Vanmorgen waren de neergelegde appels opnieuw verdwenen! Yes! Krijgen we dit keer een eland in beeld? Weet die inmiddels dat hier hele lekkere appels te krijgen zijn? Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet lang bedwingen en ging daarom vanmorgen meteen de wildcamera maar ophalen. Snel de beelden bekijken op de laptop. Maar de teleurstelling was “groot” toen er slechts drie filmpjes opstonden. Slechts drie filmpjes? Dan zou je toch blij moeten zijn? Nou… Er stond wel “wild” op, maar dan in de vorm van ons beide! Op de eerste stond Heiko namelijk appels uit de boom te schudden, die hij daarna klaarlegde voor de eland(en) en op het derde en laatste filmpje stond ikzelf, toen ik de wildcamera ophaalde. Op het tweede filmpje kon ik nog net een das herkennen, die een appel opat. Jammer, weer geen eland. Maar we gaan het opnieuw proberen! De aanhouder wint tenslotte.
Vanmorgen moest ik weer voor controle naar het ziekenhuis in Jönköping. De reis ernaartoe is altijd weer een plezierritje. Ongeveer een uurtje van ons, maar het verveelt nooit. Een prachtige route, vooral nu in de herfst. Het bezoekje ging deze keer om de controle van de schimmels in mijn mond. Ruim vier weken lang heb ik spoelmiddel en tabletjes genomen, waardoor het probleem minder zou moeten worden. Vandaag werd ik om tien uur bij de orofaciaal afdeling (met betrekking tot de mond en het gelaat) verwacht. De afspraken liepen uit en ik werd pas een half uur later opgeroepen. Jammer, want ik voelde me niet op mijn gemak in de wachtkamer met meerdere patiënten, waarvan er een paar af en toe flink hoestten. Vroeger was dat nooit een probleem wanneer er iemand hoestte of niesde. Tegenwoordig schrik je je rot en denk je meteen aan corona. Wat zijn we toch bang gemaakt… Terecht of onterecht, daar zijn de verschillende groepen het nog steeds niet over eens.
Eenmaal in de tandartsstoel keken de deskundigen in mijn mond en constateerden, dat alles er al stukken beter uitzag. De wang was nog wel een beetje rood. Dat had ik zelf al wel gemerkt en dat is meestal het geval als het buiten kouder begint te worden. Men was echter niet ontevreden, alhoewel ik toch nog door moest gaan met de medicatie. Oh ja en het advies was om te stoppen met roken. Tot drie keer toe werd het mij verteld en bij de laatste keer schoot ik even uit mijn slof. Die nicotine heb ik namelijk nog steeds nodig om mijn pijn te verzachten. Ik weet best dat roken ongezond is (wie niet?), echter zolang het me de dag doorhelpt met minder pijn, rook ik. Volgens mij begrepen ze de boodschap, want er volgden excuses en begrip… Een nieuwe afspraak is gemaakt voor drie december aanstaande. Zou het dan helemaal over zijn?
Terwijl ik daar binnen was in het ziekenhuis was Heiko bij hetzelfde ziekenhuis buiten bezig. Voor Örtengren. Samen met drie collega´s was hij een paar duizend bloembollen aan het poten. Op verschillende plaatsen. Ze waren vanmorgen om zeven uur vanuit Tranås weggereden en ruim een uur later konden ze ter plekke beginnen. Heiko was er al een hele tijd niet meer geweest, vanwege het corona risico. Waar loop je de meeste kans om ziek te worden? Juist, in het ziekenhuis, want daar verzamelen de zieken zich. Toch? Tevens loop je veel meer risico in een grote stad met tienduizenden mensen. Vandaar dat Heiko vanaf begin april aan dat gigantisch grote aanplantproject geen bijdrage meer had geleverd. Tot vandaag.
Hij keek dan ook zijn ogen uit naar hetgeen er ondertussen was aangeplant. Jeetje, wát een bomen, struiken, planten, gras en bloembollen zijn daar gepland. Onvoorstelbaar! En dat met slechts vier personen. Petje af voor Örtengren én voor zijn medewerkers, Heiko zijn collega´s. Nadat de bloembollen weggestopt waren, gingen ze verder met het poten van een aantal bomen. Kuil graven, turfmolm onderin, boom met grote kluit erin, turfmolm ernaast en het gat aanvullen met tuinaarde. Maar wel een randje of een dijkje rondom de kluit overlaten. Vervolgens komt er een behoorlijke hoeveelheid water bij, echt tientallen liters, zodat de grond bezinkt en de boom zich gaat zetten. Als het water weggezonken is, kan de overige tuinaarde toegevoegd worden.
Tenslotte komen bij elke boom drie palen te staan en wordt de boom vastgezet met juteband. Dat moet de boom een beetje extra steun geven tegen de wind. Die paaltjes blijven overigens drie jaar staan. Dan moet de boom voldoende nieuwe wortels hebben gezet, om zichzelf staande te kunnen houden. De dag vloog om hoorde ik van Heiko, oftewel, hij vond het leuk werken. Dat komt goed uit, want maandag mag hij opnieuw die kant op. De laatste plantjes, bodembedekkers, moeten nog gepoot worden en daarna begint de grote klus van het onkruid wieden. Als het project is afgerond blijft Örtengren nog drie jaar lang verantwoordelijk voor het onderhoud van alles wat is aangeplant.
Na mijn eigen ziekenhuisbezoek reed ik nog even langs de City Gross. Dat is een hele grote supermarkt, waar je heel rustig kunt winkelen en ze hebben schappelijke prijzen. De winkel is enorm ruim opgezet, waardoor je alle ruimte hebt tussen de verschillende stellingen. Veel prettiger dan bij nagenoeg alle andere supermarktketens. Het was er vandaag nog rustiger dan de voorgaande bezoekjes. Alsof ik er alleen liep. Het assortiment is uitgebreid en daarom kwam ik met meer thuis dan gepland… Lang nadat ik thuis was kwam ook Heiko de oprit weer oprijden. Hij was ´s morgens om half zeven weggereden en om zes uur was hij terug. Hij was dus elf en een half uur onderweg geweest. Tijd voor een warme hap! Via de Life360-app had ik al gezien dat hij er aan kwam. Daarop had ik het eten alvast aangezet, zodat we bij thuiskomst meteen samen konden eten.
´s Avonds na het eten hebben we nog de vlierbessen verwerkt. Ter voorbereiding van de vlierbessenwijn die we willen gaan maken. Eerst had Heiko gisteren alle groene besjes er al uitgezocht, want die zijn giftig. Vandaag werden de gezonde besjes goed schoongemaakt, daarna van de steeltjes ontdaan en gewogen. Bijna een kilo. Mooi! Overigens heten die besjes hier fläderbär. De vlierbesjes komen trouwens van onze buren Erling en Britt. Zij hebben een vlierbesstruik/ boom in de tuin staan en doen niets met die besjes. Van de bloesem maken ze in de zomer frisdrank of eigenlijk siroop, maar de besjes lieten ze hangen. Wij maakten overigens afgelopen zomer ook siroop en dat was heerlijk drinken! Als de wijn lukt en goed van smaak is, krijgen ze uiteraard een flesje vlierbessenwijn van ons. Maar zover is het nog niet…
Behalve de besjes moesten er volgens het boekje ook rozijnen bij en op deze hoeveelheid besjes nagenoeg net zoveel rozijnen. Tevens een beetje citroenzuur en uiteraard heel veel suiker. De besjes en rozijnen werden een beetje fijner gemaakt, waarna er suiker op kwam met bijna zeven liter kokend water. Nadat het water was afgekoeld naar ongeveer 21 graden (kamertemperatuur) kwam er gist bij en pecto enzymen. Die laatsten zorgen ervoor, dat het sap uit de vruchten worden gehaald, in dit geval uit de besjes en rozijnen.
We zijn overigens nog altijd ontzettend blij met ons wijn-maak-boekje. Doordat je niet al te vaak wijn maakt, vergeet je al snel hoe het een en ander moet. De volgorde van handelen zit er inmiddels wel goed in, maar wat en hoeveel van “wat”, bij welke vruchten moeten? Is ook bijna nooit gelijk, dat ook nog eens. De ene soort vrucht heeft meer sappen dan de andere. In ieder geval hebben we uiteindelijk later vanavond het gist en de pecto enzymen nog kunnen toevoegen. Het was voldoende afgekoeld. De komende vijf dagen is het een kwestie van dagelijks een aantal keer roeren.
