Er was eens… Onderweg naar Tranås zagen we deze auto langs de weg staan. Op een parkeerplaats, dat wel. Maar wel vreemd, dat er daar een auto geparkeerd staat. Al snel zagen we, dat de voorwielen er wel erg vreemd onder stonden. Zowel het linker, als het rechter voorwiel stonden naar buiten toe. Het leek alsof er een olifant op de motorkap was gaan zitten. Dat is uiteraard erg onwaarschijnlijk, omdat er in het wild geen olifanten in Zweden voorkomen. Zou het dan misschien een eland geweest kunnen zijn? Op het moment, dat we ernaast reden en even beter konden kijken, zagen we dat de motorkap onbeschadigd was. Hmmm… een raadsel: “Hoe kunnen beide banden tegelijkertijd zo naar buiten komen te staan?” De vooras lijkt doormidden te zijn geknapt of… Tja, we zijn geen automonteur en kunnen slechts gissen. En iedereen weet: “Gissen is missen”. De vraag blijft daarmee open. Vervelend is het in ieder geval wel voor de eigenaar. Het zal je gebeuren.
Hé, een ijsbeer in de lucht. Of een leeuwenkop. Zie jij het ook zo? De grote witte wolk is rechts zo gevormd, dat je er een dierenkop in kunt zien. Heel duidelijk zie je een neus met een bobbeltje erop en daaronder een geopende grote bek met een bovenkaak en scherpe tanden. Hij blaast ook net iets uit zijn bek. Of is dat zijn tong? Boven de neus zie je als je heel nauwkeurig kijkt een kleine donkere schaduw waar het oog zit. Ook de kuif of iets van manen op het voorhoofd is te zien. Te veel fantasie? Ik hou van de luchten en zie veel vaker “iets” in een wolk. Dat duurt meestal maar even, want de wind blaast de wolken al snel weer verder en uit elkaar, zodat het een paar minuten (soms seconden) later alweer nergens meer op lijkt. Deze was echter zo mooi dat ik die met jullie wil delen. In ieder geval weten we weer, dat de zon achter de wolken wel schijnt!
Raar maar waar. Wanneer we visite hebben, ook al is het maar voor een paar uurtjes, dan is Ebba uit het zicht verdwenen. Jikke komt op den duur nog wel eens even om de hoek kijken. Zo ook tijdens het bezoek van neef en tante. Ebba was in geen velden of wegen te bekennen. Ja, zodra ze naar bed waren gegaan. Dan kwam ze binnen om zich te laten aaien. Ebba is de meest schuwe van de twee zusjes. Zij had heel lang nodig om eigen te worden. Dat is nu goed. Hier ligt ze zelfs op de vloer en laat ze zich door Heiko aaien. Ze ligt op de, voor haar zo bekende, manier: achterpoten plat en uit elkaar en met de staart ertussen. Overigens, terwijl ik schrijf over het schuwe: dat was het katje van Jan en Dietske ook. Dat duurde ook een behoorlijke poos, voordat die zich liet aaien. En nu is ze al een paar weken niet thuis gekomen. Jikke was laatst een nacht weg en wij werden al behoorlijk nerveus. Dan weet je wel hoe ze zich in Assen moeten voelen… Misschien gebeurt daar nog een wondertje! Sterkte, jongens…
We blijven nu al een flink aantal weken genieten van de mooie plant op ons terras. De Chinese roos. Vorig jaar had Heiko mij zo´n plant gegeven voor mijn “namnsdag”. Dit jaar kwam hij er “gewoon” zomaar een keer mee aan. Mijn naamsdag is op 21 juli ieder jaar, echter deze plant hebben we al sinds eind mei, als ik het me goed herinner. En hij blijft maar bloeien. De plant van vorig jaar hebben we geprobeerd te laten overwinteren. Dat kon volgens Örtengren, alleen is dat ons in ieder geval niet gelukt. In de kamer bloeit de andere Chinese roos ook nog volop. Wat een prachtig plekje heeft hij daar gekregen, want we hebben nog nooit zoveel bloemen in de plant gezien. En die kleuren! Uiteraard zijn er al een paar bloemen uitgebloeid en veel nieuwe knoppen zien we nog niet. Niet veel. Toch blijft de plant daar wel staan, ook al heeft hij straks geen bloemen meer. Je moest ze namelijk maar zo weinig mogelijk verplaatsen. En met het oog op dit resultaat doen we dat maar niet. Wie weet komen er toch nog meer.
Niet alleen op het terras en in de kamer is het fleurig door de Chinese rozen. Daarnaast hebben we buiten ook nog de vele geraniums in ongeveer dezelfde kleur. Daarmee is bijvoorbeeld ook de trapopgang naar de keukendeur vrolijk en fleurig. Dezelfde kleur geraniums als op het terras lijken heel mooi bij de paarse kelkjes van de plantjes voor het kelderraam. Het zijn de zogenaamde Ruig Klokjes. Een overblijvende, ruw behaarde plant. Het plantje in juli en augustus met grote lichtpaarse, klokvormige bloemen. De binnenkant van de bloemkroon is behaard met lange, witte, stijve haren. De kleuren van de Ruig Klokjes en de geraniums, met daarbij het witte bistrosetje is genieten! Of het Ruig Klokje ook zo blij is met het bistro setje betwijfel ik. Hij moest er namelijk flink voor uitwijken. Op de rechterfoto hierboven zie je hoe die onder het tafeltje is doorgegroeid, om daarna weer omhoog te groeien richting het licht.
Oei, ongelukje gehad Heiko? Lekke band? “Kedde drof?” Dat is Gronings voor “Is de ketting van de tandwielen af gegaan?” Nee hoor: gepland onderhoud. Nadat de messen van de kleine motormaaier vorige week waren geslepen, waren nu de messen van de zitmaaier aan de beurt. Ook die messen waren lang geleden een keer geslepen. Heiko vroeg zich later af of ze überhaupt al een keer geslepen waren, nadat we deze maaier drie jaar geleden in Borås hadden gekocht. Niet! De messen van een zitmaaier die wél geslepen waren, waren die van onze oude zitmaaier in Blijham. Voor de messen van deze maaier dus de hoogste tijd. Maar hoe kom je daar nu het beste bij? Poging 1 was door met de zitmaaier bij de rijplaten op te rijden en er dan onder te kruipen. Op zich kon Heiko er toen wel bijkomen, maar de moer van één van de dubbele messen zat zó vast en in die positie kon Heiko onvoldoende kracht zetten. Poging mislukt. Poging 2 bleek de betere methode. Gewoon de zitmaaier op z´n kant leggen en dan de moeren van de dubbele messen losdraaien. Maar hij kon kracht zetten wat hij wou. Zelfs na een aantal keren met kruipolie te hebben gespoten, lukte het nog steeds niet om de moer los te draaien.
Toen bedacht Heiko zich, dat we een paar weken geleden een draadloze elektrische bouten-losdraai-machine, een slagmoersleutel, hadden gekocht. Daarmee kun je de bouten van de wielen van een auto eenvoudig en snel losdraaien. Dat is handig als we de winterbanden er weer onder moeten zetten. Van beide auto´s en waarschijnlijk de aanhanger. En ze maakten hun belofte waar! Dát apparaat werd op de vastzittende bout van de grasmaaier gezet, even machine aanzetten en inderdaad: het was een fluitje van een cent. Moeren eruit, alle vier messen eraf en toen kon Heiko een voor een beide snijvlakken langs de slijpsteen houden. Het waren alle vier werkelijk enorme botte bijlen. Het slijpen kostte hem zeker een half uur per mes. Daarmee konden ruim twee uur later de messen er weer ondergezet worden.
Op de foto hierboven is het verschil te zien. Het onderste mes moet nog geslepen worden. Ohhh… Tijdens het demonteren van de messen ontdekte Heiko ook een gebroken stangetje. Net boven het maaidek. Een stalen pen met een paar hoeken erin was dwars doormidden geknapt. Wellicht tijdens het transport op de aanhanger van ons huis naar Flisby. Daar, waar het gras bij het verlaten huurhuis van onze vrienden nu in totaal drie keer is gemaaid. Die stalen pen lijkt ervoor te zorgen, dat het maaidek op zijn plaats blijft zitten terwijl er gemaaid wordt. Het was Heiko al opgevallen, dat de maaier de laatste keer wel erg veel lawaai maakte. Op het moment dat hij het stangetje zag wist hij waarom. Kapot! Het kapotte onderdeel haalde hij eraf en daarmee ging hij ´s middags naar de Huskvarna dealer in Aneby. Die gaat het onderdeel bestellen. Helaas was dat onderdeeltje niet op voorraad en komt het pas volgende week woensdag binnen.
We beginnen zo langzamerhand een beetje te wennen aan de consequenties van het Zweedse klimaat. Denken we. De slaplantjes, die we als zaadjes hebben gepoot, worden nu eindelijk een beetje een krop. We hadden er niet eens meer op gerekend dat we nog sla uit eigen moestuin (-bakken) zouden krijgen. Het duurt hier gewoon allemaal wat langer dan in Nederland. Volgens mij was het in Blijham medio juli allang gegeten en hier wachten we nog steeds op een volgroeide krop. Nou ja, alle goede dingen komen langzaam dus dit ook. Het duurt nu in ieder geval niet meer zó lang voordat we een frisse salade kunnen maken van onze eigen sla.
