En het leed, dat “Error” heet, gaat nog steeds door! Vanochtend zag ik, dat de laatste back-up altijd nog die is van 11 juni. Mijn contactpersoon vertelde mij, dat men zoekende is. Ik moet zeggen, dat de service van mijn contactpersoon prima is! Ze houdt mij steeds op de hoogte en reageert snel op eventuele vragen. Antwoord krijg ik dan niet in moeilijk en technisch Engels, maar zó, dat ik het begrijp. En dat kan ik wel waarderen. Het probleem andermaal oplossen en mijn dag kan niet meer stuk.
Het werd gisteren nog genoemd: we konden weer eens genieten van een mooi schouwspel van de ondergaande zon. De zonnestralen gaven zelfs een schitterend beeld op ons huis. Zo ook op het bistrosetje, op de linkerhoek van het huis. Alsof wij ervoor hadden gekozen een roze lamp daarop te laten schijnen, die paste bij bloemen en bloempot. Hmmm… Had nog gekund ook (mezelf kennende). Eveneens kreeg de geranium in het portiekje een bijzondere gloed.
Wat weer een weer! Voor de zoveelste dag op rij temperaturen boven de dertig graden. Voor een dag of twee is het wel leuk en te doen, maar het begint ons nu toch wel een beetje parten te spelen. Misschien doen we ook wel te veel. In plaats van rustig aan te doen, gaan we door met onze werkzaamheden, alsof het rond de vijfentwintig graden is. Dat is nog een temperatuurtje waar je gewoon jezelf kunt zijn. We beloven elkaar, dat we het vandaag rustiger aan zullen doen.
En dat deden we dan ook. Toch moest ik nog wel even de clematis opbinden. Die hangt er alweer een beetje zielig bij. Het voelt alsof het nog niet eens zo lang geleden is, dat hij flink teruggesnoeid is. Hij groeit momenteel zo goed, dat we haast dagelijks het verschil kunnen zien. Met een stuk tuingaren, zeg maar bloemendraad met een rubberen omhulsel, ging ik naar voren en knipte er een flinke stuk af. Die deed ik voorzichtig om een paar takken van de clematis en trok ze nog voorzichtiger richting portiek. Daar heb ik ze aan vast gemaakt. Rechts ook nog een stukje en die ging richting muur. De kamperfoelie is eveneens flink gegroeid, evenals de varens, maar die hoeven we niet op de binden!
De middag stond in het teken van voorbereidingen. We kregen namelijk bezoek. Niet zomaar bezoek, maar de vorige eigenaren van ons huis. De mensen waar wij Björkhaga van gekocht hebben: Lasse en Viveca. Zij zijn verhuisd naar een plaatsje genaamd Blackstad, op ongeveer een half uurtje rijden van de plaats Västervik, aan de oostkust van Zweden. We hebben sinds de verkoop altijd contact gehouden. Echter vanwege corona was het laatste bezoek alweer enige tijd geleden. We hadden tegen drie uur afgesproken en meteen bij de uitnodiging aangegeven, dat we met ze wilden gaan grillen. Op die uitnodiging kregen we direct een zeer positieve reactie en zodoende reden ze precies op de afgesproken tijd bij ons de oprit op.
Viveca reed en het viel ons meteen op dat ze in een andere Volvo reed. Een nieuwere V70 in de kleur donkerrood. Geen nieuwe, maar wel een heel mooie. In de laadruimte zat Bozz, hun drie jaar oude herdershond. Via Facebook hadden we wel al foto´s van hem gezien, maar nu konden we hem eindelijk in het echt bewonderen. Wát een mooie en vooral lieve, geduldige hond. Zo heerlijk gehoorzaam en rustig. Werkelijk een genot. We kregen van onze gasten een prachtige hortensia. Een blauwe en zelfs in een wit potje! Viveca weet uiteindelijk dat we veel in het wit hebben. Samen hebben we er wel eens smakelijk om gelachen, als we vertelden, dat we iets wit hadden gemaakt…
Nadat we op de vlonder een beetje frisdrinken gedronken hadden en bijgepraat hadden, verplaatsten we ons richting de grillplaats. Uit “comfortabele” overwegingen namen we de tuinstoelen mee die kant op. In principe hebben we daar boomstammen staan waar je op kunt zitten, maar rekening houdend met hun leeftijd (75 en 72 jaar) leek het ons beter, om de stoelen van tuinset te gebruiken. De boomstammen konden zodoende als eigen tafeltje gebruikt worden! Het vuurtje brandde snel dankzij de aanmaakvloeistof en nadat het eerste hout was verbrand konden we op de smeulende resten worstjes braden. Ik had er een salade bij gemaakt en uiteraard hadden we diverse broodjes en sauzen. Het eten was lekker en het gezelschap erg aangenaam.
We hoorden hoe zij hun dagen vulden met onder andere lange wandelingen met Bozz. Elke dag liepen ze ongeveer 10.000 stappen. Bozz lag vanmiddag lekker rustig op het grasveld onder een boom, in de schaduw. Wát een geduldige hond. Geen geblaf, geen zenuwachtig gedoe, gewoon rustig wachten tot een van de baasjes hem weer ophaalde. Eten wilde hij echter niet hebben. Dat zou hij pas weer doen als ze thuis waren. Overigens was onze Ebba vanmiddag in geen velden of wegen te vinden. Gek hè?
Toen we allen genoeg worstjes en hamburgers met brood hadden gegeten lieten we het vuurtje uitgaan. Trouwens, vanwege de warmte en de droogte hadden we een drietal tuinslangen aan elkaar gekoppeld en aangesloten op de waterleiding. De laatste slang was afgesloten met een sproeier en de kraan in de stookruimte, waar de eerste slang aangekoppeld was, stond helemaal open. Mocht er eventueel iets mis gaan tijdens het grillen, konden we meteen de tuinslang pakken en alles natsproeien. Eveneens hadden we een gevulde gieter met water klaarstaan. Gelukkig hadden we dat alles niet nodig, maar toch: veiligheid boven alles. Toen we ons na het grillen weer verplaatsten naar de vlonder boden we ze koffie met gebak aan. Wij krijgen dat ook steevast aangeboden als we bij vrienden of buren gaan eten. Daarom had ik een lekkere frisse slagroomtaart gemaakt met stukjes mandarijn.
Toen ik vertelde, dat ik er gebak bij had gemaakt, dacht Viveca dat ik een grapje maakte. Om haar te plagen, omdat ze zei dat ze helemaal vol zat. Toen Heiko echter even later met de taart aankwam lopen moest ze zó lachen. Geen grapje dus! Toen liet ze zich niet kennen en nam ze ook een stukje taart en de koffie, hoewel ze eerder had bedankt. Dat nagerecht viel er bij iedereen goed in. Ondertussen was het zeven uur geworden en voor hen de hoogste tijd om weer richting huis te gaan. Ze moesten tenslotte nog wel twee uur rijden. Het was een hele gezellige middag, die voorbij is gevlogen!
Wij ruimden alles op, zetten de vaatwasser aan het werk en belden met Heiko zijn ouders. Dat is gebruikelijk, elke zondagavond, alleen nu was er uiteraard nog een extra reden om te bellen: Vaderdag! In Nederland was het vandaag Vaderdag. We hadden een kaart laten bezorgen, met daarbij een grote doos Merci. Die hadden ze gisteren ontvangen en er zelfs al een paar van geproefd. Goedgekeurd! Na dat telefoongesprek hadden we nog telefonisch contact met Elise, de oudste dochter, uit Onstwedde. Overigens hadden beide dochters Heiko al een fijne Vaderdag gewenst via de WhatsApp.
Terwijl we met Elise belden zagen we dat de zon in het westen langzaam daalde en de hemel oranje kleurde. Wat wederom een mooie afsluiting van een mooie dag. Een gezellige dag, maar tevens een zeer warme dag, met temperaturen van over de dertig graden. ´s Avonds voelden we ons dan erg moe en uitgeput door de warmte. Tegen half tien sloten we het telefoongesprek met Elise af, om vrij vlot daarna meteen naar bed te gaan. Niet alleen vanwege onze condities, maar Heiko moet morgenochtend al om half zeven weer in Tranås zijn. Het was nog licht, toen we boven kwamen, waardoor we ons bed konden vinden zonder een lamp aan te hoeven doen…
