Geen widgets gevonden in de zijbalk

Hmmm… Wat doe je op een zondag, als het buiten wit is, ongeveer 11 graden heeft gevroren, de zon schijnt en de lucht helderblauw is? Dan ga je naar buiten! Wandelen door de sneeuw zou een te grote inspanning en risico zijn, omdat er minstens twaalf centimeter sneeuw ligt. Dan weet je uiteindelijk niet waar je (op) loopt. Een eindje toeren met de auto gaat natuurlijk prima! Kacheltje in de auto aan, of toch maar niet? Nee! De zon scheen op de voorruit en verwarmde ons binnen enkele minuten. Het werd zelfs te warm in de auto.

Meteen na het opstaan hadden we het al wel door:
het zou wederom een mooie, zonnige dag worden.
De zon kwam namelijk net op
en aan de hemel was totaal geen wolkje te zien!
Wederom zou het een mooie dag worden.
Dat is immers meestal het geval,
als het ´s nachts flink heeft gevroren.

De weg die voor ons huis lang loopt was op diverse plaatsen beschadigd door de vorst. Er waren een aantal gaten ingereden, mede door zwaar verkeer. Dat zal binnenkort wel weer gerepareerd worden. Daar zijn ze over het algemeen namelijk vrij snel bij. Zodra de vorst uit de grond is uiteraard. Het zal een klusje worden, waarbij alleen dat gedeelte van het wegdek dat kapot is, een nieuw laagje asfalt krijgt. Uitstukken dus. Er komt dan een nieuw lapje in het dekentje, dat weg genoemd wordt… Echt, deze weg wordt steeds slechter.

We waren net voorbij de afslag Västorp dat we iets hoorden vallen. Achter de auto. In eerste instantie dacht ik, dat het ijs was, dat achter de banden zat en dat er door het rijden afviel. Niets was minder waar! Heiko had de extra harde schijf met foto´s en documenten in de auto willen doen, maar even óp de auto “gestald”. Eerst moesten de boodschappenkrat en -tassen er namelijk in. Alleen de harde schijf was op de auto blijven liggen toen we wegreden! En nu lag die op de weg en was zelfs uit het bakje geslingerd! Wat een geluk, dat ik die altijd in een doek wikkel, voordat die in het bakje komt! Geluk bij een ongeluk: er kwam geen verkeer aan, waardoor we in alle rust de harde schijf konden pakken en veilig op de achterbank konden leggen. Maar goed, dat Heiko in de spiegel keek en de schijf zag liggen!

Het werd ondertussen zo warm in de auto dat we op een gegeven moment er zelfs een raam bij open hadden. We reden even later een paar bosweggetjes in die we voor een deel nog niet eerder hadden gehad. Wel waakten we ervoor, dat het weggetjes waren die “geschoven” waren. We keken de hele tijd goed om ons heen, om eventueel wild te spotten en dat had succes. In totaal kregen we zeven reeën in ons vizier. Niet allemaal voor de camera, omdat ze ons te snel af waren of omdat ze tussen de bomen en struiken stonden en de camera zich niet scherp kon stellen op deze mooie beestjes.

Bij toeval zagen we dit tafereeltje:
water wat van de heuvel afliep
was bevroren door de vorst.
Geweldig!

Toen we ergens tussen Askeryd en Blå Grindar reden, op een heel smal weggetje waar we absoluut niemand voorbij konden laten, passeerden we een groot huis met een aantal schuren. Dat het aantal schuren nog niet voldoende was, bleek wel uit de grote hoeveelheid spullen die her en der verspreid over het erf buiten lagen. Het huis stond ergens zeer afgelegen in het bos en er was dan ook geen mens die zich er druk om zou maken. Volgens ons hete het plaatsje Öja, want aan het einde van het zandpad zagen we een bordje met die plaatsnaam erop. “Oh ja? Nee, Öja!”

Bij een van de schuren zagen we overigens nog een vos! Een dode vos. Die hing aan een stuk touw aan een haak. Zeer waarschijnlijk had de bewoner die vos geschoten, omdat daar op het erf ook kippen rondliepen. Vossen zijn daar niet vies van. Deze vos kwam in ieder geval niet meer aan die kippen. Hing het dier daar nu om te drogen? Om andere dieren af te schrikken? Persoonlijk zie ik ze liever in het wild op vier pootjes.

Onderweg stopten we op een mooi plekje voor een kop koffie. De picknickmand stond zoals te doen gebruikelijk achterin de auto en daarin zat behalve koffie en koeken, ook een paar kersenbonbons. Die had Heiko van zijn ouders meegekregen toen hij een weekje in Nederland was. Een paar van die lekkernijen pasten nog net in de koffer. Gelukkig maar! Onze route ging verder door andere, voor ons nieuwe weggetjes en bood ons vele verrassende uitzichten en prachtig natuurschoon. Ruim twee uur later waren we weer thuis en konden we via de vele foto´s nagenieten van deze schitterende route.

Wat een verschil!
Toen we van huis vertrokken was de hemel schoon!
Geen wolkje aan de lucht!
Toen we terug kwamen was er nauwelijks nog iets van die blauwe hemel te zien!
En dat in slechts tweeënhalf uur…

Vanochtend had ik overigens nog een suikerbroodje gebakken. Er lag al enige tijd niets meer in de vriezer en we wilden het wel weer eens eten. Dit keer gebruikte ik echter niet de grote klonten suiker van de échte bakker uit Hoogezand. Bij de supermarkt hadden we een pakje met suikerkorrels meegenomen, die ze hier gebruiken voor onder andere kanelbullar. Die suikerkorrels gebruikte ik nu voor de eerste keer voor het suikerbrood. Ik hoopte maar, dat die korrels tijdens het bakken zouden smelten, want om nou bij elke hap die harde korrels onder de kiezen te krijgen? Nee, bedankt…

Gelukkig was het achteraf niet nodig geweest, om me er zorgen over te maken: de korreltjes waren gesmolten! Het brood zag er behoorlijk goed uit en rook heerlijk. We aten tussen de middag een paar plakjes en de smaak was ook prima! De helft van het suikerbrood ging in de diepvries. De rest is voor de komende dagen. Weer iets geleerd: de kleinere suikerkorrels zijn perfect te gebruiken voor suikerbrood!

En dan heel iets anders! De laatste dagen hebben we frequent bezoek van een spreeuw in ons voederhuisje. Een mooie vogel om te zien. Daar wilde ik wel eens wat meer van weten. Oh jee! Spreeuwen kunnen met name in kersenboomgaarden veel schade toebrengen. Daarnaast kunnen zij wanneer ze, vooral in het najaar, in grote aantallen in bomen neerstrijken om te rusten voor overlast zorgen. Er zijn slaapplaatsen bekend met meer dan 100.000 spreeuwen! Ze vervuilen dan de omgeving en kunnen geluidshinder veroorzaken. Ook kunnen ze een aantal ziekteverwekkers bij zich dragen, die gevaarlijk zijn voor mens en (huis-)dier. Bah! En dat terwijl het zo´n mooie vogel is. De spreeuw is namelijk een donkerbruine tot zwarte zangvogel met een groenachtige glans en een gespikkeld verenpak. Zomer- en winterkleed verschillen van elkaar. De spreeuw is ongeveer 20 centimeter groot. Spreeuwen leggen twee keer per jaar eieren. De broedtijd is 11 tot 13 dagen. Jonge spreeuwen (te herkennen aan hun grijsbruine kleur) vliegen uit na ongeveer 20 dagen. Deze vogels zijn van nature insecteneters, maar hebben zich ontwikkeld tot alleseters, zogenaamde omnivoren. De jongen worden echter uitsluitend met insecten gevoed. Als de jongen het nest eenmaal verlaten hebben, leven ze in kleine vluchten bij elkaar. Naarmate het jaar vordert worden deze vluchten steeds groter. Dat kan daadwerkelijk oplopen tot soms duizenden vogels bij elkaar! Gelukkig houden wij het hier nog bij drie. Tot vandaag… Eentje volgde ik vanaf het voederhuisje tot in de top van een boom. Wat een uitzicht moet hij daar gehad hebben!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.