Wild zwijn in de pan!

   
 
Kun je je nog herinneren, dat we van onze buren en vrienden Erling en Britt vlees van een wild zwijn kregen? Dat was naar aanleiding van ons laatste gesprek. We werden toen uitgenodigd om buiten te gaan grillen en spraken over zijn jachtactiviteiten. Hij toonde Heiko vol trots een foto van een wild zwijn, dat hij had geschoten. Britt vertelde, dat het dier nu in stukken in de diepvries lag. Toen ze vroeg of wij dat soort vlees wel eens hadden gegeten, antwoorden we negatief. In Nederland wordt er immers lang niet zoveel wild geschoten dan hier. Een dag later kregen we een paar pakjes bevroren vlees van een wild zwijn, dat ik direct in de diepvries deed.

Gisterochtend had ik er een pakje uitgehaald om te laten ontdooien: ik wilde dat vlees wel eens proberen. Men eet het hier uiteindelijk best wel veel. Nadat er vele recepten de internet-revue waren gepasseerd koos ik uiteindelijk voor een hachee. De stukken vlees eerst ont-bot, in stukjes gesneden en daarna aangebraden. Uien en tomaatjes eraan toegevoegd, later meel en fond. Vervolgens zette ik alles onder druk in de snelkookpan en een klein uurtje later lag het op ons bord. Samen met gekookte aardappelen en rode kool. Ik moest wel even wennen aan het idee, dat ik nu wild zwijn vlees at, maar dat zette ik aan de kant en toen kon ik genieten van het vlees. En het was zeker lekker!

Onze dametjes Jikke en Ebba waren bij mij in de keuken, toen ik met het eten aan de gang was. Dat hebben ze de laatste tijd meteen door. Vanzelfsprekend kregen ze een paar stukjes vet, welke ik van de stukken vlees afgesneden had. In tegenstelling tot sommige andere dingen die ik hen aanbied, viel dit direct in de smaak. Hadden ze het stukje op, dan keken ze me alweer aan voor het volgend stukje. Tenslotte, dat was nadat ze elk ongeveer vier stukjes hadden gehad zei ik “Op!” en dat vonden ze niet leuk! Met verontwaardigde koppies keken ze me nog een keertje aan, om daarna de kamer maar in te gaan. Ik denk, dat ze op meer hadden gerekend…

Ahhh… Het is vandaag “Blauwe Maandag”! Volgens “kenners” de meest deprimerende dag van het jaar. Dat zou komen doordat de feestdagen achter de rug zijn, de meeste goede voornemens alweer zijn mislukt en de vakanties nog ver weg zijn. In feite is deze dag ooit bedacht als een marketing truc voor de reiswereld. Normaal sta ik er niet bij stil, maar dit jaar valt deze dag midden in een ernstige pandemie met al zijn verdriet, zorgen, problemen en uitdagingen. En eigenlijk ben ik best wel hoopvol: het vaccineren tegen corona is begonnen en artsen weten inmiddels beter hoe ze besmette mensen kunnen behandelen. Er komt een moment dat het virus onder controle is en het dagelijkse leven weer opgepakt kan worden. Naast de deprimerende dag is er nog een andere betekenis voor blauwe maandag: wanneer men het heeft over een kortere periode en dat die niet zoveel betekenis had: – hij is er een blauwe maandag geweest – ze heeft dat maar een blauwe maandag gedaan. Wist jij dat?

Tijdens onze wandeling in de schemering liepen we op een bepaald moment in de buurt van een boerderij. We hadden de boer al van ver horen roepen en fluiten. Dichterbij gekomen, konden we zien, dat hij in een grote stal stond en de koeien op die manier maande om aan de kant te gaan. De boerderij stond, naar ons idee, behoorlijk afgelegen. Midden in de bossen en ver van de bewoonde wereld of doorgaande weg. Dat we daar in de buurt dan ineens een mondkapje op de weg zien liggen was even een verrassing. Die is misschien wel van de boer geweest of een bezoeker, maar dan gooi je hem toch niet zo roekeloos op de weg?

Wie oh wie, kan ons vertellen wat voor een machine dit is? Het stond zomaar midden op onze route in het veld. Geen huis of bedrijf in de buurt. Het ziet eruit als een landbouwmachine. Vind ik. Is het wellicht een hele oude takel of misschien een balenpers? Zo´n machine die het hooi of stro oppakt, het vervolgens in de perskamer komt waar het onder hoge druk tot een grote baal wordt geperst, om uiteindelijk de baal met stevige koorden te omwikkelen en uit te spuwen. Maar hoort die lange “arm” daar wel bij? Die lijkt me te klein voor een dergelijke machine. Als je het weet: reageer je dan? We zijn namelijk erg nieuwsgierig wat dit is.

Vorige week vrijdag was Heiko met mijn auto, de Hyundai, naar Tranås geweest. Er moesten boodschappen gehaald worden en dan nemen we meestal ook even het gescheiden afval mee. Als we vanaf onze kant Tranås binnenrijden staan er meteen bij de stadsgrens een aantal groene containerbakken. Daar kunnen we in de juiste container ons plastic, papier, karton, blik, gekleurd en wit glas, tetrapakken en batterijen kwijt. De tetrapakken zijn bij ons overigens vaak de lege kartonnen verpakking waar slagroom in zat… Toen Heiko daar stond vroor het 15 graden. Alles was derhalve erg koud. Het te sorteren afval lag in de kofferbak. Bij vertrek vanaf huis moest er al extra kracht gezet worden om de autodeur open te krijgen, omdat het vastgevroren was. Datzelfde probleem deed zich wederom voor met de achterklep, de vijfde deur. Met wat extra kracht lukte het. Maar niet bij de containers: PATS! De spoiler van de vijfde deur werd eraf getrokken!

De vergrendeling van de Hyundai én de nummerplaatverlichting is weggewerkt in dit onderdeel, dat fabrieksmatig op de metalen vijfde deur is geklikt. Maar door de kou was alles zo broos geworden, in combinatie met de vastzittende achterklep, dat Heiko het finaal kapot trok. Tja… Daar sta je dan met zo´n afgerukte spoiler in je handen, die via een stroom kabel nog wel met de auto verbonden was. Eerst had hij onderzocht of de kabel losgemaakt kon worden, door een stekkertje los te maken, om daarna de spoiler achter in de auto te kunnen leggen. Nee, helaas. Heiko dacht “Hoe kom ik hier nu weer vandaag, zonder dat die spoiler me achter de auto aan sleept?” In zijn eigen auto, ehhh Volvo, heeft hij wel gereedschap liggen. Waaronder een rol ducktape. Alleen in de Hyundai ligt niets. Zijn plan was om naar Örtengren te rijden, om daar de spoiler met ducktape (silvertejp hier in Zweden) even tijdelijk vast te kunnen zetten. In de auto lag echter niets om het losse onderdeel tijdelijk vast te kunnen zetten, om veilig verder te kunnen rijden. Toen keek Heiko eens om zich heen. Hij was tenslotte bij een afval-, sorteerplaats. En precies voor zijn voeten lag een stukje touw. Hoe is het mogelijk? Een stuk paardentouw met exact voldoende lengte om de spoiler vast te sjorren aan de achterruitenwisser. Tjonge jonge, “Ain dei zich nait wait te redd´n, is ´t nait weerd dat e leeft” en “Gain lozer volk as meens´n” zou Heiko´s opa Pietersen gezegd hebben.

Het werkte en zo kon de rit richting Örtengren voortgezet worden. Die stapte meteen bij Heiko in de auto, om naar een garage te rijden waar hij goede relaties mee heeft. Daar werd geconstateerd, dat alle verbindingsbeugeltjes (van plastic) waren afgeknapt. Echter niet vandaag. Dat was eerder al eens kapot gegaan en toen is alles er weer aangelijmd met hele sterke lijm of kit. Dat heeft heel lang goed gewerkt, alleen nu, met de extreme vorst, was het uitgehard en los geknapt. Feitelijk zou er een nieuwe spoiler op moeten, waar het bevestigingsbeugeltje aan zitten die aan de carrosserie van de auto geklikt kunnen worden. Zo´n spoiler komt echter niet op kleur. Die moet na bestelling en levering, eerst op kleur gespoten worden. Oef! Dat zou wel eens een hele dure grap kunnen worden. “Óf…”, zei de man van de garage: “óf we doen het op dezelfde manier weer: met lijm/kit. Eerst al het oude verwijderen en goed schoonmaken en daarna met ruitenkit weer vastzetten. Het heeft een paar jaar gezeten, dus kan het nog een keer op die manier.” De man zou gaan onderzoeken wat het goedkoopste was. De spoiler werd voor de zekerheid met extra ducktape vastgezet en zodoende kon Heiko zijn reis voortzetten. Eenmaal terug bij huis bekeek hij de situatie nog eens en bedacht toen, dat het verwijderen van de oude kit en het schoonmaken ook zelf gedaan kon worden. Dat scheelt in ieder geval een paar uur in de werkplaats. Zogezegd, zo gedaan.

In de garage werd ruimte gemaakt door de aanhanger naar achteren te schuiven en de grasmaaier tijdelijk naar buiten. Kacheltje erbij aan, een felle lamp erop en aan de slag. Een paar uur later was de carrosserie schoon én de binnenkant van de spoiler. Met een verfstripper en een mesje ging de oude zwarte kit er wel af en daarna de restjes met een kwastje met benzine. Daarna liet Heiko het even met rust, om later, nadat alles echt goed droog was, de bumper er weer aan te zetten. Tijdens ons laatste bezoek aan Nederland hadden we een tube raamkit meegenomen en die stond nog steeds in de werkplaats te wachten op gebruik. Om een lang verhaal kort te maken… De spoiler zit er weer aan! Alsof er niets is gebeurd. Hopelijk blijft het een tijdje goed vastzitten. Voor alle zekerheid leg ik nu wel een rolletje ducktape in de auto…