Met dank aan de grote tractor, die de sneeuw met een enorm schuifblad en grote snelheid in en over onze heg drukt, is onze heg nu een “hegje”. Alweer moet ik dan zeggen. Ieder jaar wordt de heg geteisterd door de sneeuw en ziet ie er niet uit! Of hij hangt helemaal naar binnen toe, de tuin in, onder het gewicht van de sneeuw óf er vallen enorme gaten in. En elke keer denken we “Dat komt nooit meer goed”. Toch doet de heg ons tot nu toe steeds opnieuw verbazen met zijn geweldige veerkracht, door weer helemaal op te krabbelen in de lente. Vorig jaar had Heiko de heg een stuk lager gemaakt, zodat we er beter overheen konden kijken. Dat is vooral erg handig wanneer we in de auto zitten en vanuit de oprit de weg op willen rijden. Het effect is nu echter, dat er meer sneeuw over de heg heen vliegt dan andere jaren en in onze tuin op het gras beland. Dat zal de heg ten goede komen. Hopen we dan maar. Hij heeft nu ietjes minder te verduren dan de voorgaande jaren. Overigens werd het vandaag dooi, waarmee de heg sowieso eventjes kan “ontspannen”.
Vandaag mocht ik weer computerles geven. Op afstand. Leuk man! Heiko zijn moeder heeft heel veel plezier en afleiding aan haar laptop. Toen ik haar vorige week uitleg gaf over het maken en versturen van een kaartje via internet, was ze meteen heel enthousiast. We hebben toen samen een account aangemaakt bij Kaartjeposten.nl en daarop geld gestort, zodat ze een aantal kaartjes kan aankopen en versturen. Om geld te kunnen storten op dat account moet je kunnen telebankieren via je mobiele telefoon. Dat kunnen Heiko zijn ouders niet. Daarom storten wij even wat geld op dat account. Toen ik dat gisteren deed, zag ik dat er een heleboel concept (lees oefen-) kaartjes klaarstonden om verstuurd te gaan worden. Oei, dat kan niet de bedoeling zijn.
Na mijn eerste uitleg over het programma Kaartjeposten.nl is mijn schoonmoeder fanatiek aan het oefenen gegaan. Dat is duidelijk. Leuk om te zien dat ze het meteen gaat uitproberen. In mijn eerste uitleg had ik echter niet gezegd, hoe je de concepten weer moest verwijderen vóórdat je daadwerkelijk iets gaat versturen. Zodoende had ik voorgesteld om een vervolg-les te doen vandaag. Daar had ze meteen oren naar. Om 10.00 uur vanochtend zaten we beiden weer achter de laptop, ik in Ödarp (met een kopje koffie) en mijn schoonmoeder in Hoogezand. Ik nam haar computerscherm over en kon zodoende zien waar ze met de muis naar toe ging en wat ze aanklikte. Mooi om te zien, dat ze al een heel eind zelfstandig met het programma kon werken. Met een paar extra aanwijzingen kan ze nu weer vooruit. Super om te doen en we waren zomaar een dik uur verder.
Het is dooi! De hele nacht heeft het licht geregend en de temperatuur is iets boven nul gekomen. Dat resulteerde in een slechte nachtrust. Waarom? Omdat het pakket sneeuw dat op het dak lag, in delen naar beneden kwam en daarna met donderend geweld op de grond viel. Of op het balkonnetje aan de voorzijde. Of op het metalen dakje van de serre. Behalve dat, kregen we ook weer “gordijnen” voor het raam. Het pakket sneeuw, dat niet meteen viel, bleef namelijk even hangen aan de dakgoot. Eveneens op het schuine dak van de veranda glijdt het sneeuwpakket langzaam omlaag vanwege de dooi, maar blijft het nog wel even aan de zijkant hangen. Dat levert een leuk plaatje op. Voor ons huis, op de weg, werd het in de loop van de dag een vieze smeltende en glibberige sneeuwbende. Als ik goed geïnformeerd ben zal deze sneeuw nu verdwijnen en komt er volgende week weer verse. Mooi vooruitzicht. Heiko zag vanochtend tijdens het ontbijt, dat het de 21e januari was. “Hé”, zei hij, “Logisch dat het dooi is vandaag. De lente is immers begonnen.” Nee Heiko, dat is pas over twee maanden…
“Hé, wat is dat nou?” Toen we vanmiddag de keuken binnenstapten was het uitzicht naar de tuin weg. Het zonnescherm was omlaag. Huh? Gevalletje sneeuwschade? Heeft de, van het dak glijdende, sneeuw in zijn val naar beneden, het zonnescherm kapot gemaakt? Even buiten kijken. Nou ja even: er lag een pakket gevallen sneeuw van een halve meter hoog. Dat moest eerst aan de kant geschept worden alvorens de plek des onheils bereikt kon worden. Gewapend met een schep en een veger ging Heiko de strijd aan. En hij overwon de tot ijs samengeperste sneeuwhoop. Om de zware druk van de natte sneeuw en ijs van het terras te verminderen, schepte hij meteen alles maar weg. Naar beneden, naast de auto. Daarna kon hij de schade opnemen en toen bleek dat slechts het koord, waarmee het zonnescherm opgetrokken wordt, los was gegaan. Het scherm was zodoende volledig afgerold en bedekte het keukenraam. Poeh, dat viel dus weer mee.
Daar was hij weer, de grote bonte specht. Vandaag kwam het mannetje weer eens smikkelen van de vetbollen. Je zag hem denken: “Ga ik eerst paalklimmen of neem ik meteen een aanloopje, om in de bollenveer te komen?” Hij deed het eerste trouwens. Via de paal, waarop het voederhuisje staat, kroop hij omhoog, om vervolgens aan de bollenhouder te gaan hangen. Op de achtergrond zaten de koolmeesjes in de seringenboom toe te kijken. Wachtend op hun beurt. Ze hangen niet snel aan dezelfde veer met vetbollen als de specht, maar wel aan de tweede. Pal naast de specht. Ze respecteren elkaar. Elke middag tijdens de lunch genieten wij van het gezelschap van onze gevleugelde vrienden. Het is dan net, alsof ze weten, dat wij er zitten, want dan wordt het ineens drukker.
Nog een laatste update over de kerstpakketjes: ze zijn overal aangekomen. Gelukkig maar. Het laatste pakket werd gisteren in Rotterdam bezorgd, bij Peter, Daniëlle en Noud. Ondanks dat het erg laat is, waren de ontvangers er erg blij mee. Op de foto helpt kleinzoon Noud zijn moeder mee met het uitpakken. Wat groeit dat kereltje al zeg! Hij is nu 1 jaar en 5 maanden en loopt al lekker. Hij babbelt veel en vindt het fantastisch om cadeautjes uit te pakken. En niet eens om hetgeen in het papier zit, maar wel om het papier zélf! Dat maakt zo´n heerlijk lawaai en dat is toch geweldig?
Op het kozijn zit nu een tweede laag plamuur. De dikke plamuur was uitgehard en kon vandaag geschuurd worden. Daarna kwam er een tweede laag, dunnere plamuur op. Dat is nu op zijn beurt weer aan het drogen en dan kan het morgen opnieuw geschuurd worden. Als het dan voldoende vlak is laten we het daarbij en kan het kozijn overgeschilderd worden. Het schuren ging niet gepaard met veel stof. Er was namelijk een mogelijkheid om de stofzuigerslang op de machine aan te sluiten, waarbij de stofzuiger het stof opzoog en het zodoende meteen in de stofzuigerzak liet verdwijnen. We overwegen om met het verven van dit kozijn de gehele hal over te schilderen. We hebben dat drie jaar geleden geverfd. Zeker. Alleen vonden we he toen leuk om het zogenaamd in Whitewash te schilderen, alleen vinden we nu het echte spierwitte toch mooier. Weer een klusje erbij?
Het was vandaag nagenoeg de hele dag somber. Vele wolken vlogen aan ons voorbij. Vlogen, omdat er een behoorlijke wind stond. Ondanks het feit, dat het een graad boven nul was, voelde het aan alsof het zeker een graad of vijf vroor. Dat voelde niet lekker. Helemaal niet in je gezicht. Alsof er zandkorreltjes over je huid werden geblazen. Toch kregen we aan het einde van de middag een mooie zonsondergang te zien. De zon had het gewonnen van de wolken. Eventjes. Het was voor ons een teken, dat de werkdag er bijna opzat. Nu, daar gaven we direct gehoor aan. Morgen is er weer een nieuwe dag. We sloten de achterdeur en deden het kattenluik dicht (de dametjes waren al lang binnen). Lekker nog even aan het kokkerellen en achter de laptop.
In de brievenbus vonden we vandaag het driepootje, die we via de webshop Fyndiq hadden gekocht. We hebben een groot statief, maar juist voor onderweg leek ons dit dingetje erg handig. Neef Sietse heeft ook zoiets en hij kan de pootjes zo draaien, dat de camera op de meest gekke plekken toch horizontaal geplaats wordt. Met die van hem kan hij de camera zelfs aan een ijzeren paal van bijvoorbeeld een verkeersbord vastzetten. Na enig zoekwerk op het internet bestelden wij er ook eentje. Hmmm, wat is die klein… Maar ach, als het maar functioneel is. De kleine camera er opgeschroefd en…. Daar ging de camera. De kop van de driepoot is té slap om onze camera rechtop te kunnen houden. Balen! Dat ding gaat daarom maar snel weer retour.
