Het is weer zover. Het jaarlijks terugkerend fenomeen van de “huilende dennen” is weer begonnen. We zaten er feitelijk al op te wachten, want we wilden de veranda een grote sopbeurt geven, alleen niet voordat de dennen uitgehuild zijn. Vandaag is het begonnen en zie je overal het gele stuifmeel liggen. Op de stoelen en kussens, de tafel, de vloer, alles wordt bedekt door een hele fijne, gele laag stof. Op het raam en het dak van de auto’s is het stuifmeel heel duidelijk zichtbaar. We keken trouwens nog even terug op onze website, om te zien wanneer de dennen vorig jaar huilden en zagen dat het toen drie weken eerder was.
We hadden al een vermoeden, dat de natuur dit jaar later is dan vorig jaar. Niet alleen het gejank van de dennen is later, maar ook de bladontwikkeling van de vele berkenbomen om ons heen. Wat daarvan de oorzaak kan zijn? Het is niet zo, dat we een extreem koude winter of een hele lange winter hebben gehad. De hogere temperaturen zijn dit jaar wel later, misschien dat het daarmee te maken heeft. In ieder geval komt het stuifmeel nu los en kunnen we over een dikke week de veranda pas schoonmaken. Dan kunnen de kussens ook teruggelegd worden in de bank en stoelen. Die hebben we nu maar even tijdelijk weer opgeborgen. De gele stuifmeel is namelijk ook een beetje vettig en het is niet zo leuk om dat in de kussens te krijgen.
Hé, wat loopt daar ginds op de weg? Een haas? Een vosje? Een vogel? Nee, het is onze eigen poes Jikke! Ze liep zelfs ver buiten onze eigen gecreëerde, bebouwde kom van Ödarp. Links zie je op de foto in de berm ons bordje met “Vi Ses” en aan de andere kant “Ödarp” staan. Daar is Jikke ver van verwijderd. Wilde ze even shoppen in Tranås? We hadden niet gedacht, dat ze zo ver van huis ging, maar die gedachte konden we nu loslaten. Zouden de muizen in onze directe omgeving op zijn en moeten ze hun jachtgebied zodoende vergroten? Ze liep namelijk een paar dagen eerder ook al in de buurt van onze buren, zo´n tweehonderd meter naar het zuiden. Gelukkig weten ze beiden wel het pad terug te vinden en komen ze braaf elke avond in huis. Alhoewel het nu in de zomer véél later is dan ´s winters. ´s Winters zijn ze tegen vier uur wel binnen. Nu is het vaker na negen uur.
Terwijl de meeste bomen in en rondom onze tuin al de nodige bloei hebben gehad gaat de oude appelboom nu eindelijk bloeien. Het is een echte “laatbloeier”. De vruchten zijn ook altijd pas eind september, begin oktober te eten en in de herfst is de laatste boom met nog blad. Dan is alles om ons heen al lang kaal en moet deze appelboom de laatste blaadjes nog laten vallen. We hebben geen idee wat voor soort appelboom het is, echter we weten wel, dat de appels erg geschikt zijn voor stamppot zoete appels, appeltaart, appelmoes, appelwijn…
Vorig jaar was de opbrengst karig, terwijl het jaar daarvoor de opbrengst enorm was. We zullen afwachten wat het dit jaar wordt. Als de vele knoppen die nu in bloei komen een voorteken mogen zijn, wordt het een goed appeljaar. Eigenlijk ook wel voor de wilde appel. Hopelijk doen de bijen hun werk goed en vliegen ze van knop naar knop en van fruitboom naar fruitboom, om zodoende alle knoppen te bestuiven. Kom maar op bijen… Het is hier een paradijsje voor jullie!
Eerder schreven we al over de snelle groei van de rabarberplant. Drie stekken hebben we vorig jaar in onze groentetuin gepoot en die hebben zich goed geworteld zo te zien. Nu komt de productie van die zure stengels echt goed op gang. Vorig jaar had Joke al een paar keer een lekkere frisse rabarbertaart gebakken en de gedachte daaraan deed ons beide het water alweer in de mond lopen. Van de drie rabarberplanten haalden we vijf dikkere stengels en dat bleek iets meer dan een pond te zijn. Ruim voldoende voor een rabarbertaart én een rabarbercake. Aan de slag! Op de eerste foto is te zien wat er allemaal aan ingrediënten aan te pas komt: meel, eieren, suiker, bakpoeder, melk, vanillesuiker, mandelmassa (amandelspijs) en uiteraard… rabarber!
Samen stonden we zij aan zij in de keuken. Heiko sneed alle rabarber of in reepjes voor de cake of in dunne plakjes voor de taart. Zelf maakte in het beslag klaar te maken, waarna alles in de bakvormen gedaan werd. Daarna een half uurtje in de oven, even laten afkoelen, ondertussen slagroom kloppen en proeven! Nou, we kunnen hier melden, dat de taart weer fantastisch goed gelukt was. Terwijl mijn voorkeur gaat naar de cake, kiest Heiko toch voor de taart. Het verschil? In de taart komt de mandelmassa en in de cake niet. Daardoor zit er volgens Heiko, iets minder smaak aan de cake. Dat ik de rabarbercake lekkerder vindt juicht hij uiteraard alleen maar toe: dan blijft er immers meer taart voor hem over.
Behalve de snel groeiende rabarberplanten zagen we gisteren, dat ook de zwarte bessenstruiken goed hun best doen. Er lijken heel veel besjes te komen dit jaar. Vergelijkbaar met het jaar 2018. Toen hebben we er wijn van gemaakt. Mogelijk krijgen we dit jaar weer de kans, om er een zoete rode wijn van te maken. De voorraad uit 2018, die in 2019 werd gebotteld en daarna geconsumeerd, raakt zo langzamerhand op. De snoeibeurt van de hele grote zwarte bessenstruik, die op de hoek van de groentetuin staat, heeft de struik zo te zien goed gedaan. Die oude struik was zó enorm dichtgegroeid, dat er nauwelijks meer licht binnenin de struik kon komen. Daardoor konden de besjes zich toen niet goed ontwikkelen. “Snoeien doet bloeien” zei iemand een keer en daarin had die persoon gelijk.
Is onderstaand plaatje geen lief plaatje? Tijdens het uitvlakken van de grond naast en achter de caravan stuitte ik op grotere en kleinere stenen. De steen op de foto hieronder behoort tot de categorie “grotere stenen”. Deze was door mij bijna niet te tillen. Om die toch te kunnen verplaatsen gebruikte ik de steekkar. Daarmee ging het goed en kon de steen enkele tientallen meters verderop op de hoek van onze nieuwe vlonder komen te liggen. Als achtergrond voor een plantje. De steen heeft een mooie platte onderkant en blijft zodoende keurig rechtop staan. Het eerder tussen het onkruid uitgegraven plantje ervoor geplaatst en klaar. Volgens mij is dat plantje een soort boerengeranium. Daarvan staan er een heleboel voor en naast het trollenhuisje. We hebben er al een aantal uitgegraven en in potten gezet. Daar kunnen ze zich een beetje ontwikkelen en dan kunnen we ze volgend jaar ergens in de volle grond weer uitgepoot worden. Het zijn immers fleurige bloemetjes en dat lijkt leuk in de borders. Dit plantje is vorig jaar reeds uitgegraven en in een pot gezet. Waar het vorig jaar slechts een paar losse sprietjes waren, is het nu een mooie volle plant geworden. Grappig toch?
