Gistermiddag hadden we nog weer gezellig met Heiko zijn ouders bijgepraat. Altijd super gezellig! Met de gezondheid gaat het allemaal redelijk goed en dat is een hele geruststelling. We babbelden weer over vele onderwerpen. Onder andere over het gebruik van de laptop. Heiko zijn moeder wilde graag, dat ik een dezer dagen weer even op die van haar meekeek. Ze had een vraag over het printen van enveloppen. Vanuit Word. De laptop werd meteen vanochtend rond koffie tijd overgenomen. Omdat Heiko zijn moeder soms wat moeite heeft met het schrijven, leek het haar een goed idee, om niet alleen de brief, maar ook de enveloppen te printen. Het bleek al snel, dat we beide voor een andere manier van printen kozen.
Persoonlijk doe ik dat middels een document, waar het adres op getypt wordt en dan via Bestand en Afdrukken op een bepaalde afmeting van het papier: die van een envelop. Eerst legde ik dat aan mijn schoonmoeder uit en daarna maakte ik ook nog even een soort handleiding, zodat ze het altijd terug kan lezen. Even later had ze dit documentje in de mailbox. Heiko zijn moeder had gekozen voor een optie, die ik niet eens kende! Zij deed het via Verzendlijsten. Daarna klikte zij op de knop Enveloppen. Dan krijg je een pop-up, waarin je diverse gegevens kun intoetsen. Bijvoorbeeld afzender en geadresseerde. Ook kun je daar aangeven waar het adres op de envelop gedrukt moet worden. Om eerlijk te zijn is dit wel zo gemakkelijk als mijn manier. En zo had ik vanochtend weer iets geleerd: enveloppen printen via “Verzendlijsten”! Bedankt, ma!
Toen we het telefoongesprek beëindigden, waren Heiko en ik inmiddels zes uur wakker. Het was kwart voor elf. Het was vanochtend namelijk wel erg vroeg, toen ik Heiko uit bed hoorde stappen. Heel voorzichtig sloop bij het bed uit, om mij niet wakker te maken. Was ik al… Daarna sloot hij de slaapkamerdeur achter zich. Maar ja. Een houten huis met houten vloeren kraakt altijd en de schuifdeur maakt eveneens een geluidje. De tijd op wekkerradio gaf op dat moment kwart voor vijf aan. Tjonge! Wel aan de vroege kant om naar het werk te gaan. Helemaal als jij feitelijk “gepensioneerd” bent. Zo zien wij ons in ieder geval. Gisteravond had Heiko zijn broodtrommel al gevuld met voldoende broodjes, waarvan hij er vanochtend ook meteen eentje kon nemen. Een fles was met drinken gevuld en ik had alles voor de koffie klaargezet, zodat hij alleen de machine maar aan hoefde te drukken.
Nee, ik smeer zijn brood niet (meer). Dat deed ik jaren voor hem hoor. In ieder geval bijna alle jaren, voordat we naar Ödarp verhuisden en hij bij Örtengren ging werken. Eerder at hij gewoon op, wat ik voor hem had klaargemaakt. Maar zijn smaak is schijnbaar veranderd: de ene keer wilde Heiko kaas op zijn brood en de andere keer hagelslag. Laat ik nou de laatste jaren het altijd net andersom gekozen hebben… “Om een kort verhaal lang te maken”: Om half zes reed Heiko de oprit af richting Tranås, waar hij zijn collega Anton zou oppikken. Tranås ligt in noordelijke richting en uiteindelijk moesten ze naar Vetlanda, dat richting het zuiden ligt. Het was niet anders. Anton heeft geen auto en kon zodoende niet naar Ödarp toekomen. Anders had dat een uur reistijd gescheeld.
Mooi op tijd was Heiko bij de zaak en daar pakte hij het noodzakelijke gereedschap in de auto: een trap, een bladhark, een takkenzaag en een snoeischaar voor Anton. Zijn eigen gereedschap, met een drietal paar werkhandschoenen, heeft Heiko altijd in een grote boodschappentas bij zich. Gisteravond had de baas nog even gebeld. Hij vroeg of Heiko zijn eigen motorzaag mee wilde nemen. Die van het werk waren in onderhoud en nog niet terug. Die stond, inclusief benzine en helm, derhalve ook achter in onze Volvo en werd overgepakt in de auto van de zaak. Samen reden ze naar de plaats Myresjö, dat vlakbij Vetlanda ligt.
Net buiten Myresjö ligt een groot landgoed en daar was Heiko zondag met Örtengren heen geweest om alles door te nemen. Er moesten diverse fruitbomen gesnoeid worden. Net als de bomen aan weerszijden van de lange oprijlaan (van ongeveer twee tot drie kilometer). Dat wil zeggen, alle takken die richting de weg groeiden en mogelijk geraakt zouden kunnen worden als er een (vracht-) auto langs zou komen, moesten eraf. Daarvoor was de motorzaag nodig. De takken waar nog een redelijke stam aan zat werden meteen in korte stukjes gezaagd en op stapeltjes gelegd. Die verdwenen in de kofferbak van onze auto. Toen Heiko het later thuis weer uit onze eigen auto pakte bleek het om twee volle kruiwagens te gaan.
Al een poosje lag het in de planning, om de wijn even een keer te filteren. Nou ja, het sap die wijn moet worden. Onder in het grote vat was duidelijk een laag drab zichtbaar. Bezinksel van het sap van de vlierbes. Dit wijnvat met sap staat sinds september in de keuken, waarbij suiker en gist aan het sap waren toegevoegd. Het was vandaag toch echt de tijd om de drab te verwijderen. Een paar van te gebruiken hulpmiddelen werden van zolder gehaald en andere uit de kelder. De jerrycan, waar de toekomstige wijn tijdelijk ingedaan werd, moest eerst goed schoongemaakt worden. En dat gebeurde met soda. Hierna kon de trechter op de jerrycan gezet worden, een filterdoek erop en de wijn worden overgegoten.
Het eerste vloeistof was redelijk helder. Echter naar mate ik dichter bij de bodem kwam en dus ook bij de drab werd het anders van samenstelling. Uiteindelijk is er ongeveer een centimeter of vijf à zes in het vat achtergebleven. Dit omdat er toch nog veel door het filter gaat en dat laatste uit het vat moest daar maar niet door. Snel de dop op de jerrycan om het sap niet aan de omgeving bloot te stellen en het vat schoongemaakt. Met soda uiteraard. Dat was een uitdaging. Het kokend water met soda werd flink in het vat rondgeslingerd, waarmee alle restanten van de drab verdwenen. Op het moment, dat het vat daarna leeggegooid moet worden was spannend. Door de soda waren mijn handen behoorlijk glad geworden en hou daarmee maar eens een wijnvat vast…
Uit voorzorg lag er een theedoek in de gootsteen, die een eventuele eerste klap zou moeten opvangen. Dat hoefde niet, want alles ging goed. Het gefilterde sap kon terug in het wijnvat. En toen kwam het moment van proeven. Aaaiii… Zuur! Maar goed dat er niemand bij me in de buurt was: die zou van mij zijn geschrokken! Meteen water gekookt en daar ongeveer een kilo suiker in opgelost. Op het moment, dat het water was afgekoeld aan het sap toegevoegd. Het wijnvat staat weer op zijn plekje en krijgt nu weer een paar maanden rust. Hopelijk kunnen we na die maanden, dat zal al snel september, oktober worden, het wijn keuren en eventueel in flessen maken. Dan moet het zoeter zijn dan nu!
Heiko en Anton waren na ongeveer vijf uur klaar met de eerste klus in Myresjö. De klok wees toen één uur aan. Na telefonisch overleg met Örtengren, besloten ze toen naar het tweede landgoed van deze mensen te rijden. Dat was onlangs aangekocht en ook daar stonden een zevental fruitbomen die gesnoeid, respectievelijk flink uitgedund moesten worden. Dat laatste vinden Anton en Heiko het leukste om te doen. Ze zijn niet te bang om echt grof terug te snoeien, waarbij nadien ongeveer de helft van de boom op de grond ligt. Het betrof dan ook erg verwaarloosde bomen, met uitlopers richting de hemel, van minstens twee meter. Een paar takken van de fruitboom nam Heiko voor mij mee en die staat nu op de keukentafel.
Bij dát landgoed werden ze verrast met koffie en koekjes! Bij huurders, die in een van de twee huizen naast het grote landhuis wonen. Heiko en zijn collega vonden het erg gezellig om even met die twee mensen te praten. Op een coronaveilige afstand aan de lange keukentafel. De gulle schenkers vertelden, dat ze daar al sinds 1974 wonen. Na ongeveer twintig minuten en een leuk verhaal rijker, gingen de beide heren weer aan het werk. Op twee oude fruitbomen na konden ze de klus daar afkrijgen. Op zich niet erg, want ze moeten er toch nog om een andere reden weer terugkomen. Uiteindelijk waren ze om half zes terug in Tranås en schreven ze 11,5 uur (!) op hun werkbriefje. Een erg lange werkdag. Maar wel eentje met veel voldoening. Morgen vrij? Nee, waarom? “Als het leuk gaat word je er (bijna) niet moe van.” Aldus de snoeier…
Het was de afgelopen nacht een koude nacht geweest. En waar denk je aan als je het woord “koud” hoort? Ja, aan erwtensoep, “snert” zoals de Groninger dat noemt. Vannacht had ik dan ook al besloten, dat we dat zouden eten vanavond. Al voordat ik belde met Heiko zijn moeder stond de snelkookpan op het “digitale vuur”, oftewel op de kookplaat. Tijdens ons gesprekje moest ik zelfs af en toe even naar “de snertpot”. En hoewel het overdag best wel redelijk van temperatuur was geweest, was Heiko blij verrast met deze winterse maaltijdsoep. Met een paar schouderkarbonades en een rookworst was de soep goed gevuld en na een bordje mijn maag ook! Heiko nam nog een tweede, die vond het heerlijk!
