Wandeling gemaakt!

Volgens de weersvoorspellingen zouden we de komende nachten geen vorst meer krijgen. Wel dus! Opnieuw vroor het vannacht negen graden! Dat is best wel weer frisjes, maar aan de andere kant leek het vanochtend wel heel mooi. Rijp aan de takken van de bomen en struiken. Toen de zon erop begon te schijnen werden het net zilverdraden. Het beloofde opnieuw een prachtige dag te worden. Vrij vroeg in de ochtend besloten we om die reden, dat het tijd was voor een wandeling. In de omgeving. Goed voor lijf en leden en voor het verder trainen van de rugspieren.

Maar eerst kreeg Ebba een nieuwe voordeur! Afgelopen woensdag hadden we het pakje opgehaald bij het postagentschap uit Aneby. Donderdag wilde Heiko het nieuwe kattenluikje erin zetten, maar toen kwam de elektricien en die liep constant in en uit. Juist via de achterdeur. Oftewel, geen geschikt moment om een kattenluikje te vervangen. Vrijdag was hij aan het werk voor Örtengren. Zodoende werd het vandaag. Nadat Heiko de grote kartonnen doos had geopend bleek, dat daarin nog weer een veel kleinere doos zat. Met het nodige verpakkingsmateriaal. In die kleine doos zat het nieuwe kattenluikje. Op basis van de grote doos leek het nieuwe luikje minstens dezelfde afmetingen te hebben als de oude. Toen echter bleek dat er nog een veel kleinere doos binnenin die grote doos zat kwamen er twijfels.

En inderdaad. Toen het kattenluikje uiteindelijk uit zijn verpakking kwam en bij het oude luikje gehouden werd bleek meteen dat deze veel kleiner was. Uiteraard nog steeds groot genoeg voor Ebba om doorheen te kunnen, echter het bestaande gat in de deur was wel te groot. Daar moest iets op bedacht worden. In de garage vond Heiko een mooie, geschilderde plank. Daar zaagde hij een stuk af. Precies groot genoeg om de oude opening van de deur af te dekken. Vervolgens zaagde hij met de decoupeerzaag de nieuwe opening uit die plank en schroefde de binnenzijde van het kattenluik daarop vast.

Vervolgens werd de plank aan de binnenzijde van de buitendeur bevestigd met vier schroeven, met rondom tochtstrip. Even later kon Ebba haar nieuwe voordeur voor de eerste keer gebruiken. Vanzelfsprekend moest er eerst goed gesnuffeld worden. Toch begreep ze al snel, dat ze wel op het goede adres was en kroop ze door het nieuwe luikje naar binnen. Aan de buitenkant liet Heiko de bestaande grote rand van het oude luik zitten. Dat geeft geen problemen en een plank aan de buitenkant op de deur vond hij niet mooi. Klusje geklaard.

Terwijl Heiko beneden met het luik bezig was, begon ik met een nieuwe megaklus op de laptop. Wat is namelijk het geval. We krijgen beiden op onze mobiele telefoon veel foto´s van onze kinderen en kleinkinderen binnen. Hartstikke leuk! Eveneens krijgen we veel foto´s op ons digitale fotolijst. Ook helemaal fantastisch! Alle foto´s zetten we over vanaf onze mobieltjes en van die lijst naar de harde schijf van de laptop. Ondertussen waren dat er zo veel en ook nog eens héél veel dubbel, dat het de hoogste tijd was om daar eens een beetje orde in te scheppen. Zodoende begon ik vanochtend aan het samenvoegen van de fotomappen, om er vervolgens honderden uit te gooien. Veel dezelfde foto´s en ook veel (voor ons) “nietszeggende” foto´s.

En toen was het tijd voor de wandeling! Als eerste liep ik even naar de vijver. Duidelijk is te zien, dat de sneeuw nog steeds het grasveld bedekt. Tien centimeter is het zeker. Ook ligt er nog een laagje ijs in onze vijver. We prijzen ons gelukkig met deze echter winters en de schitterende plaatsjes die die tijden opleveren. Voor de wandeling deden we voor alle zekerheid wel een muts op, want in de zon was het weliswaar heerlijk, maar als je in de schaduw stond voelde je het verschil in temperatuur meteen. Er hoefde dan maar een minimaal zuchtje wind bij te komen en het voelde best koud aan.

We besloten om tegen twaalf uur van huis te lopen, op het heetste moment van de dag. De zon stond hoog aan de hemel en toen we over de weg 1047 richting Tranås liepen scheen die ons recht op de rug. Nog maar een paar meter van ons huis lag een boomtop erg dicht op de weg en Heiko vond het nodig om die, voor de veiligheid van automobilisten, verder het land in te leggen. Al vrij snel kregen we de neiging om de jas uit te doen, maar dat was niet verstandig. Daarvoor was het toch nog net iets te vroeg in het seizoen. We liepen richting de “stadskern” van ons dorpje Ödarp. Het huisje waar het dorpje Ödarp ooit is ontstaan. Dat staat nu leeg en vervalt steeds verder. Erg jammer, want het is een fantastische plek om te wonen. Het rondje, dat we liepen noemen we het rondje Ödarp en feitelijk klopt dat precies. We lopen langs alle huizen van Ödarp: te beginnen bij ons huis, dan het vervallen huis, daarna een vakantiehuis van mensen uit Huskvarna en tenslotte het huis van Emiel. Alleen het huis van de twee zussen uit Stockholm ligt niet op deze route, maar we doen in elk geval vier van de vijf woningen aan op een rondje van ongeveer vijf kilometer.

Tegenover het vervallen huis zagen we plotseling een beer in het veld. Op een boomstam! Jeetje, die zijn hier toch eigenlijk helemaal niet? Maar echt, hij zat doodstil op een boomstam over het veld uit te kijken. Snel een foto van maken, voordat hij wegrent. Hmmm… Hij zit wel heel erg stil… Even inzoomen met de camera. Het bleek een omgewaaide boom te zijn, die een kluit zand en gras mee omhoog had getrokken. Toch lijkt het op een afstand wel heel echt!

Toen we een stuk in het bos liepen zagen we plotseling een grote ree overeind komen en weglopen. Die lag blijkbaar in het droge gras te genieten van de zon. Een tel later bleek dat hij daar niet alleen lag: er kwamen nog twee reeën overeind! Ook die vluchtten meteen. Erg jammer, dat die beestjes zo schichtig zijn. Ze zijn uiteindelijk zo mooi om te zien. Omdat je niet verwacht dat ze daar liggen krijg je niet de tijd om een mooie foto te maken. Het worden dan altijd foto´s van wegrennende reeën. Foto´s van de witte kontjes. In de berm van de zandlaan zagen we de eerste bloemetjes bloeien. Het waren kleine gele bloemetjes, die erg veel leken op een paardenbloem.

Het is echter het klein hoefblad, die circa 30 centimeter hoog wordt. Elke stengel draagt een bloemhoofdje met een doorsnee van 2 tot 3 centimeter. De bladeren van deze plant verschijnen pas na de bloei. Tijdens de bloei zijn de bladeren beperkt tot korte, groene of rode schubjes langs de stengel. Na de bloei ontwikkelen deze zich tot hartvormig of ronde en getande bladeren en staan in een rozetvormige krans rond de steel. Het leuke is, dat je de bloemknoppen en de jonge bloemen rauw of gekookt kunt eten. Door hun anijsachtige smaak geven ze een aromatische smaak aan bijvoorbeeld salades. Ook kan er siroop of gelei van gemaakt worden. De jonge bladeren kunnen aan salades of soepen worden toegevoegd of als groenten worden gekookt. De bladeren hebben een bittere smaak, tenzij ze na het koken worden afgespoeld. Van zowel verse, als van gedroogde bladeren en bloemen kan een aromatische thee worden gezet.

Op de plekken waar de zon de laatste dagen vrij spel heeft gehad is de sneeuw inmiddels verdwenen. Tussen de hoge bomen ligt het nog steeds. Het is de bekende “vårvinter” periode zoals de Zweden het noemen. Het is de overgang tussen de winter en de lente. De “lentewinter”. In Zweden kennen we geen vier, maar vijf seizoenen. In deze vårvinter lijkt het vaak al op voorjaar, vanwege de prachtige zonnige dagen, alleen ligt er overal nog zoveel sneeuw overal en vriest het ´s nachts nog, waardoor het feitelijk nog winter is. Na ongeveer anderhalf uur waren we weer thuis. We hadden de route langzaam gelopen en genoten van de omgeving onder perfecte weersomstandigheden. Als toetje hebben we ook nog eens wild gezien: een “beer” en drie reeën. Wat wil je nog meer?

Ja! De sanseveria in de kamer laat nu bloei zien!

Maar er bloeit meer! We ontdekten namelijk sneeuwklokjes! Eerdere jaren stonden ze verspreid over de tuin en dan stonden ze vaak alleen. We hebben ze toen op een paar plaatsen bij elkaar gezet en dat lijkt stukken beter. In de border naast de oprit komen tulpen boven de grond. Nog niet veel, maar het begin is er!