinden, maar ik herkende de verpakking toen hij me een overzichtsfoto stuurde van het schap, waar alle soorten rijst stonden. Op het briefje stonden ook kipreepjes. Opnieuw een foto met de vraag “Deze?” “Nee, die bedoel ik niet. Moet ergens in de koeling liggen.” Handig toch? Zo waren we toch samen aan het winkelen.

Onderweg van en naar Tranås was het af en toe glibberen voor Heiko. Normaliter hebben we hier erg droge sneeuw, maar hetgeen er vandaag uit de hemel neerdaalde was natte sneeuw. Met gepaste snelheid reed Heiko daarom naar Tranås. Voordat hij vanuit Ödarp vertrok had ik hem op het hart gedrukt, dat hij de kleine fotocamera mee moest nemen en onderweg een paar foto´s moest maken van de heerlijke witte wereld. Dat heeft hij gedaan! Net als ik, had hij de camera de hele tijd in de aanslag en zodoende kon hij, tijdens het rijden, deze sneeuwschuiver die hem tegemoet kwam, op de foto zetten. De andere rijbaan was vanaf dat moment geschoven. Helaas hielp dat Heiko niet. Zijn kant was nog steeds glibberig. Op sommige momenten stopte hij voor een foto. Het wegrijden was daarna soms even spannend. Ondanks de winterbanden. Misschien wordt het nu tijd voor de spijkerbanden…

Terwijl hij net een foto maakte van de omgeving, viel zijn oog op zijn dashboard. “Hé! De kilometerteller staat op precies 300.000 kilometers!” Dat is toevallig. Even een foto van gemaakt uiteraard. In de cloud zocht ik even snel de aankoopnota erbij, om te kijken wat de kilometerstand was op het moment van aankoop. Op 14 maart 2019 kochten we deze Volvo bij een garage in Tingsryd. De kilometerstand was destijds 20.100 mil. Zweedse mil om precies te zijn. Dat betekent een kilometerstand van 201.000 kilometers. Op zes weken na hebben we deze Volvo dus drie jaar en hebben we er 99.000 kilometers mee gereden. Dat is ongeveer 33.000 per jaar en valt eigenlijk best mee. Toch? Gezien de grote afstanden die je hier rijdt en onze reizen naar Nederland drie of vier keer per jaar… Op zich is 300.000 kilometers natuurlijk een fors aantal, maar de motor loopt nog steeds perfect. Voorlopig mag die daarom ook nog gewoon een tijdje doorrijden.

er zijn geen afbeeldingen gevonden

Dat Heiko de kleine fotocamera mee had genomen en had gebruikt bleek toen hij weer thuis was. Samen namen we een kop koffie en liet hij mij de vele foto´s zien. Meer dan honderdvijfentwintig foto´s had hij genomen. “Het was zó mooi onderweg” zei hij, dat hij bleef knippen. Er waren inderdaad prachtige plaatjes bij. De natuur was nagenoeg helemaal wit. De weg, de bermen, de bomen, de lucht: alles. Prachtig! Niet alle honderd foto´s waren helemaal scherp, omdat ze tijdens het rijden werden genomen en omdat er continue sneeuw op de voorruit viel. Een vlokje was genoeg voor de camera, om zich daarop scherp te stellen. Jammer. Desondanks heb ik een hele goede indruk gekregen van de vernieuwde winterse wereld.

Op een van de bijna 125 (!) foto´s die Heiko me liet zien, zag ik een aantal lange palen langs de kant van de weg liggen. Natuurlijk onder een laagje sneeuw. Overigens zagen we die palen de laatste weken al veel vaker liggen. Op diverse plaatsen. Het lijkt erop, dat er steeds meer elektriciteitskabels onder de grond zijn gekomen en dat de palen zo langzamerhand opgeruimd gaan worden. Hopelijk binnenkort ook die, die bij ons voor het huis staan. Op een van onze eerdere ritjes zagen we ook een stapeltje liggen en zei Heiko nog, dat hij het toch ook wel een beetje jammer vond. Die stroomkabels langs de wegen, boven de grond, van paal naar paal was iets wat (nog) bij Zweden hoorde. In Nederland is dat beeld al jarenlang verdwenen, echter in Zweden niet. Het was mede daarom, dat je het gevoel had, dat je een paar jaar terugging in de tijd. Het had iets nostalgisch. Dat terug gaan in de tijd is overigens op meer vlakken het geval. Vooral als je denkt aan gewoonten, tradities, gedrag, respect en cultuur. Op andere vlakken lopen de Zweden weer voor op andere landen. Bijvoorbeeld op technologisch gebied. Dan denk ik aan het beroemde persoonsnummer, waar echt alles aan is gekoppeld, het digitale medisch dossier en meer.

Vanmiddag ging ik na “gedane arbeid” met de foto´s van het vorig jaar aan de slag. Dat er foto´s verwijderd zouden worden had ik mezelf immers beloofd. Maar eerst kopieerde ik nog een aantal foto´s naar de cloud. Daar wil ik ook selectiever mee zijn en dat was me goed gelukt. Al zeg ik het zelf. Omdat ik nu toch zo eerlijk bezig ben, moet ik het volgende ook maar vertellen… Ik ging aan de slag met het selecteren van foto´s, die achteraf niet opgeslagen hadden hoeven te worden. En dat waren er best wel veel. Zo gooide ik 270, 283, 308, 299, 543 en 499 weg. In totaal 2.202. Meteen daarop naar de Prullenbak van verkenner gegaan, om ze daadwerkelijk te verwijderen. “Huh?!? Leeg?!?” Nader onderzoek wees uit, dat ik vanuit de cloud aan het selecteren en verwijderen was geweest… Ohhh…

Na de middag ging Heiko weer naar de kelder. De blokken hout die we gisteren, net voor de sneeuw kwam, naar binnen hadden gekruid, moesten uiteindelijk nog gekloofd worden. Hij wilde het graag aan de kant hebben. De klover werd weer opgestart en blok voor blok werd gespleten. De stapel te kloven blokken slonk en de stapel met gekliefd hout groeide. Ruim twee uur later was hij klaar en had hij ook de meest “dwarsliggende blokken” een koppie kleiner gemaakt. Dat gaf hem een goed gevoel. “Opgeruimd staat netjes”. Nu kan er even niet meer gekloofd worden. Tenzij het mogelijk is, om nog een paar stukken van de lange boomstammen af te zagen. We zullen zien hoelang de sneeuw blijft liggen en hoeveel er eventueel nog bij komt. Voorlopig is het klusje geklaard en is het eerst weer mooi wit!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.