Sinds we hier wonen weten we inmiddels, dat de zondag hier geen rustdag is. Dat rusten kan in principe op elke dag en rustig aan doen kan in principe eveneens iedere dag. Dat is nog steeds Heiko´s ervaring. Het gaat sowieso allemaal een stuk rustiger. Dat is trouwens iets waar we de Zweden volledig gelijk in geven. Wie zijn er nu eigenlijk gek? De Zweden die het rustig aan doen of die hardwerkende, rennende, gestreste Nederlanders? Wij zijn er inmiddels van overtuigd, dat het die laatste categorie is. Toch valt het nog steeds niet mee, om op halve snelheid of met de rem erop te werken. Klein voorbeeldje: als Heiko een kruiwagen met zand moet verplaatsen, komt de kruiwagen goed vol. Het liefst met een kop erop. Dat is immers efficiënt: in een keer zoveel mogelijk meenemen.
Ja, op korte termijn is het wel efficiënt, maar op de langere termijn houdt die Zweedse collega het langer vol, met zijn halfvolle kruiwagen. Als vervolgens de kruiwagen leeggegooid wordt en daar moet een schep aan te pas komen, neemt Heiko die direct mee. Door die schep in de overvolle kruiwagen te steken. Zijn collega niet. Die loopt rustig terug om die schep alsnog even op te halen. Toch leert Heiko er wel een beetje van en probeert hij het ook iets rustiger aan te doen. Hij weet inmiddels ook, dat het beter is voor zijn gezondheid. “Ta det lugnt”, doe het rustig aan… Maar vandaag even niet!
Gisteren was hij begonnen met de uitbreiding van de houtstek. De vloer. Dit door dertien pellets op de grond te leggen, zo vlak als maar enigszins mogelijk was. Vandaag wilde hij toch verder met de constructie. “Hé! De telefoon maakt geluid!” Een sms´je van de buren Erling en Britt. Of we zin hadden, om bij hen een elfuurtje te komen halen. Een elfuurtje is een “koffie-met-koek-afspraak”. Een fika zeg maar. Overigens kan dat ook om tien uur of ´s middags om drie uur hoor. Als dat ons beter paste, wilden ze de klok wel even “bijzetten”. We reageerden met de woorden “Klok bijzetten hoeft niet. We zijn om elf uur bij jullie!” Leuk, zo´n spontane uitnodiging. Eerst werden er bij de houtstek natuurlijk nog wel even een paar balkjes gemonteerd…
In hun tuinkamer werden we door Erling en Britt ontvangen en getrakteerd op koffie met drie soorten gebak. Er waren kanelbullar warm gemaakt, wat de smaak enorm versterkte. Daarnaast had Britt een cake gebakken en een chocoladekoek. Als je denkt, dat je er slechts eentje neemt, heb je het mis: je moet ze alle drie proberen. Heiko had daar geen moeite mee en genoot zichtbaar van de zoetigheid. Ons werd even later gevraagd, of wij ze wilden helpen met het plaatsen van advertenties op Marketplace. De verkooppagina van Facebook. In het, onlangs door hun aangekocht, huis stonden heel veel spullen, die ze daar graag te koop aan wilden bieden. Inmiddels was door de jongste zoon voor Britt een profiel aangemaakt. Ik hielp haar vanochtend met het uitleggen van het plaatsen en onderhouden van een advertentie. Leuk om te doen hoor! Van Heiko zijn moeder weet ik, dat ze vaak de handelingen van nieuwe dingen op papier zet en dat had ik Britt ook maar aangegeven. Kan ze het ook nog weer nakijken als ik weg ben.
Die uitleg kostte veel tijd en Heiko en Erling waren ondertussen naar het oude huisje gelopen. Erling wilde hem laten zien, dat ze al flink opgeruimd hadden. Dat was volgens Heiko duidelijk zichtbaar. De afgelopen week hadden ze wederom een aantal ritjes naar de stort gemaakt. Langzamerhand wordt het overzichtelijker in het huisje en ziet men de gebreken ook beter. Heiko vroeg zich af of er wel een wand recht liep. Alles loopt scheef. Maar wat wil je, het huis is bijna 325 jaar oud is? Daar moet nog heel veel aan vertimmerd worden, alvorens daar naar de huidige eisen in gewoond kan worden. Denk alleen maar aan de aanleg van stroom in het hele huis, waterleiding en riolering, een wc en een douche. Buiten moet een waterput gemaakt worden, moet een driekamerbron geïnstalleerd worden en moet er gegraven worden voor een stroomkabel. Uiteraard volgt daarna de wildernis in de tuin nog. Oefff… Leuk project hoor! Voor een ander dit keer…
Nadat Britt redelijk onder de knie had, hoe ze een advertentie moest plaatsen, de berichtjes daarop kon beantwoorden en de advertentie na verkoop weer kon verwijderen, waren de heren alweer een poosje binnen. Het was al kwart voor een, dat we de buren vriendelijk bedankten voor de fika. We gingen naar huis. Echter niet de korte route van vijf minuten, maar de langere. Van twintig minuten. We gingen namelijk rechtsaf de bossen in en niet linksaf naar de “grote weg”. Op het moment dat Heiko de auto in de goede richting had staan kwamen er bij ons beide toch wel twijfels. Zouden we het droog houden? Nou is regen niet erg wanneer je in de auto zit, maar het ging uiteindelijk om nog even van de omgeving te kunnen genieten.
Even de blik weg van appelbomen, grasrollen, stofdoek en laptop. We reden lekker rustig (“Ta det lugnt”) toen we drie reetjes op het grasland zagen staan. Twee hadden ons helemaal niet door, maar die ene des te meer. Het duurde niet lang, dat die de benen nam. De andere twee al snel volgend. Eenmaal op de weg naar de “grote weg” werden we nog getrakteerd op het zien van twee kraanvogels. Wel een beetje te vergelijken met de ooievaar en reiger. Dit soort is volgens mij wel iets groter. Dat deze vogels er zijn is hier in Zweden ook een teken van de lente. De kraanvogels gaan namelijk in de winter naar warmere oorden en als ze denken, dat het hier weer aangenaam vertoeven is, komen ze terug.
Eenmaal thuis was het nog steeds droog: we hadden geen spatje regen gehad. Het elfuurtje van de buren was zo uitgebreid, ook omdat we alles moesten opeten (ik heb gespijbeld), dat er geen behoefte meer was aan een broodje. Daarom liepen “opa en oma” nog even door de tuin. Het lijkt met het groeien van de bladeren nu ineens sneller te gaan. De blaadjes van bijvoorbeeld de oude zwarte bessenstruiken worden zienderogen groter. En ook de bladeren van de rabarber laten zich zien. Waren het een week geleden nog alleen een paar rode knoppen, zijn er nu al heel duidelijk groene blaadjes te zien. Mooi, want ik lust wel weer eens een rabarbertaartje. Oh, er ligt nog iets in de diepvries…
Ik bemoeide me deze middag onder andere met het sorteren en digitaal archiveren van de gemaakte foto´s van deze maand. Alle foto´s kwamen in de juiste mapjes en er werd een back-up op de harde schijf gemaakt. De digitale administratie werd weer bijgewerkt, gearchiveerd en de diverse stukken kwamen in de cloud. Ook de website kreeg aandacht en verder had ik met een paar vrienden contact via Whatsapp en mail. Heiko kon niet binnen blijven en ging daarom verder met de uitbreiding van de houtstek. In een rustig tempo. Ja, ja! Hij verzamelde hout vanonder het grote blauwe kleed en gereedschap vanuit de schuur en garage. Wat fijn, dat hij een paar weken geleden een paar dakplaatjes van de buurman had gekregen. De lange platen lagen op deel 1 van het dakje van deze houtstek. Met het model van het dak van de uitbreiding, had Heiko rekening gehouden met de lengte van de kortere stukken dakplaat. De restanten waren precies voldoende, om het dak dicht te leggen. Slechts één obstakel moest overwonnen wonnen: een berkenboom. Die stond te dicht bij de houtstek.
Er waren twee opties: de boom omzagen of het dak er omheen bouwen. Deze keer koos Heiko voor de tweede optie. Hij zaagde een stuk uit een dakplaat! Deze houtstek heeft nu een puntdak, echter de zijden van de punt zijn ongelijke lang. Aan de achterkant is het een langzaam aflopend dak en aan de voorkant een stijl aflopend dak. Best wel grappig eigenlijk. De punt zette hij vervolgens dicht met schrootjes, die hij ooit uit Aneby had gehaald. Die zouden de kachel in, maar nét op tijd werd bedacht, dat die misschien nog wel eens hergebruikt zouden kunnen worden. Vandaag! In ieder geval een deel ervan. Tegen vijf uur vond Heiko het welletjes en borg hij alle gebruikte gereedschappen weer op. De houtstek is nu twee keer zo groot geworden en biedt plaats voor 7,5 kuub hout extra. Woensdag is hij weer vrij en kan hij de puntjes op de i zetten en kan het geschilderd worden. Uiteraard wordt het faluröd…
´s Avonds belden we met Heiko´s ouders. Zoals altijd met beeld. Wat is dat toch mooi om te doen! Dan hoor je niet alleen de vertrouwde stemmen, maar dat je zijn ouders dan ook nog ziet is wel geweldig! We hoorden van ze, dat ze gisteren bij Elise en Gert en de drie achterkleinkinderen op bezoek waren geweest. Dat was uiteraard erg druk, maar tevens reuze gezellig en hun vermoeidheid meer dan waard! Na over en weer belevenissen te hebben gedeeld sloten wij ruim een uur later het gesprek af. Het was toen tijd voor de laatste actie van deze zondag: het eten van een pizza. Voor de buis. Het was welletjes voor vandaag. Morgen begint een nieuwe werkweek! “Vroeger” werd dat zo ervaren. Nu niet meer. Zoals genoemd, zijn in principe alle dagen vrije dagen. Voor Heiko zijn er echter vier dagen voor Örtengren. Hij ervaart dat niet zo zeer als werk. Het is meer bezig zijn, contacten opdoen, de taal beter leren, het hovenierswerk beter leren en genieten van het buiten zijn. Fijne week alvast!
