Gisteren belden we met Heiko zijn ouders. Opnieuw via WhatsApp en opnieuw via de laptop. Vorige week deden we dat voor het eerst, maar toen moesten we alsnog de mobiele telefoon erbij houden voor een goed beeld en geluid. Ergens zat er nog iets niet goed. Maar wat? Op afstand konden wij het niet ontdekken. Gistermiddag was dochter Elise met haar gezin bij Heiko zijn ouders op visite. Oma had gevraagd of Elise er nog eventjes naar kon kijken. Het zou toch goed moeten zijn via de laptop! Elise stapte achter de laptop van Heiko zijn moeder en startte WhatsApp beeldbellen op. Helaas nog steeds hetzelfde probleem. Dat wil zeggen, het geluid was nu wel goed, alleen was er een zeer wazig beeld.
Op enig moment zegt Heiko “Het lijkt net alsof er een stukje plakband over de camera van de laptop is geplakt…” Daarop keek Elise eens goed, voelde en haalde inderdaad het beschermend stukje plastic voor de camera weg. “Hé! We hebben beeld!” Dat was dus het hele probleem. De laptop is vorig jaar nieuw gekocht, alleen de webcam was nooit gebruikt. Het stukje plastic was zodoende nooit ontdekt! We kregen nu een goed beeld en kregen zelfs de drie kleinkinderen duidelijk te zien. Leuk! ’s Avonds konden we daadwerkelijk goed met een groot scherm bellen met Heiko zijn ouders. Een hele verbetering! De foto van overgroot opa en – oma kregen we ´s avonds nog door Elise toegestuurd. Prachtig plaatje toch? Opa en oma met drie van hun achterkleinkinderen!
In de afgelopen nacht had het opnieuw gesneeuwd. Op de leuning van ons terras kunnen we heel eenvoudig de hoogte meten en er lag nu zeker tien centimeter sneeuw. Geweldig! Op de bomen en op alle takken lag een laag sneeuw, wat een grandioos schouwspel opleverde. Vooral toen de zon even later opkwam en door die besneeuwde takken scheen. Ook de bomen aan de bosrand tegenover ons huis werden in een gouden zonnetje gezet. Dit is genieten hoor!
Tijdens ons ontbijt werd er buiten, voor ons keukenraam ook ontbeten. Oh, wat zijn ze blij met ons! In elk geval met het voer dat we voor ze neerleggen Voornamelijk koolmeesjes, een enkele pimpelmees en een paar zwartkopmeesjes kwamen bij “Restaurant Leugs” in Ödarp dineren. Ze vlogen af en aan en maakten soms zelfs even ruzie aan een vetbol. We vroegen ons trouwens af of de beestjes wel voldoende eten binnenkrijgen. Ze pikken met hun hele kleine snaveltjes een héél klein beetje van de mezenbol en vlogen daarna meteen weer weg. Ergens in een veilige struik of boom. De energie, die ze binnenkrijgen via dat kleine hapje is meteen weer verbruikt door de inspanningen voor die vliegactie. Denken wij. In het hokje hebben we zonnepitten liggen. Daar zijn ze ook gek op. En ook daarin zitten zo weinig voedingsstoffen. Blijkbaar kunnen ze er toch op leven. Gelukkig maar. Ze voeren voor ons iedere dag weer een mooi toneelstukje op.
Terwijl de rest van zijn familie lekker aan het eten was, wilde dit koolmeesje wel eens zien, wat wij op ons bordje hadden liggen. Nieuwsgierig stond hij op het kozijn en keek hij door het raam naar binnen. Zou hij gezien hebben, dat wij een laagje boter op ons broodje hebben gedaan? Met daarop een paar plakjes kaas? En dat, terwijl hij droog brood kreeg of droge zonnepitten? En dat we een warm kopje thee erbij dronken? Terwijl hij een hapje uit de koude sneeuw moest nemen om zijn dorst te lessen? Hmmm… Verschil moet er zijn. Even later pikte hij weer enthousiast een graantje mee met zijn familieleden.
Ebba vind het overigens eveneens een leuk schouwspel. Ze kan uren naar de vrolijke vliegers kijken. Ze weet ondertussen, dat het vanaf deze kant van het raam alleen maar bij kijken blijft. Wellicht kiest ze op dat moment alvast haar prooi uit. Als ze even later naar buiten gaat, komt ze vrij snel daarna namelijk weer terug: met een gevleugelde vriend. Bah! Ja, dat is ook de natuur. Eten en gegeten worden… Helaas…
Gisteren had Heiko een paar foto´s van zijn wandeling op Facebook gezet. Tussen de foto´s van het mooie winterse landschap had hij ook twee geplaatst met de oliebollen. Daarop gaf onze buurvrouw in Västorp een hartje. Op zich weten de meeste Zweden niet wat een oliebol is. Toen wij drie jaar geleden bij ons thuis een “nieuwjaarsreceptie” hadden georganiseerd voor de buurtjes, gaven we ze onder andere oliebollen. Dat had de buurvrouw onthouden, want blijkbaar herkende ze die dingen meteen. We besloten daarop om hen een paar heen te brengen. Eveneens vanwege het feit, dat ze onlangs is geopereerd en nog steeds herstellende is. Helaas waren ze niet thuis toen wij een zakje met oliebollen of “oljabullar” kwamen brengen. We hingen het tasje met de inhoud aan de deurkruk en stuurden hen een berichtje. Later op de middag kwam er al antwoord, dat de oliebollen opgegeten waren en heerlijk van smaak waren geweest! Fijn! Een kleinigheidje dat goed werd ontvangen. Uiteraard namen we er zelf ook weer een paar. Even twintig seconden opwarmen in de magnetron, poedersuiker erover en dan… Hmmm…
Al vele jaren speelt Heiko het spelletje Wordfeud met zijn vriend Jan uit Assen. Dat begon met een spelletje en eindigde op een gegeven moment in dertig spelletjes tegelijkertijd. Dat was het maximum. Vanwege die begrenzing zocht Jan naar vergelijkbare spelletjes en vond het spel Wurdian. Volgens Heiko een verbeterde versie van Wordfeud. In de speelvelden van Wurdian zit veel meer variatie en kun je veel meer woorden maken. Zelfs afkortingen zoals wc, EQ en TL en nog veel meer. Het nieuwe spel bevalt de beide heren zo goed, dat er ondertussen afscheid is genomen van Wordfeud en dat er nu dertig spelletjes via Wurdian op het mobieltje worden gespeeld. Vandaag zag Heiko ineens “een grapje” van de ontwerper van het spel. Er konden extra bonuspunten gehaald worden, als je een letter kon plaatsen op het vakje met een sinterklaasmijter of een sinterklaaspakje. Daarmee is het denk ik wel zeker, dat de ontwerper van dit spel een Nederlander is. Want alleen in Nederland kennen we sinterklaas immers.
Het leuke van verse sneeuw is ook, dat je er allerlei sporen in kunt zien. Gisteren kruiste Heiko zijn pad met de verse sporen van vier overgestoken reeën. De sneeuw was daar echt net opzij geschoven door de pootjes. Vanochtend zagen we achter ons huis een heel ander spoor. Het leek een lang sleep-spoor. Dat spoor liep met een paar bogen over onze oprit en leek te eindigen bij de carport. Daar ging het sleepspoor, wat leek op een skispoor, over in pootafdrukken. Als iemand weet wat het is mag die zich melden. Graag! Wij weten het echt niet. Heiko dacht aan de vos, die met zijn staart door de sneeuw had gesleept. Ik dacht aan een bunzing met prooi (die gesleept werd). Wat het ook was, het dier had ook onder de Volvo gelegen, omdat we daar ook het “skispoor” zagen. De wildcamera hing natuurlijk op een andere plek… Volledig ingesneeuwd overigens en daarmee dus zonder bruikbare beelden.
Helaas gaat het met mij niet zo goed. Na de injecties van woensdag kreeg ik de “gewone” pijn al terug. De afgelopen dagen is het erger geworden. Daardoor kan ik niet zo veel doen. Alles in kleine porties en met veel afwisseling. ´s Middags ga ik vaker weer een paar uurtjes naar bed, zodat mijn lichaam én geest een beetje rust krijgen. Pijn mat je echt af… In de ochtend ben ik veelal met huishoudelijke dingetjes bezig, waarna ik later met het jaarboek van vorig jaar bezig ga. Wel een gepuzzel hoor! En het vervelende is: alle foto´s worden bekeken! En vele herinneringen weer opgehaald…
