Vandaag bleef het opnieuw een rustige dag voor ons. Bijkomen was het toverwoord. Beiden misten we de energie om iets te doen. Ik heb me nog een tijdje vermaakt achter de laptop, om weer een serie van de 1.400 foto´s van onze reis te bekijken, te sorteren en te archiveren. Er kwamen eveneens meerdere foto´s voorbij van Gert, Elise, Merle, Daan en Jelte! Die zijn inmiddels weer thuis. Ze kijken terug op een fantastische vakantie in het noorden van België. Die hebben hele leuke uitstapjes gemaakt, zoals naar Hoensbroek, naar het kasteel en naar het drielandenpunt. Dat ze plezier hadden blijkt wel uit de vrolijke gezichten!
Tussen die vele foto´s van de afgelopen week werd mijn aandacht eveneens getrokken naar die ene overnachtingsplaats in Duitsland, in het plaatsje Tiste. Daar vonden we een mooi plekje voor de eerste overnachting in Duitsland en wel bij de Tister Bauernmoor. Daar blijkt een Moorbahn te zijn. Je kunt daar met een klein treintje door het veen rijden, om te zien waar men vroeger turf haalde. Net zoiets als in Drenthe in Barger Compascuum, bij het turfmuseum/ park. Het Tister Bauernmoor is een hoogveengebied op de Lüneburger Heide in Noord-Duitsland, dat op 2 mei 2002 is aangewezen als natuurgebied.
Het heeft een oppervlakte van 570 hectare en behoort samen met een paar andere “moren” tot het grote Ekelmoor heidegebied, met een totale oppervlakte van 1.220 hectare. Een groot deel van de heide werd gebruikt voor industriële turfwinning. Het noordelijke deel van de heide werd omgezet in weiland, maar dat wordt niet meer bewerkt. Het terrein van het natuurgebied valt bijna volledig binnen het vogelreservaat Sittensen Moor van de Europese Unie. Je kunt er wandelen en fietsen of je laat je rijden door het treintje! In het fraaie stationsgebouw van Tiste kun je koffie met gebak eten of ontbijten. Ook is er ruimte voor het houden van een feestje. En alles keurig netjes. Ben je een keer in de buurt: zeker de moeite waard om daar een pauze te houden of om het natuurgebied te ontdekken!
Op onze rit naar die parkeerplaats zagen we in een weiland een grote groep vogels staan. Het leken ons kraanvogels, maar dat was niet zo heel waarschijnlijk. Toch? Bij het stationsgebouwtje zagen we echter foto´s en informatie over… Juist: de kraanvogels! Dus wel. We voelden ons er uiteraard meteen thuis. Rondom ons huis zien we de kraanvogels ook bijna elke dag ergens staan en horen we ze toeteren. Die avond ook. Bijzonder bijzonder! Op het informatiebord bij het stationsgebouwtje stond, dat ze de laatste keer bij de telling ruim 1.100 stuks hadden waargenomen. Wat blijkt? We weten inmiddels, dat de kraanvogels in het noorden broeden en overwinteren in Zuid-Europa. Elk jaar vliegen ze heen en weer tussen deze twee bestemmingen. Wat ik niet wist, is dat ze hiervoor twee vaste routes hebben: de Baltisch-Hongaarse en de West-Europese vliegroute.
Meer dan een kwart miljoen (!) kraanvogels uit Oost-Duitsland, Zweden, Noorwegen (en meer zelden uit Estland of Finland) vliegen over Duitsland op de West-Europese vliegroute. Met name de rustplaatsen in het noorden spelen daarbij een centrale rol. Laat nou de heidevelden van Tister Bauernmoor een van de belangrijkste rustplaatsen zijn! Het is voor de kraanvogels een soort van middelpunt van de reis en daarmee een welkome pauze plaats. Vanaf de voorverzamelplaatsen op nabijgelegen velden en weiden keren de vogels vanaf het begin van de zonsondergang tot het laatste licht van de avond terug naar het wateroppervlak. Daar overnachten ze in het ondiepe water, waar ze gevrijwaard zijn van bodemvijanden, zoals vossen of wilde zwijnen. Kort voor zonsopgang worden de vogels wakker, strijken hun veren glad en verlaten dan in groepen, terwijl ze luid toeteren, de heidevelden. Dat hebben wij de volgende ochtend gehoord! Wanneer ze besluiten nog even te blijven, zijn ze het grootste deel van de dag op zoek naar voedsel, wat ze vooral vinden in de geoogste korenvelden. Nogmaals heel bijzonder, dat we juist daar met de camper gingen overnachten…
Vanwege het feit, dat het toch wel weer een mooie zomerse dag was, nuttigden we onze koffie op de veranda. Op enig moment zag ik een kolibrievlinder voorbij komen! Die vloog van bloem tot bloem, waarbij de bloemen van het zeepkruid onder de veranda erg in trek waren. Helaas vond de vlinder weinig nectar meer in de bijna uitgebloeide bloemen. Ik heb geprobeerd deze kolibrievlinder op de foto vast te leggen, maar hij was zo beweeglijk en snel, dat een scherpe foto er niet in zat. Deze zenuwachtige vlinder is überhaupt niet gemakkelijk te fotograferen. Aan dat gedrag dankt hij ook zijn alternatieve naam ”onrust”. Van alle bloem bezoekende insecten heeft de kolibrievlinder wel de langste tong, want die kan tot 28 millimeter lang worden! De oranje achtervleugels vallen veel meer op dan de grijze voorvleugels. Over het doorgaans groene lijf lopen doorgaans twee opvallende witte tot gele strepen.
De kolibrievlinder heeft veel nectar nodig. Met zijn lange tong haalt hij die uit een waaier van inheemse en tuinplanten. Het is een trekvlinder, die vanuit het zuiden richting Noordwest-Europa vliegt. De kolibrievlinder overwintert als volwassen vlinder. In het voorjaar trekken vlinders vanuit Zuid-Europa naar het noorden, soms in grote aantallen. Weetjes over de kolibrievlinder: * Op een gemiddelde dag bezoekt het dier 500 bloemen, wat behoorlijk wat energie kost door zijn zenuwachtige foerageerwijze. De vlinder slaat namelijk 70 tot 80 keer per seconde met zijn vleugels, waardoor honderd keer meer energie verbruikt wordt dan in rusthouding. * De kolibrievlinder wordt door wetenschappers onderzocht, om meer te weten te komen over het leervermogen van vlinders. Men ontdekte dat kolibrievlinders goed kunnen onthouden welke bloemen veel en welke weinig nectar bevatten.
´s Avonds belden we met Heiko zijn ouders. Dat was best weer bijzonder eigenlijk. We hadden elkaar immers net een paar dagen achtereen gezien en nu ging het weer via de beeldtelefoon. Toch was het erg fijn om elkaar weer bij te praten, over hetgeen er de afgelopen dagen was gebeurd. Zo liet Heiko zijn moeder bijvoorbeeld nog even trots een paar puzzels zien, die behoorlijk moeilijk waren, maar die ze wel had kunnen oplossen! Heiko zijn vader had uiteraard alweer op de website gekeken en vond de verslagen en foto´s helemaal fantastisch. Blij, dat we ze daarmee zoveel plezier kunnen bieden…
Marco van Gessel schreef:
“Hoi daar,
Goed om te lezen op de website dat jullie een goede tijd in NL hebben gehad! Jammer dat het reizen niet meegevallen is, maar het is jullie gelukkig wel gelukt.
Het Veenpark waar je in je laatste stukje naar verwijst is niet in Emmer-Compascuum maar in Barger Compascuum (ons buurdorp) wel een heel leuk openlucht museum overigens…”
Het is inmiddels aangepast, Marco!