Zoals het de laatste dagen gebruikelijk is, blijft het ´s morgens heel zonnig en droog en wordt het na de middag minder en minder. Je ziet de bewolking langzaam oprukken, de wind neemt iets toe en dan kun je erop wachten. De regendruppeltjes die eerst klein en spaarzaam vallen, maar even later in omvang én in aantal toenemen. Pak daarom je momenten! Ik ging de besjes van de “svart vinbärsbuske”, de zwarte wijnbes struik, plukken. Daarbij maakte ik dankbaar gebruik van een oude houten driepootkruk. Een oude melkkruk, waar mijn broertje ooit op zat om de koeien te melken. Uiteraard was ik niet eerder begonnen met plukken, nadat ik er een paar had geproefd én had goedgekeurd.
Het suikergehalte was prima en de smaak daardoor ook. Tijd om te oogsten. Emmertje mee en plukken maar. Er zaten heel veel besjes aan het kleine struikje. Meer dan ik dacht, omdat een groot gedeelte zich ook nog eens had verstopt onder de blaadjes. Gelukkig is dit een klusje die je nagenoeg alleen zittend kunt doen, door je met kruk en al rond de struik te verplaatsen. Zo lang krom staan boven de bessenstruik is uiteraard geen optie.
Na het eerste uurtje aten we eerst even een broodje zodat ik na de lunch met frisse moed en nieuwe energie verder kon plukken. De grote zwarte wijnbessenstruik naast de groentetuin controleerde ik ook meteen maar even, alleen zaten daar lang niet zoveel aan als aan de kleine. Toch meer dan het vorig jaar. Het snoeien heeft wel geholpen. Vorig jaar had Heiko namelijk een fors aantal takken uit die struik gezaagd. Nee, daarvan is al niets meer te zien. De struik is inmiddels opnieuw erg groot en té dicht. Nadat ik de rijpe besjes van deze grote struik had geplukt, snoeide ik meteen ook een paar takken weg.
En ja hoor! We hebben de eerste rode besjes ook geplukt. Vorig jaar hadden we dit struikje gekocht en geplant. Om heel eerlijk te zijn, had ik verwacht, dat er over een jaar of twee vruchtjes aan zouden komen. Maar dit struikje verraste ons en gaf dit jaar al een paar. Een handje vol. We hadden er niet naar gekeken en daarom hadden vogeltjes ook al een paar weg gepikt. Dat was duidelijk te zien, doordat er een paar besjes nog hingen, waar duidelijk al aan gegeten was. Beter opletten, Joke! De smaak van deze rode besjes was prima. Een hele andere dan die van de zwarte, meer “zoet-zuur”. Wel heerlijk fris. Wellicht het volgend jaar twéé handjes vol!
Tenslotte ontfermde ik me nog over de rabarber. Ooit hebben we gehoord, dat je rabarber niet meer moet eten na de langste dag, na 21 juni. Het waarom waren we echter vergeten. Even de hulp inroepen van Google en we weten het weer. Na de langste dag neemt de hoeveelheid oxaalzuur, dat vóór die datum met name in de grote bladen zit, in de stengels sterk toe en té veel van dat oxaalzuur is slecht voor onze gezondheid. Het onttrekt namelijk kalk aan ons lichaam. Daarom is het advies op de meeste informatiesites over rabarber, om het na de langste dag niet meer te eten. Onze laatste stengels verdwenen zodoende op de composthoop. Helaas… Gelukkig had ik al voldoende in de diepvries gemaakt, zodat we tóch de komende winter een lekkere rabarbertaart kunnen maken. Én eten!
Heiko was opnieuw op handen en voeten gaan zitten, om verder te werken aan het plaatsen van de kantstenen. Nu langs de tweede lange zijde van de oprit. Hij vorderde langzaam, echter met een mooi resultaat. Opnieuw zaten hem vele stenen in de weg. Zo langzamerhand kijkt hij daar niet meer van op. Graven in Småland kost nu eenmaal veel meer tijd dan in Nederland. Toen de buurman vorige week even langskwam voor een babbeltje, vertelden we over onze plannen om een carport te bouwen. Hij wees naar de betonnen poeren, die als fundering moeten gaan dienen en stelde dat het ongeveer een uur graven zou zijn per poer. Nou ja, we zien wel. We hebben tijd. De oprit kwam helaas nét niet helemaal af, vanwege (opnieuw) een stevige regenbui. Met nog drie stenen te gaan moest Heiko het werkje laten liggen en zich in huis spoeden. Net op het moment, dat hij zich had omgekleed en bij mij in de kamer zat voor een kopje thee, was de bui over en begon de zon voorzichtig te schijnen. Dat bleek echter van hele korte duur, want er volgden meer buien.
Na de thee ging ik achter de laptop zitten om het nodige aan de digitale administratie te doen én de vele foto´s van het afgelopen weekend in de juiste mapjes te zetten én te uploaden in de cloud. Ik wilde ze zo snel mogelijk daarin zetten, zodat ze bij bijvoorbeeld een computerstoring in ieder geval “in de lucht hangen”. Jammer genoeg ging veel tijd in dit klusje zitten. Het grote voordeel is echter, dat je de foto´s niet alleen hebt veilig gesteld, maar ook, dat je daarna alles weer veel eenvoudiger terug kunt vinden. En overal ter wereld (!) kunt bekijken. Daar heb je jarenlang plezier van. Dáár doe je het voor. Als je ongeveer vijftien jaar geleden had gezegd, dat we nu foto´s die in Ödarp gemaakt zijn, via bijvoorbeeld de mobiele telefoon in Hoogezand te bekijken zijn, hadden we je uitgelachen…
Na dit technische gedeelte ging ik naar de keuken. De vanochtend geplukte besjes schoonmaken. Met een vork haalde ik de besjes van de steeltjes en werden blaadjes verwijderd. Wat ik overhield was ruim 1.200 gram besjes! En die gingen in bakjes met elk ongeveer 300 gram. De zes bakjes (eentje werd in de koelkast gezet voor nu) werden overigens nog wel voorzien van een etiket! In de diepvries stonden namelijk al een aantal bakjes met blåbär en aan de buitenkant lijken ze heel veel op elkaar. Te veel! Om er zeker van te zijn, dat we later de juiste vruchtjes pakken voor bijvoorbeeld muffins, een taart of toetjes. Vorig jaar maakten we wijn van de lekkere besjes, maar dat doen we misschien het volgend jaar weer. Nu gaan we voor gebak!
Heiko was ondertussen naar de kelder verdwenen om een “droog klusje” uit te voeren. In de garage nam hij de motormaaier onder handen. Die loopt nu weer prima, alleen de messen zijn iets te vaak op een steen gekomen en waren niet meer zo scherp. De hoogste tijd om die eraf te draaien en te slijpen. Op zich een klein klusje. De messen draai je met één schroef los en dan is het een kwestie van vijlen. Toen Heiko echter de schade aan de messen bekeek zag hij, dat er iets meer voor nodig was dan een vijl. Hij pakte daarop de oranje slijpmachine van zijn vader en liet de machine het werk doen. Er moest zóveel weggeslepen worden, dat het geen doen was met slechts de vijl. Nadat hij een uur aan het slijpen was geweest en de vonkenregen door de hele werkplaats waren gevlogen, was hij tevreden. De messen waren geslepen en konden weer gemonteerd worden. Aan het einde van de week kan er waarschijnlijk weer gemaaid worden, want het gras groeit goed met dit vele regenwater en een gemiddelde temperatuur van 18 tot 20 graden. Dan zal het resultaat van het slijpen wellicht zichtbaar en merkbaar worden.
