Een nieuwsgierige Ebba? Ja, die zag dat de la met bakspullen openstond en de inhoud daarvan had ze nog nooit van dichtbij gezien. Wel geroken, want er zit onder andere vanillesuiker in, wat een sterke geur afgeeft. Waarom de la openstond? Er werden opnieuw rozijnenbollen gebakken. “Wat kan een zakje gist en minder warme melk een verschil maken!” De vorige keer dat ik rozijnenbollen bakte, had ik de gist opgelost in iets te warme melk. Weet je nog? Daardoor was de gist “doodgeslagen” en wilde het beslag absoluut niet rijzen. Ondanks dat maakte ik er wel bolletjes van en deed die in de oven. Tegen beter weten in gokte ik erop, dat ze door de warmte van de oven alsnog gingen rijzen. Nee dus… De smaak was goed, hoe ze eruitzagen ook, maar ze waren… een beetje hard. Daar moesten nieuwe voor komen!
Vandaag lette ik er goed op, dat het melk niet te warm was. Ondanks dat rees het beslag naar mijn idee toch nog onvoldoende. Nadat het voor de eerste keer had gerezen, moesten de rozijnen erdoor en ei met zout en boter, waarna het opnieuw een half uur moest rijzen. Op dat moment deed ik er ook nog weer een zakje gist door. Opgelost in een theelepel lauwe melk. Na het half uur kon ik zien, dat het beslag daadwerkelijk meer gerezen was en tijdens het maken van de bollen voor op de bakplaat, merkte ik dat het beslag nu heel erg luchtig was. Ik had nauwelijks voldoende ruimte op de bakplaat…
Tijdens het afbakken rezen de bollen nog meer en uiteindelijk zaten ze allemaal aan elkaar! We hadden een “rozijnenbollen-brood!” Geweldig! Toen ze uit de oven kwamen kon ik ze gelukkig nog wel weer van elkaar trekken en afzonderlijk, per twee, in zakjes doen en in de diepvries maken. Dit ga ik de volgende keer weer zo doen! Wat een heerlijke luchtige rozijnenbollen hebben we nu. En niet onbelangrijk: de smaak is ook goed!
Heiko was in de kelder gegaan om de kastjes van zijn werkplaats te verven. De twee bovenkastjes zijn wit. Daarom maakte hij de onderste kastjes ook maar wit. Het hoefde niet perfect te worden, het is tenslotte “slechts” een werkbank. Maar die donkere kleur? Nee. Er werd dan ook niet geschuurd of geplamuurd. Alleen even afvegen en kliederen maar! Omdat de kastjes bruin waren, moet het nog wel een tweede keer gebeuren. Dat kan later pas. Ondanks dat het verf op waterbasis is, droogde het niet snel in de kelder bij een temperatuur van 3 graden boven nul. De foto´s heb ik overigens genomen op het moment, dat Heiko alweer met iets anders bezig was geweest. Iets met hout? Met deze verfactie is het daar nu bijna klaar en kan hij binnenkort echt verder gaan met de voorbereidingen van de ruimte waar een wc en douche moet komen voor “campinggasten”.
En weer zat ik een behoorlijke tijd achter de laptop. Weer zat ik met zweet tot onder mijn kleinste teentje te werken aan een oplossing voor het probleem wat de provider aangaf. Dat loopt nu bijna een maand en daarom wil ik er wel eens een eind aan breien. Dit keer zocht ik een programma, die de prestaties van onze website kon controleren. Dat vond ik al vrij snel en koos dat programma, dat de meeste positieve recensies kreeg. Al snel kon het zijn werk doen. Wel even een spannend momentje, want wat zou daaruit komen? Tot mijn groot genoegen liet het alleen maar positieve cijfers zien! De algehele prestatie van de site scoorde maar liefst 97%! Dat is toch een nette score. Natuurlijk scrolde ik door het rapport en wat ik allemaal te zien kreeg? “Chinees voor beginners!”
Voor mij waren uiteraard de hoofdlijnen belangrijk. Naast een score van 97% op de algehele prestatie kreeg de structuur een resultaat van 90%. Toch ook helemaal niet zo slecht En toen kwam de zogenaamde LCP, largest content element. Dat wat véél te langzaam zou zijn. De afkorting staat voor de tijd die de site nodig heeft, om bezoekers de inhoud te laten zien. Daar struikelt de provider over. En wat schetst mijn verbazing? Het was in een tijd van 1,1 seconde: onder de gestelde limiet! Ik maakte van alles een print screen en stuurde die gegevens naar onze contactpersoon bij de provider. Natuurlijk met de vraag wat nou hun probleem was. Het rapport was immers goed! Wellicht komt er een dezer dagen antwoord. Antwoord waar ik nu wel heel nieuwsgierig naar ben.
Nadat de verfkwast weer gereinigd was, pakte hij een paar stukken hout uit het stookhok. Telkens als er hout gehaald wordt vanuit een houtstek, worden de hele korte stukken, van maximaal twintig centimeter, apart gelegd. Dat is namelijk precies de goede lengte voor het hout dat in ons houtkacheltje in de kamer moet. Er lag inmiddels een leuk stapeltje van die korte stukjes en Heiko besloot om die nu in kleinere stukjes te kloven. Dan ligt dat maar weer klaar en voor het grijpen. Ingeval de stroom uitvalt en we dat houtkacheltje in de kamer moeten stoken voor warmte en warm water (voor onder andere koffie!). Overigens was er op de radio vandaag een programma, waarin luisteraars tips konden geven, hoe ze zelf zouden handelen bij stroomuitval. Allemaal in het kader van een grotere bewustwording onder de Zweedse bevolking.
Het blijft deze winter iedere dag spannend of we wel stroom hebben. We gaan ervan uit, dat ze ons vooraf informeren als ze ons een dagje of een dagdeel geen stroom kunnen leveren. Mocht het gebeuren, dan zijn wij volgens ons goed voorbereid. Maar dat weet je pas echt op het moment dat het gebeurt. Eigenlijk zou je gewoon ´s morgens vroeg de aardlekschakelaar om moeten zetten en een heel etmaal zonder stroom moeten blijven. Dat zou een goede test zijn. Dan heb je namelijk de mogelijkheid dat je de stroom er weer op kunt zetten, mocht je ergens niet aan gedacht hebben. Als E-On de stroom er dan daadwerkelijk afhaalt, is het definitief en ben je misschien iets belangrijks vergeten… Wij hebben begin dit jaar ook al eens meerdere uren zonder stroom geleefd. Na de zware stromen waren bomen op de kabels gevallen. Dat was ook een goeie test voor ons. We zijn niet bang voor een dagje zonder elektriciteit. We kunnen beiden wel improviseren en ons schikken in de situatie.
Hé! Daar heb je Ebba weer! Nu niet met alle vier poten op de grond, maar op de keukentafel. Het moet niet gekker worden hoor. Haar waarschuwen hielp totaal niet. Haar vriendelijk vragen ook niet. Wat moet je dan? Je legt als eerste de schuld bij jezelf: “Waar ging het in haar opvoeding fout? Wat deed ik niet goed?” Toen daar geen tevredenstellend antwoord op gegeven kon worden, zocht ik het bij Ebba zelf: “Wat begrijp je niet? Heb je iets in je oortjes zitten, wat luisteren bemoeilijkt?” Daar kwam ook geen antwoord op waar ik iets mee kon. Ten langen leste heb ik het maar opgegeven en haar gewoon opgepakt en tegen haar gezegd, dat ze gewoon op de grond moest blijven of in haar mandje moest gaan liggen. Niet weer op de keukentafel, dametje! Of ze het begrepen heeft zal de toekomst ons leren.
