Geen widgets gevonden in de zijbalk

Wij waren er klaar voor: tuin netjes, eten voorbereid, koffie-thee en gebak stond klaar, bordje met “Camping Leugs” stond vooraan bij de weg, Zweedse vlaggetjes erbij… Onze vrienden uit Apeldoorn, Martin en Marijke, zaten ongeveer 400 kilometer noordelijker in een vakantiehuisje, maar zouden dit weekend bij ons komen. Vanwege die lange afstand hadden we hen een overnachting in onze camper aangeboden en dat aanbod hadden ze zonder te aarzelen met dank aanvaard. We kregen een seintje dat ze om zeven uur vanochtend in Hagfors (Värmland) in de auto waren gestapt en dat ze rond de klok van elf uur bij ons zouden zijn. En inderdaad, om kwart over elf stonden ze met hun blauwe Ford bij ons op de oprit. Het was meteen een “feest der herkenning” en er werd enthousiast begroet. We hadden elkaar dan ook al sinds november 2019 niet meer “live” gezien. Wel was er veel contact via WhatsApp en een paar keer hebben we “beeld-gebeld”. Nu konden we elkaar eindelijk weer eens omhelzen en recht in de ogen kijken: heerlijk!

De vers gezette koffie en thee werd geserveerd met een stuk rabarbertaart en slagroom en dat was een leuke binnenkomer na zo´n lange rit. We namen plaats op het terras, in de zon en bij zeer aangename temperaturen. De parasol moest er zelfs nog aan te pas komen. Meteen raakten we aan de praat. Na zoveel jaar is er immers voldoende gespreksstof en dat moest er allemaal uit… Gezellig! Heiko kreeg voor de wintermaanden een prachtige puzzel van Martin en Marijke, terwijl Marijke voor mij schitterende vlinders had geborduurd, die ze in lijstjes had gemaakt. Dáárom moest ze weten welke kleurencombinatie ik leuk vond…

Na een hapje en een drankje besloten we, om onze vrienden de mogelijkheid te geven de benen te strekken en deden we (mede op verzoek van Marijke) een rondje tuin. De carport werd uitvoerig geïnspecteerd, de kluiten van de omgewaaide bomen in eigen tuin en die op de aangrenzende grond achter het huis werden bekeken, de houtstekken en de klover, enzovoort. Uiteraard werd de camper getoond en uitleg gegeven over de mogelijkheden in de tvättstuga voor het wassen, tandenpoetsen en douchen.

Toen de eerste druk van de ketel was, voor wat betreft het bijpraten dan hè, stelde Heiko voor om een stukje met Martin en Marijke te gaan wandelen. Ook wilde hij hun het vakantiehuisje laten zien, dat op 10 minuutjes afstand van ons huis staat. Daar had Marijke naar gevraagd, omdat ze overwegen om hier kerst te gaan vieren. Eventueel met hun kinderen. Een klein stukje verderop is de Pukaberg met een fantastisch uitzicht, dus die combinatie werd al snel gemaakt. In een rustig tempo liepen ze die berg op, om boven in stilte te genieten van het uitzicht. Zelfs Marijke was stil… Grapje natuurlijk. Ze vonden het beide wel indrukwekkend. Eenmaal terug bij de auto reden ze daadwerkelijk nog even naar het vakantiehuisje en die werd goedgekeurd. Van de buitenkant, want binnen konden ze niet kijken.

Anderhalf uur later waren ze terug en had ik ondertussen het eten klaar. We aten een broccoli ovenschotel met falukorv en geserveerd met rijst. Daar werd goed in gegeten gelukkig en daarmee was het een juiste keuze geweest. Nog even een toetje en daarna gingen we met elkaar naar de veranda. Voornamelijk vanwege de aanhoudende hoge temperaturen. Binnen, en met name in de keuken door het koken, was het te warm. We bleven gezellig praten. Ook tijdens de koffie met een kanelbulle. Tegen negen uur werd het echter frisser en gingen we naar binnen. Allerlei onderwerpen waren ondertussen besproken. Martin en Marijke zijn de mogelijkheden voor een emigratie naar Zweden aan het onderzoeken en hebben zodoende af en toe zeer gerichte vragen. Marijke haalt ook heel veel informatie van allerlei blogs van geëmigreerde Nederlanders en van de vele Facebook sites. Laat werd het niet meer deze zaterdagavond, want bij hen sloeg de vermoeidheid van de reis toe en bij ons de vermoeidheid van alle voorbereidingen. Tijd voor een welverdiende nachtrust.

De ochtend van de eerste Pinksterdag zaten we samen aan het ontbijt in de keuken en gingen de gesprekken onverstoorbaar verder. Wel was het zo, dat Marijke een beetje onrustig was, want ze was haar bril kwijt! Ze zag nog voldoende, maar tijdens het autorijden bijvoorbeeld had ze die zeker nodig. Na het ontbijt, waarbij Martin nog even in mijn eigen samengestelde kookboek neusde, gingen we met z´n allen aan het zoeken. De foto´s van de avond ervoor werden zelfs nog bekeken, om te zien of ze de bril bijvoorbeeld tijdens het warm eten op had. Ja dus. Oké. Dat betekende, dat de bril in elk geval niet was achtergebleven op de Pukaberg. Ook na het avondeten, buiten op de veranda, bleek ze de bril nog op te hebben. Dan moest die in de tvättstuga afgedaan zijn of in de camper.

Alles werd vele keren nagelopen en bekeken, door ons alle vier, maar niemand kon de bril vinden. Totdat ik, zeker een uur later, in de camper een boodschappenkrat optilde en verplaatste. Daar bleek de bril onder te liggen. Óf Martin óf Marijke had die krat op de bril gelegd, waardoor die uit het zicht verdwenen was! Onder de krat zat voldoende ruimte om de opgevouwen bril niet te beschadigen. De bril kwam er dan ook ongeschonden onder vandaan. Tot grote opluchting van Marijke. Nog even een kopje koffie voor de goede afloop, want zonder bril zou ze niet veilig naar Hagfors in Värmland teruggereden zijn. Eveneens zouden er gezondheidsklachten in de vorm van hoofdpijn gekomen zijn.

Na de koffie wilden Heiko en onze vrienden in de auto stappen om naar Skurugata te rijden en daar de kloof te lopen, maar het was ondertussen een beetje laat geworden voor dat uitstapje. Daarvoor moet je al snel drie uur rekenen en we wilden ´s middags gaan grillen, waarna zij alweer in de auto moesten stappen, om naar hun vakantiebestemming terug te rijden. Ze besloten om Skurugata te bewaren voor een andere keer (!) en een rondje te gaan lopen door het bos tegenover ons huis. Een rondje van een uur. Toen ze terug waren van die wandeling had ik alles voorbereid voor het grillen en kon het vuurtje in de betonnen putring gestookt worden. Het was, net als gisteren, een heerlijke, zonnige dag en daarmee perfecte omstandigheden om buiten te zijn.

De worstjes werden op de uitschuifbare prikkers boven het vuurtje gegaard en lekker opgegeten, met een broodje en een salade. Reuze gezellig altijd, dat grillen boven open vuur. Totdat het moment van vertrek kwam. Tegen vier uur werd het de hoogste tijd voor hen om in de blauwe Ford plaats te nemen, om de terugreis te aanvaarden. Het was immers nog vier uurtjes rijden. Ze hebben nog een weekje vakantie te goed en gaan daarna terug naar huis. Heel misschien komen ze met de kerstdagen deze kant weer op. Na deze twee dagen was het afscheid best wel even een “dingetje”. We hebben het dan ook enorm naar de zin gehad. “Vi ses, Martin en Marijke en bedankt voor de gezelligheid!”

4 gedachten over “Pinkster-bezoek”
  1. Wat een geluk dat we kunnen appen. beeldbellen en sms’jes sturen!
    Dan zouden we elkaar heel lang niet kunnen horen en/of zien.
    Techniek staat voor niets!
    Wie weet ooit tijdreizen. Kunnen we zo ff afspreken voor een bakkie!
    Geen gedoe dan meer met benzine en uren rijden of vliegen!
    Zien jullie het al voor je?

Laat een antwoord achter aan Wilma Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.