Weer kniepertjes, Heiko?

Vandaag zijn de laatste puntjes op de i gezet in de serre. Onder de naden, daar waar de tempexplaten aan elkaar kwamen, zijn latjes aangebracht ter ondersteuning. Verder is er een plint onderaan de wand gekomen waar de bank tegenaan staat. We hadden namelijk de indruk, dat muizen daar ergens langs gingen, om tussen de houten wand door te kruipen om verder in het huis te komen. Volgens Heiko is de ruimte nu “muisdicht”! En uiteraard is het plafond nu goed geïsoleerd. Het gevoel van tocht en koude luchtstroom moet nu over zijn. Het verblijf daar in deze koude maanden zal allicht aangenamer zijn. Nadat alles was gestofzuigd konden de gordijnen weer voor de ramen, het meubilair werd teruggeplaatst en daarna leek het alsof er niets was gebeurd. Behalve dat het plafond een stuk lichter is geworden. Blij met het resultaat! In het voorjaar gaan we het houtwerk in de ruimte verven. Daarvoor is het nu te koud en te vochtig.

Meteen na de middag heeft Heiko nog weer een kort stukje gewandeld. Tegenover ons huis. Dat moet immers van de app die zijn stappen telt… Gelukkig vindt hij dat geen straf. Tijdens de wandelingen denkt hij vaak aan de tijden, dat hij daar met onze hond Pantro liep. Die trouwe viervoeter is inmiddels ruim twee jaar niet meer onder ons, maar we hebben het nog met grote regelmaat over hem en missen hem enorm. De laatste tijd hebben we het er dan ook steeds vaker over, om toch weer een andere hond te nemen. Een kat is lief en huiselijk, maar een hond is meer een vriend. Dat is heel anders. Onderweg dacht Heiko na over een hond en welke eigenschappen die zou moeten hebben. Ongeveer net ze groot als Pantro was, mag ietsje kleiner zijn, moet van sneeuw houden, mag geen jachtinstinct hebben, maar moet wel waaks zijn. Oh ja en graag met een kortharige vacht. Veel eisen? Valt wel mee toch? We denken beiden, dat we in het voorjaar van 2023 serieus op zoek gaan naar nieuwe huisgenoot. Alhoewel we onze Pantro nog lang niet zijn vergeten.

Vandaag namen wij afscheid van de amaryllis! De plant heeft het erg goed gedaan, maar is nu aan het eind van zijn latijn. Onvoorstelbaar eigenlijk, dat uit een relatief klein bolletje zo´n grote plant ontstaat. Nee, ik mag natuurlijk niet van plant spreken, want het is “slechts” een tweetal stengels met zes bloemen. En wát voor bloemen! Ze waren gróót! En ontzettend mooi om te zien. We hebben er geweldig van genoten. We zagen de bol letterlijk uitgroeien tot de bloem, waar de amaryllis zo bekend om staat. Hier in Zweden ook!

Sterker nog: de Zweed hangt de bloemen inclusief steel op de kop voor het raam. En juist nu, de tijd voor kerst. Gezelligheid!

Terug van de wandeling zocht Heiko de ingrediënten bij elkaar voor het opnieuw maken van kniepertjes. Het aantal van de eerste baksessie waren alweer op! We vinden ze beiden erg lekker en terwijl ik even iets anders deed, redde hij zich deze keer helemaal alleen met het beslag en het bakken. Vorige keer had hij kleine bolletjes van het deeg gedraaid. Deze keer wilde hij grotere kniepertjes hebben en draaide zodoende grotere bolletjes. Toen alle deeg verwerkt was viel het hem tegen dat er niet meer waren. Hij nam zich meteen voor om de volgende keer alle ingrediënten in grotere hoeveelheden met elkaar te vermengen. Minimaal alles keer twee… Nadat de bolletjes een tijdje in de koeling hadden gestaan begon hij te bakken. Onder de afzuigkap in de keuken. Een uurtje later kon ik ze proeven. Alle bolletjes waren in het wafelijzer tot kniepertje gebakken.

Eerder dit jaar zag ik op de Facebookpagina van Jan uut Assen een gedicht. Het sprak me enorm aan, omdat het zo de waarheid is. Zo herkenbaar. En soms inderdaad ben je te laat, omdat de tijd voorbij was. Dan heb je spijt. De tijd terugdraaien kan niet meer. Helaas… “Later! Later! Ik spreek je later. Ik bel je later. Ik zie je later. We gaan straks wandelen. Ik vertel je later hoe ik me voel. Later weet je hoeveel je voor me betekent. Later misschien hou ik van je en vergeet ik je misschien. We bewaren alles voor later en vergeten, dat “later” niet van ons is! Dat de mensen “later” misschien niet meer bij ons zijn. Dat “later” we ze misschien niet meer horen, later we ze wellicht niet meer zien. Dat de kinderen “later” geen kinderen meer zijn en dat de ouders maar een herinnering zijn. Dat “later” de dag verandert in de nacht, de nacht in onmacht, de glimlach in pijn en het leven in herinnering… ” “Later” zal “te later” zijn…”