Maandag 26 juli waren onze gasten zelfstandig op pad. Daarmee hadden wij ook even “vrije tijd”, om een paar dingetjes te doen. Ons normale leven draaide immers ook gewoon door. Als eerste reden we naar Tranås voor een paar boodschapjes. Na terugkomst ging Heiko met de wederopbouw van het dammetje in onze vijver aan de gang. We hadden namelijk bij een bouwmarkt acht zakken kant en klare beton gekocht. Die pakte Heiko er nu bij, tezamen met een aantal kruiwagens met kleinere keien. Die lagen nog op een stapel achter het trollenhuisje, nadat ze opgegraven waren toen Heiko daar de grond vlak maakte. Die berg met keitjes kwam nu prima van pas.
Sterker nog: er waren te weinig! De te maken dam wordt namelijk best wel breed, lang en hoog. Toen alle acht zakken met beton verbruikt waren moest het werk gestaakt worden. Helaas, want het was nog niet klaar. Deze week nog maar een keer naar de bouwmarkt, om meer zakken beton te halen. Tevens moet dan een ander bergje met keien aangesproken worden. Gelukkig hebben we nog meer dan voldoende voorraad en anders graven we ergens een kuiltje. Dan komen we vast wel weer een heleboel keitjes tegen…
Terwijl Heiko met de dam bezig was, begon ik het beekje en de wal daarvan schoon te maken. Dode takken, mos, onkruid en andere vervuiling en uitgebloeide bloemen en grassen van het beekje harkte en knipte ik eruit. Vanaf het bruggetje richting de vijver vorderde het langzaam, maar mooi. De rododendron snoeide ik overigens behoorlijk terug. Die was aan de achterkant namelijk ver de beek ingegroeid. Te ver naar “mijn maatstaven”. Minstens een meter ging er van de diverse takken af. De wal ging ik met de elektrische trimmer te lijf en de dikkere stengels van bepaalde planten of jonge boompjes met een snoeischaar. Wát een verschil!
Het tuinafval verzamelde ik in grote korven en alles belande op een hoop in onze tuin. Af en toe was het erg oppassen met het verplaatsen van de voeten. Het beekje stond weliswaar droog, maar de bodem was nog wel erg drassig. Des te verder ik richting de vijver kwam, des te soppiger de bodem werd. Eén keer was ik bijna mijn rechterlaars kwijt! De tijd vloog ondertussen voorbij. Ik wilde heel graag de wal rond de vijver nog schoonmaken, maar ondertussen wees de klok zes uur aan. Genoeg gewerkt, al voelt het niet als werken. Het is ontspanning en het resultaat is de beloning. Misschien kunnen we het morgen afmaken. Voor de volgende week is namelijk regen voorspeld en dan zou het mooi zijn, dat er zoveel mogelijk gesnoeid is.
Dinsdag 27 juli reed Heiko met ons bezoek naar de vuilstort in Tranås. Zondag hadden ze immers alle rommel van de lekke dam weggepakt. Die rommel bestond hoofdzakelijk uit stukken kapotte dakpannen en keien. Dat lag op het gras voor de houtstek. Heiko reed de Volvo met aanhanger dicht bij die berg met afval en samen met ons bezoek hadden ze dat in de aanhanger gegooid. Bij de vuilstort werd de aanhanger geleegd. Daarna reden ze langs de bouwmarkt om nog eens zes zakken beton te halen. Die belandden achterin kofferbak van de Volvo. Meteen werden de koplampen even naar beneden bijgesteld, want de zakjes met beton wogen er wel in!
Tenslotte reden ze vanaf Tranås naar het adresje tussen Gripenberg en Frinnaryd, waar Heiko eerder al ongeveer 25 aanhangwagens met vulzand had gehaald. In het gedeelte wat schuurruimte wordt, moest het nog een beetje aangevuld worden. Bij terugkomst kon de aanhanger direct op de juiste plek geleegd worden en het zand verspreid worden. Het bleek nog niet voldoende te zijn en daarom werd er nog een ritje gemaakt. Met die hoeveelheid werd het beoogde doel bereikt. Nu mag de natuur zijn werk doen, in de vorm van het slenken. Door regenwater. Vanaf nu zal Marketplace in de gaten gehouden worden, opdat er tegels gelegd kunnen worden.
Woensdag 28 juli zijn we met de camper naar Mjölby gereden. We hadden de avond ervoor een klein programmaatje voorbereid: eerst naar Mjölby. Waar we bij het gemeentelijke zwembad kano´s konden huren. Daarmee kon je namelijk in de rivier Svartån gaan peddelen. Daarna wilden we doorrijden naar Motala, om bij een sluizencomplex van het Götakanaal te gaan kijken. Tenslotte was het plan om tegen half zeven bij de hoogste waterval van Zuid-Zweden, Stalpet nabij Aneby te zijn. Voor koffie met wafels en livemuziek. Het programma liep echter helemaal in het honderd. We waren ten eerste iets verlaat en daarbij gooiden donkere wolken roet in het eten. Gelukkig is deel een van het programma wel gelukt: het kanovaren! Met twee grote aluminium Linder kano´s gleden Heiko en onze gasten rustig door het water van Svartån.
“Wát een rust!” en “Wát een geweldig ervaring!” riepen ze allemaal bij terugkomst. We hadden de kano´s voor een uurtje gereserveerd, omdat het voor allen de eerste keer was. Het was een beetje spannend of het wel leuk was op het water en of het niet te instabiel of te inspannend was. Gelukkig is de kano van fabrikant Linder een hele stabiele kano en verliep het varen naar volle tevredenheid. Onze gasten waren zelfs zó enthousiast dat men meteen besloot om zo´n Linder kano te kopen. De fabriek daarvan staat in Tingsryd en wellicht zou men er op de terugreis nog even kunnen langsrijden. Na een uur stonden we weer tezamen op het droge. Na het opruimen van de spullen en nadat ik de eendjes had uitgezwaaid die me aan wal gezelschap hadden gehouden reden we weg uit Mjölby. Met donkere wolken boven ons hoofd. Gelukkig was het tijdens het varen droog gebleven. We besloten om Motala, vanwege de dreigende wolken, maar van het programma te schrappen.
We besloten even van alle inspanningen bij te komen en hoe kun je dat nou beter doen, dan met koffie, thee en iets lekkers? De vraag was alleen even wáár. Bij toeval zag ik op mijn mobiele telefoon, in de app Google Maps, een zijweggetje. Die reden we in en we kwamen in een schitterende omgeving. We konden zelfs deels de kronkelige rivier Svartån volgen. Tijdens het rijden van deze mooie route waren we de koffie bijna vergeten! Uiteindelijk stopten we toch nog maar even. Daarbij kwamen de eerste druppen al van boven. Die druppen bleken een vooraankondiging te zijn. Het lukte ons net om de koffie op een normale manier op te drinken, maar toen we even daarna op de weg nummer 32 richting Tranås reden, barstte de regenbui met veel geweld los. Wát een water! Wát een stortbui. Fijn voor de natuur en fijn voor ons, dat het toen viel en niet tijdens het kano tochtje of pauze.
In een rustig tempo reden we in zuidelijke richting terug naar Tranås. Het werd lichter in de lucht en eenmaal in Tranås aangekomen was het ineens weer droog. We waren bewust naar de stad gereden, omdat onze gasten ons graag wilden trakteren op een etentje. Dat vonden we heel lief aangeboden en namen de uitnodiging graag aan. We kozen voor restaurant Strandbaren, centraal gelegen in het centrum. En… Aan de rivier Svartån. Dat was toch geen toeval? Het eten was voortreffelijk en de bediening erg vriendelijk. Tijdens het eten leek het weer helemaal op te klaren en kwam zelfs de zon nog terug. Dat was het moment, dat we gezamenlijk besloten om het derde puntje van ons programma toch nog uit te voeren. We liepen terug naar de camper en reden richting Aneby.
Maar… We waren de stad nog niet uit of het werd grijs in de lucht. En het werd donkerder en donkerder. In de verte zagen we al, dat het daar regende. En inderdaad: in de buurt van Sunhultsbrunn begon het echter opnieuw te regenen. Nee. Zeg maar gerust te plenzen! Alsof er een paar badkuipen vol werden geleegd. Het optreden bij waterval Stalpet viel daardoor letterlijk en figuurlijk in het water. Wat jammer. We hadden ons er best wel een beetje op verheugd. Echter in plaats van rechtsaf te slaan richting Aneby, gingen we linksaf richting Bordsjö en daarna naar Ödarp. Ondanks het feit dat er slechts een van de programmapunten kon worden afgevinkt, hadden we toch een hele fijne dag gehad samen.
Donderdag 29 juli gingen we zwarte bessen uit eigen tuin plukken. Ze waren al zo groot en rijp, dat er meerdere op de grond lagen. Door ons bezoek hadden we er totaal geen aandacht aan geschonken. Uiteindelijk kwamen er twee bakjes in de diepvries terecht. Even later stapten we allemaal in de auto, om tien minuten later in het bos weer uit te stappen: we gingen blåbär plukken. Tijdens de wandeling rond het meertje hadden we immers gezien, dat er ontzettend veel blåbär (blauwe bosbesjes) aan de struiken zaten. Mooie grote ook. Ze vroegen er gewoon om, om geplukt te worden. Na een half uurtje hadden we een emmertje vol en dat vond ik voldoende.
Heiko ontdeed ze thuis van blaadjes en takjes, waarna er ongeveer zes bakjes in de diepvries kwamen. Zo kunnen ze later voor een taart of als garnering gebruikt worden. Ik had voor het plukken al even gecontroleerd en het bleek, dat er niet zo heel veel ruimte meer in de diepvries was. Daardoor hielden we het bij een emmertje besjes voor gezien. Uiteraard kwamen niet alle geplukte besjes in de emmer. Een groot aantal verdwenen meteen in onze monden… Dat er nog ruimte was voor zelfgebakken wafels was me een raadsel. Nee, dat was dit keer niet met zwarte bessen of blåbär jam, maar met jam van frambozen!
Die middag hadden we nog samen een mooie route gereden en kwamen we uiteindelijk (weer) in Tranås uit. Daar parkeerden we de auto aan het einde van de grote, lange winkelstraat. We wilden nu eens iets anders dan de natuur bekijken. Gewoon een keer winkeltjes kijken en slenteren. Bij een elektronicawinkel stapten we naar binnen, om ons te laten voorlichten over een WiFi versterker. In ons huis is het WiFi signaal namelijk redelijk goed, alleen zodra we buiten staan is het signaal nagenoeg weg. We kregen een goede uitleg en een goed product aanbevolen. Na een korte overweging besloten we de versterker te kopen. We vervolgden de winkelstraat en kwamen bij een klein pandje waar een kapper gevestigd was. Ik wilde heel graag nog geknipt worden, voordat we naar Nederland gaan. Deze kapper gaf op zijn uithangbord echter aan, dat hij heren en kinderen knipte. Toch stak ik mijn hoofd binnen de deur en vroeg of hij mij kon knippen. Hij beoordeelde mijn kapsel snel en zei: “Geen probleem!” Ongeveer twintig minuten later stond ik weer buiten met een lekker kort kapsel. Heerlijk!
Aan de andere kant van de lange winkelstraat liepen we terug richting de auto. Op enig moment gaven onze gasten aan, dat ze eigenlijk wel zin hadden in een ijsje. Wat vervelend. Maar we deden natuurlijk mee. Daarin willen wij geen spelbreker zijn. Bij een klein eethuisje namen we plaats op het terras en namen een sorbet. Dat viel er lekker in. Terwijl ondertussen de zon onderging, de lucht betrok en de eerste druppels vielen. We kregen precies voldoende tijd van Moeder Natuur, om ons ijsje op te eten en om bij de auto te komen. Opnieuw lag er een mooie en gezellige dag achter ons. Wat is dat toch genieten, zo samen!
