Om even voor zes hoorde ik Heiko al douchen. We hadden afgesproken, dat ik hem uiterlijk half zeven zou roepen, maar dat hoefde duidelijk niet meer. De elektricien zou rond zeven uur komen en als die vragen had over de stroom moest hij Heiko hebben. We hadden een thermoskan met koffie gemaakt, een paar flessen met water gevuld, ervoor gezorgd dat we genoeg hout hadden voor de beide kachels én het aggregaat stond uiteraard ook weer stand-by. Nog snel een broodje gegeten, want het zou niet lang meer duren, voordat de deskundige zou komen. Mis… Gisteravond hadden we het er nog over gehad: “Het was de 21ste december dat de afspraak gemaakt was. We hebben wel gezien, dat hij het in zijn mobiele telefoon noteerde, maar kijkt hij daar ook op tijd in? Is hij door de jaarwisseling de afspraak misschien kwijtgeraakt? Moeten we nog vooraf even bellen? Zou hij de benodigde materialen wel besteld hebben?”
Om even voor acht, toen de zon inmiddels heerlijk over de bomen begon te schijnen, kon Heiko het niet langer volhouden en stuurde toch maar een sms-berichtje naar de, nog steeds niet aanwezige, elektricien. Die antwoorde met excuses en dat hij in Jönköping was om materialen op te halen: hij was ons daadwerkelijk vergeten! Niet onze afspraak, maar wel wat er gebeuren moest. Vrijdags had aan het einde van de dag gezien, dat hij hier een nieuwe elektriciteitscentrale moest plaatsen en dat ding had hij niet meer in voorraad. Hij stelde voor, om de afspraak naar morgen te verplaatsen. Even na dat sms-berichtje belde hij en gaf hij aan, dat hij alsnog wel wilde komen, maar dat zou dan rond elf uur zijn. Graag! We hadden ons er immers volledig op ingesteld. Hij was er zowaar nog iets eerder en begon meteen bijna zijn hele auto leeg te halen, om de inhoud bij ons in de hal neer te leggen: bakjes met schroeven, meters kabel in diverse diktes en… De nieuwe stroomkast, die hij vanochtend al uit de grote stad had opgehaald!
Na een beetje passen en meten bleek, dat de nieuwe kast precies boven onze kapstok paste. De kapstok boven de trap naar de kelder. Helemaal goed! Er werden twee trappen opgehaald en eentje ervan had verstelbare poten. Je kon ze los van elkaar langer en korter maken. Ontzettend gemakkelijk voor op de trap. Het duurde niet lang, voordat hij de kast al had hangen en het voor hem tijd was te gaan eten. “Het is echt een typische maandag waarop van alles mis gaat: ik ben mijn lunch vergeten!” vertelde de man. “Maar ik heb een alternatief in de auto. Als ik een beetje gekookt water mag?” Tuurlek. Omdat de stroom na zijn lunch zou worden afgesloten, besloten Heiko en ik ook maar meteen een broodje te nemen. Dan hadden we er in ieder geval een vers kopje thee bij.
Na de lunch was de stroom daadwerkelijk weg en zei ik voor de grap “Als we maar tussen vier en vijf uur weer stroom hebben om te kunnen koken. Onze vrienden rekenen op ons.” Meteen kreeg de elektricien een rood hoofd. “Oh…” Het zou krap worden, maar hij zou zijn best doen. We spraken af, dat hij de stroom per gedeelten zou regelen. Binnen een half uur hadden we inderdaad een fornuis die weer stroom had! Intussen werkte Heiko als een bezetene aan de puzzel. Er waren nog slechts een paar lege vakken op het kleed en die wilde hij vandaag in ieder geval gevuld hebben. En ik ook: we moeten vanavond toch echt met z´n vieren aan de keukentafel kunnen zitten eten. Het was tegen half twee, dat er een vreugdekreet uit de keuken kwam: het laatste puzzelstukje kon gelegd worden! Dat heuglijk feit werd meteen voor hemzelf, zijn ouders, de kinderen en kleinkinderen vastgelegd. Wie had dat gedacht? Dat Heiko zo gefascineerd zou zijn door puzzels? Ik niet! Meteen na de kiekjes werd de puzzel opgerold, want hem meteen uit elkaar te halen ging hem toch net even te ver.
Het was vandaag een bijzondere dag, ook wat het weer betreft. Zo scheen de zon heerlijk en was het een fantastische winterse dag. Even later kwamen er snel wolken in de lucht. Veel van die witte dingen. Nou, wit… Ze waren wat grauwig en als het zonnetje er tegenaan scheen waren ze wel heel donker grijs, bijna zwart! Ondanks dat kwam er geen neerslag. Sterker nog: zo snel als de wolken kwamen, zo snel verdwenen ze ook weer! Het leverde tussentijds leuke, kleurrijke plaatjes op.
Nadat de puzzel af was kon Heiko nog maar een ding doen… Kloven… De elektricien wist inmiddels wel waar alles zat, want we hadden hem de lijst van de verdeling van de stroomgroepen gegeven. Dat vond hij overigens super! Vragen stellen over wat er op de diverse groepen zat was daarmee volledig overbodig. Direct had Heiko zich daarmee zelf ook overbodig gemaakt. Dus de garage in! Ja, hij had met de man van de stroom afgesproken, dat een van de eerste groepen die weer moest werken, die van de garage was. De laatste blokken hout van onze omgewaaide dennenboom verdwenen onder de bijl en via de kruiwagen in het houthok. Toen alles wat verwerkt kon worden, verwerkt was, veegde Heiko de garage aan en liet het redelijk netjes achter. Zo, die is voorlopig weer leeg en schoon. Maar voor hoe lang? Ondertussen is het laatste segment van het houthok weer redelijk gevuld.
Zelf zette ik me achter de laptop en ging met de foto´s verder. De foto´s van 2021, die ik zou willen gebruiken voor het jaarboek. Sorteren dus. Tjonge, jonge, jonge… Mooi om te doen hoor, maar als je eenmaal begint met foto´s kijken raak je niet uitgekeken! Het ene plaatje brengt nog meer herinneringen boven dan de andere. Want wat denk je van de foto´s van bijvoorbeeld het bezoek van “de Bende van Vijf”? Dit werkje kon ik doen, omdat de laptop zoveel stroom had, dat ik zeker een paar uurtjes verder kon. Zo lang ben ik niet aan het sorteren geweest hoor.
Ondertussen werkte elektricien Johan uit Frinnaryd gewoon verder. Tussendoor kreeg hij af en toe telefoon, maar ook toen werkte hij gewoon door. Hij had een “oortje” in en terwijl hij praatte was hij ook gewoon aan het boren en schroeven en andere dingen aan het doen. In de grote schakelkast kwam de ene na de andere schakeling en daarop werden de verschillende draden aangesloten. Langzamerhand kwam er op de meeste stopcontacten en apparaten weer stroom. Nadat de oven het deed en alles in de garage weer werkte, volgde de waterpomp en de cv-ketel. We hebben zodoende de houtkachels niet hoeven stoken. Het is niet echt koud geworden in huis gelukkig. Omdat hij wist, dat ons bezoek zou komen stopte hij om vier uur. Daarna konden wij alle rommel die hij achterliet oppakken, nog even stofzuigen en de hal dweilen. Hij was namelijk regelmatig naar de auto gelopen, door de sneeuw, en terug in huis. Daardoor was het nat en vies geworden in de hal, maar dat hoort erbij. Voor ons bezoek wilden we het echter weer netjes hebben. Even de mouwen opgestroopt. Om half vijf waren we er klaar voor.
Heiko deed trouwens nog een zelftest vanmiddag, om na te gaan of hij het coronavirus had. Onze vrienden hadden zich gisteren nog laten testen en waren negatief. Heiko ook. Daarmee waren we ervan uitgegaan, dat ik ook niet besmet was. Na het schoonmaken zette ik de mosterdsoep alvast op het fornuis en deed de afbakbroodjes alvast in de koekenpan. We hadden ingeschat, dat Jan en Dietske tegen vijf uur bij ons zouden kunnen zijn. En dan hadden ze vast wel zin in warm eten. Een uitgebreide maaltijd zat er vandaag niet in, in verband met de aanwezigheid en de werkzaamheden van de elektricien. We wisten immers niet hoe snel we weer stroom zouden hebben en een pan met mosterdsoep, die ik gisteren ter voorbereiding had gemaakt, konden we eventueel zelfs op het houtfornuis opwarmen.
We wisten inmiddels dat Jan en Dietske veilig waren aangekomen in hun vakantiehuisje in Bunn. Even later volgde een berichtje, dat ze nog even in Aneby boodschapjes gingen halen en daarna bij ons kwamen. Zodoende wisten we, dat de soep langzaam kon opwarmen. Om zes uur stapten ze onze voordeur binnen. Heerlijk, wat is het toch altijd fijn om hier vrienden uit Nederland op bezoek te krijgen! Mensen die de moeite nemen om ons op te zoeken. Wij verheugen ons er enorm op en genieten er met volle teugen van. We schoven meteen aan de keukentafel en de soep en de broodjes werden met smaak opgegeten. Tijdens het eten werd er gezellig gepraat over hun reis en hun huisje en hun plannen voor deze week.
Na het eten haalden Heiko en Jan eerst nog even hun auto leeg. Op ons verzoek hadden ze een aantal dingen meegenomen uit Nederland. Daarna verplaatsten we ons gezamenlijk naar de kamer voor koffie met een kanelbulle. Het gesprek werd voortgezet en we namen de planning voor de komende week een beetje in hoofdlijnen door. We hadden nog wat tips voor ze voor wat betreft musea, zoals het Polar museum in Gränna en het lucifersmuseum in Jönköping. Zelf hadden ze al bedacht, om naar het Ikea museum te gaan in Älmhult. Uiteraard gaat er ook veel gewandeld worden en er wordt natuurlijk gedart! Jan heeft de dartspijlen toch maar meegenomen. Gelukkig maar, want dat is zeker iets waar Heiko naar uit ziet. Dietske was nog voor ons aan het haken gegaan! We kregen twee mooie, vrolijkgekleurde windslingers voor op de veranda. Leuk hoor! Voor Heiko hadden ze een afstandsmeter voor het darten meegebracht. Geweldig, dankjewel! Wij hadden eveneens nog een paar aardigheidjes gekocht en die vonden ze gelukkig ook mooi.
