Heiko reed vanochtend naar Tranås. Hij ging op pad voor nieuwe sandalen annex pantoffels en de boodschappen. Het ophalen van dit laatste werd dit keer wel hele gezellig! Ten eerste was het niet erg druk en ten tweede maakte hij kennis met een stel Nederlanders! De man had hij bij toeval een paar weken eerder al ontmoet. En wel bij de chiropractor. Toen hadden ze al even heel kort met elkaar gesproken. Daarbij had de man, die Johan heet, verteld dat ze al tien jaar in Zweden wonen en uitgelegd waar ze ongeveer woonden. Nu kwam het opnieuw tot een gesprek. De man zijn vrouw was er ook bij. Ze stelde zich eveneens voor als Anneke en gaf Heiko meteen hun visitekaartje. Die van ons had Heiko eerder al aan de Johan meegegeven. Tevens kreeg hij daarbij de uitnodiging, om samen met mij een keer bij hen langs te komen voor een fika. Ontzettend leuk! Of we daar dit jaar nog op bezoek gaan weet ik niet. De drukke decembermaand komt er immers aan.
Nadat Heiko thuis kwam werden de boodschappen direct opgeborgen. De koelkast was vrij leeg geworden en dat bracht me op het idee, om die vanochtend even schoon te maken. Daarbij werd er ruimte gemaakt voor de nieuwe aankopen. Wat niet in de koelkast bewaard hoeft te worden, ligt beneden in de koele voorraadkast. In die voorraadkast bewaren we onder andere de eieren. De nieuwe tray met 24 eieren zette ik daar dan ook neer en haalde het plastic eraf waar de tray in verpakt was. Oefff! Een vreselijke geur kwam me tegemoet. Wat bleek? Één ei was stuk gegaan, waarschijnlijk al tijdens het transport van de kippenboer naar de winkel. Dat ei had vervolgens een tijdje, in plastic verpakt, in de winkel gestaan. Ai! De geur van verrotte eieren is beslist niet fijn! Het halve ei was niet uit de kartonnen tray te krijgen, zodat we de eieren maar overpakten op een andere tray en de vieze in de kachel verbrandden. Toen waren er nog 23 eieren. Naast het kapotte ei waren een paar “aangetast”, die we voor de zekerheid ook maar weggooiden. Toen waren er nog 21…
Nu er weer eieren waren, maakte ik een paar banketstaven. Die doen het altijd goed bij de koffie met dit weer. Hiervoor had ik 2 eieren nodig. Toen waren er nog 19… Terwijl de banketstaven werden gebakken werd een ook eiersalade gemaakt. Daar hadden we beide al meerdere keren over gesproken. We zouden dat wel weer eens lekker vinden op een toastje. Daar gingen 7 eieren in. Toen waren er nog 12… Volgens mij is het verstandig, dat ik op het boodschappenlijstje voor volgende week een tray eieren zet!
Ken je deze plant nog? Dit is onze anthurium. Op 6 mei jongstleden gaf ik vol trots aan, dat de plant “maar liefst” drie bloemen had. Drie! Wat denk je de dato 25 november 2022? Zeker tien bloemen! Begin van de zomer was ik bang, dat de plant het felle zonlicht niet leuk zou vinden. Daarom had ik hem maar op de vensterbank gezet aan de zuidkant. Daar schijnt de zon nooit rechtstreeks naar binnen, omdat het dak van de veranda het licht tegenhoudt. Of dat de aanleiding is tot het florissant bloeien van de plant? Geen idee. Wat ik wel weet is dat ik reuzeblij ben met de bloeiende anthurium!
´s Middags was Heiko nog eventjes een tijdje in de garage bezig. Met de vlak, maar ruw gekapte betonvloer. Die wilde hij schoonspuiten, zodat al het stof en vuil eraf was. Eerst deed hij een poging met een gieter met water en een schrobber. Dat was hem echter niet naar de zin. Daarop sloot hij de hogedrukspuit aan en spoot langdurig het stukje met de ruwe beton schoon. Tot het moment, dat het hem uiteindelijk wel naar tevredenheid was. Daarna veegde hij het overtollige water weg. Morgen zijn de temperaturen in ieder geval boven nul en wil hij de betonvloer vlak maken door er beton overheen te smeren. Over de nacht kan het in ieder geval even drogen en dan kan het morgen hopelijk afgemaakt worden. Zijn plan voor vandaag was, om vervolgens boven op de voorste overloop een tweede laag witte verf over de vloer te strijken. Helaas ging dat niet door: zes kruiwagens met hout werden namelijk eerst nog naar binnen gereden. Toen hij daarmee klaar was, was het half vier en te donker voor het verven. Morgen is er weer een dag.
Vanavond werd ons gerecht met plank en al op tafel gezet.
Het was uit de oven gekomen in een springvorm.
Om er geen rommeltje van te maken, door het gerecht van de plaat af te halen, werd het zo geserveerd.
Heiko was enthousiast over onze maaltijd, dat hij er meteen een foto van maakte.
Toen hij het op zijn mobiele telefoon bekeek begon hij te glimlachen.
“Waarom lach jij?”
Dat vroeg ik niet, omdat hij nooit lacht hoor. Integendeel. Maar omdat ik zag dat het om de zojuist gemaakte foto ging.
“Het ziet er zo uit als een hamburger!” Hij liet het mij zien en inderdaad: een paar slablaatjes ontbraken nog! Het ging echter om een hartige taart, waarbij dit keer het gehakt werd verruild voor kip. Die had ik in hele kleine blokjes gesneden, zodat de kip goed verdeeld kon worden. Zo kreeg je nagenoeg met elke hap die je deed ook een paar stukjes kip in de mond. De spinazie vindt Heiko zo erg lekker en daarom bleef die wel in het recept. We hebben smakelijk gegeten en met dit maal kwam overigens de stand van de eieren op 9!
Deel III van de metamorfose van Björkhaga 1: Dit keer niet iets aan het huis zelf, maar over de directe omgeving. Toen we Björkhaga kochten stond links een stukje bos. Met heel veel en hele hoge bomen. Het was er erg donker. Tegelijkertijd was het wel leuk. Het gaf beschutting tegen een noorderwind en we konden er met Pantro mooi doorheen wandelen. Omdat het ten noorden lag, kregen we geen schaduw van de bomen als de zon scheen. Helemaal perfect! Maar… Op 6 november werden we nieuwsgierig naar een, voor ons, onbekend geluid van een, eveneens voor ons, onbekende machine. We maakten kennis met een harvester! En die kapte alle bomen van het bosje! Het duurde ongeveer 1,5 dag, om honderden bomen te rooien. Een boom, die daar 60 jaar had gestaan, was in een minuut verdwenen! De machine pakte ze met de grote klem onderaan bij de stam vast, net daarboven ging een kettingzaag door de stam en vervolgens werd de boom met alle zijtakken door die klem heengetrokken. Alle zijtakken vielen op de grond en de stam werd op stukken van drie of vier meter afgekort. Binnen een minuut!
“Ons” bosje, zoals wij het al noemden, was niet meer… Slechts een paar weken hebben we ernaar kunnen kijken. Ohhh… Wat was dat wennen! Heiko vond het meteen wel stukken “ruimtelijker” geworden, terwijl ik het destijds verschrikkelijk vond. Het duurde vervolgens nog een tijdje, voordat de eigenaar van dat stukje bos alle stammen had verzameld. Die legde hij op grote stapels, evenals alle takken. Daarna leek het echter net een slagveld. Het jaar erop werd opnieuw aangeplant en inmiddels ziet het er alweer netjes uit. We zijn ook al gewend geraakt aan het “nieuwe uitzicht” en vinden het nu feitelijk beter dan voorheen. We kunnen nu verder kijken en het is uiteraard een stuk lichter als we in noordelijke richting kijken. Zo gaat dat hier: bomen staan en bomen gaan… Voor ons was dat de kennismaking met een “massale bomenkap”, waardoor we ineens een hele andere woonomgeving kregen.
