Toen we vorige week woensdag onderweg waren naar het plaatsje Smålandstenar, om de camper te bekijken, kwamen we onderweg een mooi stukje cultuur tegen. Als eerste zagen we het gras. Dat lag te drogen op lange houten palen. Een hele oude manier van laten drogen. Even later zagen we de man, die verantwoordelijk was voor het gemaaide gras. Hij was namelijk met een oud werktuig, een maaier getrokken door een paard, op het grasland bezig om het hoge gras te maaien. Wat mooi om te zien. Het uiteindelijke doel van het drogen van het gras is natuurlijk om hooi te krijgen.
Hooi bestaat hoofdzakelijk uit gedroogd gras, maar er zitten ook andere planten in, die tussen het gras groeien. Hooi wordt gebruikt als voedsel voor dieren tijdens de winter of in droge perioden als er weinig grasgroei is. Vroeger werd het veel aan vee op boerderijen gevoerd. Hooi wordt gemaakt door een weide te maaien en het gemaaide gras enige tijd te laten liggen om het te laten drogen in de zon. Nostalgie van de bovenste plank. We zagen het in een flits, toen we er met de auto aan voorbij reden, waardoor de foto´s niet van de allerhoogste kwaliteit zijn. Ondanks dat zijn het wel bijzondere plaatjes. Dit zie je nog zelden.
De grote berg met grijs grind lag heel uitdagend naar Heiko te “kijken”. Want je weet, dat het er op de plek waar je het neerlegt, meteen stukken fraaier uitziet. Gisteren had hij een heel klein stukje gedaan en dat resultaat lokte ook voor het andere gedeelte. Hij pakte de kruiwagen en de schep en maakte een begin van deze megaklus. Zijn doel was om de zijkanten van de carport vol te leggen. Rondom alle palen is het antiworteldoek uiteraard ingesneden en ligt het los. Om te voorkomen dat het antiworteldoek opwaait hadden we daar stenen opgelegd.
Die stenen pakte Heiko nu weg en legde er een aantal kruiwagens vol grijs grind weer voor in de plaats. Hij werkte van buiten naar binnen, zodat de zware kruiwagen nog steeds een stevige ondergrond had om overheen te rollen. Over los grind heen rollen met een zware kruiwagen is immers vele malen zwaarder. Na anderhalf uur vond hij, of beter gezegd zijn lichaam, het welletjes. Zijn hoofd wilde het graag afmaken, maar zijn conditie is nog niet weer op peil en ook de krachten laten hem nog danig in de steek. Het is niet anders. Je kunt er trots op zijn, dat je dit weer hebt geprobeerd en gepresteerd!
In de loop van de ochtend zaten we samen achter het huis op het zelfgemaakte houten bankje een kopje koffie te drinken. Uit de wind en in de zon. Even een relax momentje. Toen we vanuit die positie naar ons huis keken, zagen we Ebba over een smalle richel manoeuvreren. Vanaf de veranda naar het terras. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, dat je juist daar langsloopt. Wat zijn katten toch evenwichtskunstenaars. Ik doe het haar niet na! Zonder enige vorm van angst of twijfel liep ze langs de wand van de serre. Ondertussen ook nog eens naar ons kijkend. Een acrobaatje hoor! Wij waren blij dat ze veilig de andere kant had bereikt. Ze keek dan ook even naar ons met een blik van “Goed hè?”
Toen ik na de koffie nog even met de fotocamera een rondje door de tuin liep, zag ik dat Heiko een paar planken bij het sluisje weggehaald had. Zoals eerder beschreven is het dammetje waar het sluisje in zit, volledig bezweken door de druk van het vele water. Het dammetje bestond blijkbaar uit een heleboel opgestapelde dakpannen en een paar dikke keien. Dat bleek onvoldoende stevigheid te bieden en ondertussen is er heel veel weggespoeld. De kapotte dakpannen liggen nu in het beekje, meteen achter het sluisje. Binnenkort wordt dit projectje aangepakt. Het project carport wordt dan even onderbroken, want dit dammetje moet je aanpakken op het moment dat het kan. Oftewel als er niet te veel water in het vijvertje staat.
Gedurende de zomermaanden heb je daar de meeste kans op. Over ruim een week komt er bezoek uit Nederland en die wilde ook graag helpen met een klusje. Dit wordt het waarschijnlijk! Eerst alle rommel opruimen, daarna een bekisting maken, beton maken en het beton in de opening storten. Daar komen de stukjes dakpan dan weer doorheen, zodat dat ook meteen een beetje wordt opgeruimd en er beton wordt bespaard. Tot die tijd had Heiko uit voorzorg de planken aan de achterkant van het bruggetje weggepakt. Wel zo veilig.
Gisteren vroeg ik Heiko wat hij wilde eten. Het is elke dag namelijk weer een vraag wat er ´s avonds op het menu moet komen te staan en in de meeste gevallen ben ik degene die iets bedenkt. Soms leg ik de vraag aan Heiko voor en komt hij na enkele seconden met een voorstel. Iets wat hem op dat moment spontaan te binnen schiet. Gisteren was dat stamppot zuurkool! Niet iets waar ik in de zomer direct aan zou denken. Maar waarom niet? Meteen zocht ik de ingrediënten bij elkaar: een blik zuurkool, een rookworst uit Nederland (meegenomen door Piet en Jet), een bakje met spekreepjes en uiteraard aardappelen. Daarvan hoefden we deze keer niet zoveel te pakken. Drie stuks waren voldoende voor een juiste verhouding tussen de inhoud van het blik zuurkool en de aardappelen. De laatste keer had ik namelijk reuze piepers meegenomen. Wat een joekels van aardappelen! Nu het er zo weinig waren bood Heiko spontaan aan, om de aardappels even te schillen. Alle drie…
In de categorie “Bijzonder nieuws uit Zweden” het volgende: Vorige week zijn wereldwijd nieuwe, aangepaste versies van het Pippi Langkous-lied uitgebracht. In de Nederlandse versie zijn de zinnen “Drie maal drie is zes, wiede wiede wie wil van mij leren” en “ze doet haar eigen zin” vervangen. De tekstwijziging is op initiatief van de erven van Astrid Lindgren (1907-2002). De auteur van de Pippi Langkous boeken bemoeide zich actief met de televisie- en filmbewerkingen van haar boeken. Haar nabestaanden wonnen in 2020 een rechtszaak, waarin ze aanvoerden, dat de Duitse vertaling van het Pippi Langkous lied niet getrouw was aan de oorspronkelijke Zweedse versie van Lindgren. Dat legde ook een bom onder de Nederlandse versie van het lied. In de nieuwe versie zijn nieuwe zinsneden te horen als “Hier komt Pippi Langkous, dat is namelijk mijn naam” en over het aapje van Pippi “Hier is meneer Nilsson, dat is namelijk zijn naam”. Deze versie van het lied heeft wel de goedkeuring van de erven, van waaruit Lindgrens nalatenschap wordt beheerd. De eerste vraag die bij mij opkomt is “Waarom?” Daarnaast denk ik, dat de tekst “saaier” is geworden, door twee keer nagenoeg dezelfde zin erin voor te laten komen. Maar ja, ik ben niet een van de erven…
