Gisteravond, rond een uur of acht, was het pikkedonker buiten. Niet vreemd, niets bijzonders. Toch het plaatje wel. Waarom? Nou, dit kon wel eens de laatste foto zijn, waarbij er deze winter sneeuw op het terras te zien is. Inderdaad: het gaat dooien. Och en wee… Men had al voorspeld, dat de vorstperiode met ingang van maart wel eens volledig achter de rug zou kunnen zijn en te horen aan al het sneeuw dat van de daken glijdt, krijgen ze waarschijnlijk gelijk. Weer. Het is overigens alsof het een beetje spookt. Je denkt er niet steeds aan en dan hoor je plotseling weer een doffe knal en ja hoor… er ligt weer een portie sneeuw in het gras. Vanaf de voorkant van het dak. Leuker en luider is het, wanneer de sneeuw van de achterkant van het dak glijdt. Dan valt het namelijk of op het terras of op het dak van de serre. En dan schrik je toch ongemerkt telkens weer even., want dat knalt behoorlijk.
Vanochtend scheen het zonnetje al vroeg door de bomen achter het huis en meer en meer scheen hij op de bomen voor het huis. Het weer was ons dus goed gezind en daarmee mochten we qua weer beslist niet mopperen. Doen we ook niet! Wel mopperen we nog even over de gezondheid van Joke. Ze voelt nagenoeg elke dag nog meer pijn, dan dat ze al had. Iets doen is nu nagenoeg bij elke beweging vervelend en daarmee ligt ze bijna de hele dag op de bank of op bed. Zouden de stenen nog even willen laten voelen, dat ze er nog zijn? Nee, uiteraard niet. Maar iedereen zal begrijpen, dat Joke er enorm naar uitkijkt, dat het woensdag, 4 maart zal zijn. Nog drie nachtjes slapen en dan is het zover. Ondanks de klachten kan ze vanzelfsprekend heel erg genieten van deze zonovergoten dag. Vanuit de kamer is een en ander goed te zien en zelf had ik onderweg de nodige kiekjes geschoten, zodat ze die vanavond kon bekijken. Altijd beter dan niets. Want hoe graag ze ook even in de auto zou willen stappen, ze doet het toch maar niet. Niet alleen vanwege de pijn, maar ze is ook een beetje huiverig voor een verkoudheid. Het zal niet mogen gebeuren, dat de operatie niet kan doorgaan. Voorkomen is in dit geval vele malen beter dan genezen.
Een opmerkelijk bericht: “Dagelijks lekt er 500.000 liter drinkwater weg in Eksjö!” Dat is een half miljoen liter! Maar waar zit het lek? Een waar blijft al dat water? “Hoewel het een groot lek is, heeft het geen invloed op de productie en watervoorziening voor Eksjö-bewoners”, zegt Torbjörn Johansson, manager bij Eksjö Energy. Een half miljoen liter water verdwijnt daadwerkelijk elke dag ergens in het stedelijk gebied van Eksjö. Dit komt omdat er een lek is in het waterleidingensysteem van de stad. Het lek deed zich dinsdag voor en Eksjö Energy doet er alles aan om het te vinden. “We zoeken koortsachtig op alle fronten, maar kunnen de locatie van de lek niet vinden!”, aldus Johansson. Het heersende weer bemoeilijkt het zoeken namelijk heel erg. Kleppen zijn besneeuwd en als het lek optreedt in de buurt van een waterloop, is het moeilijk te ontdekken vanwege het hoge grondwaterniveau. Tel daarbij op, dat we sowieso heel veel regen- en smeltwater hebben op dit moment, waardoor de rivieren, kanalen en meertjes overvol zijn. Dat vergemakkelijkt het niet om te kunnen zien, waar die 500.000 liter naar toe gaat. Als er 10 liter water in een emmer gaat, hebben we het hier over 50.000 emmers water! In Eksjö wonen ongeveer 9.800 mensen. Laten we het afronden op 10.000 en er dan van uitgaan dat 50% jonger is dan 18 en/ of ouder dan 75 jaar. Dan hebben we het over 10 emmers water, per persoon dat zomaar wegloopt. Best veel, toch?
De wereldberoemde Vasaloppet was vandaag. Genoemd naar de oude Koning Gustav Vasa. Het grootste langlaufevenement ter wereld. Sinds 1922 wordt die ieder jaar, op de eerste zondag van maart, georganiseerd. Dit jaar hing de doorgang daarvan echter aan een zijden draadje. Er lag namelijk onvoldoende sneeuw! Erg bijzonder voor Zweden en al helemaal voor die omgeving. Gelukkig werkten de weergoden op het allerlaatste moment, ja echt in de laatste week, nog mee met de organisatie en zorgden hevige sneeuwbuien voor een voldoende dik sneeuwpakket. Ondertussen was er al met man en macht én grote machines gewerkt, om sneeuw te transporteren naar de route van de skiërs. Dat alles tezamen zorgde ervoor, dat de meer dan 15.000 sporters vandaag in Sälen van start konden gaan. De finish was, zoals altijd, 90 kilometer verderop in Mora en daar eindigden, in minder dan vier uur na de start, de Noor Petter Eliassen als eerste man en Lina Korsgren als eerste vrouw bij de grote wedstrijd. Beiden wonnen deze zware beproeving trouwens voor de tweede keer. Een topprestatie!
Hierboven een overzicht van de route die geskied moest worden, met daaronder de lijn die aangeeft op welke hoogte men skiet. Direct na de start moesten de sporters een klim nemen van bijna 180 meter. Daarna ging het redelijk vlak, maar na de afdaling bij Mångsbodarna moest er weer even geklommen worden naar Risberg. Nou, ik heb enkele beelden gezien van deze vasaloppet, maar puh! Respect hoor voor deze dames en heren. Hiervoor ben je een hele goede conditie nodig. Naast de grote wedstrijd op zondag waren er trouwens de hele week al diverse andere ski-evenementen, waarbij er in totaal een kleine 60.000 deelnemers zijn geteld. Omdat ik niet de juiste conditie had dit jaar (ahum), had ik me niet aangemeld voor de Vasaloppet en ben ik vandaag maar even naar Linderås gereden. Veilig met de Volvo en aanhanger.
Via Marketplace zag ik, dat iemand ruim 7 kuub brandhout aanbood voor 2.500 kr. Toen ik echter 2.000 kr bood, was ik de koper. Daarmee kom ik op €.27,- per kuub en dat is niet duur. Sterker nog: dat is super goedkoop. Daarvoor wilde ik wel een half uurtje in de auto zitten. “Oké, dan kom ik vanmiddag nog wel even langs voor de eerste vracht.” Op de aanhanger kan namelijk slechts 3,5 kuub geladen worden, waardoor er in ieder geval twee ritjes gemaakt zullen moeten worden. Gelukkig is het hier niet zo heel ver vandaan. Maar… Na de eerste vracht was ik er wel klaar mee voor vandaag. Het vullen van de aanhanger met de blokken haardhout, één voor één, gaat wel tijd kosten én is niet zo fijn voor je rug. De blokken lagen buiten op de grond en moesten over de rekken van de aanhanger gegooid worden. De aanhanger kon vanwege de smeltende sneeuw niet meteen naast de houtstapel geparkeerd worden. Dat durfde ik niet te riskeren, vanwege de blubber. De auto met aanhanger liet ik veiligheidshalve op de verharde gravelweg staan.
Thuis heb ik de aanhanger niet meer leeggehaald, omdat ik al behoorlijk pijn in de rug had. Morgen is er weer een dag… In de loop van volgende week ga ik dit wel doen en dan meteen maar even weer zien of ik deze week of wellicht in het komende weekend de tweede stapel ophaal. Onderweg zag ik in Frinnaryd nog een leuk tafereeltje. Bijna overal in Zweden is het hoog water en vele beekjes en riviertjes zijn ver buiten hun oever getreden. Ook het beekje, waar ik via een bruggetje met de aanhanger overheen reed. Naast de brug zag ik een boot liggen, die normaliter op het droge zou moeten liggen. Nu dobberde hij vrolijk op het water. Daar kan het bootje wel tegen. Het picknickhuisje was een ander verhaal. Het picknickhuisje mét picknickbankjes stond namelijk eveneens volledig in het water. En niet een beetje. Er op dit moment zonder natte voeten kunnen picknicken is er niet bij. Geen plaatjes waar je vrolijk van wordt. Het voordeel is, dat de grondwaterstand die na de lange en hete zomer van 2018 enorm was gedaald, nu wel weer op het oude niveau is. Wellicht zelfs hoger.
