Deze zondagochtend stond in het teken van het vertrek. We hadden voor onszelf een planning gemaakt en we wilden maximaal vier dagen van huis zijn. Om een paar redenen, maar vooral ook vanwege onze dametjes, Jikke en Ebba. Als we écht langer weg willen, kunnen we de buurvrouw vragen om ze te verzorgen en daartoe is ze altijd bereid. Van haar diensten willen we echter niet te vaak gebruik maken en zeker niet onnodig. Na ons ontbijtje begonnen we met inpakken. De luifel moest weer ingedraaid worden, maar eerst ging de zijwand eruit en daarna werd die opgevouwen. Dat deden we samen. Daarna ging ik in de caravan, om daar alles weer in kastjes te doen en alles goed af te sluiten. Het moet niet zo zijn, dat we na de eerste de beste bocht de inhoud van de kastjes over de vloer hebben liggen. Geeft zo´n rommel hé?
Heiko zorgde ervoor, dat de toiletcassette geleegd werd op de, daarvoor bestemde, plek in het toiletgebouw. Ook het afvalwater, dat via het wasbakje in een grote rubberen zak wordt opgevangen, leegde hij bij dat gebouw. Daarna ging de stroom eraf, werden steunpootjes omhoog gedraaid en werd de Hobby achter de Volvo gekoppeld. Tegen half elf reden we van ons plekje af. Om ons heen waren al vele andere campinggasten vertrokken. Bij de receptie gaven we de sleutels af. We hadden immers een sleutel gekregen voor het stroomkastje, een sleutel voor het toiletgebouw en een chip voor de slagboom. De beheerder vroeg uiteraard of alles naar wens was geweest en feitelijk was dat zo.
We reden de poort uit en trokken de caravan richting Norrköping. We hadden besloten om dezelfde weg te nemen als heenreis. Dat was ons goed bevallen. Niet in de laatste plaats vanwege de prachtige omgeving vlak voor Kisa, waar we onder andere het Kinda kanaal passeerden. Ook de omgeving tussen Kisa en Eksjö is heel mooi. Onderweg hebben we uiteraard weer een paar stops gemaakt voor de fika. “Ergens” bij een Coop supermarkt hadden we verse broodjes gekocht én dezelfde lekkere besuikerde donuts. Op een rustig bospaadje aten we die op bij een kopje koffie. Onze tweede stop was een stoffige. De grusväg was zó droog, dat elke passerende auto een enorme stofwolk achterliet. Hoe langzaam of die ook voorbijreed. Helaas was de wind onze kant op. Gelukkig hield de caravan veel tegen, maar toch: zand onder de kiezen.
Op het weiland tegenover ons koffie-pauze-plekje was een boer bezig met het oprollen van het gras. Dat werd in grote ronde balen geperst en voorzien van een behoorlijke laag witte plastic, die ervoor zorgt dat het luchtdicht wordt. We verbaasden ons over het vernuft van die machine. Tijdens het wikkelen met wit plastic kon de boer gewoon met zijn tractor doorrijden, terwijl de machine het gras opraapte. De te omwikkelen baal lag op een verlengstukje achter op de pers. Toen de baal volledig omwikkeld was werd deze automatisch aan de kant gegooid, maar wel precies op zijn platte kant. Wat een uitvinding!
Op enig moment keken we op de mobiele telefoon waar we Google Maps als hulpmiddel hadden ingezet voor de route en zagen we, dat die aangaf, dat de rit nog zesenzestig kilometers zou zijn. Op een verkeersbord stond echter dat Eksjö nog eenenzestig kilometers was. Dat zou betekenen, dat Ödarp slechts vijf kilometers vanaf Eksjö ligt? Nee, echt niet, dat is ongeveer vijfentwintig kilometer. Blijkbaar had Google Maps een andere route in gedachten dan wij. En dat bleek later ook. Ons werd een weg geadviseerd, ruim voor Eksjö, richting Tranås en Askeryd en die namen we. Die route scheelde in tijd ongeveer een half uur en in kilometers ongeveer dertig. We kenden deze weg wel, maar we hadden niet in de gaten, dat het in tijd en kilometers zoveel verschil maakte. Overigens zat er nog wel één spannend bochtje én hellinkje in deze route. De routeplanner wist natuurlijk niet, dat wij een caravan achter ons aan trokken en Google kent de heuveltjes in de weg ook niet. Gelukkig ging het goed, omdat we precies vanaf de goede kant kwamen aanrijden. We vragen ons af of we datzelfde weggetje vanaf ons huis met de caravan kunnen nemen. Dan moeten we namelijk omhoog. Ik denk dat we het niet gaan proberen en dat zegt genoeg hé?
Zo rond de klok van half vier reden we Ödarp binnen en parkeerden we de caravan achter het huis op de oprit. Meteen liepen we naar de kelder: eerst Jikke en Ebba begroeten. Eens kijken of ze ons gemist hadden. Wij hen wel! Hun reactie was een beetje lauw, een beetje matigjes. Ze wilden wel even door ons geaaid worden, maar ze liepen al heel snel naar de buitendeur, ten teken van “Laat me er nu maar uit!” We weten, dat een hond geen enkel benul heeft van tijd, maar geldt dat voor een kat ook? Beseffen ze dat we een uur, een dag of vier dagen zijn weggeweest? We zullen het eens gaan opzoeken. Wij waren in ieder geval blij, dat we ze weer zagen na vier lange dagen! Er stond nog eten genoeg en het water was ook nog niet op en daarmee hadden we voldoende neergezet. Een geruststelling, want ze moeten immers goed verzorgd achterblijven.
Omdat het nog vroeg was konden we, na een welverdiende en lange pauze, samen de caravan nog leegpakken. Ik heb ook meteen de wasmachine maar aangezet. De schone was kon direct aan de waslijn, waar het nog prima droogde. De zon en de wind werkten in mijn voordeel. Helaas betekent dat tevens dat de stapel strijkgoed zienderogen toenam. Hmmm… Daar ben ik nog steeds geen fan van. Na gedane arbeid is het goed douchen en dat deden we dan ook. Even het stof van de grusväg van ons afspoelen. We liepen hierna even door de tuin, want hier en daar bloeide iets meer dan toen we vertrokken. Er zaten nu meerdere bloemen in de papaver en de akelei bloeide volop. Die kleuren!
Daarna reed Heiko naar Aneby. Traditiegetrouw als we zijn, koken we niet wanneer we van een aantal dagen “weg” terugkomen. Dat betekende veelal onderweg een fastfoodmenu. Dit keer gingen we voor een menu van de pizzeria in het centrum van Aneby. Het werd onze vaste keuze “kycklingtallrik”, letterlijk vertaald is het een kip-bord. Hele malse stukjes kip met heerlijke kruiden en saus, patat en salade. Van dat menu blijft geen kruimeltje over. Ze hebben uiteraard veel meer keuze bij die pizzeria, zelfs pizza´s (!), maar voorlopig houden wij het bij deze kipschotel. Hiermee was de inwendige mens ook weer verzorgt, net als de uitwendige mens na het douchen. Vanzelfsprekend spraken we nog een poos over de afgelopen dagen na. Alle dingen die we gezien hadden, de routes die we gereden hadden. En die laatste konden we oproepen via Google, die dat keurig voor ons bijgehouden had. We hebben genoten van deze laatste dagen, maar “Oost west, thuis is het ook heel best!”
