Vanochtend vroeg begon ik met bakken. Het was nog niet zo warm en dan is het met de buitendeur open in de keuken nog wel vol te houden. We hadden namelijk geen rozijnenbollen meer in de diepvries en het laatste plakje suikerbrood was ook opgegeten. Hoewel we het suikerbrood nu niet meer met een kant en klare mix bakken, gaat het prima. We hebben daar een heel goed alternatief voor gevonden. Eveneens voor de suiker van de echte bakker. Daarvoor gebruiken we nu suikerklontjes, die in een grote plastic zak worden gedaan, vervolgens op de plank komen te liggen, waarna ze met een vleeshamer worden klein geslagen. Net zo gemakkelijk! Een kind kan het doen. Dit keer maakte ik meteen twee suikerbroden, omdat we volgende week bezoek krijgen.
Toen ik met het deeg van de rozijnenbollen bezig was, herinnerde ik mij, dat Jet nog een link had toegestuurd. Dat was een filmpje waarin werd aangegeven, hoe je kon voorkomen, dat de rozijnen zo zwart werden. Dat gebeurde mij nagenoeg altijd en dat had Jet natuurlijk wel gezien op de foto´s. Het was een geweldige tip, maar dit keer had ik er nog voor gekozen, om het bakken van de rozijnenbollen op een lagere temperatuur te doen en ze een keertje te draaien. De hete lucht van de oven komt naar mijn idee met meer kracht van rechts en daarom is alles aan die kant eerder gaar en ook eerder donker. De ietwat groot uitgevallen bollen (groter dan normaal) zijn goed gelukt en er zitten lang niet zoveel donkere rozijnen op dan anders. Met de tip van Jet moesten meerdere handelingen extra worden verricht en daarvoor had ik nu even niet het geduld. Want…
… ik zou vandaag de rest van het grasveld even gaan maaien. Met de zitmaaier. Daar waar die niet zo goed bij kan komen had ik gisteren immers gedaan met de normale loopmaaier. Nog even een uurtje de grotere vlakken doen en dan zou het klaar zijn. Helaas, helaas. Toen ik alles had klaargezet en de sleutel van de zitmaaier omdraaide, deed de motor he-le-maal niets. Hij wilde niet starten. Meteen pakte Heiko de accuoplader en zette die aan het werk. Hmmm, dat was even een tegenvaller. En wat doe je dan in de tijd dat je moet wachten? Even iets anders. Iets met was- en strijkgoed bijvoorbeeld. Ruim een uur later probeerden we de zitmaaier opnieuw te starten, maar jammer genoeg nog steeds geen vonk. Heel vreemd, want er was nog niet zo lang geleden een nieuwe accu in gekomen. “Zou de startmotor dan misschien stuk zijn?” vroeg Heiko zich af. Of was de accu toch leeggelopen terwijl de zitmaaier buiten stond? Nog maar weer aan de oplader laten staan en hopen, dat hij het straks wel doet.
Ik besloot niet te wachten op de zitmaaier, want naarmate het later in de middag wordt, wordt het uiteindelijk ook warmer. En warm was het ondertussen al zeker geworden. Ondanks het feit, dat ik nu een korte broek aanhad en in feite alleen maar achter de maaier hoefde te lopen, had ik binnen de kortste keren een “kapotte koppakking”. Zo noemen we het tegenover elkaar, wanneer het zweet je van het voorhoofd loopt. Op veel meer plaatsen stonden de poriën wagenwijd open en kon niets de stroompjes lichaamsvocht tegenhouden. Overigens had Heiko eerst nog het slingerende wieltje van de loopmaaier “provisorisch” gerepareerd. Na opnieuw een kleine twee uur achter de motormaaier te hebben rondgelopen was het gras eraf en kon de maaier weer in de garage geparkeerd worden. Dát klusje was weer geklaard.
Heiko was aan de slag gegaan met het laatste hoopje grind. Inmiddels heeft de carport een vloer van grind gekregen en is het deel onder het terras opgehoogd. Waarschijnlijk een tiende deel van de totale lading was nog over en die was bestemd voor de oprit. Vanaf de weg naar de carport werd dit laatste uitgestrooid over de bestaande laag. Ook op de oprit was het huidige grind, dat drie jaar geleden is aangebracht, namelijk niet meer helemaal dekkend. Dat is met name gekomen nadat Heiko vorig jaar de kantstenen heeft gezet. Toen is de oprit een beetje breder geworden en het grind opzij geharkt, waardoor het pakket “dunner” is geworden. Er werden toch nog vele volle kruiwagens op de oprit gereden. Meer dan in eerste instantie verwacht werd. Het leek er niet zo heel veel meer te zijn, maar dat was duidelijk een gevalletje van gezichtsbedrog. Gelukkig was er nog precies voldoende grind over voor de oprit.
We waren bijna op hetzelfde moment klaar met het werk: Heiko met het grind en ik met het gras. En op dat moment trok ik meteen het zeiltje van het zwembad. Even afkoelen in het frisse water en daarna even op een stoel en op het ligbed genieten van de zonnestralen. Dat eerste lukte wel, het afkoelen, maar dat tweede was ons niet gegund. Want wat schetste mijn verbazing? Bewolking! Er trokken plotseling redelijk veel wolken voor de zon. Hoewel het nog steeds warm was, was de directe zon verdwenen: zonnebaden was ons schijnbaar niet gegund. Het was wel prachtig om te zien, hoe de zonnestralen voorbij de wolken schenen. Het was uiteraard wel even aangenaam om af te koelen en uit te rusten. Wat ons betreft, hadden de wolken ietsjes eerder mogen komen, toen we aan het maaien en het kruien waren. Was minder warm geweest. Krijg het maar eens zoals je wilt.
Ietsjes later hadden we ons opgefrist en omgekleed, omdat we om vijf uur hadden afgesproken met onze vrienden Rob en Marijke. In hun huis in Flisby. Eigenlijk ver buiten het dorpje Flisby, maar daar valt het wel onder. In mei hadden we elkaar bij ons thuis getroffen en toen meteen afgesproken, dat we in de zomervakantie een keer bij hen zouden komen. Rob zou dan een lekker stokbrood bakken en ik zou voor een goed gevulde Groninger mosterdsoep zorgen. Rond kwart over vijf waren we daar, want we moesten nog bij een supermarkt aan: ik was vergeten spekreepjes te kopen…
We troffen de twee buiten aan, waarna we gezamenlijk naar de noordzijde van het huis gingen. Daar stond een tuinset, lekker in de schaduw van een grote driekantige schaduwdoek. We begonnen meteen gezellig bij te praten en dat ging gewoon door toen we drinken aangeboden kregen en ons worstjes en mozzarella met tomaat en basilicum werd voorgezet Lekker! Wat later werd de tafel door Rob en Marijke gedekt met de soep, de spekreepjes (!), prei en een heerlijk brood. Gebakken door Rob. Het bleek te gaan om een zogenaamde Focaccia. Dat is een Italiaans plat brood. Het komt oorspronkelijk uit Ligurië, de streek rond Genua, en de naam komt waarschijnlijk van het Latijnse focus, zoals het werd genoemd door de Etrusken, die het brood op hete stenen bakten. De deegbodem van Focaccia is te vergelijken met die van een pizza, maar dikker.
Het eten heeft ons allemaal heerlijk gesmaakt. Dat brood was ook enorm goed van smaak en we kregen zelfs nog een stuk mee naar huis! Aanvankelijk was het de bedoeling om het spel Keezen te spelen. Dat hebben we een keer eerder met hen gespeeld, bij ons thuis. Echter, het was zo gezellig tijdens het eten, waar we ook uitgebreid de tijd voor namen, dat het spel niet meer aan de orde was. Het werd ondertussen ook al behoorlijk laat en om dan nog met een spel te beginnen? Nee, dat idee pakken we in de herfstvakantie wel weer op, als ze voor de derde keer dit jaar naar hun vakantiehuis in Flisby komen. De mosterdsoep, het zelfgebakken brood en het ijs en meloen na smaakten voortreffelijk! En zo was ook het gezelschap, waardoor de avond omvloog. Heel bijzonder om te horen trouwens, dat Rob zijn vader, net als Heiko zijn vader, jarenlang postbode was geweest! En dat Rob, net als Heiko, vaak vakantiewerk had gedaan bij de PTT en een zaterdagdienst had. Grappig die overeenkomsten. En dat was niet de eerste keer, dat we hetzelfde denken, doen of gedaan hebben. Heel bijzonder, heel leuk. Vanaf zaterdag komt hun dochter ook nog bij hen. Bedankt voor de heerlijke uurtjes en veel plezier nog!
Aan alles komt een einde en zo ook aan deze gezellige avond met Rob en Marijke. Het was tegen tien uur, dat we weer terugreden naar Ödarp. Op de slingerweg van Blå Grindar naar Bordsjö kregen we nog een mooie grote ree in het vizier. Een jong bokje. Die liet zich gelukkig even fotograferen. Heiko had hem gezien en was hem voorbij gereden, maar speciaal voor mij reed hij nog eventjes terug, in de hoop, dat de ree er nog stond. Dat was het geval. Daarmee hadden we al het wild van deze avond gehad. Geen elanden, geen reeën, geen vossen en zelfs geen eekhoorntjes meer. Een andere keer misschien? Bij het meer van Bordsjö kon ik nog een paar mooie foto´s maken van de ondergaande zon, die weerkaatste in het water van de meer. Eerst kleurde de lucht roze, toen paars en uiteindelijk… Oh, zo schitterend! Een mooie afsluiting van deze dag!
