Voor vandaag hadden de meteorologen regen voorspeld. Als je op pad ging moest je beslist de paraplu meenemen. Toen we echter naar buiten keken, zag het er niet echt heel bewolkt of dreigend uit. Misschien iets later op de dag? Het zat even anders: in het oosten was het lichtelijk bewolkt. In het westen zag het er even anders uit: flink bewolkt. Maar het was droog! Heiko wilde zolang het nog droog was, graag de stapel houtblokken kloven, zodat dat maar weer klaar was en droog in de houtstek zou komen. Volgens hem lag er ongeveer een kuub aan houtblokken en dat zou in ongeveer twee uur klaar zijn. Zo snel als hij kon legde hij de stroomkabels uit en sloot hij de klover weer aan. Om vervolgens het ene na het andere blok onder de bijl te leggen. Na een uur was het nog steeds droog…
Toch maar even een onderbreking en tijd nemen voor een kopje koffie. Die dronken we samen in de woonkamer. Het was weliswaar droog, maar de temperatuur was behoorlijk gezakt ten opzichte van zondag. Deel twee van het kloven werd daarna opgepakt en inderdaad was de stapel na ruim twee uur weggewerkt. Gefeliciteerd! Heiko kwam melden, dat hij nog een halve boom te kort kwam voor een volle houtstek. En nu? Ergens nog een berkenboom omzagen? Nee, eerst de laatste stapel takken versnipperen, zodat alles is opgeruimd…
Het klaarde op! “Schone schijn…”
Dat snipperklusje werd na de middag opgepakt. Het was namelijk nog steeds droog! Sterker nog: de zon was er af en toe bij! De versnipperaar werd weer naar de plaats des onheils gerold, aangesloten op 220 Volt, een specievat eronder gezet en gestart. Voor dat werk doet Heiko (gelukkig) altijd zijn oranje helm op. Die, die hij ook altijd op zet bij het zagen met de kettingzaag. De takken die in de versnipperaar worden gegooid springen soms erg vreemd in het rond en er zelfs weer uit! Voor je het weet heb je een tak in het gezicht. Om verwondingen te voorkomen is de helm met vizier geen overbodige luxe! Met de grote snoeischaar werden de dikke takken gescheiden van de dunnere takken.
Die laatsten gingen in de versnipperaar en de andere delen werden klein geknipt als van stookhout voor de gril. Terwijl Heiko daar bezig was kwam ineens buurman Erling voorbij. Op zijn elektrische fiets. Hij bedankte ons voor laatst: “Tack för senast”, zoals dat hier te doen gebruikelijk is. Hij doelde daarmee op het grillen van zaterdagmiddag. Ze spraken kort, want net op dat moment kwam de voorspelde regen. Toen Heiko in de lucht keek was duidelijk te zien, dat het slechts om een enkele bui ging. Maar wel een flinke! Er moest even onder de veranda geschuild worden. Buurman Erling fietste snel door. Tien minuten later was de bui alweer over en kon het versnipperen voortgezet worden.
De volle kruiwagens met houtsnippers werden geleegd op het paadje achter het beekje.
Toen alle takken versnipperd waren,
lag het paadje precies tot aan het bruggetje
vol met de verse snippers.
Perfect! We zijn daar erg blij mee.
Zie je op die rechter verticale foto´s een roze stip naast de grote boom? Dat is een kunstbloemetje. Op het paadje, er precies middenin, laat een van de bomen zijn wortel groeien! En niet mooi plat over de grond. Nee, die moet met een boog lopen! Zo kunnen de mensen die daar lopen erover struikelen en misschien zelfs vallen! Daar stak ik met het bloemetje een stokje voor! De kleur wijkt genoeg af van de houtsnippers, waardoor de aandacht ernaar getrokken wordt. Men loopt er dan (hopelijk) omheen en daarmee loopt men tegelijkertijd ook om de wortel heen! We blijven het goed in de gaten houden, zodat er geen ongelukken gebeuren!
Erg blij zijn we eveneens
met het nieuwe uitzicht voor het trollenhuisje!
De grote berken kunnen ons nu geen schaduw meer geven,
waardoor het helderder wordt in en om het huis.
Terwijl Heiko buiten met de versnipperaar bezig was, was ik vanmiddag een paar uurtjes boven bezig om mijn winter- en zomerkleding om te wisselen. Althans, daar maakte ik een start mee. Ik had me namelijk voorgenomen, om alle kledingstukken meteen een voor een te passen. Elke broek, elk bloesje en elk truitje! Wat kleding betreft ben ik namelijk nogal een “hamster”. Een “verzamelaar”. In de zin van niet te snel iets wegdoen: “Als het dit jaar niet past, past het mij volgend jaar misschien wel weer. Of het daaropvolgend jaar…” De inhoud van de kasten groeide zodoende ieder jaar, want uiteraard koop je zo af en toe ook wel een keer iets nieuws.
Nu was het de hoogste tijd, om een keer “rücksichtslos”, genadeloos en onverbiddelijk door de kledingkast te gaan! Sommige kledingstukken krijg ik nou eenmaal nooit weer aan. Maatje 38, 40 en 42 zijn echt “voltooid verleden tijd”! De stapel met “Weg” groeide (te) snel. Sneller dan de stapel “houden”. Jammer, maar het is niet anders. Het is het resultaat van jarenlang bewaren en bewaren. Uiteindelijk verandert er in de loop der jaren toch echt wel (te) veel aan je lichaamsbouw en -gewicht, waardoor je er definitief uitgroeit. Volgend jaar hoop ik immers 60 te worden! Toen ik Heiko later de grote stapel “Weg” liet zien, schrok hij wel een beetje. Even later haalde hij asemmerzakken en begon alles van vandaag daarin te doen: hij begreep het volledig! Morgen met deel twee verder.
Vanuit het raam van de fitnessruimte, waar ik bezig was met mijn kleding, zag ik Heiko op een gegeven moment naar de drie houtstekken lopen. “Wat gaat hij dáár nou doen?” Hij begon namelijk de zware, lange telefoonpalen te verplaatsen: hij maakte ruimte om de grote katrol weg te kunnen pakken! Die wilden we graag bij de grilplaats neerzetten. Dan kan die als statafel gebruikt worden en eveneens als tafel, om bijvoorbeeld de worstjes en drankjes op te zetten. De grote, zware katrol werd op zijn kant gegooid en naar de juiste plek gerold. Daar legde Heiko er vier grote klinkers onder en legde de katrol daar op. Op die manier is die vrij van de grond en zal die niet zo snel verrotten in het natte gras. Zo kan tevens de wind er onderdoor, zodat de onderkant droog blijft.
Op het moment, dat die katrol verrold was liep hij terug naar de houtstekken. Opnieuw ging hij met de lange, zware telefoonpalen aan de slag. Er werd ook een zware dikke kei verrolt! Dat dit veel kracht kostte was duidelijk zichtbaar. Uiteindelijk kwam de steen op de juiste plaats te liggen. De dikste telefoonpaal kwam daarna op twee stenen te liggen. Er werd een soort afscheidingshekje gevormd. Een tweede paal werd naar andere kant gesleept en op twee stukken spoorbiels gelegd. De twee palen kwamen in elkaars verlengde te liggen en op dezelfde hoogte. Tussen de uiteinden van de palen bleef een opening waar je met de kruiwagen tussendoor kan. De palen zijn zo dik en stevig, dat je er met gemak op kunt zitten. Dus behalve een afscheiding is het ook een lange bank!
Wat was nu precies Heiko zijn bedoeling met die palen? Het moest inderdaad een duidelijke afscheiding worden tussen het grasveld en de “Houtbewerkingsplaats”. Hij vertelde verder, dat er nog één dikke paal over is. Die wil hij doormidden zagen en aan weerszijden van de opening voor de kruiwagen, rechtop in de grond zetten. Het moet een soort “ingangspoort” worden tot de houtbewerkingsplaats. De twee verticale palen worden met elkaar verbonden en daar moet een bordje aan komen te hangen aan twee kettingen. Zo wordt er een beetje een western plaatje gecreëerd. Oh, oh, oh, aan fantasie geen gebrek! Heiko zag de paarden al bij die lange telefoonpalen staan…
Omdat er meer regen is voorspeld voor deze week, leek het ons verstandig om de camper alvast achter het huis te rijden. Het gras is nu immers droog en hard en goed berijdbaar met de zware camper. Zodoende pakte Heiko de sleutels van de Fiat met Knaus opbouw en startte de motor. In één keer! Perfect! Hij reed de camper moeiteloos achter het huis. Morgen gaat Heiko naar Erling, om het laatste van de stoel in orde te maken en daarna kan de nieuwe stoel er weer in. Dat wil zeggen, de nieuwe stoel met luchtvering. We kunnen niet wachten om het eerste ritje te maken.
