Geen widgets gevonden in de zijbalk


We zijn weer thuis in Ödarp! Al sinds dinsdag laat in de avond. Dat we niet eerder verslag deden van ons bezoek aan Nederland lag aan het feit, dat we geen internet hadden. Niet alleen wij en daarmee wisten we zeker, dat het dit keer niet weer een muis was, die een kabeltje had doorgebeten. Toch was het natuurlijk vervelend. Het was een grote storing van Tele2, onze nieuwe provider en iedereen in de buurt zat zonder het “wereldwijd openbaar netwerk van computernetwerken”. Geen internet hebben is niet alleen geen gebruik kunnen maken van de website, maar het betekende uiteraard veel meer. Gelukkig kregen we een paar dagen later, aan het eind van de dag, een sms bericht: het probleem zou opgelost zijn. Meteen getest en we konden daadwerkelijk het internet weer gebruiken. En daarmee kunnen we herinneringen ophalen. Herinneringen aan een fantastische week in “onze” provincie Groningen en aan een bezoek aan Rotterdam. Nieuwsgierig geworden? Daar hadden we een beetje op gerekend! In een paar berichten zullen we ons verslag doen…
   
Vrijdag 6 augustus gingen we ´s avonds op tijd naar bed. De volgende ochtend zouden we immers vroeg vertrekken. Maar zoals meestal het geval is, konden we ook nu weer niet in slaap komen. Na een slechte en korte nachtrust ging ons alarm op de mobiele telefoon op zaterdag 7 augustus om drie uur af. Tijd om op te staan en ons op te maken voor de autorit naar Malmö. Even een kop koffie en een broodje, de picknickmand vullen en een laatste groet aan onze Ebba. Die hadden we vrijdagavond al zó enorm geknuffeld! Het was ook niet leuk, om haar in de bench te moeten achterlaten. Aan de andere kant weten we, dat de buurvrouw goed op haar zou letten en verzorgen. Ze moet gewoon goed herstellen… Alle bagage was de avond ervoor al ingepakt en daarmee was het een kwestie van de picknickmand nog op de achterbank zetten en we konden zo wegrijden. Precies op het geplande tijdstip, om vier uur, startten we de motor van de Volvo en reden we uit Ödarp. De reis naar Nederland was begonnen!


Alhoewel het nog redelijk donker was, zagen we in het oosten de eerste verkleuring in de lucht, door de opkomende zon. Onderweg naar Jönköping kwam de zon er meer en meer bij en kon ik een paar foto’s maken van de opkomende zon, die de hemel oranjeroze deed verkleuren. Ten noorden van de stad Värnamo hadden we onze eerste koffiepauze. Koffie met een broodje op de parkeerplaats bij Hörle. En dat smaakte goed! Daarna vervolgden we onze weg op de E4 richting het zuiden. Met nog 10 minuten te gaan voor de afslag naar de haven van Malmö, tankten we de dieseltank nog een keer helemaal vol. De reden was, dat we op die manier later op de dag in Duitsland niet zouden hoeven te stoppen.
   
Na een mooie reis door het landschap van zuid Zweden kwamen we uiteindelijk in de haven van Malmö. Bij het havenkantoor waar we ons moesten melden was het druk. Veel geparkeerde auto’s in de parkeervakken en een lange rij voor de ingang. Het was voor ons de eerste keer dat het zo druk was. Meestal staan er slechts een handjevol auto´s. We sloten achter in de rij aan en lieten ons door een dame die voor ons stond, van top tot teen bekijken. Het bleek een Duitse mevrouw te zijn, die het blijkbaar interessant vindt om mensen langdurig van onder tot boven, van links naar rechts en terug, meerdere keren te bekijken. Na een half uurtje stonden we voor het loket en gaf een uiterst vriendelijke dame van Finnlines ons de benodigde papieren en pasjes, waarmee we de boot op konden en in onze hutten konden komen. De klok gaf aan, dat het op dat moment bijna negen uur was. De boot zou om tien uur vertrekken. Onze planning klopte daarmee precies! Je moet je namelijk minstens een uur voor vertrek van de boot inchecken.



Na de slagboom stelden de auto’s zich op in rijen van vier. Het wachten was op het moment, dat de andere slagboom openging en we met z’n allen het haventerrein op konden rijden. Richting de boot. Eenmaal op de boot werden we naar het juiste dek gedirigeerd en moest de auto zo dicht mogelijk op de auto voor ons geparkeerd worden. De beschikbare ruimte, de laadruimte, moest zo efficiënt mogelijk gebruikt worden. Dat ondanks het feit, dat de boot bij lange na niet vol kwam. Het dek waar onze auto stond was nog niet voor de helft gevuld en het bovenste dek met vrachtauto’s was nagenoeg leeg.


   
Via een smalle ijzeren trap liepen we van de autodek naar het gedeelte van de boot met het restaurant en de hutten. Ons hut nummer was 514. Een bekend nummer: die hut hadden we al vaker gehad! We kiezen altijd een hut aan de buitenzijde en dus met raampje, zodat we iets van de reis mee krijgen. Niet dat je veel kunt zien, want het is alleen maar water om je heen, maar toch. We besloten deze keer niet te wachten tot we onder de Öresundbrug doorvoeren. Dat hebben we immers al een paar keer eerder gezien. Vanwege de slechte nachtrust besloten we iets te drinken en te eten, om vervolgens meteen de bedden in onze hut uit te proberen. Van de reis van negen uur hebben we vervolgens niet veel meegekregen. Ik denk dat ik er niet veel naast zit als ik schrijf, dat we ongeveer zes uur geslapen hebben. Toen ik op enig moment wakker werd keek Heiko me met een paar heldere ogen aan: die was een kwartiertje eerder wakker geworden en had even een spelletje Sudoku gespeeld en was heerlijk uitgerust. Ik ook!
 
Nou vergis ik me toch! We hadden besloten, nadat we ons broodje op hadden gegeten, tóch nog even aan dek te gaan. Voor een frisse neus en om bewust mee te maken, dat we onder die beroemde Öresundbrug doorvoeren. Tja en als je dan toevallig in een van de gangen een grote spiegel tegenkomt… Daarna was het echt slapen geblazen. Rond half zeven ´s avonds kwamen we, na een hele rustige maar wel natte, overtocht de haven van Travemünde in Duitsland binnenglijden. Voordat je dan eindelijk van boord kunt neemt het wel nog de nodige tijd in beslag hoor. Het schip moet namelijk keren en achteruit aanleggen aan de kade. Daarna moet er nog van alles gebeuren, voordat alle auto’s van boord kunnen. Met onze Nederlandse ID-kaart en vaccinatiebewijs in de hand, reden we richting de uitgang van het haventerrein. Daar zagen we politie en douane staan. Er werden slechts een paar auto’s uit de rij gehaald. Controle van goederen of toch gezondheid? Wij konden zonder enige vorm van controle doorrijden: “Hollandia: here we come!”
   
Volgens de navigatie op mijn mobiele telefoon zouden we tegen half elf bij onze B&G kunnen zijn. We kennen de route inmiddels op onze duimen, maar ik weet graag hoe laat men ons kan verwachten. We hadden daarover veel contact. Met de nodige pauzes zouden we dus mooi op tijd en volledig uitgerust aankomen. Deze manier van reizen bevalt ons daarom uitstekend! Om kwart over elf ’s avonds stapten we bij Geert en Froukje binnen. Bij de B&G, “Bed & Gezelligheid”, in Kolham, nabij Hoogezand. Zij waren nog op en ontvingen ons zeer hartelijk. Met koffie en… Mokkataart! Hoe super was dat? Nadat we met hen een beetje hadden bijgepraat zochten we rond half twee (!) ons logeerbed op. Al snel droomden wij over de dag van morgen…




Zondag acht augustus waren we voor onze gastheer en -vrouw wakker en namen we met zijn tweetjes een heerlijke krentenbol. Die hadden ze voor ons klaargelegd! We waren een beetje nerveus, omdat we als eerste vanochtend naar Heiko zijn ouders zouden gaan. We reden al om half tien weg, terwijl het een ritje was van ongeveer vijf minuten. We hadden om tien uur afgesproken, maar we wilden liever iets eerder daar aankomen dan iets later. Gek hé? Het was maar liefst 11 maanden geleden, dat we elkaar voor het laatst in de armen hadden gesloten. Uiteraard is de corona pandemie daar de schuldige van. Het weerzien was bijzonder emotioneel. Naar het weerzien en de knuffels en zoenen hadden we van beide kanten enorm uitgekeken. De weken werden afgeteld, daarna de dagen en op het laatst zelfs de uren. Nu was het zover: we konden weer face-to-face met elkaar praten. Wát fijn! Dat er dan emoties loskomen… Er gaat niets boven het echte samenzijn!
   
   
Meteen kregen we een kop koffie aangeboden. Bij de koffie kregen we een stuk heerlijke taart, want zoals Heiko zijn moeder ons vertelde “ons weerzien moet op gepaste manier gevierd worden”. Helemaal mee eens! Daar hoort toch ook een borreltje bij? Omdat we weten, dat vooral Heiko zijn moeder gek is op Glögg, hadden we die voor haar meegenomen. Voor Heiko zijn vader kwamen er een paar dozen chocolade uit de tas. Hierna werd ik verrast met een grote stapel weekbladen. De komende tijd hoef ik me niet te vervelen. Tussentijds werd er af en toe nog even spontaan geknuffeld. We kletsen heerlijk bij, ondanks dat we de gehele corona-periode wekelijks contact hadden gehad via beeldtelefoon. Toen we na de koffie Heiko zijn moeder in de keuken hoorden rommelen, bleek dat ze haar overheerlijke salade had gemaakt. Nog een verrassing! Gisteravond hadden ze beide aan de salade gewerkt. Hoe lief is dat?

Bij Heiko zijn ouders aten we na de middag nog warm. Het was al rond de klok van één uur. Op het menu stond stamppot andijvie. Die groente is in Zweden niet te koop en zodoende kiezen we het hier als eerste, van de door Heiko zijn moeder samengestelde menukaart. Ze had alles al klaar en in de diepvries gemaakt. De groenten voor de gehele week waren ingevroren, evenals de gehaktballen (Heiko zijn favoriet). Het was weer uitzonderlijk gezellig. Hé hé, eindelijk weer! Normaliter kwamen we drie keer per jaar naar Nederland en zat er steeds maximaal vier maanden tussen. Nu elf! Wat kan het zomaar ineens veranderen…

   

Na het eten deden wij de afwas nog even en daarna gaven we Heiko zijn ouders even hun broodnodige rust. Het was niet niks, om elkaar weer te zien. Wij reden vervolgens naar Onstwedde. Daar hadden we afgesproken met oudste dochter Elise, man Gert en onze drie kleinkinderen. Toen we de auto op de oprit parkeerden zagen we, dat kleindochter Merle vanuit de speelkamer tussen de gordijnen doorkeek en ons zag uitstappen. Een paar seconden later vloog de voordeur open en stormden drie dreumesen het huis uit: “opa, opa, oma, oma…”. Wat een heerlijk geluid! Dát hebben we gemist hoor. We werden ook hier weer hartelijk ontvangen. Toen we van de drie kleintjes de kans kregen om de kamer in te gaan, keken we vol bewondering naar hun volledig verbouwde kamer en keuken. De foto’s daarvan hadden we uiteraard wel gezien, maar in het echt hadden we de nieuwe inrichting nog niet gezien. Mooi, mooi, mooi!

Fijn dat we ook Elise, Gert en onze kleinkinderen na elf maanden weer eens in de armen konden sluiten. En de verhalen van eenieder aan konden horen. Gelukkig hebben we van Elise en Gert in april een digitale fotolijst gekregen en komen er sindsdien honderden foto’s van de belevenissen van de kleinkinderen voorbij. Maar dat is niet met dit te vergelijken! Het gevoel wat je erbij hebt is onbeschrijflijk. Uiteraard moesten opa en oma ook meespelen met allerlei spelletjes. Zowel binnen (Lego en Duplo), als buiten (balletje gooien). We bleven bij hun een broodje eten en Elise had een lekkere groentesoep gemaakt. Zelfs tijdens het eten bleven de kleinkinderen grote verhalen vertellen! Gezellig! In elf maanden tijd ontwikkelen ze zich wel enorm! We spraken af, dat we nog een tweede keer zouden komen deze week. Na het eten werd het voor de drie jongsten immers bedtijd en voor opa en oma tijd om naar onze B&G te gaan. Daar dronken we vervolgens nog een biertje en kletsten we nog een poosje, waarna we naar onze kamer gingen. Geert en Froukje moesten de volgende dag weer aan het werk en daar wilden we zeker rekening mee houden. Daarbij kwam, hoe egoïstisch het ook klinkt, dat wij zeker de nodige energie “verbruikt” hadden. Dus: “oogjes dicht en snaveltjes toe”!

   

Maandag 9 augustus stond een bezoekje aan Groningen op het programma. Heiko zijn ouders wilden heel graag naar Ikea en Mediamarkt. Om half tien vertrokken we vanaf de Duyn van Maasdamweg en precies om tien uur stonden we bij Ikea. Nadat we alle dranghekken (!) gepasseerd waren konden we naar binnen. Als eerste bezochten we het restaurant voor een kopje koffie met een stuk appelgebak. Natuurlijk met een bakje slagroom. De koffie hadden we ´s morgens niet meer in Hoogezand gedronken en daarom moest dat wel bij Ikea. Vervelend toch? Voordat we het restaurant echter in mochten, moesten we een QR-code scannen en ons aanmelden als bezoekers. Een beetje omslachtig en tijdrovend, maar wel begrijpelijk. Nadat ik een QR-code scanner op de mobiele telefoon had gedownload lukte het uiteindelijk om een formulier in te vullen. De koffie viel lekker. Was dat mede door de appeltaart? Ruim twee uur later, met de begeerde boodschappen (waaronder een ladekast voor Heiko zijn ouders) in de kar, stonden we opnieuw bij het restaurant. Met de bedoeling om er op dat moment een hapje te gaan eten.

   
Dat viel tegen: het was vol! Daarop besloten we om maar af te rekenen en aansluitend bij de McDonalds, vlakbij Ikea, iets te gaan eten. Geen straf en we weten, dat Heiko zijn ouders die snacks zo af en toe ook heel lekker vinden. Met een goed gevulde maag liepen we vervolgens naar de Mediamarkt, om daar een nieuwe laptop voor Heiko zijn moeder te kopen. Dat lukte vrij snel en ook de keuze van een klein digitaal opname apparaatje voor Heiko zijn vader. Die wilde graag af en toe iets opnemen, als hij aan het accordeon spelen is. Dit apparaatje, een soort dictafoon, is daar wel geschikt voor. Uiteindelijk waren we pas tegen half vier ´s middags weer thuis. “Even” naar Ikea… en “Even” naar de Mediamarkt. Het werd een lange, vermoeiende winkel-dag voor ons allemaal. Toch leek het, alsof Heiko zijn ouders er energie van hadden gekregen! We aten gezamenlijk nog een broodje en gingen daarna richting Assen.

Via de Kielsterachterweg, de verbinding tussen Hoogezand en Wildervank (Veendam), reden we de bekende route naar de hoofdstad van de provincie Drenthe. We keken onze ogen uit toen we op de autoweg N33 reden. Langs de weg, op het land: overal waar we keken stonden windmolens. Vele windmolens. Onvoorstelbaar hoe lelijk! Gelukkigerwijs zagen we ook nog de mooie omgeving… In Assen hadden we afgesproken met onze vrienden Jan en Dietske! Met Jan dartte Heiko vaak en sinds ons vertrek naar Zweden spelen ze meerdere keren per dag Wordfeud. Alle vier waren we fan van een Oostenrijkse band Ursprung Buam, die we zelfs voor een optreden naar Nederland hebben gehaald. Goeie ouwe tijd… Een heel gezellig weerzien volgde. Wat hadden we veel te bepraten! Natuurlijk over het verleden, heden en toekomst: ze wáren al eens bij ons, “nú” waren we bij hen en als alles goed gaat kómen ze begin volgend jaar weer bij ons in Ödarp! Ze willen graag eens winterse omstandigheden meemaken en daarvoor is februari de uitgesproken maand. Nee, we waren nog lang niet uitgepraat, maar toch gingen we na tienen weg. Weg uit Assen, weg bij Jan en Dietske, met nog een paar dikke smokken voor onderweg. Hopelijk zien we elkaar over een paar maanden weer!

2 gedachten over “Emotioneel weerzien…”
  1. Mooi weer om jullie mooie reis naar Nederland te mogen meemaken.
    Fijn ook dat de reis goed is verlopen.
    En heerlijk weer om de ouders van Heiko te zien.
    En ze zijn ook nog redelijk goed ter been en verder ook lichamelijk. Jullie uitstapje is dan ook nog redelijk goed te doen.
    Leuk om ook weer de kleinkinderen en dochter en schoonzoon te zien.
    Wel druk voor jullie, want nu is het bijna iedere dag de hort op. Maar ja, daar moeten jullie het straks weer lange tijd mee doen.

    Mooie foto’s trouwens van onderweg. En mooi, die weg met die bomen en dan je grote licht aan. Mooi gezicht, maar ook voor de veiligheid beter.
    Poessie zeker weer erg blij met jullie terugkomst? Of toch weer afstandelijk en verontwaardicht voor het lange wegblijven?
    Toeval dat jullie verplicht internet vrij waren na thuiskomst. Wel heel lastig. Hoop dat je het Nederlandse thuisfront nog hebt kunnen bereiken?

    Nou, het dagelijkse werk gaat straks weer beginnen.
    Ook wel weer fijn, dat alles weer z’n gangetje gaat…….

    1. Het was inderdaad weer fantastisch na zoveel maanden Wilma, om (bijna) iedereen weer te zien. Fijn dat je de foto´s ook mooi vindt. Ondanks het wegvallen van het internet konden we via sms en de mobiele telefoon wel contact houden met Nederland gelukkig. Ebba was heel erg blij dat we weer thuis waren. Ze is heel aanhalend en niet bij ons weg te slaan. Heel lief. Nu eerst de website weer bijwerken en tot rust komen. In september bezoek uit NL en wellicht in oktober ook. Leuk, kunnen we ons nu al op verheugen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.