60! Een onvergetelijke verjaardag!

Vandaag, dinsdag 27 februari 2024, mijn 60ste verjaardag! Die begon meteen goed met uitgebreide felicitaties van Heiko. Die had gisteravond zelfs nog slingers in de kamer gehangen. Vanochtend kwam hij nog aanzetten met twee gróte ballonnen: een 0 en een 6. Of ik die zelf even wilde opblazen! Natuurlijk geen probleem. Maar dan wel elk 1. En daarmee waren we om zeven uur ´s morgens al ballonnen aan het opblazen! Even later werden ze in de kamer opgehangen. Uiteraard moest ik er mee op de foto. “Vastleggen voor later!” Bij de eerste foto had ik de 6 op de kop… Een beetje voorbarig. Dat duurt nog 30 jaar!

Ik had geen zin om de hele dag in huis te zitten en had daarom voorgesteld, om op mijn verjaardag erop uit te gaan. Visite zou er toch niet komen. Als je thuis blijft wordt het weer een “gewone” dag en dat moest het eigenlijk niet worden. Je wordt tenslotte maar één keer 60! Al een paar weken geleden kwam Heiko zodoende met het voorstel, om deze dag in Motala door te brengen. Hij had zelfs al een activiteit uitgezocht: naar het Rijtuigmuseum gaan. “Oh kee… Wat moet ik daar?” was mijn eerste gedachte… Maar omdat Heiko er zo enthousiast over was deed ik mee: “We gingen naar Motala!” Na het beeldtelefoongesprek met Heiko zijn ouders, want die wilden mij uiteraard ook feliciteren. Bij hen had ik gisteren gebak laten bezorgen, zodat we vandaag toch samen aan de koffie en gebak zouden zitten.

Na het ontbijt en de ballonnen kreeg ik van Heiko een grote stapel enveloppen! Het waren kaartjes van familie en vele vrienden uit Nederland, die hij in de voorgaande dagen uit de brievenbus had verzameld. Zo kreeg ik ze precies op mijn verjaardag en niet een week te vroeg! Er was één kaart bij die een beetje “pijn deed”. Daarop stond voorop namelijk de tekst “Ouwe taart, Joke 60”. Nou ja zeg! Gelukkig weten we, dat het goed bedoeld is. “Toch Marco en Viviën?” Verder allemaal hele mooie kaarten met lieve teksten. Heel hartverwarmend en van sommige werd ik even emotioneel…

Heiko had er niet alleen voor gezorgd, dat ik de kaartjes niet zou zien.

Hij had zelfs een pakketje in ontvangst genomen en achtergehouden!

Daarin zat een kaart van onze vrienden
Koos en Carla.

En in de doos? Vele recepten van het maken van ijs tot het bakken van brood (!) en van het maken van taco´s tot het bakken van bijzondere pannenkoeken.

Met daarnaast nog een prachtig schort!

Er stond zelfs een tekst op die schort:
“Joke 60” met een paar pollepels!

Fantastisch! Wat een geweldig idee en mooi cadeau! Wat een verrassing!

“Erg bedankt, lieve vrienden!”

Rond half negen vroeg Heiko me om even op de bank plaats te nemen. Hij deed de tv aan en pakte zijn mobieltje. Vervolgens speelde hij een twintigtal filmpjes af, waarin diverse familieleden en vrienden mij feliciteerden. De ene nog leuker dan de andere. Jeetje! Wat leuk om op deze manier de mensen te zien op je verjaardag. Op grote afstand, echter hiermee toch dichtbij. Na elk filmpje kreeg ik opnieuw een verrassing. “Wie zou er nu in beeld komen?” Geweldig! Allemaal georganiseerd door Heiko, voor mijn 60ste verjaardag. Die wat hem betrof niet ongemerkt voorbij mocht gaan.

De plannen voor ons uitstapje naar Motala liepen anders. Heel anders! Er werd plotseling (voor mij althans) op de deur geklopt: Martin en Marijke! Wat tof! Ze wonen hier tijdelijk, een half jaartje ongeveer, op acht minuten afstand van ons. “We komen éventjes binnen!” zeiden ze. Ze wilden mijn verjaardag niet zomaar aan hen voorbij laten gaan. Nee, nee… Achteraf… Ze hadden een paar cadeautjes voor me meegenomen: haarverzorgingsproducten (daar hadden Marijke en ik het over gehad). Top! Alleen toen de koffie en thee voor hun in de maak waren en het gebak nét was klaargezet, werd er, ongeveer een kwartier later, opnieuw aan de voordeur geklopt en kwamen er nog twee mensen de kamer binnen stappen!

Klaas en Reinie! Vrienden uit Muntendam! Uit Nederland! Nou ja zeg… Die hadden in december (!) al met Heiko afgesproken, dat ze met mij/ ons mijn 60ste verjaardag zouden vieren. Oh, wat een overweldigend moment! Wie kon dat nou bedenken, dat ik bezoek zou krijgen uit Nederland! Wat een emoties kwamen er los. Zó verrassend! En ook zij hadden een cadeau bij zich. Met Nederlandse producten in een prachtige rieten mand. Van een e-book en hagelslag tot “Oude Wijven koek” (ja, ja), van toiletpapier met de tekst 60 jaar tot een stuk Fenegriek kaas: stuk voor stuk heerlijk of goed te gebruiken! Maar met de aanwezigheid van deze vier vrienden bleef het niet! Net toen de koffie en thee was ingeschonken en iedereen was voorzien van een stukje gebak werd na (wederom) een kwartier opnieuw op de deur geklopt!

Jan en Dietske! Vrienden uit Assen! Uit Nederland! Die twee hadden ons vorig jaar al een keer enorm verrast, toen ze ook onaangekondigd hier aanklopten. Uiteraard lieten we ze toen heel snel binnen. Net als nu! Potverpielekesnogaantoezeg! Stonden ze vandaag ook bij de voordeur! Vele tranen vloeiden. Ik liet ze ook maar gewoon komen, dat mag op zo´n moment. Toch? Want dit was wederom een bezoekje, waar ik totaal geen rekening mee had gehouden. Als iemand me had gezegd, dat Jan en Dietske hier zouden komen vandaag, had ik diegene in het gezicht uitgelachen. Ook hier kwamen cadeautjes van op tafel. Heerlijke metworsten, Zeeuws spek, een thriller-boek en ruim 4.000 e-books! En net toen ik dacht dat we alles hadden gehad, werd er opnieuw op de deur geklopt! Achteraf bleek dat het zo allemaal door Heiko was gearrangeerd. De gasten moesten steeds een kwartier na elkaar aankomen… Zo kreeg ik meerdere verrassingen deze dag.

Rob en Marijke! Vrienden uit Hoorn! Uit Nederland! Toen had ik het niet meer en zat ik helemaal stuk. Wát een verrassingen, wát bezoek, van stuk voor stuk hele fijne, geliefde vrienden uit Nederland. Dierbare vrienden, die de moeite hadden genomen, om op mijn 60ste verjaardag naar Zweden te komen. Onvoorstelbaar! Wát geweldig fijn. Heiko had dit alles, zowel de video boodschappen als dit bezoek, achter mijn rug om gepland en geregeld. Hij stond er zelf versteld van, dat hij zijn mond zo lang had kunnen houden en alles voor mij geheim had kunnen houden zo vertelde hij me later. We waren uiteindelijk met z´n tienen en hadden een super gezellige verjaardagsvisite. Men kende elkaar niet, wat echter geen enkele belemmering was, om over en weer gezellig met elkaar te babbelen.

Via WhatsApp kwamen tientallen felicitaties binnen.
De een met een lieve tekst,
de ander met een mooie kaart!

Ook op Facebook werd ik uitgebreid gefeliciteerd:
meer dan 40 vrienden feliciteerden me op mijn eigen tijdlijn
en op een foto die Heiko had geplaatst
kwamen er maar liefst ruim honderd felicitaties binnen!

In de loop van de ochtend belde dochter Daniëlle vanuit Rotterdam en kreeg ik van haar, haar man én van de kleinkinderen de gelukwensen voor mijn 60ste verjaardag. Rond half elf belden Heiko zijn ouders en kreeg ik ook van hen de hartelijke felicitaties. Naast een prachtige kaart! Leuk, leuk, leuk! En tegelijkertijd: wát een drukte!

Zo had ik me mijn 60ste verjaardag helemáál niet voorgesteld. We zouden immers met z´n tweeën naar een museum in Motala… Lekker rustig… Geen bezoek, geen drukte…

Heiko had voor alles gezorgd en zorgde er ook deze ochtend voor, dat iedereen voorzien werd van koffie/ thee en gebak en later een drankje en een hapje. Hij had het er maar druk mee, maar gaf mij daarmee de tijd om met onze vrienden te praten.

Top! Wát een verrassing was dat. Een verjaardag om niet snel weer te vergeten. Waarschijnlijk nooit meer! Dat bezoekje aan het rijtuigmuseum in Motala houd ik waarschijnlijk nog tegoed. Maar als het niet doorgaat vind ik het ook goed… Ik vond het sowieso al een vreemd doel, voor een verjaardag. Achteraf bleek het dan ook om een rookgordijn te gaan en was het nooit echt de bedoeling geweest om die rijtuigen te bezichtigen… Ontzettend blij, dat het zó gelopen is!

De drukte en emoties van dinsdag, alsmede het “na-beleven” op de woensdag aan de hand van de vele foto´s en filmpjes, waarbij het nog een extra tot me doordrong wat me was overkomen, werden me donderdag ineens te veel. Veel te veel. Ik was zo ontzettend moe en zat er helemaal doorheen. Mijn bloeddruk daalde, mijn hart sloeg “anders” en ik voelde me gewoon verre van goed. Ook op de vrijdag was het “normale” gevoel nog niet weer terug. Heiko maakte vrijdagmiddag nog wel een wandeling met Jan en Dietske, waarna we bij terugkomst nog even gezamenlijk een kop koffie namen. Helaas het maximale wat erin zat. Daarmee werd deze geestelijk drukke week voor mij afgesloten. Oef! Wát een belevenissen. Wát een emoties.

En nu heb ik nog niet eens genoemd,
dat we woensdagmiddag ook nog in Eksjö bij de acht puppy’s hebben gekeken.
Een van die puppy´s komt binnenkort bij ons wonen:
mijn verjaardagscadeau van Heiko…

Ik kijk terug op een super geweldige verjaardag. Een heuglijke dag, vanwege de video-felicitaties, de vele kaartjes, de telefoontjes, alle WhatsApp berichtjes, de vele reacties op Facebook en natuurlijk het bezoek van vrienden uit Nederland!

“Lieve Heiko, hartstikke bedankt, voor alles wat je voor mij hebt geregeld! Ik hou van jou!”
“Lieve familie en vrienden, jullie hebben mij een onvergetelijke verjaardag bezorgd. Ik hou van jullie!”