Vannacht hebben onze gasten op hun tweede vakantieadresje, in de jeugdherberg te Solviken, geslapen. Dat is naast onze logeerkamer inmiddels hun vaste verblijfplaats na vijf bezoekjes aan ons in Zweden. Het is op een half uurtje rijden bij ons vandaan en die plek bevalt ze uitstekend. Het gebouw is erg rustig gesitueerd aan het water van het grote Sommen-meer. Zo hadden we het ook vooraf reeds afgesproken, want langer dan 3 dagen gasten in huis wordt té vermoeiend voor mij. Als ze in Solviken slapen hebben wij ´s morgens én ´s avonds even tijd voor onszelf en dat is vanwege mijn gezondheidsklachten gewoon noodzakelijk. Heel vervelend om toe te moeten geven, maar het is nu eenmaal zo. Vanochtend waren onze gasten tegen elf uur bij ons en konden we ons meteen settelen in de tuinset op de vlonder. Volgens de weersvoorspellers zou het vandaag de laatste mooie zonnige dag worden, met een temperatuur van 24 graden. En inderdaad, dat werd het ook.
Het was al vroeg erg warm en op het terras naast de keuken was het niet prettig. Daar moest de parasol er alweer aan te pas komen, om enige schaduw te bieden en desondanks was het er niet prettig. Té warm. Daarom kozen we vandaag voor het zitje op de vlonder in de tuin. Op die plaats zaten we in de schaduw van de hoge bomen, terwijl de temperatuur wel aangenaam was. Zoals gebruikelijk dronken we koffie en deze keer had ik een paar stukken rabarbertaart uit de diepvries gehaald én slagroom geklopt. Ondanks dat de gasten zeiden, dat ze geen gebak wilden, omdat het ontbijt nog maar kortgeleden was genuttigd, ging het er tóch lekker in. Ze vertelden dat het druk was in Solviken, omdat er een bruiloft was geweest de avond ervoor. Vele gasten van de bruiloft waren blijven slapen en dat gaf een gezellige drukte. Het ontbijt wat daar in buffetvorm geserveerd wordt is ook altijd tip top verzorgd en het broodje zalm, als voorbeeld, had hun goed gesmaakt vertelden ze.
Na de koffie en de vele gespreksonderwerpen kregen we het onder andere over de grote betonnen put-ring, die Heiko naast de vlonder op het gras had gelegd, met daarboven een driepoot. Aan de driepoot hebben we een rooster hangen en zodoende kunnen we daar barbecuen. Heiko vertelde over zijn ervaringen bij een klant van Örtengren, niet ver van Solviken vandaan, waar hij 30 bomen langs een oprit moest planten. De klant had in de week ervoor een aantal grote bomen gesnoeid en de takken lagen op een grote hoop. Die werden op die dag dat Heiko er was in de brand gestoken en boven dat vuur gingen ze toen grillen. De klant had worstjes gehaald bij een supermarkt en met een uitschuifbare prikker konden de worstjes boven het vuur gegaard worden. Dat vond Heiko een fantastisch leuke ervaring. Ondanks dat het toen zacht regende, was het erg gezellig en leuk om te doen.
En zo ontstond het idee om vandaag een paar takken te gaan verbranden in die betonnen put-ring, om ook worstjes te gaan grillen. We hadden al een keer twee uitschuifbare prikkers gekocht en die konden we nu voor de eerste keer gebruiken. Leuk! Het vuurtje brandde snel dankzij de droge takken én de aanmaakvloeistof die we normaliter voor de barbecue gebruiken. Heiko en onze gasten waren om de beurt aan het grillen boven het vuurtje. Ik had er nog sla en een paar plakjes brood bij gehaald en boter en daar werd het gegrilde worstje opgedaan. Heerlijk primitief en super gezellig. Een vuurtje heeft altijd al iets sfeervols en dan zo met elkaar aan het grillen is een bijzondere ervaring. De inwendige mens werd goed verzorgd én de beleving was ook super.
Na het eten besloten de beiden mannen om een lange wandeling te maken. De juiste wandelschoenen werden aangetrokken, de app Strava werd gestart op de mobiele telefoon, de benen werden ingesmeerd met anti-muggen beet en uiteraard gingen de fototoestellen mee. Vanaf het huis liepen ze richting het zuiden, richting het dorpje Västorp. Daar liepen ze omhoog en door het dorpje met de zeven huizen kwamen ze in het bos. Dat dorpje Västorp is trouwens vroeger ooit beoordeeld door Astrid Lindgren. Het leek haar toen een leuke locatie om opnames te maken voor de verfilming van haar boeken over Pippi Langkous. Dat vertelde Erling ons een keer. Erling zijn vader had toen Astrid Lindgren zelfs ontmoet. Gelukkig is er toen gekozen voor een andere locatie, want gezien het succes van Pippi, was dat dorpje nog jarenlang een toeristische attractie gebleven. Daar zitten we hier op het rustige platteland écht niet op te wachten. De mannen maakten in Västorp nog een kort praatje met huisarts Lennart, die in zijn tuin de graskantjes aan het trimmen was onder het toeziend oog van vele nieuwsgierige koeien. Verderop troffen ze Erling op de traktor. Hij was de bermen aan het maaien. Ook daarmee werd even kort gesproken. Bedrijvigheid alom op de zondagochtend in het rustige Västorp.
Heiko liet Sietse zien waar ze vorig jaar hadden gelopen ín het bos en waar nu een complete kaalslag had plaatsgevonden. Grote stapels boomstammen lagen langs de kant van het zandpad te wachten om afgehaald te worden. Er waren reeds vele vrachtauto´s met boomstammen vanaf die plaats vertrokken, maar desondanks lag er nog voldoende. Zóveel was er omgezaagd. Opvallend was een stapel die de sticker had met de naam “Barrmassaved”, naaldhout, waar de kern van de stammen allemaal was aangevreten door een torretje. Onze conclusie was, dat die stapel gelijk de versnipperaar in kon voor de papierindustrie. Daar konden ze geen kwalitatief goede planken meer van zagen. Via een moeilijk begaanbaar pad, dat door de grote rupsbanden van de machines volledig kapot was gereden, liepen ze verder richting het noorden. Het pad liep op een gegeven moment dood bij een heuvel, waar rondom alle bomen waren gekapt én weggehaald. Alsof er een grote tornado overheen was gegaan. Wát een veldslag, wát een kaalslag en wát een chaos aan takken. Ze “beklommen” het hoogste punt op die plek en genoten van een fantastisch uitzicht.
Dat uitzicht was de beloning voor hun inspanningen. Onder hun voeten vele blåbärbosjes, zodat ze hun dorst konden lessen met het vocht van die besjes. Na het geniet-moment én voldoende foto´s liepen ze de berg weer af en gingen ze, voorzichtig over de vele takken stappend, richting het weiland nabij de afslag naar Edhult. In een heel rustig tempo om geen blessures op te lopen. Vanaf de weg naar Edhult konden ze over de asfaltweg teruglopen naar Ödarp. Een wandeling van 5,3 kilometer, een hoogteverschil van 74 meter overbrugd en anderhalf uur gelopen volgens Strava.
Terug in Ödarp werd er een koel biertje gedronken en konden wij aan de hand van de foto´s een beetje meegenieten van hun wandeling. Wij hadden ondertussen de voorbereidingen getroffen voor de barbecue. Vanwege het prachtige weer leek het ons een goed idee om van het moment te profiteren om opnieuw buiten te eten. De tweede keer met onze gasten en die vonden het prima.
Verder hadden we mooi de tijd gehad om het samen even rustig aan te doen. Nog net voordat we begonnen met eten konden we video-bellen met Heiko zijn ouders. Het was immers zondagavond en die bel-afspraak houden we erin. Met een goed gevulde maag vertrokken later op de avond onze gasten weer naar hun bedje in Solviken. En zo was er alweer een mooie vakantiedag van hen voorbij. Tot morgen!
