Dinsdagmiddag waren Heiko en ik nog in de tuin bezig. Heiko zat op de zitmaaier en ik had, zoals Heiko het zegt “de kantjes eraf gelopen”. Oftewel met de loopmaaier en trimmer het fijne werk gedaan in de kleine hoekjes. Rond half vier was ik klaar en hoorde ik Ebba miauwen. Daar antwoorde ik op met een vraag: “Waar ben je dan? Toon jezelf eens!” Maar alles wat ik zag, geen Ebba. Wel bleef ze miauwen. In de verte. Net op het moment, dat ik weer naar huis wilde lopen zag ik haar bij de zuidelijke houtstek zitten. Ze deed geen moeite om naar me toe te lopen, wat op zich al heel vreemd was. Anders rende ze immers in de vijfde versnelling naar me toe. Toch stond ze ineens op en kwam ze langzaam in beweging. Haar rechter achterpootje gebruikte ze echter niet. Die sleepte over de grond. Ik liep naar haar toe en begon met haar te “praten”. Ze miauwde heel zielig en keek me boos aan, toen ik heel voorzichtig over haar heupjes aaide. Oei, oei! Daar is iets gebeurd, waardoor ze gewond is!
Op de arm nam ik haar mee naar binnen en ook daar sleepte ze met haar pootje over de grond. Ik legde haar maar in haar mandje en zocht naar een wond. Een piepklein wondje vond ik daadwerkelijk op haar rechterheup. We vroegen ons af wat er gebeurd was. Was ze aangereden door een auto? Was ze uit een boom gevallen? Had ze ruzie gehad met een ander dier? Ze kon het ons niet vertellen. De hele avond is ze blijven liggen en dat was onnatuurlijk voor haar, waarop we besloten meteen de volgende ochtend met de dierenarts te bellen. Het was toen namelijk te laat, om alsnog contact met ze op te nemen. Woensdagochtend hingen we meteen om half negen, hun openingstijd, aan de telefoon en legden we de situatie uit. Jammer genoeg konden we niet in Tranås terecht. Het is vakantietijd en gezien het verhaal vond de assistente het beter om met de dierenkliniek in Eksjö te bellen. Dat deden we. Daar werd gezegd, dat we het beste meteen met het dierenziekenhuis te Jönköping contact op konden nemen. Daar konden we gelukkig om half elf terecht en zodoende zaten we dan ook, met onze visite, om half tien al in de auto.
Eenmaal daar aangekomen werd Ebba door een Engelssprekende, Duitse dierenarts onderzocht. Enorm grondig: haar hoofdje en gebit, voorpoten, hartje en longen werden beluisterd: noem het maar op. Uit dat onderzoek kon ze ons geruststellen, dat ze beslist niet was aangereden door een auto. Dan had ze meer verwondingen gehad en zouden haar nageltjes en kussentjes van de pootjes beschadigd zijn, doordat ze zich had willen vasthouden aan iets. Wat de oorzaak wel is (geweest) blijft voor altijd een raadsel. De vrouwelijke dierenarts vertelde verder, dat alles (met uitzondering van het rechter achterpootje) goed was. Het hartje klonk goed, Ebba had geen vocht achter de longen, geen bloed- of vochtopeenhoping ergens, behalve een bloeduitstorting bij haar rechter achterpootje. De doorbloeding van het pootje was wel goed. De dierenarts wilde daarna röntgenfoto´s laten maken en daarvoor kreeg Ebba een spuitje om een beetje rustig te worden. Ze was, heel begrijpelijk, erg nerveus. Ook kreeg ze een pijnstiller, zodat die in ieder geval zijn werk al kon doen.
Na ongeveer een kwartiertje te hebben gewacht, kwam de dierenarts bij mij terug. Alleen ik mocht naar binnen. Heiko en ons bezoek zaten in de wachtkamer, maar zelfs daar werden ze op enig moment “weggestuurd”, omdat ze geen huisdier bij zich hadden en er slechts één persoon per huisdier binnengelaten werd. De dierenarts vertelde mij, dat Ebba haar rechter heup uit de kom had. De oorzaak was onbekend, maar het moest wel teruggezet worden. Daarvoor kreeg ons dametje een roesje en na ruim een half uur mocht ik weer naar haar toe. Ze sliep nog en kreeg net een middel toegediend, waardoor ze weer wakker zou worden. De dierenarts vertelde mij, dat Ebba nu in een bench moest en daar zeker drie weken in moest blijven. De heupkop en -kom moeten de tijd hebben om weer te herstellen en dan met name de spieren en het weefsel rondom de kom.
Rond half twee, vier uur later, waren we weer thuis en na een kop koffie met een broodje werd er door Heiko en ons bezoek een bench gemaakt. De bodem was een pallet, waar op de vier hoeken een paar balkjes kwamen, die met planken aan elkaar werden verbonden. Wel met ruimte ertussen, zodat Ebba zou kunnen uitkijken. Haar kattenbak en uiteraard eten en drinken kwamen erin te staan en daarmee werd meteen de ruimte voor haar om te bewegen beperkt. Zoals de dierenarts had aangegeven. De bench zou eerst in de kelder komen, maar al snel werd besloten om die toch maar in de hal te plaatsen. Zo konden we haar immers beter in de gaten houden. Vooral de eerste uren en dagen. Ebba werd op een zachte deken gelegd en ging rustig slapen.
De volgende dag, donderdag, moesten we om negen uur weer in Jönköping zijn, om te laten controleren, of de heup nog steeds in de kom zat. Wanneer dat namelijk niet het geval zou zijn, zou een operatie moeten volgen. We gingen uit van het eerste. Toch met enige kriebels in de buik stapten Heiko en ik met ons dametje rond kwart voor acht in de auto. Er was niet zoveel verkeer op de weg, waardoor we ruim op tijd waren. Nadat we er gisteren achter waren gekomen, dat er voor katten een speciale ingang was, namen we die vanochtend maar. Om ons vervolgens aan de “normale” balie te melden… Een kwartiertje later kwam een chirurg ons halen, die ons begroette met “Hallo!” We dachten beide, dat dat iemand was, die toevallig dat woordje ergens had geleerd, maar het bleek een Belg te zijn. Die kon mij gelukkig in het Nederlands alles duidelijk uitleggen. Ook de alternatieven, wanneer de kop niet meer in de kom zou zitten. Hopelijk komt het niet zover…
Ebba werd rustig onderzocht en al snel bleek, dat de heupkop nog in de kom zat. Gelukkig! Wat een opluchting! Het was wel een vervelend onderzoek voor haar, want haar rechter achterpootje werd uiteraard behoorlijk bewogen en er werd een beetje aan getrokken en op gedrukt, om het goed te kunnen controleren. Nu is het volgens deze chirurg, in tegenstelling tot de Duitse dierenarts, zaak, dat ze in ieder geval zes weken rust houdt. Zes weken in de bench. Arme Ebba. Konden we haar maar vertellen waarom ze nu “opgesloten” wordt. Net zoals ze ons dan wellicht zou kunnen vertellen, hoe ze het heeft gekregen. Na de vakantie van de chirurg krijgen we een oproep, om nogmaals langs te komen voor een controle. Voor nu wordt ons dametje lekker verwend met onder andere haar favoriete snack. Op aanraden van de chirurg halen we Ebba elke dag even uit de bench, zodat ze niet al te stijf wordt. Even een paar passen lopen in de kamer, hal of keuken. Uiteraard onder het toeziend oog van een van ons beide. Het is allemaal heel sneu voor haar…
