Een paar weken geleden had Heiko digitaal een afspraak gemaakt, voor de keuring van de Hyundai. Omdat hij ervan uitging, dat hij dan gewoon aan het werk zou zijn, had hij die zo vroeg mogelijk gepland. Om zeven uur in Tranås. Je raadt het al: Heiko in Nederland en daarmee moest ik naar de afspraak. Dat betekende dat de wekker wederom maar gezet was voor vanochtend, want rond half zes wilde ik opstaan. Even rustig aan wakker worden, broodje en dan rond half zeven vertrekken. Ik was zo lekker vroeg, zoals altijd voor de wekker aan wakker én eruit, dat ik besloot om een kwartiertje eerder van huis te gaan. Lekker relaxt genieten van de natuur en misschien nog wel wild. Het was uiteindelijk nog vroeg.
En wat had ik een geluk! Nog geen vijf kilometer van huis zie ik twee reeën staan. Een mannetje en een vrouwtje. Ze leken trouwens verdacht veel op die twee, die we enkele weken geleden daar in die buurt zo lekker in het gras hebben zien liggen. Of zij het waren? Ineens loopt er nog iets bij het reegeitje in de buurt. Ohhh… Ze zijn inmiddels papa en mama geworden, wat het is een kalfje, een Bambi! Wat een schat, wat een mooi koppie, wat fantastisch! Ik had de auto langs de weg gezet, om het overige verkeer niet te storen, die ene auto en toen? Toen kwam er plotseling nog een koppie boven het gras uit steken! Er kwam nog een kalfje tevoorschijn. Er waren twee Bambis! Nou, hoeveel geluk kun je hebben? Ze bleven veilig bij moeder in de buurt, ook tijdens het lopen, zodat moeder soms over ze heen moest stappen om ze niet te bezeren. Tijdens het lopen waren ze nog aan het drinken ook. Natuurlijk wilde ik er wel nog een poosje naar kijken, alleen zou ik dan te laat voor de keuring komen. Al met al had ik al ruim een kwartier naar familie Ree gekeken…
Wat een contrast: van de prachtige natuur met de schitterende, vertederende beelden van vader, moeder ree met hun twee babies reed ik een half uurtje later het terrein op van het keuringsbedrijf, bilprovning zoals ze dat hier noemen. Ruim op tijd, maar toch kon ik me al aanmelden via een computersysteem in het gebouw. Kenteken ingevoerd en terug naar de auto. Om exact zeven uur werd ik naar binnen verzocht. Daar begon men meteen aan de keuring: veiligheidsgordels, verlichting inclusief knipperlichten, claxon… Daarna kwam de auto op een band te staan en werden de remmen gecontroleerd. Tot zover alles goed, want ik kreeg een duimpje van de controleur!
Toen op de brug! Voor het eerst ook maar eens even onder mijn auto gekeken. Altijd leuk om dat ook eens te zien. Daar werd ook weer heel veel bekeken, beschenen met een felle lamp en aan de banden getrokken en geduwd. Oeps! Rechts voor maakt hij een “geluidje”. Nee, geen duimpje van de controleur. Hij vertelde mij, dat de “spindelled” niet goed meer was. Geen idee wat het is, maar daar werd de auto níet op goedgekeurd! Sneu werk, maar eigenlijk had ik er persoonlijk al rekening mee gehouden. De laatste week, zul je altijd zien, gaf de auto inderdaad links voor, geluidjes.
Bij aanvang van het rijden niet, maar nadat we een poosje onderweg waren begon het. Alsof er iets in de vering “droog” was. Misschien ergens bij het draaimechanisme van het wiel? Uiteraard had ik niet verwacht, dat de auto daarop niet goedgekeurd zou worden. Dan nou weer niet. Nu hebben we een maand de tijd en mogelijkheid om dit euvel te laten repareren en dan kan hij opnieuw worden gekeurd. Via internet blijkt het “spindelled” te gaan om een “van schroefdraad voorziene as, die dient om een draaibeweging op iets anders over te brengen”. Dus… Jammer, maar gelukkig maakte de beelden van de terugreis weer veel goed. Plus het feit, dat het onderdeel zélf niet zo duur is. Maar uurloon dan?
Rond acht uur was ik weer thuis en na een kopje lekkere koffie begon ik aan mijn uitdaging voor vandaag: de winterkleding wisselen met de zomerkleding. Alle zomerkleding werd uit de kast in de logeerkamer op het bed gelegd en de kast schoongemaakt. Daarna kon het verhuizen beginnen. Alles uit de twee kasten halen die op de overloop staan. Meteen maar weer sorteren en een paar kledingstukken zouden de volgende keer niet weer verhuisd worden: al meerdere seizoenen, jaren niet gedragen en waarom dan nog langer bewaren? Neemt alleen maar ruimte in beslag. En die verkregen ruimte kan ik wel gebruiken…
Even later kreeg ik bericht van Heiko. Hij had lekker geslapen in de B&G van Geert en Froukje en van een ontbijtje genoten. Hij was onderweg naar Winschoten. Naar het tandprothetischepraktijk van Peter en Rina Snoek. Heiko zijn plaatje was een paar maanden geleden stuk gegaan. Hij kon hem eerst nog wel gebruiken, maar de laatste weken niet meer. Daarom had hij een afspraak kunnen maken en Peter gaf meteen aan, dat het plaatje wel gerepareerd kon worden, maar ook een beetje te ruim zat. Alles zou hij de komende uren gaan maken respectievelijk aanpassen. Nadat er nog een afdruk was gemaakt van zijn bovengebit.
Even weer bij mijn “werk” vandaan, maar met een goede, leuke reden: Heiko was na zijn afspraak in Winschoten wederom op bezoek bij zijn ouders gegaan, hadden samen koffie gedronken mét iets lekkers erbij gehad, toen werd aangebeld. Hun kleindochter Daniëlle, met man Peter en achterkleinzoon Noud wilden even gedag zeggen! Die zouden vandaag weer terug naar huis, maar niet zonder dat ze opa en oma hadden gezien. Met meer dan twee meter afstand, want risico´s wilde men zeker niet lopen. Het was een regelrechte verrassing voor Heiko zijn ouders en vonden het fantastisch! Na nauwelijks tien minuutjes even gepraat te hebben, vervolgden het drietal hun reis naar huis.
In die tijd was het hier behoorlijk slecht weer. Net als gisteren. Gisteravond hadden we hier zelfs nog een paar onweersbuien. Inclusief de fijne lichtflitsen. Omdat het tijdens die buien zo donker was kon je heel duidelijk zien en werd het lichter in de kamer. Tot het moment dat het volledig donker werd: drie keer viel de stroom uit! De eerste keer niet langer dan een minuut. Mijn ogen kregen geen kans om aan de nieuwe situatie te wennen. De tweede keer was het ongeveer een minuut of zeven, schat ik zo in. Nadat mijn ogen aan de duisternis gewend waren een paar kaarsjes aangestoken en wachten op de terugkomst. De derde keer duurde het langst. Toen bleef het zeker twintig minuten weg. Daarna kon ik voor de tweede keer alle wekkers weer bijzetten… Omdat het nu alleen maar donker was en af en toe regende bleef ik maar binnen. Tussen het wisselen van de kleding even het strijkijzer gebruikt (jig) en mijn hobbyhokje opgeruimd. Daar was de laatste tijd zoveel in gebeurd, dat het opruimen geen luxe was.
Heiko was ´s middags bij neef Sietse! De eerste foto die ik kreeg was van deze jongeman in een stralend zonnetje bij hem in de tuin. Wat een verschil in weertypes! Wel ontzettend fijn, dat ze buiten konden zitten en van dit mooie weer konden genieten. Wanneer deze twee heren bij elkaar geplaatst worden wordt er beslist enthousiast gesproken. Niet alleen over koetjes en kalfjes, maar ook over serieuze zaken. Het leven bestaat immers niet alleen maar uit mooie en grappige en onbenullige dingen. Ze bleven praten, totdat het tijd was om eten te bestellen. Sietse had de vorige week al gekeken, dat er op maandag een aantal restaurants open waren, alleen op het moment dat hij ze belde werd niet opgenomen: gesloten! Of dat te maken had met de pandemie? Uiteindelijk kwamen ze terecht bij een hotelketen, welke op dit moment ook eten bezorgd en zo te zien, was dat goed verzorgd. Het heeft ze beide zeker goed gesmaakt, waarna het praten weer verder ging. Na de koffie ging Heiko naar zijn B&G, om de dag, net als gisteren, weer met de nodige gezelligheid af te sluiten bij Geert en Froukje!
