Vroege, vrolijke vogels!

Heel soms is het vroege vertrek van Heiko best een beetje vervelend. Rond zes uur gaat de wekker en ja, dan ben ik ook gewekt en lukt het niet zo snel om weer in slaap te komen. Vooral nu het ´s ochtends al zo licht is. Hmmm… Wat doe je dan? Blijf je toch in bed of sta je op? Vaak sta ik op, al was het alleen al, dat je dan samen kunt ontbijten. Nadat Heiko dan naar zijn werk gaat kijk ik vaak even over de landerijen of ik iets zie lopen. Een reetje, konijn of zo. Vanochtend werd mijn aandacht getrokken door de vele vogeltjes. En die waren toch vrolijk aan het zingen! Je zou toch zó een stoel in de tuin zetten, erop gaan zitten en verder niets meer doen dan alleen maar gaan luisteren?
  
Ja, luisteren… Terwijl ik nog even buiten stond te genieten van deze vrolijke zangers, meende ik ook nog eens een uil te horen. Ja, een uil! Zó duidelijk! Natuurlijk meteen de fotocamera weer uit de kamer gehaald. Door met de lens in te zoomen, kon ik de omgeving duidelijk afzoeken naar deze bijzondere vogel. Herinner je je nog, dat we hem het vorig jaar op een avond zomaar bij ons in de tuin hebben gezien? Zittend op een berkenboom? Hij was teruggekomen. Toch? Helaas. Waar ik ook keek: geen uil te zien. En even later ook niet meer te horen. Wat ik wel hoorde was… een duif! En die had ik ook in eerste instantie gehoord. De wens om een uil te horen én te zien was waarschijnlijk zo groot, dat ik hem ook daadwerkelijk hoorde. Terwijl hij er niet eens was! De duif was ook leuk hoor, te meer omdat er even later nog een tweede bij kwam. Hoe gezellig!
 
Kijk nou! Gisteren hadden we het over de dag van de kraanvogels: trandagen. En dat het een traditie is, dat “kinderen” tekeningen voor de kraanvogel maken, voor het raam hangen, het raam op een kiertje zetten en dan hopen, dat de volgende ochtend iets lekkers onder hun kussen ligt. Nu begrijp je, dat ik gisteren ook nog maar even aan het knutselen ben gegaan. Voor snoepgoed doe je uiteindelijk (bijna) alles! De tekening had ik voor het raam gezet en die inderdaad een heel klein beetje open. Het vries ´s nachts immers nog. En zonder dat ik er ook maar iets van heb vernomen, niets heb gehoord lag er daadwerkelijk snoep onder mijn kussen. Twee reepjes chocolade met karamel! Hoe wist de kraanvogel dat ik dat heerlijk vind? Oh, ik weet nu zeker, dat ik dit elk jaar doe! Eet smakelijk!

Terwijl ik heerlijk aan het genieten was van de gevederde vrienden en hun capriolen, was Heiko in de plaats Ödeshög aan het werk. “Samen met mijn collega Håkan hadden we een volle dag werk, aan het snoeien van een stuk of twaalf fruitbomen. Ik was a om 06:30 uur weggereden en kwam uiteindelijk tegen 17:30 uur weer thuis. Een lange dag en mijn verslag van die dag was eigenlijk niets anders dan knippen, knippen, knippen. Duizenden takjes gingen door onze handen. De grootste uitdaging was echter de wind. Ödeshög ligt op de vlakte, het zou een stukje Nederland kunnen zijn en de plaats waar we moesten knippen lag dan ook nog weer net buiten het dorp. De eigenaar verbouwd aardappelen én heeft een hele grote schuur met kippen. Daarvoor heb je uiteraard de ruimte nodig. Voor Håkan en mij was het echter een frisse bedoening én af en toe een hachelijk avontuur. Bij de lagere bomen konden we vanaf een grote keukentrap de takjes bereiken, maar door de wind moesten we ons te allen tijde met een hand vasthouden aan de dikke boomtak. Anders werden we met trap en al omvergeblazen.

Bij de grote bomen, waar we de lange toppen uit moesten zagen, stonden we op een lange ladder. Die hadden we stevig tegen de boom gezet, klem tussen een paar takken, maar door de wind ging de hele boom heen en weer én dus ook onze ladder. Niet fijn! Ik merk overigens dat ik de laatste weken minder stabiel op een ladder sta. Dat heeft ongetwijfeld met de polyneuropathie in mijn voeten te maken. Om die reden neemt mijn collega Håkan vanaf nu de toppen van de bomen voor zijn rekening. Vanwege het rekken en strekken én het gespannen op de trap en ladder staan kwam ik dan ook thuis met spierpijn in armen en schouders. Daarop heb ik meteen geanticipeerd en bij mijn baas aangegeven dat ik de volgende dag vrij wil zijn. Even het lichaam rust geven. Of ga ik aan de slag met de houtstek?”

En nu nog even weer eens een raadseltje. Gisteren verliet Heiko zijn werkplek en terwijl hij in de auto stapte keek hij even opzij. Toen zag hij, bij wijze van spreken, in één oogopslag bijna meer auto´s dan soms op één dag! Hij vond het zo leuk, dat hij er zelfs een foto van maakte. Op het moment, dat hij mij die gisteren liet zien dacht ik meteen aan een raadseltje: “Hoeveel auto´s staan er op deze foto?” Waarom een raadseltje? Ik weet nog, dat die de laatste keer ook in goede aarde viel en leuke spontane reacties opleverde en daar hoop ik nu eigenlijk weer op. Dus: hoeveel auto´s staan er op deze foto? De volgende week zullen we het bekend maken. Oh, je wilt een prijs? Nou… ehhh… Eeuwige roem, door vermelding op onze website! Succes!