Wespen breken bril middendoor!

En weer was het net voor vijf, dat ik opstond. Wat is er dan rust. Wat is er overal stilte. “Stilte is de ervaring van geen enkel geluid, of de ervaring van zo weinig geluid, dat het als volledig natuurlijk en rustgevend wordt beschouwd. Stilte kan echter ook als beklemmend of bedreigend worden ervaren.” En beide komt natuurlijk ook hier wel voor. Het is voornamelijk het rustgevende. Toch, vooral na een week van bezoekjes en veel praten, is het soms even beklemmend. Zo ervaar ik dat dan. Als er dan ook nog bijna geen vogeltjes zingen is het wel een andere stilte dan hier normaal het geval is. Is dat misschien, zodat je je gedachten eens op een rijtje kunt zetten? Alles in het juiste perspectief moet zien? Vanochtend was het tenminste een aangenaam verschijnsel.

Heiko zou vandaag weer gaan werken bij Örtengren. Sinds april dit jaar. Helaas gooide zijn rechterschouder een blokkade op dat plan. Gisteravond begon zijn schouder, precies waar de arm ophoudt en de pezen van de arm aan de schouder komen, enorm pijnlijk te worden. Een speciale warmtedeken bood enige verlichting. De pijn trok omhoog naar de nek en hij kon zijn rechterarm niet meer optillen. Voor het op bed gaan nam hij een ibuprofen tegen de pijn en als ontstekingsremmer. Daarop heeft hij wel een beetje geslapen, maar de enige mogelijke ligging was op de rug. Dat is ongewoon, dus slecht geslapen. ´s Nachts er nog weer af voor een nieuwe ibuprofen en zodoende ´s morgens nog moe. Hij zou om acht uur beginnen, echter om zeven uur belde hij zijn baas Örtengren met de mededeling, dat het vandaag niet zou lukken. Helaas, het is niet anders. Die arm – schouder moet even rust hebben.
 
Wat een wesp niet kan doen! Om een plantje te verpoten liep ik vanmiddag naar de tuingereedschapskast. De kast onder de buitentrap naar de keuken. Daar staat een zak met potgrond. Even potje gevuld, plantje erin en klaar. Op het moment, dat ik me weer richting deur draai, zie ik een klein wespennest in de hoek zitten. Precies voor de deur. Ik had goed gekeken of er geen wespen inzaten en toen ik me daarvan overtuigd had, hield ik het nestje met een bezem weg. Die deed ik in het lege bloempotje. Terwijl ik daarmee naar Heiko´s werkplaats liep om het potje bij de plasticafval te doen, vallen twee wespen mij aan! Eentje vliegt mij zelfs achter de brillenglazen door. Gigantisch geschrokken! Lichtelijk in paniek wil ik deze wesp wegjagen en sla daarbij een keer richting mijn gezicht. Om me te beschermen. Maar ik blijf met mijn vinger achter de bril hangen en… Bril valt op de oprit en exact middendoor! Een oude (reserve-) bril opgezocht en morgen eens kijken of ik de kapotte bril kan lijmen. Later vandaag een berichtje sturen naar de verzekeringsmaatschappij. Misschien is deze schade gedekt op onze polis.


Het ging overigens om dit plantje. De graslelie. Dit is een van de makkelijkst in leven te houden planten. Het liefst wil hij zo’n twee keer per week een slokje water. Maar vergeet je hem een poosje, dan ziet hij dat door zijn groene vingers en zuivert zonder morren door. Vandaar dat hij ook op veel kantoren te vinden is. De sprieterige bladeren van de graslelie kunnen wel 45 cm lang worden. De kleine witte sierlijke bloemen groeien aan stelen, uit het hart van de plant en lijken op lelies. De jonge plantjes groeien aan de stengel en kunnen eenvoudig verwijderd worden en een eigen leven gaan leiden. De wortels van de graslelie zijn dik en vlezig en houden veel vocht vast. Hierdoor kan hij dus ook even zonder vers water. Het is een beetje voorspelbaar, maar deze plant staat voor “zorg”. Hij zorgt natuurlijk letterlijk voor je, door de lucht te zuiveren. Dit plantje kregen we als stekje van Jan en Ria en hij heeft het enorm goed gedaan. Nu nog even een plaatsje zoeken. Slaapkamer wellicht?
 
De stoelen van de eethoek gleden niet meer zo lekker over de vloer, als dat we van ze gewend waren. Dat was eigenlijk wel anders, toen we er nieuwe vloerbeschermers onder hadden geplakt, die meteen ook dienden als anti-slip. Die plakkers waren inmiddels tot het hout van de stoelpoten afgesleten. Geen wonder, dat ze niet meer wilden glijden. Vanuit Nederland, puur omdat we ze tegen het lijf liepen, hadden we grote nieuwe meegenomen. Vandaag was het tijd om ze daadwerkelijk te gaan plakken. Maar die oude gingen er nog niet zo gemakkelijk af. Toen ik eenmaal een trucje had bedacht ging het eigenlijk vrij simpel. De poten goed schoongemaakt en daarna kon het bijknippen van de plakkers beginnen. Daarna ging het van een leien dakje. Zestien keer werd een oude vloerbeschermer-antislip-plakker verwijderd en een nieuwe opgeplakt. De stoelen glijden nu weer gemakkelijk!

“Gaaaap!” Eerst Ebba. “Gaaaap!” Toen Jikke. Die twee zijn nog eens lui! Ze lagen vanochtend al een hele poos op de stoelen op de veranda en vanmiddag alweer. Het moet toch niet gekker worden. “Zijn jullie wel gezond?” Gelukkig wel, want het vele slapen duidt er niet op, dat beide dametjes lui zijn. Nee, dit is geheel natuurlijk kattengedrag. Ze slapen veel om zo hun energie te sparen. Op die manier zijn ze volledig alert en fris wanneer de kans zich voordoet, om een prooi te vangen. Een andere reden dat de dametjes zoveel slapen is, omdat katten (met een moeilijk woord) “crepusculair” zijn. Oftewel schemeractief. Dit betekent, dat ze tijdens de schemering in de ochtend en avond het meest actief zijn. Katten kunnen wel zestien tot zelfs twintig uur per dag slapen!

Ze dutten dan overigens meer, dan dat ze echt diep slapen. Wanneer katten een dutje doen rusten ze, maar luisteren ze nog steeds naar de geluiden om hen heen. Je hebt het als katteneigenaar misschien wel eens gezien, dat katten in deze staat hun oren als een soort schotelantennes draaien, in de richting van een geluid dat ze hebben gehoord. Zo kan een kat meteen alert zijn in geval van potentieel gevaar. Ondanks of misschien dankzij het feit, dat ze rusten. Katten kunnen ook diep slapen en zelfs kattendromen hebben. Dit soort slaap duurt vaak veel korter dan de dutjes en ze zullen tijdens het rusten tussen deze twee soorten slaap wisselen. Van Jikke en Ebba waren het in ieder geval dutjes, want ze hadden me heel snel door. Hen besluipen was er beslist niet bij. Trusten, dames!

Waar dit was weet ik beslist niet meer en wanneer? Het zal in de week voor het vertrek zijn geweest. Toen hadden we een route gekozen richting Frinnaryd. Tijdens die route kregen we dit prachtig stukje berm te zien. Zo kleurrijk zie je ze toch zelden? Het was een zee van kleuren, waarin rood de boventoon voerde. Die van de klaprozen. Waarom bloeien ze daar wel en niet bij ons? Klaprozen zijn immers “pioniersplanten”. Ze vertonen zich vaak als eerste op plekken waar de bodem onbegroeid is. Ze gedijen vooral goed op voedselarme grond, waar in de bodem wordt gerommeld. Dan komen de zaden aan het oppervlak en ontkiemen ze. Moeten we vaker in de grond rommelen? Ook op plekken waar wegen of spoorlijnen worden aangelegd zie je ze vaak opduiken.

Het klaprooszaad is zeer kiemkrachtig. Het kan zeker tientallen jaren in de bodem zitten zonder aan kiemkracht te verliezen. Wordt de bodem omgewoeld, dan grijpen ze hun kans. Klaprozen verstrooien hun zaad, net als vele andere bloemen, via de wind. Per bloem worden grote hoeveelheden zaadjes gemaakt. Tussen 100 en 150 stuks en daarmee per plant enige duizenden. Ze verstrooien het op een slimme manier: de zaadjes zitten opgesloten in een vruchtdoosje dat op een lange steel staat. Daarbovenop zit een soort afdakje dat omhooggaat als het zaad rijp is. Door toedoen van de wind of iemand die tegen de bloem aankomt, strooit de klaproos via kleine openingen – vergelijk het met een zoutvaatje – iedere keer wat zaadjes. Als we nu eerst eens één in de tuin in leven konden houden…