Kun je je het bericht nog herinneren, van 26 maart jongstleden? Toen hadden we een zogenaamde “invasieve plant” ontdekt, de zijdeplant. Via de website van SLU, Sveriges Lantbruks Universitet, begreep ik, dat je deze aangetroffen zijdeplanten moest rapporteren. Ze gaven namelijk aan, dat “publieke rapportages belangrijk zijn, om het voorkomen en de verspreiding van de soort te kunnen volgen en om verdere verspreiding te kunnen voorkomen”. Dat deed ik en ik eindigde met de vraag: “Of ze hierop reageren?” En dat deden ze gisteren! Het rapporteren was ik volledig vergeten. Laat staan dat ik verwachtte, dat er nog een antwoord kwam. Toch hebben ze zich aan hun woord gehouden en dat wij zijdeplanten in de tuin hebben staat nu keurig in hun systeem. Alleen komt bij mij nu een nieuwe vraag: “Wat gaan ze daar nu verder mee doen?”
We hebben aan de zuidzijde van ons huis een talud. Nou ja, een taludje. Het verschil in hoogte zal hooguit zestig centimeter zijn. Daar laten we in het begin van het jaar alles in groeien wat daar maar wil groeien. Al snel lijkt het op een berm, want nagenoeg alle bloemen die daarin bloeien staan ook in dat taludje. Bijvoorbeeld nu de madeliefjes. En wat te denken van de vergeet-me-nietjes! Daar hadden we een aantal zaadjes van meegenomen toen we emigreerden. Doosjes met zaadjes hadden we namelijk aan iedereen gegeven, die op onze “uitzwaai-dag” was geweest. Maar denk je, dat ze wilden groeien, nadat we ze her en der gezaaid hadden? Aan me nooit niet! En hier in het talud komen ze overal spontaan op…
Terwijl Heiko achter de laptop even met de website aan de slag ging, pakte ik het pakje cakemix, welke we onlangs van Hennie en Ingrid hadden gekregen. Het was voor boerencake en er zat iets van bitterkoekjes in. Voor de verandering koos ik, in plaats van een cakeblik, voor muffinvormpjes en vulde die met het deeg. En alsof hij het had uitgerekend, waren de muffins net genoeg afgekoeld, om bij een kopje koffie te proberen. Nou, daar lusten wij beide wel pap van: heerlijk! De helft ging de diepvries in, zodat we er binnenkort nog eens van kunnen genieten!
Vanmiddag kregen we bezoek: van buurman Roy uit Västorp. Die heeft een bedrijfje, waarbij hij voor derden hand- en spandiensten verleend. Met name op het gebied van grondbewerking. Hij kwam ons helpen om de rest van de boomstronken en grote keien uit de tuin te halen. Heiko en Roy gingen eerst nog even in overleg, zodat ze van elkaar wisten wat er moest gebeuren en wat er mogelijk was. Even later reed een zware machine het grasveld op en werden de steunpoten op hun plaats gezet, om de tractor stabiel te houden bij het zware werk.
Een stronk van een, door Heiko omgezaagde, berk had de primeur. Die zat naast het trollenhuisje behoorlijk stevig in de grond. Als eerste werd de dichte shovelbak gebruikt als een bijl, waarbij Roy de wortels van de stronk daarvan losmaakte. Dat gaf een behoorlijk lawaai. Wat betekende, dat er nog behoorlijke wortels in de grond zaten. En diep! Dat bleek, toen voorzichtig met de punt van de bak aan de stronk werd getrokken. In eerste instantie gaf de oude stronk niet mee, maar moest zich toch gewonnen geven. Meteen werd zichtbaar om hoeveel wortels het nog ging! De stronk met wortels werden aan de kant gelegd. Met de bak werd even later het zand teruggelegd in het ontstane gat en met de onderkant van diezelfde bak werd de grond vervolgens aangedrukt. Deel een was klaar!
Roy pakte daarna een tweede stronk aan. Die zat aan het einde van een hoop zand, net achter het trollenhuisje. Elke keer moesten we na het grasmaaien daar omheen met de trimmer en dat werk kwam vanmiddag aan zijn einde. Het varkentje werd op dezelfde manier gewassen als de eerste. Net als bij de eerste, zaten ook hier de wortels dieper dan verwacht. Wat waren het er overigens veel! Op het moment, dat de stronk uit de grond werd getild leek het, alsof de wortels zich vasthielden. Door als het ware de “vingers” in de grond te zetten. Het lukte ze niet om grip te behouden: de boomstronk met wortels kwam bij de andere te liggen.
Onder die stronk kwam een behoorlijke kei tevoorschijn. En dan bedoel ik een “behoorlijke”! Die werd niet afgedekt met zand, maar aan de kant gelegd. Heiko had het idee opgevat, om van de diverse keien die hij al had met die, die er vandaag bij zouden komen, een hunebed zou bouwen. Niet de Zweedse variant van groot naar klein, echter van kleine naar grote keien. Daarvoor had hij al ruimte gemaakt, bij een boomstronk die zou blijven zitten en gebruikt gaat worden als basis. Daaroverheen was al antiworteldoek gelegd, zodat straks de keien niet verdwijnen onder onkruid.
Ze kwamen er niet onderuit: de wortels van de omgewaaide spar werden aansluitend verwijderd. Ook deze lagen ons behoorlijk in de weg bij het onderhouden van het gras. Altijd al, maar nu de spar weg was… Precies: wortels ook weg! De langste werd als eerste door een punt van de shovel bak opgepakt en omhooggetild. Snel gewonnen gaf de wortel zich niet! Heiko moest er zelfs nog met de bijl aan te pas komen, om het als het ware de genadeklap te geven. Toen de langste en dikste eenmaal weg was, waren de andere twee eigenlijk een peulenschil. Wie had dat gedacht, dat daar nog zoveel onder de grond aan wortels en stronken zou zitten?
Zie hoe het keitje bij het trollenhuisje werd weggehaald. Heiko had al meerdere pogingen ondernomen, om deze zelf te verplaatsen of kapot te slaan. Zelfs samen met Sietse waren ze ermee aan het stoeien geweest. Zonder succes. Als je dan ziet, hoe groot die kei uiteindelijk is, dan was dat ook totaal geen verrassing. Wat boven de grond uitstak was “het topje van de ijsberg”: er zat zeker nog vijf keer zoveel onder de grond! Dit had Heiko nooit alleen kunnen doen, want wie verwacht zoiets? Binnen een kwartiertje had Roy de kei uit de grond gehaald en aan de kant gelegd.
“We zijn er bijna, we zijn er bijna. Maar nog niet helemaal!” Het dijkje, zoals wij de hoop zand achter het trollenhuisje noemden, zou nog vlak gemaakt worden. Dat was een makkie voor de shovel bak van Roy. Eerst werd het hoge gedeelte weggehaald, daarna werd met de verkregen grond gaten opgevuld en als laatste stevig aangedrukt. Allemaal met dezelfde bak. Het allerlaatste van het verwijderen was het daadwerkelijk wegbrengen van alle stronken, die vanmiddag uit de grond waren gehaald. Drie keer reed Roy met een volle bak weg. Stronken, wortels en dijkje waren weg! Nu kan er binnenkort begonnen worden met egaliseren, waarna er gras gezaaid kan worden. Voor het egaliseren moet er een vrachtwagen met 8 kuub zwarte grond komen. Dat gaat Heiko via het werk regelen.
Nadat de grond uitgevlakt was en de stronken weggebracht waren, werden de keien gestapeld. Maar niet voordat er nog eentje uit de grond gehaald werd. Die was door Heiko al een beetje uitgegraven. Tot hij begreep, dat die te groot en te zwaar was om hem er zelf uit te kunnen halen. Nadat de “kleine” keien op elkaar waren gelegd was de grote en laatste aan de beurt. Met geduld en precisie legde Roy die neer. Nog even aandrukken, om eraf vallen te voorkomen en het was klaar! Er zullen de komende tijd kleine stenen en keien toegevoegd worden, zodat het hunebed dichter en groter wordt. Rondom het hunebed komt nu een cirkel en daarin houtschors en kleine plantjes. Wat is het allemaal goed gelukt vanmiddag! Uiteraard moet er nog het een en ander gebeuren, maar dat komt later. We praatten nog even met Roy, die zich daarna op de stoel in de machine draaide en niet de bak, maar de shovel bediende. Na deze klus hoor ik het Heiko al zeggen: “Oh, mag ik ook zo´n machine?”
Al met al was onze buurman er drie uur mee bezig. Dat wil zeggen, hij reed hier na twee uur weg. Hij moest daarna echter nog alle stronken en wortels opruimen, wat hem dus ook weer een half uur koste en zijn zoon was hier eerder al een half uur geweest met dat apparaat. Heiko maakte nog even een begin met het verder egaliseren met een hark, maar daar stak ik snel een stokje voor. Het was mooi geweest voor vandaag. Hij had Roy meegeholpen, bijvoorbeeld met het verslepen van de diverse wortels en kleinere stronkjes. Die had hij verzameld bij de grote stronken. En ook had hij de bijl nog ter hand genomen. We hebben de rest van deze dag onder andere nog gevuld met het bellen met Heiko zijn ouders, wederom een avondje “op de camping” en het genieten van de ondergaande zon!
