Nog even over gisteren: zoals geschreven zijn we naar Aneby geweest. Wanneer we daar heen gaan is het nagenoeg altijd via dezelfde route: naar Bordsjö en vanaf daar via Blå Grindar. Het kronkelpaadje. Gisteren viel ons op, dat men daar een behoorlijk stuk bos gigantisch aan het “uitdunnen” is. Met heeft vele bomen en boompjes gekapt. Waarschijnlijk om de achterblijvers meer licht te kunnen geven. Het lijkt veel meer open dan voorheen. En meteen is het stukken lichter. Niet verkeerd eigenlijk. De bomen die ze hebben laten staan hebben trouwens een behoorlijke lengte. Bijna gelijk aan de bomen die aan “onze weg” zijn gekapt. Of is dit het voorbereidend werk?
Op “the day after” de booster prik hadden we in eerste instantie een heel klein beetje last van de plek, waar de prik gezet was. De plek en de bovenarm waren een beetje stijf, althans zo voelde dat. Bij bepaalde bewegingen voelde je het ietsjes meer, maar verder geen gekke dingen. Heiko was wel de hele dag erg moe, futloos en zonder energie. Net als bij de vorige vaccinaties trouwens. Dat duurt een dag en daarna is hij er weer helemaal. Net op tijd voor de kerst! Deze dag, Julafton, stond bij ons in het teken van de voorbereidingen voor de kerstmenu´s voor eerste en tweede kerstdag. Wat dat betreft zijn we nog geen echte Zweden. De Zweed viert kerst op de middag en avond vóór de kerstdagen, terwijl het in Nederland de gewoonte is om kerst juist op de 25ste en 26ste te vieren. Dat laatste zit er bij ons ook nog zo in en dat gaan we waarschijnlijk ook niet meer veranderen.
We hadden het kerstmenu eerder al samengesteld en op een menukaartje uitgewerkt. Nu moest het nog daadwerkelijk klaargemaakt worden. Nou, voorbereid eigenlijk. Als eerste haalde ik de grote beenham uit de vriezer. Dat is inmiddels een traditie geworden. Eentje die we van de Zweden hebben overgenomen. Die beenham moest de hele dag wel ontdooien, zodat die morgen in de oven kan worden gebraden. Daarna kan hij gegeten worden. Niet in een keer hoor, want daarvoor is die veel te groot voor twee personen. Dat de beenhammen tijdens deze dagen populair zijn blijkt in alle supermarkten: ongelofelijk voorraden. Heiko hielp me mee en ging aan de slag met het schillen van de aardappelen en die werden meteen gekookt. In die tijd was het gehakt al geruld en koud, waar ik de rest van de ingrediënten bij deed. Allemaal voor een salade, naar het recept van Heiko zijn moeder. Daar komen behalve een kilo gekookte aardappelen, ook drie zure appels in, een pond geruld gehakt, een halve ui, fijngesneden augurken, een hardgekookt ei, veel mayonaise, om op smaak gemaakt te worden met peper en zout. Toen Heiko zondag de 12e bij zijn ouders was, kon hij die salade proeven, want toen had zijn moeder er nog een gemaakt. Hopelijk smaakt deze net zo lekker.
Vervolgens maakte ik nog worstjes voor saucijzenbroodjes. Nee, die krijgen we niet met kerst, maar die vonden we erg lekker en daarom gaan er een paar worstjes in de diepvries. Dit keer had ik overigens de speculaaskruiden eruit gelaten en daarvoor in de plaats een beetje gehaktkruiden toegevoegd. Uiteindelijk werd alles lekker met elkaar vermengd en kon ik gaan draaien. En rollen! Die staafjes legde ik even een poosje in een bakje in de diepvries. Een uurtje later, toen ze bevroren waren, deed ik ze in zakjes met huishoudfolie er tussen. Zo kunnen we op het moment dat wij willen, gemakkelijk een worstje pakken en een saucijzenbroodje maken. Bladerdeeg ligt altijd wel klaar om ontdooid te worden. Dat laatste is ook de reden, dat er niet meteen bladen deeg om de worstjes gedaan werden: je kunt het bladerdeeg daarna namelijk niet weer invriezen, omdat ze niet gebakken worden. Doe je ze gebakken in de diepvries? Dan wordt het bladerdeeg slap bij het ontdooien. Dit is gewoon de betere manier van bewaren. En wil je ze eten? Dan kun je ze zo binnen een half uurtje serveren!
Speciaal voor Heiko maakten we een eiersalade. Die is gék op eieren en een salade van het product van de leghennen is natuurlijk heel lekker. Eveneens voor op een toastje. Er werd eerst een sausje gemaakt van mayonaise, mosterd, zout en peper, een beetje kerriepoeder, een scheutje koffieroom en peterselie. Daar doorheen werden de partjes eieren geroerd. Toen Heiko de salade in de gaten kreeg moest hij wel meteen even proeven. Maar goed ook, want het was te zout geworden. Dit werd opgeheven doordat er nog een paar eieren bij gekookt en toegevoegd werden. Ook voor op toastjes werd Filet d´ American gemaakt. De ingrediënten hiervoor zijn gehakt, tomatenketchup, mosterd, mayonaise, Worcestershire en peper en zout. Dit alles werd direct naar de kelder gebracht. Vooral om uit het zicht van Heiko te blijven…
Voor tweede kerstdag maakte ik een luchtig dessert. Gewoon van yoghurt met (weinig) slagroom, suiker en vanillesuiker en blåbär besjes. Alles kwam in de mengkom, waarna die zijn werk kon doen. Maar die was een beetje te ijverig bezig en op enig moment zaten de spetters yoghurt met blåbär niet alleen op het aanrecht, maar eveneens tegen de muren, op de waterkoker en koffiezetmachine. Zelfs aan de onderkant van de keukenkastjes boven het aanrecht! Snel werd alles schoongemaakt. Met de nadruk op “snel”, want als er iets is dat vlekken maakt, zijn het die besjes wel! Alles liep gelukkig goed af en wat de reden is geweest van deze uitbundige actie? Was de machine zenuwachtig?
Nog snel even meloen gesneden, eitjes gekookt en kaas en worst gesneden. In de koelkast was op enig moment geen ruimte meer, maar in deze tijd van het jaar (en met deze strenge vorst) is dat geen probleem. Onze voorraadkast in de kelder grenst aan de buitenmuur en in die voorraadkast is het ongeveer dezelfde temperatuur als in de koelkast, vijf graden boven nul. Daar kon ik een heleboel neerzetten, zonder me zorgen te maken over de houdbaarheid. Ideaal. Overigens hadden we de hele dag de radio aan met kerstmuziek. Heel gezellig. We lijken af te stevenen op een bijna perfecte kerstdagen: rust, ruimte, sneeuw, zon, lekker eten, de booster gehad, gezellige muziek, kerstboom, buitenverlichting… Bijna perfect… Het enige wat ontbreekt is onze wederzijdse familie. Dat is de prijs, die we moeten betalen voor onze emigratie. Het gemis van familie en vrienden. In het bijzonder tijdens de kerstdagen…
´s Middags ging Heiko op de bank liggen, met als gevolg, dat hij bijna binnen een minuut sliep. Hij was bekaf. Een duidelijke reactie op de boosterprik. Dat gaf mij de ruimte, om een rijstevlaai te maken. Het stond de hele week al in de planning, maar het was er niet van gekomen. Het recept voor de rijstevlaai had ik van het internet geplukt en geprint. Ik volgde dat recept nauwgezet en aan het einde van de middag stond er daadwerkelijk een rijstevlaai voor mijn neus op het aanrecht. Hoe het smaakt weet ik nog niet, dat gaan we morgen bij de koffie ontdekken. De slagroom had ik wel al geklopt, maar er nog niet opgespoten. Dat doe ik morgen, vlak voordat we het gaan opeten. Ook is er chocolade geraspt en dat ging gemakkelijker dan verwacht. Oh, wat is dit spannend: hoe zal het smaken?
Zijn middagdutje had Heiko goed gedaan. Daarom ging hij nog eventjes naar buiten, om ons stoepje naar de voordeur schoon te vegen. Het had de hele dag lichtjes gesneeuwd en zo langzamerhand lag er wel een laagje van vijf centimeter. Ook de flagstones van het paadje langs de keukentrap, naar de achterdeur werden weer zichtbaar gemaakt. Tenslotte baande hij nog een pad vanaf de achterdeur naar de houtstek. Over het gras. Daarvoor gebruikte hij de grote, ruim een meter brede, sneeuwschuiver. Dat ging eenvoudig, omdat het hele droge sneeuw was wat er lag. Dat kwam doordat het buiten nog steeds tien graden onder nul was. Een licht windje erbij en het voelde als min vijftien. Het pad door de sneeuw naar de houtstek is voor ons van “levensbelang”. Stel dat we die houtstek niet meer kunnen bereiken doordat er te veel sneeuw is gevallen: dan raakt het hout binnen op en gaat de kachel uit en wordt het koud in huis. Willen we niet. Op de terugweg vanaf de houtstek nam hij maar meteen een volle kruiwagen met brandhout mee en toen snel weer in huis.
Ons avondeten bestond uit een bord met dessert rijst! Heiko at het op de traditionele Zweedse manier: “Ris à la Malta” (met mandarijntjes en slagroom) en ik op de traditionele Groningse manier: “dikke riest”(met bruine suiker en kaneel). Na de lange dag in de keuken gunden we ons rust. De televisie kwam aan. We hadden vanmiddag overigens Donald Duck helemaal vergeten! Doordat Heiko in de kamer sliep en ik in de keuken bezig was, hebben we er geen van twee ook maar een seconde aan gedacht! Vanavond hadden we echter maar liefst zes kerstfilms waar we uit konden kiezen. Daarna nog eens zes, die op diverse zenders werden uitgezonden. Al bijna twee maanden (vanaf 1 november!) krijgen we iedere avond zeker twee kerstfilms voorgeschoteld. Veelal Amerikaanse en de laatste week waren het er maar liefst vier per avond. Naar onze bescheiden mening is het echter zo, dat als je er één hebt gezien, je ze allemaal hebt gezien. Kortom, we zapten verder naar iets heel anders. Met name met de bedoeling om je verstand even op nul te zetten. Morgen Kerstmis!
