“Kapsalon Joke” was vandaag weer open. Na een sluiting van bijna een maand kon Heiko vandaag weer in de kapstoel plaatsnemen. Het kappersgereedschap kwam uit het ladenkastje, de tondeuse was volgeladen en bij de hand, het kappersschort werd voor Heiko langs gedaan en de radio ging aan, met een cd van Engelbert Humperdinck. Vanmorgen als eerste activiteit maar weer eens de rechte krullen van Heiko ingekort. Dat was wel nodig. Een half uur later zag hij er weer “representatief” uit. Halverwege de knipbeurt dreigde ik trouwens met het stoppen met knippen. Het onderste deel was klaar en ik vond het eigenlijk wel grappig om het zo te laten. Heel modern volgens mij.
Heiko dacht er echter anders over en daarom ging ik toch nog maar even verder met de rest. Boven op het hoofd. Op de grond lagen ondertussen de duizenden korte grijze haartjes. Het is misschien niet 100% perfect, maar voor ons goed genoeg. Zo mag hij de kerstdagen wel naast mij op de bank doorbrengen. Ik vind het leuk om te doen, al is het een verschrikkelijk lastig kapsel. Vooral het gedeelte bovenop is moeilijk om recht te knippen. Zelfs de kapsters in Blijham hadden er altijd al moeite mee. Het knippen van het kapsel van Heiko leren ze tegenwoordig niet meer op de kappersschool. Of ze het hier in Zweden wel kennen weet ik niet eens. Sinds onze emigratie doe ik het al en dat bevalt Heiko eigenlijk best.
Gisteren brandde het lichtje in de lamp van de kelder voor de laatste keer. Ik hoor een lichte “klik” en toen ging het lampje uit. In de kelder, in de voorraadkast hebben we een aantal rieten mandjes met lampen liggen. Eentje met grote fittingen en eentje met kleine fittingen. In dit geval moest ik een hebben met een grote fitting. Door de jaren heen hebben we vele lampen gekocht. Onder andere met verschillende lichtkleuren. Nu ik op zoek moest naar een goede vervanger, viel het me op, dat er nog veel “oude gloeilampen” in de rieten mandjes lagen. Opruimen! Weg met die stroomvreters! Uit beide mandjes haalde ik de ouderwetse gloeilampen en gooide die zonder pardon of spijt in de prullenbak. Dat ruimde op! In de meeste lampen hebben we al ledverlichting, waardoor deze oude gloeilampen sowieso niet meer gebruikt werden. Ik vond nog een ledlamp met grote fitting, die ik kon gebruiken en daarmee was er weer licht. Die lamp brandt met enige regelmaat voor langere tijd, dus een ledlamp is dan de perfecte oplossing voor het milieu en onze portemonnee.
Verrassing! Er werd aan de voordeur geklopt en toen ik de deur opendeed, bleken het Erling en Britt te zijn. Buren en inmiddels vrienden, uit het nabijgelegen dorp Västorp. Ze hadden voor ons een cadeautje meegebracht. Later bleek het een grote doos met heerlijke chocolade te zijn! Omdat Heiko net naar beneden gegaan was, riep ik hem er snel bij, want de lichaamstaal van de beide vrienden gaf duidelijk aan, dat ze even zin hadden in een praatje. En inderdaad: we hebben zeker vijftien tot twintig minuten gebabbeld. Wij in de voordeur en zij onderaan de trap in de tuin. Coronaveilig zeg maar. Net als de meesten van ons, zijn zij ook veel alleen en vonden het prettig even weer bij te praten. Een van de onderwerpen van het gesprek was het wilde zwijn van zestig kilo, dat Erling onlangs had geschoten. Eindelijk voor hem weer eens vlees aan de haak. Vanwege zijn staar op het rechteroog, kon hij niet meer zo goed zien en al helemaal niet meer gericht schieten. Na zijn lensoperatie heeft hij het zicht weer helemaal terug, met als resultaat een geschoten wild zwijn. Overigens is dat niet erg hoor, dat hij een wildzwijn doodschiet. Het is een echte plaag hier in Zweden. Er zijn veel te veel wilde zwijnen en ze veroorzaken overlast voor de landeigenaren en het is een gevaar voor de automobilisten.
Verder vertelde Erling nog, dat er een aantal bomen in zijn bos omver moesten. Of Heiko daar misschien belang bij had. Ehhh… Ja uiteraard! Binnenkort moet Heiko dan ook maar even langs om te kijken. Er zaten bepaalde beestjes in die bomen, die de boom opeten. Daardoor zijn de bomen niet meer geschikt voor houtproductie, maar het kan prima als brandhout in de kachel. We bedachten ons al, dat we nu ruim twintig kuub hout hebben liggen voor de komende winter van 2021-2022 en dat is nog niet genoeg. Daar moet nog tien kuub bij. Dat komt deels van de Fin uit Eksjö en nu ook weer via Erling. Mooi werk! Ondertussen moeten we ook zo langzamerhand bezig gaan met de voorbereidingen voor de houtvoorraad van 2022-2023. Het is goed om een voorraad voor twee jaar te hebben. De houtstekken zijn daarvoor klaar: laat maar komen. Na ons gesprekje reden de buurtjes weer verder. Leuk om even weer iemand gesproken te hebben. Je mist de sociale contacten toch wel hoor…
In verband met de verjaardag van Heiko zijn moeder, waar we dus niet bij konden zijn, hebben we een bloemetje verstuurd. Op een nieuwe manier. Dit was een brievenbus-boeket! Deze mogelijkheid ontdekte ik laatst op het internet. Het boeketje wordt verstuurd in een doosje, die in de brievenbus past. En ze geven zelfs een garantie, dat de bloemen zeker negen dagen staan. Grappig toch? We hadden gekozen voor rode amaryllis-bloemen. Een keer iets anders dan rozen. Meteen nadat de bloemen waren gekomen, zette Heiko zijn moeder ze op een vaas en kregen we een foto toegestuurd. Ze dacht nog even, dat ze, net als die van ons, opgehangen moesten worden. Dat hadden ze immers van die van ons gezien. Ze was er heel content mee. Ook al waren ze een dag later bezorgd, dan de bedoeling was.
Op Facebook lees je veel ellende, die door de corona pandemie wordt veroorzaakt. Ook veel strijd tussen de mensen die het onzin vinden en mensen die het juist erg serieus nemen. De complottheorieën zijn niet uit de lucht. Covid-19 veroorzaakt veel leed. Zowel direct als, misschien nog wel veel meer, indirect. De vele maatregelen, die zeer veel beperkingen inhouden, zijn erg vervelend uiteraard, maar bedoeld een hoger liggend doel te bereiken. Het is dan fijn om bovenstaande tekst voorbij te zien komen. Het lijkt erop, alsof veel mensen alleen in beperkingen denken. Gelukkig kun je nog een heleboel dingen gewoon doen! Wandelen mag, filmpje kijken mag, koken mag, enzovoort. Het is goed om dit soort dingen ook eens te benadrukken en niet alleen het negatieve. Ik denk dat ik vandaag kies voor… uitgebreid koken. Verrassend? Nee, heel voorspelbaar…
Ooit, misschien vier jaar geleden, hebben we van Heiko zijn vader een paar jonge stekken van de sanseveria (ook wel vrouwentong genoemd) meegekregen. Het leuke van die plant is, dat die erg eenvoudig te verzorgen is. De plant is niet zo kritisch ten aanzien van het verzuipen, dan wel laten verdrogen van de grond. Precies mijn type plant zeg maar. Ondertussen komen er steeds nieuwe scheuten bij. Je pot één stek in een bloempot en een half jaar later heb je er twee of drie. Die nieuwe scheuten scheur je er gewoon bij weg en poot je weer elk in een nieuwe pot. Maar daar stopt het niet. Na een half jaar heb je er alweer jonge stekken bij! Vandaag ging Heiko maar weer eens aan het scheuren en verpoten.
Nadat de stekken allemaal hun eigen pot hadden gekregen kwam de teller op elf stuks. Leuk hoor, maar waar laat ik ze allemaal? Na eventjes zoeken in huize Leugs is het gelukt, om ze allemaal weer een plekje geven. Tijdelijk, want als de kerstspulletjes weer naar de zolder zijn gebracht krijgen ze waarschijnlijk een andere plaats. Dan kunnen ze allemaal weer lekker verder groeien. Alleen hoe gaat dat over een half jaar? Stel je begint met twee stekken. Na een tijdje heb je er vier of vijf. Over een jaar heb je er misschien wel acht tot twaalf. Wij hebben er nu elf. Hebben we dan over een half jaar 22 of 25? Het begint dan serieus op een kwekerij te lijken. We moeten dan gaan nadenken over een aparte kweekruimte voor deze planten, een commerciële website, marketing, bedrijfsnaam, inschrijving KvK, accountant, jaarrapporten… Oh jee, we krijgen het nog druk!
