Gisteravond keek ik nog even op Marketplace, de marktplaats van Facebook. Er kwam weer van alles voorbij wat te koop stond, maar mijn interesse werd gewekt door het woordje gratis. Een leuke stapel pallets werden aangeboden, door mensen in het dorpje Ödeshög. Dat is ongeveer 60 km bij ons vandaag en daarmee niet zo vreselijk ver rijden. Meteen stuurde ik een berichtje naar aanbieder Caroline en vlot daarna kreeg ik een reactie, dat de pallets er inderdaad nog waren. Oké, fijn. “Kan ik ze zondag komen ophalen tussen 11:00 en 12:00 uur?” Ja hoor, dat was prima. Zodoende stapte ik vanmorgen om 09:30 uur naar buiten om de aanhanger uit de garage te halen en achter de auto te koppelen. Om bij de aanhanger te kunnen komen moest ik eerst de grasmaaier/ sneeuwschuiver eruit rijden. Hmmm, die startte niet… tank leeg… Gelukkig heb ik altijd benzine op voorraad in jerrycans. Snel het tankje bijgevuld en eruit met dat ding. Daarna de aanhanger eruit en net tegen 10:00 uur was ik onderweg. De zon scheen alsof het een zomerse dag was. Heerlijk. Dat hebben we al een tijdje gemist.
De rit van ongeveer een uur naar Ödeshög was dan ook geen straf. In tegendeel! Onderweg kon ik immers genieten van de mooie plaatjes. Grote en kleine, altijd groenblijvende dennenbomen, waarop het zonnetje scheen en daarboven een strakblauwe lucht. De thermometer van de auto gaf een buitentemperatuur aan van 1 graad boven nul, hoewel het leek op zeker 10 graden. Af en toe in de bochten moest ik even oppassen, dat ik niet té hard de bocht in ging. De Volvo staat weliswaar op winterbanden met spijkers, maar de aanhanger niet. Die spijkerbanden voor de aanhanger heb ik wel, alleen nog steeds niet eronder gemonteerd. Dat moet nog ooit een keer. Toen ik het dorpje Ödeshög bereikte zette ik de navigatie van Google Maps op de telefoon aan. Ik moest namelijk door het dorpje rijden en ergens een paar keer afslaan, een klein gehuchtje inrijden en dan even goed opletten… Niet eenvoudig te vinden, maar daar had ze me al voor gewaarschuwd.
Google Maps kende het adres niet. Toen ik het gehuchtje alweer achter me had gelaten en de weg doodliep moest ik toch maar even bellen. Ik keerde om met de aanhanger, ik kon gelukkig ter plekke bij mensen achteruit de oprit inrijden, reed een paar honderd meter en stond plotseling precies voor het huis waar ik moest zijn! Met grote letters stond op een houten achterwand het adres Öninge, Korpralsgård. Dat kon je echter alleen zien als je vanaf het einde van die doodlopende weg terugreed vanuit het noorden. Vanuit het zuiden kon je dat niet zien.
De verkoopster (of beter gezegd: de gulle geefster) kwam meteen naar buiten en wees mij de stapel pallets. Ik kon er met de auto en aanhanger vlakbij komen en kon de pallets vrij gemakkelijk in de aanhanger leggen. Het waren 12 europallets en een 6-tal andere. Alles paste precies in de aanhanger. Alles bleef net onder de opzetstukken. Daarmee kon ik zonder problemen veilig weer huiswaarts rijden. De mevrouw was blij dat ze de “rommel” kwijt was en de ruimte terug had gekregen. Tegelijkertijd was ik blij met haar “rommel”. Vooraf had Joke al bedacht, dat ik een doosje chocolade mee moest nemen. Die pallets staan namelijk vaak voor €.5,- per stuk te koop en daarmee vertegenwoordigde deze stapel een waarde van ongeveer €.75,-. Net voordat ik wegreed gaf ik haar het doosje Merci en dat vond ze een geweldig aardig gebaar. “Det är snälla… Tack!” En zo waren er in ieder geval twee mensen blij op deze zonnige zondagochtend. Onderweg stopte ik nog even bij een mooi meertje. Even controleren of de lading nog goed op de aanhanger lag én even van het mooie uitzicht over het water genieten. De reis kan functioneel én leuk zijn, toch?
Een uur later was ik thuis en stapelde ik de pallets meteen op elkaar achter de houtcontainer. Ik wil ze gebruiken om een grote vloer van te maken voor de nog te bouwen houtopslag. Voor de winter van 2020-2021 moet ik weer een houtvoorraad aanleggen van 30 m3 en daarvoor ben ik meer pallets nodig. Ik had er ongeveer 18 en met deze van vanochtend erbij heb ik hopelijk voldoende voor de grote stapel aan te leggen brandhout. Later op de middag heb ik ze even geteld. In totaal hebben we nu 33 pallets van 80 cm x 1.20 cm en een paar met afwijkende maten. Als ik dat allemaal aan elkaar leg is het ongeveer 32 m2 en dat is ruim voldoende voor 30 m3 hout. Ik hoef het dan slechts 1 meter hoog op te stapelen. Dat is weer een beetje overdreven. Ik denk dat ik een deel van die pallets ga gebruiken voor een opstaande rand, rondom. Dan kan het hout nergens naar toe en de wind kan er wel doorheen zodat het hout droogt. Een leuk klusje voor in de zomer.
Nadat we ons broodje hadden genuttigd ging Joke weer even op de bank liggen. Op dat moment werd er aan de voordeur geklopt. Ik had al gezien dat er een klein grijs autootje heel langzaam voorbij ons huis reed en ter hoogte van onze oprit stopte. Er stapten twee jongedames uit en die hadden een vraag. “Meneer, er brandt een rood lampje op het dashboard van onze auto. Er schijnt te weinig of geen olie meer in de motor te zitten. Kunnen we daarmee nog wel doorrijden naar Tranås? Wat denkt u?” Het leek mij niet zo slim om met te weinig olie verder te rijden, dus bood ik aan om er een beetje olie bij te doen. Gelukkig heb ik altijd een flacon met olie in de Volvo staan. Niet dat ik die nodig heb… Daaruit heb iets in hun motorblok gedaan en toen ze vervolgens de auto weer startten bleef het rode lampje uit. Oh wat waren ze blij. En daarmee staat de teller van blije mensen voor vandaag al op vier. Leuk toch?
Onze lunch bestond trouwens uit een worstenbroodje. Deze keer niet van de Biltema winkel, maar van Joke. Ze was de worstjes tegengekomen in de diepvries en dacht dat ze voor ons wel een worstenbroodje kon maken als lunch. Een geweldig goed idee en met een beetje “Grunniger” mosterd erbij smaakte het me heel best. Voor mij had Joke pittige worstjes en voor zichzelf een gewone. Van dat scherpe gedoe met sambal en groene pepers houdt ze niet zo. Laat staan dat ze dat nu zou kunnen verdragen. Een broodje was eigenlijk alweer te veel van het goede. ´s Middags verraste ze me overigens nog eens: met een pepernoten-Monchou-taart bij de thee! In de tijd dat ik de pallets op was gaan halen had zij nog een zakje pepernoten gevonden. Nee, nog niet over datum, maar de tijd van het jaar dat ze gegeten worden is immers wel al verleden tijd. Daarom moesten ze op en op een leuke manier: in de vorm van een taart.
Gelukkig had ze foto´s gemaakt van de ingrediënten en vertelde ze me ook dit keer hoe ze te werk was gegaan: ja, inderdaad met een bodem van pepernoten, welke vermalen waren. Samen met gesmolten boter vormde dat de bodem. De Monchou werd gemengd met slagroom, suiker en vanillesuiker. Dat stond een paar uurtjes in de koelkast en toen werd de top versierd met wederom pepernoten. Geen hele, maar gemalen exemplaren. Het was totaal niet dezelfde smaak van de Monchou met kersen, maar zeker net zo lekker. Wat is het leven goed! Nu uiteraard de gezondheid van Joke nog even…
Later op de middag mocht ik nog even puzzelen. Nadat ik mijn baard had getrimd had ik de trimmer laten vallen. Er vlogen een aantal onderdelen van de kop in het rond. Oei, die is kapot dacht ik. Maar zo snel geven we ons niet gewonnen natuurlijk. Alle onderdeeltjes bijeengezocht en aan de keukentafel met een grote, felle lamp erboven aan de slag. Terwijl ik aan het puzzelen was hoe het veertje en een ander onderdeeltje weer ergens in moest dacht ik aan deze geweldige aankoop. Het is zeker 10 jaar geleden dat we die trimmer een keer bij de Aldi in Winschoten hebben gekocht voor ongeveer €.30,-. Omgerekend kost dat ding dus nu €.3,- per jaar. Als die nu stuk zou zijn is dat jammer, maar geen grote desinvestering. Na zoveel jaren trouwe dienst voor dergelijke lage kosten kun je er een keer afscheid van nemen. Op een gegeven moment kwam Joke even bij me kijken hoe het ging. Tja, ehhh… hoe ik ook puzzelde, het werd niks. Joke had toen het lumineuze idee om even te gaan Googelen op een kop van een tondeuse. Misschien dat een plaatje zou helpen. Triomfantelijk kwam ze even later terug met een afbeelding van de kop. Aha! Ik heb nog niet alle onderdelen! Daarom ging het niet. Snel terug naar de plek des onheils waar ik de trimmer had laten vallen en ja hoor, daar lag nog een klein wit plastic onderdeeltje. Onder het kastje. Toen had ik alles compleet en was het een fluitje van een cent, om aan de hand van het door Joke opgezochte plaatje alles weer op de juiste plaats terug te leggen. Vijf minuten later deed de trimmer het weer! Wát een goede kwaliteit! Deze kan echt tegen een stootje!
