Whoppa! Het gras was vanochtend bevroren en er hing een laaghangende nevel over het land. Het land tegenover ons huis. Dat is voor ons altijd letterlijk en figuurlijk een graadmeter. Eenmaal beneden gekomen keek ik direct op de thermometer, die we aan het keukenraam hebben hangen. Buiten welteverstaan. Binnen zal het uiteindelijk iets van rond de twintig graden zijn. Buiten was het precies op het vriespunt: 0 graden! Zal het daarmee een mooie zonnige dag worden? Zou leuk zijn, want we gaan naar Jönköping en dan de zon op de verkleurde bladeren van bomen en struiken onderweg.
Ebba liep nog steeds voornamelijk op drie pootjes. Ja, voornamelijk, want af en toe zagen we, dat ze heel even “haar tenen” aan de grond zette.
Eerst kregen we een paar weken geleden het bericht, dat Heiko zijn Zweedse ID-kaart verlopen was. Nadat we bij Skatteverket waren geweest voor de aanvraag van een nieuwe, kregen we een bericht, dat Heiko zijn nieuwe ID-kaart afgehaald kon worden. Er werd niets vermeld over die van mij. Daarna kreeg ik een bericht, dat mijn ID-kaart vervallen was vanwege de aanmaak van een nieuwe kaart. Nog geen afhaalbericht voor de nieuwe. Weer een dag later, gisteren, kreeg ik een bericht met daarin een lang meercijferige code, die bij de nieuwe ID-kaart hoorde. Was mij kaart dan ook klaar? Heiko kreeg dit bericht echter niet. En dat terwijl zijn kaart klaar zou zijn. We hebben de kaarten op dezelfde dag aangevraagd, alleen we ontvangen verschillende berichten. De communicatie van Skatteverket loopt een beetje vreemd, maar desondanks gokten we erop, dat onze beide nieuwe Zweedse ID-kaarten vandaag wel klaar zouden liggen. Op het kantoor van Skatteverket in Jönköping. We gingen heen!
Maar eerst hielden we ons even een poosje zoet met iets anders. In de keuken probeerden we onze gips-cement-handen uit de alginaatrubber te halen. We hadden met het gebruik van de hoge glazen vaas echter een ding vergeten: die is totaal niet flexibel. Hoe zouden we de rubber er dan uitkrijgen? En dan ook nog eens zonder dat onze gipshanden kapot zouden gaan? Of dat we de glazen vaas stuk hoefden te maken? Met veel geduld en “liefde” lukte het ons, om beetje bij beetje rubber uit de vaas te halen. Al dan niet met behulp van een mes of een vork.
Na een tijdje kwamen de handen inderdaad losser te zitten. Het peuteren ging nog even een klein poosje door en toen kregen we de handen daadwerkelijk onbeschadigd uit de glazen vaas. Oh, wat is de afdruk van onze handen geweldig leuk geworden! We zijn erg tevreden over het resultaat! De buitenkant is inderdaad, zoals steeds gehoopt, strak wit geworden door het witte gips. Dat de kern bestaat uit beton kun je niet zien. Toppie! Het roze van het gips is waarschijnlijk het gedeelte dat nog niet droog is. Erop wachten totdat dat droog was gunden we elkaar niet, want we moesten naar Jönköping!
Om even over elf vertrokken we dan toch naar de grote stad. De planning was, om als eerste naar het kantoor van Skatteverket te gaan, daarna naar de Mediamarkt om naar een nieuwe computer te kijken, dan iets eten, naar Ikea, naar de Jula en indien mogelijk nog naar de grote supermarkt City Gross. Een paar minuten over half een stonden we op precies, maar dan ook precies op dezelfde parkeerplaats als twee weken geleden. Dat geloof je toch bijna niet? Wederom heel dicht bij onze bestemming. We kochten nu heel eenvoudig een digitaal parkeerkaartje (hoe te handelen was nu uiteindelijk bekend) en liepen het kantoor van Skatteverket binnen.
We waren niet de enige bezoekers. Gelukkig waren ze met veel personeelsleden tegelijkertijd aan het helpen en verliep het allemaal redelijk vlot. We waren uiteindelijk tegen een uur aan de beurt en kregen binnen tien minuten allebei (!) onze nieuwe Zweedse ID-kaart overhandigd door een enthousiaste en goedlachse medewerkster. Natuurlijk moesten we van haar wel nog even een handtekening zetten op zo´n digitale “paal” en op de nieuwe passen. Ook kreeg zij onze oude passen, om te vernietigen. “Bedankt Skatteverket, goed geregeld en het was prettig zakendoen!” Onze parkeermeter liep af om kwart over een en met nog een paar minuten te gaan, stapten we in de auto en reden we weg.
Wij reden richting de Mediamarkt, maar besloten om toch eerst iets te gaan eten bij de Sibylla, die er vlakbij zat. Dat hamburger menu viel goed in de smaak. Het was ondertussen ook al bijna half twee. Dat onze magen nog niet hadden geprotesteerd! Hierna stapten we bij de Mediamarkt binnen en lieten we ons adviseren door een deskundige verkoper. Wij gaven aan, dat wij het erg belangrijk vonden, dat de laptop sneller zou zijn en dat de ethernetkaart een hogere snelheid aan zou kunnen, dan die 100 Mbits/ sec van de huidige laptop. Ons internet is immers 250 Mbits/ sec en daar willen we het maximale uithalen. Helaas stond er bij de specificaties niets vermeld over de snelheid van de ethernetkaart. We konden die snelheid gelukkig wel ter plekke per laptop testen.
Hij had een HP computer staan, die aan onze wensen voldeed en een Acer. De HP kwam via het programmaatje Bredbandskollen niet hoger dan onze huidige snelheid via Wifi. De Acer ging meteen naar ongeveer 250 Mbits/sec via hun Wifi signaal. Wow! Dat betekent, dat de snelheid van het internet op die laptop aan de kabel en rechtstreeks op de router ongeveer twee keer zo hoog is. Ruim voldoende voor ons netwerk. Verder had de Acer Aspire 5 ook een 16 GB RAM geheugen, in plaats van de 8 GB van onze huidige laptop. Mooi! Die moeten we dan maar hebben. We lieten de laptop meteen startklaar maken, wat ongeveer een half uurtje duurde. We gingen in die tijd naar de Rusta, een paar winkels verderop, om een paar boodschapjes te doen. Terug bij de Mediamarkt bleek dat alles klaar was en konden we de laptop afrekenen en meenemen.
Omdat we beide moe waren hadden we besloten, dat we niet samen naar twee winkels zouden gaan, maar beide naar één!
Heiko ging voor een paar waterfilters naar Jula.
Toen Heiko onlangs de filters had vervangen wilde hij nieuwe bestellen.
Online dit keer.
Wat hij toen zag verbaasde hem gigantisch.
Het internet liet prijzen zien, die soms slechts een derde waren van de prijs die wij betaalden voor de laatste filters.
Een derde!
Dan wil je wel geld besparen en in dit geval “even” bij de Jula naar binnen lopen.
Wat betaalden wij al die jaren veel geld voor die filters!
Zelf liep ik bij de Ikea binnen.
Sinds wij de droger uit laten hang ik het wasgoed buiten.
Als het droog is.
Zo niet, dan komt het wasgoed op een rekje te hangen.
Alleen staat die nu nagenoeg altijd boven, omdat het daar sneller droogt dan in het washok.
Heb ik echter eens wasgoed wat nog even moet nadrogen, omdat het buiten net niet droog werd, moet ik nu naar boven om het rek op te halen, weer naar beneden om hem te gebruiken. Vervolgens nog eens weer naar boven, naar de keuken.
Dat is zo inefficiënt en vermoeiend, dat we hadden besloten er een nieuwe bij te kopen.
Ongeveer gelijktijdig waren we terug bij de auto en reden we verder naar onze laatste stop, de supermarkt. “Nu naar huis!” Wat waren we blij, dat we rond half vier de benen op de bank konden leggen. Ze waren binnen een dag wel twee keer zo zwaar geworden… We hadden wel (gelukkig) beide onze ID kaarten en een nieuwe laptop! En, nog belangrijker: Ebba liep weer beter op haar linker voorpootje! We mochten haar pootje bekijken en het wondje was zo mooi schoon gemaakt. En van de zwelling en warmte was niets meer te voelen. Het leek erop, dat de wond behoorlijk verbeterd was. Als het morgen nog zo is, bellen we de dierenarts waarschijnlijk af. Tot morgen!
