En vandaag sneeuwde het nóg. Fantastisch, wat toch een mooi gezicht! Net als gisteren sneeuwde het vandaag ook nagenoeg de hele dag lichtjes door. Hele fijne sneeuwvlokjes dwarrelden omlaag en kwamen boven op het laagje van gisteren. Vannacht had het eveneens lichtjes gesneeuwd, want de houtblokken (die Heiko gisteren aan het einde van de middag nog even had gezaagd, om vandaag te gaan kloven) waren wit van de sneeuw. En gisteren had ik het paadje naar de voordeur nog eventjes schoon geschoven, maar vandaag kon Heiko dat opnieuw doen. Een uur nadat hij dat had gedaan kon hij het feitelijk nóg een keer doen. De weg voor ons huis langs is ook alweer een paar keer bestrooid met zand. Oftewel de echte winter is begonnen en wij genieten ervan. Hadden we dat al gezegd? Ik moet nu overigens meteen denken aan onze trouwe viervoeter, Pantro die ook enorm van de sneeuw genoot. Zodra hij de voordeur uitkwam ging hij altijd meteen op de kop door de sneeuw. Hij was er gek op. Mooie herinneringen aan een verschrikkelijk lieve hond…
Het water in onze vijver en beekje is voorzien van een heel dun laagje ijs, waar de sneeuw vervolgens weer opvalt. Helaas bevriest het water daardoor minder goed. Het laagje sneeuw isoleert namelijk heel goed en zodoende kan de vorst niet bij het water komen. Dat is ook de reden waarom het hier erg lang en erg hard moet doorvriezen, voordat je je op de grotere meren kunt begeven. Er zit ook nog eens stroming onder het water. Dat was hier duidelijk te zien bij onze kleine stuw. Het water loopt daar nog met vele liters doorheen. Ondanks dat het nog niet bevroren is, is het wel genieten van het witte landschap. Wat ons betreft mag dit nog wel een paar weken zo doorgaan.
Eergisteren schreven we over onze kleinzoon Jelte. Hij was lelijk gevallen en had daarbij een flinke snee in zijn linkerwang opgelopen. Gisterochtend stuurde moeder Elise ons een foto van de situatie. Oh, oh, oh… Wat lijkt dat zeer te doen… De wond is gehecht met vier hechtingen. Gisteren was het rond het oog helemaal opgezwollen. Jelte bleef echter lachen. Hij had ook een redelijke nacht gehad. Vanochtend kregen we de foto rechts. Rond het oog is het nog steeds dik en nu ook nog eens blauw en paars. Ondanks dat alles blijft Jelte lachen als altijd. Gelukkig valt de pijn enorm mee. Wat een stoere bink! In ieder geval is “Dribbel” bij hem, om hem te troosten.
Ook vandaag ging Heiko weer naar buiten om nog een paar moten hout te kloven. Door het werk van gisteren was ik volledig uitgeteld. Vannacht nagenoeg geen slaap gehad door de pijn en dan moet je niet eigenwijs zijn en vanochtend weer gaan helpen. Dinsdagmiddag had Heiko alleen een heleboel gedaan en dat vond ik zo onterecht: ik wel bij de warme kachel zitten en er niets voor doen? Nee, dat was de reden, dat ik gisteren was gaan helpen. Goed gevoel aan over gehouden, moet ik zeggen. Vandaag gewoon een rustdag. Heiko ging stug door, uiteraard wederom goed ingepakt tegen de kou. Het is gewoon een genot om met de grote zware klover bezig te zijn. Met het grootste gemak wordt het blok hout tegen de bijl aangedrukt. Dat splijt vervolgens in meerdere delen. Lekker snel! Zelfs de stukken hout waar een noest in zit, van een zijtak bijvoorbeeld, drukt hij moeiteloos door de bijl. De bijl gaat dwars door de zijtak heen, weliswaar onder luid protest in de vorm van een angstig gekraak. Maar toch…
Rond een uur hield Heiko het echter voor gezien. De dunnere stammen waren nagenoeg allemaal gezaagd en gekloofd. Een paar lagen er nog, maar die waren aan elkaar vastgevroren. De rest zijn behoorlijke jongens. Die moeten met beleid worden gezaagd, waarbij ze volledig vrij moeten komen te liggen. Op die manier hoopt Heiko met zijn motorzaag er door te kunnen komen. Dat is voor latere zorg. Hij kreeg namelijk ook pijn in de rug en dan moet je naar je lichaam luisteren. Uiteindelijk liggen nu ongeveer zeven kuub gekloofde stammen in de houtstek. Zo te zien zijn we over de helft en dat voelt heel goed. Het gaat in een mooi tempo. Misschien overmorgen samen weer aan de slag!
Gisteren hadden we overigens nog een klein bedrijfsongelukje! Wat er gebeurde was dit: op het moment, dat ik even op Heiko moest wachten voor een nieuw vrachtje gekloofde stukken hout, legde ik hetgeen er lag even voor hem aan de kant. Heiko legde het gekloofde hout namelijk op een blad, omdat het niet rechtstreeks in de kruiwagen kon. Daar was ik immers de hele tijd mee aan het heen en weer lopen. Het blad had hij uit de garage gehaald en op twee bokjes gelegd. Natuurlijk had hij het gekloofde hout ook gewoon op de grond kunnen gooien, maar dat betekende dat ik het steeds moest oprapen, hetgeen niet bevorderlijk is voor de rug. Dit blad op bokjes én op een mooie hoogte was een perfecte oplossing. Maar… toen ik tóch bij hoge uitzondering even moest wachten schoof ik hetgeen er lag aan een kant van het blad. Natuurlijk net buiten het draagvlak van het bokje, waardoor het blad ging kieperen. Alles op de grond! Oeps… dat was een beetje dom. Gelukkig zijn er geen ongelukken gebeurd en is er niemand gewond geraakt. Zie Heiko nu eens kijken: “Joke, wat heb je nou gedaan?” Gelukkig was hij ondanks dit voorval wel blij met mijn hulp, want nu konden we meer meters maken. Ehhh, kuub hout kloven en stapelen.
Even een goed bericht! In de krant stond onlangs, dat vorig jaar in Zweden minder mensen in het verkeer waren komen te overlijden. Dit is het tweede jaar op rij dat het terugloopt. In 2020 stierven 190 mensen bij verkeersongevallen. Dat zijn 31 mensen minder dan het jaar ervoor. Toen dus 221 mensen. Het toont statistieken van het Zweedse Transportagentschap. De hoofd van het Zweedse Transportagentschap vertelt, dat het volgens hem het laagste aantal verkeersdoden is sinds begin jaren vijftig. Op dat moment begon de autoriteit te tellen hoeveel mensen er jaarlijks omkwamen bij verkeersongevallen. Het is verheugend dat het afneemt, zegt hij. Volgens hem komt dit doordat de autoriteiten in Zweden er lang aan hebben gewerkt om het verkeer veiliger te maken. Wellicht is het ook deels te wijten aan de coronapandemie. Mensen waren vorig jaar immers veel thuis en reden niet zo vaak als gewoonlijk. Het doel van Zweden is, dat er totaal geen mensen omkomen in het verkeer. Het subdoel voor 2020 was dat er maximaal 220 mensen zouden omkomen bij verkeersongevallen en dat doel is daarmee bereikt. De volgende mijlpaal is, dat het aantal doden bij verkeersongevallen in 2030 gehalveerd zal zijn. Twee van de belangrijkste dingen om ongevallen nog meer te verminderen, is door met de juiste snelheid te rijden en geen alcohol te drinken.
Zie je onze Ebba zitten? Voor het eerst in dagen kwam ze gisteren even buiten. Eventjes maar. En net op dat moment liep ik naar de postbus. Toen ik de voordeur uitging zat ze nog in de kamer. Terwijl ik de weg overstak, merkte ik, dat er ergens iets bewoog, alleen kon ik niet meteen achterhalen wat het was. Terug van postbus naar het paadje zag ik haar ineens zitten. Op de balk van het wandje, dat Heiko onlangs achter het hek heeft geplaatst. Helemaal in het hoekje, wat schijnbaar een veilig gevoel gaf, zo met de rug tegen de wand. Volgens mij was Ebba nog weer eerder in huis dan ik. Wat is er toch gebeurt in die twee dagen en nachten dat ze van huis was? We zullen er nooit achter komen. Dat het indruk op haar gemaakt heeft is wel duidelijk!
