Geen widgets gevonden in de zijbalk

Zoals gebruikelijk was ik weer vroeg uit bed. Eenmaal beneden laat ik Ebba altijd meteen uit de kelder en dan pak ik een kopje koffie. Toen ik daarna in de kamer kwam zat Ebba voor het raam naar buiten te kijken. Ze keek zeer gespannen en ging er zelfs bij staan! Met beide voorpootjes tegen het raam keek ze naar iets, wat zich daar buiten afspeelde of bewoog. Dat wekte uiteraard mijn nieuwsgierigheid en toen ik naast haar stond en ook naar buiten keek zag ik een vos lopen! Met een hele mooie dikke staart. Die liep eerst op de weg, toen naar ons huis, door onze tuin heen, voor het huis langs en vervolgens naar de zijkant. Daar zocht hij naar eten bij de keukentrap, onder het vogelvoederhuisje. Tenslotte ging hij naar de oprit en daarna naar het land van de buurman. Ik kon de vos bijna de hele tijd volgen. Helaas was het nog behoorlijk donker en lukte het niet om scherpe foto´s te maken. Maar hij was er wel!

Vanochtend was het eerst koud, mistig en nattig. Daarom gingen we niet meteen naar buiten om met de carport verder te gaan. In plaats daarvan verdween ik in de keuken! Heiko wil morgen nog weer een aanhanger vol hout gaan halen bij de Fin in Eksjö. Om hem voor al het gratis hout te bedanken, wilde ik een taart voor hem en zijn vrouw bakken. Een rijstevlaai. Dat kennen ze hier in Zweden niet en daarmee wel een beetje spannend of ze dat dan wel lusten. Wij vinden een zelfgemaakte rijstevlaai heerlijk! “Weet je wat? Ik maak er gewoon twee!” Eentje voor Pentti en zijn vrouw en eentje voor onszelf. Zodoende stond ik het eerste deel van de ochtend in de keuken.

Terwijl het deeg kon rijzen, werd de rijst gekookt. Niet zo lang als toen Jan en Dietske hier waren, want doordat het ook nog eens in de oven komt, werd de rijst vulling te droog. Ik stond op enig moment in twee pannen met melk en rijst tegelijkertijd te roeren: multitasking… Toen het deeg goed gerezen was en de rijst gaar genoeg, kon ik de bakblikken met het deeg vullen, waarna de rijst toegevoegd werd. De rijstevlaaien waren gelukkig goed gelukt. Heiko mag er morgen eentje weggeven. Even daarvoor wordt de garnering erop aangebracht, in de vorm van slagroom en hagelslag.

Niet veel later gingen we samen naar buiten: Heiko ging verder met het leggen van de 50 x 50 grindtegels in de berging achter de carport en ik begon te schilderen. Dit keer koos ik ervoor, om de planken van de binnenkant (van de lange zijwand) aan te pakken. Dat ging voorspoedig en een stuk sneller dan diezelfde buitenkant. De zijkantjes van alle planken hoefden niet meer geverfd te worden. Eerst deed ik de boven- en onderkant van de planken met een kleine kwast, het fijnere werk zeg maar. Daarna was het een kwestie van de blokkwast pakken en gaan! Het was daar wel een beetje frisjes, omdat de matige wind precies de carport inblies. Wat was ik blij met mijn dikke jas!

Zo tegen de klok van elf uur konden we ons niet langer bedwingen. In ons achterhoofd hadden we namelijk steeds de beelden van de rijstevlaai. Gek hè? We keken elkaar aan en hoefden niets meer te zeggen: Heiko legde zijn schep weg en ik de kwast, waarna we vervolgens beide in huis gingen. Als in een restaurant werden de taken verdeeld: Heiko zorgde voor de koffie en ik voor een stuk rijstevlaai. We waren tegelijk klaar en gingen naar de veranda. Daar zaten we uit de wind en in een, door de zon opgewarmde, ruimte. En de vlaai? Die was heel goed gelukt! “Jan en Dietske, we gaan in herhaling hoor! Ik weet nu hoe het moet!” We hebben een leuke en lekkere pauze gehad.

Na de pauze gingen we weer verder. Het laatste deel van de binnenkant van de lange zijwand werd verder door mij geverfd en Heiko ging door met de grindtegels. Hij legde de tegels zogenaamd in verband en moest daardoor een aantal verzagen. Nou ja: verzagen? Met een flex, een haakse slijpsteen en daarin een schijf voor steen en beton, maakte hij de 50 x 50 tegels op de juiste maat. Dat ging prima en langzaam werd de zandbak een pleintje! De ondergrond was keihard, waardoor Heiko die alleen maar vlak en op de juiste hoogte hoefde te maken. Daarna kon hij de zware tegels er zo inleggen. Om te weten te komen hoe zwaar die tegels eigenlijk zijn haalde hij de weegschaal vanuit huis. Elke tegel bleek maar liefst 28 kilogram te wegen!

Om vier uur was ik klaar en moest Heiko nog twee en een halve tegels leggen, waarna hij het ook welletjes vond voor vandaag. Toen de hele vloer gelegd was reed Heiko de grasmaaier weer naar binnen en haalde hij vanuit de garage de grote versnipperaar en de loopgrasmaaier. De eerste dingen staan erin en daarmee is de berging een feit! Nu moet er nog een deur voor gemaakt worden en de punt van de gevel moet nog dichtgetimmerd worden. Voor dat laatste hebben we nog plankjes staan. Als Heiko daar zin in heeft kan hij ermee beginnen. We zijn eigenlijk best wel heel tevreden met het resultaat…

Vandaag hadden we een “verdachte” envelop bij de post: een envelop met als afzender “Polisen”, de politie. “Jeetje Heiko! Wat heb je uitgespookt? Te hard gereden? Erger?” Heiko was net als ik zeer verrast met de, aan hem gerichte, post. Met enige spanning opende ik de envelop. Al snel bleek, dat ik mijn excuses moest aanbieden. Heiko had helemaal niets gedaan, wat de politie ertoe zou bewegen hem te beboeten of zo. Het ging namelijk heel eenvoudig om een enquête! Men heeft geheel willekeurig een aantal personen deze enquête gestuurd. Men wil weten hoe veilig de inwoners van Aneby zich voelen. Puh! Dat viel gelukkig allemaal erg mee. Binnenkort moet Heiko er maar eventjes voor gaan zitten, om de vragenlijst in te vullen.

Vandaag sluiten we af met een positieve gedachte! Op het “World Wide Web” zag ik onderstaande tekst voorbij komen. Het gaat over positiviteit. Hoe je dingen op een andere manier, op een meer positieve manier kunt zeggen. Dit zorgt op den duur voor meer energie, betere werkuitkomsten en betere sociale banden. Het maakt ons uiteindelijk ook aantrekkelijker. Wanneer je namelijk positiviteit uitstraalt, door bijvoorbeeld vreugde of humor, word je al snel door anderen opgevat als een vriendelijk persoon. Positiviteit kan tegelijkertijd ook op anderen worden overgedragen. Mensen die hulp geven zijn trots op hun goede daad en krijgen hiervan een goed gevoel. Plus mensen die hulp ontvangen, voelen zich op hun beurt weer dankbaar.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.