Vanochtend wilde ik als eerste een kaartje sturen naar de gulle gever van de twee branderkelkjes voor het gasstel in onze camper. De twee kelkjes, die Wilfred op het allerlaatste moment voor hun vakantie naar Zweden nog voor ons had opgehaald, bij een caravancentrum in Hoogeveen. Via de website van dat centrum hadden we contact gekregen en na het uitwisselen van foto´s bleek dat hij ze nog had liggen. Die mochten we gratis hebben. Super! Inmiddels is een van die twee in het gasstel geplaatst en daarmee is ons probleem opgelost. We hebben nu zelfs nog eentje op reserve. Geweldig! Dankzij die meneer van het caravancentrum en daarvoor wilde ik hem graag bedanken. Een kaartje is een kleine moeite, maar een groot plezier.
Met het oog op ons reisje naar Nederland met de camper, wilden we die graag schoon maken. Sinds de camper uit de winterstalling was gekomen, was dat nog niet gebeurd. Heiko begon met het dak. In het dak zitten vele putjes als gevolg van hagelstenen. In die putjes blijft een beetje (vuil) water staan en daarmee lijkt het een vies dak. Met een emmertje water met sop, een spons en een doekje kreeg hij al het vuil er weer af en na anderhalf uur was het dak schoon. Het verschil is duidelijk te zien tussen vóór en nadat er een stukje was schoon gemaakt. Het lijkt net alsof de hagelschadeputjes verdwenen zijn. Vervolgens waren de wanden van de camper aan de beurt en uiteraard ook de ramen van het autogedeelte. Dat ging iets sneller allemaal, omdat hij daar eenvoudiger bij kon komen. Het dak moest immers vanaf een ladder. De camper staat nu weer mooi te glanzen achter het huis. De binnenkant hadden we samen al gedaan, steeds een klein beetje, tussen de bedrijven door. Nu nog het een en ander inpakken aan kleding en boodschappen en we kunnen op pad.
Toen ik een aantal jaren geleden flagstones onder het gras ontdekte, als een paadje vanaf de keukendeur naar de voordeur, hebben we die blootgelegd. Heiko heeft toen het gras weggegraven en de flagstones netjes op eenzelfde afstand gelegd en eromheen heel fijn grind gelegd. Precies naast de betonnen trap naar de kelder had hij een strookje gras laten zitten. Dat leek namelijk wel mooi. Daarmee stak het een beetje af. Op zich leek het inderdaad leuk, maar het was niet echt praktisch. Dat smalle strookje gras moest namelijk wel gemaaid worden en dat ging niet met de maaier. Daarvoor moest de trimmer ter hand genomen worden. Bij iedere trimbeurt vloog het gras echter overal in het rond en bij de betonnen, geverfde wand omhoog en tussen het grind. Kortom: ellende.
We besloten, om dat stukje gras alsnog weg te graven. De graszoden konden weer gebruikt worden in de dichtgegooide gleuf rondom de omgewaaide sparrenboom. Aan de oever van ons vijvertje. Mooi! Nadat het was uitgegraven kwamen er kleine keitjes in en daaroverheen steentjes, die nog aan de overkant van de weg achter waren gelaten door de wegenbouwers. De laatste laag bestond uit roodachtige fijne steentjes die ook op de rest van het flagstones pad liggen. De laatste flagstones naar de spoorbielzentrap werden opnieuw gelegd en daarmee was dit klusje ook weer klaar.
Onderaan de bielzen trap liggen een paar betonplaten van een vreemd formaat. Die had Heiko daar ooit neergelegd en op dat moment was dat een verbetering. Sinds hij in het plateautje voor de kelderkastdeur grindtegels had gelegd, vonden we die betonnen platen niet zo mooi meer. Gelukkig waren er nog een zestal grindtegels (van de 100 stuks die Heiko een paar maanden geleden uit Eksjö had gehaald) gereserveerd voor dit stukje. De grond werd uitgevlakt, een beetje stenmjöl erbij, de haakse slijpsteen van zijn vader erbij en ruim een uur later was ook dat weer gefikst. De haakse slijpsteen was nodig, om drie van die dikke grindtegels netjes doormidden te krijgen. Er pasten namelijk geen twee volle tegels van 50 centimeter naast elkaar. Nu de grindtegels erin liggen is dat stukje pad ineens helemaal veranderd en verbeterd en weer een fraai geheel geworden met de rest.
Ondertussen was ik de hele ochtend in de keuken bezig geweest. De diepvries was aan een schoonmaak beurt en opruimbeurt toe! Nu er alleen maar iets uit gaat en er geen nieuwe boodschappen bij in komen, had ik de kans, om het overzicht terug te krijgen. In principe heb ik voor de diverse etenswaren een vaste lade. Echter op enig moment is zo´n lade vol en leg je dingen daar waar ruimte is: overzicht weg. Ook is het zo, dat niet altijd het oudste wordt gepakt om op te eten. Zo kan het voorkomen, dat er iets al te lang in de diepvries heeft gelegen. Vandaag ging alles eruit, werden de laden schoongemaakt en kwamen daarna weer de juiste dingen in de juiste laden. Ik heb weer overzicht!
In de diepvries kwam ik onder andere een zakje met rabarber tegen. En geen kant en klare rabarbertaart meer. Nou ja zeg! Aan het bakken! Volgende week krijgen we weer bezoek en dan lusten we ook vast wel iets lekkers bij de koffie. Zodoende werden mijn keukenactiviteiten voortgezet in de vorm van bakactiviteiten. Inmiddels een beproefd concept, dat bakken van een rabarbertaart. Terwijl even later die taart in de oven stond, liep ik de inhoud van de koelkast ook maar meteen bij langs. Ook daarin kon het een en ander gereorganiseerd worden voor een beter overzicht. Oh, nog een blikje met appelstroop… Zal ik? Ja, lekker! Ik had een keer appelstroop-koekjes gemaakt en die waren erg lekker. En daarmee ook erg snel op… Opnieuw maakte ik een beslag en lagen er daarna zomaar ineens een serie appelstroopkoekjes in de oven.
Wat ik nu bijna vergeet te schrijven is, dat ik vanochtend meteen al een paar karbonades in de snelkookpan had gedaan. Die zag ik in de diepvries liggen en tegelijkertijd zag ik dat onze voorraadje bitterballen bijna op was. Ik vatte zodoende het plan op, om ragout te gaan maken. Ergens in de ochtend, ik weet de volgorde al niet eens meer, stond ik dus ook nog eventjes ragout te maken. Dat moest vervolgens een nachtje in de koelkast staan, om op te stijven. Morgen kan ik daar bitterballen van draaien en die gaan vervolgens in de diepvries. Ruimte heb ik daarvoor al gereserveerd! Ook kwam ik een zakje met wit vis tegen. Kabeljauw om precies te zijn. Op dat moment kreeg ik het idee, om vanavond maar eens weer kibbeling te eten! De kabeljauw sneed ik in kleine partjes en vervolgens maakte ik een papje. Daar werden de stukjes vis doorheen gedaan en vervolgens werd het in de frituur klaargemaakt. Geserveerd met aardappelpuree en worteltjes… Heerlijk!
Achter onze roestige fiets, dat een beeldmerk is voor ons adres, ligt een stapeltje keitjes. Telkens als we ergens keien opgraven die ons in de weg liggen, leggen we die daar op een hoop. Wellicht komen ze ooit weer eens van pas. En ja hoor, dat komen ze! Vandaag gebruikte Heiko er immers een kruiwagen vol van voor het uitgegraven strookje gras naast de betonnen keukentrap. Toen hij de keitjes wegpakte, zag hij dat er een hol was gegraven. Door een dier. Heel diep was het gat nog niet, maar er was duidelijk iets bezig geweest. Dwars door de keitjes heen, oftewel iets met sterke klauwen en/ of een sterke neus. Vermoedelijk gaat het hier om een wild zwijn. Brrr… Niet fijn! Hopelijk komt die niet weer terug. Moe maar voldaan keken we vanavond nog even een tijdje naar de tv, om vervolgens niet te laat onder het dekbed te kruipen.
Ik denk dat het begin van het gegraven hol eerder gemaakt is door een Das (Grävling) dan door een Wild Zwijn. Dassen graven in Zweden graag onder huizen 🙂 Wees zuinig op die dieren ze zijn zo leuk!
Ja, daar kun je ook wel eens gelijk in hebben Marijke. Het zou inderdaad ook heel goed een das geweest kunnen zijn. Die hebben we hier ook al eens eerder gesignaleerd namelijk. Het hol is niet afgemaakt overigens. Misschien was de das gewoon op zoek naar eten en heeft hij daarom een stukje gegraven. Geen idee of het dier nog weer terugkomt. We blijven de omgeving afscannen.