Yes… Sneeuw! Als een kind zo blij nadat we constateerden dat er vannacht weer sneeuw was gevallen. En de hele dag door bleef het een beetje sneeuwen. Met de nadruk op een beetje. Na de middag weer ietsje meer en zo langzamerhand begint het op een winter te lijken. ´s Nachts vriest het ongeveer 4 graden en dat zorgt ervoor, dat de sneeuw nu ook blijft liggen. Hé, fijn! Op dergelijke momenten denk ik meteen weer terug aan onze lieve, trouwe viervoeter Pantro. Oh, wat was hij gek op die sneeuw. Vanaf de laatste trede van het stoepje bij de ingang dook hij met z´n kop in de sneeuw. Een prachtig mooi gezicht hoe hij zich steeds in de sneeuw wentelde en met z´n zwarte kop erin dook. De witte neerslag bleef dan even op zijn zwarte kop liggen en dat leek best wel komisch. Mooie herinneringen. Aan de andere kant dacht ik ook aan het werk in de tuinen via mijn werkgever in Tranås. Geen pretje nu om bomen te gaan snoeien. Je krijgt er vreselijk koude handen van, omdat je de boom of de tak moet vasthouden smelt de sneeuw op die plek als gevolg van de lichaamstemperatuur van je handen. Daardoor worden je handschoenen nat, zeg maar doorweekt. Met als resultaat steenkoude handen na een half uurtje werken.
Echter, vandaag had ik “geluk”. Ik had me al afgemeld voor vandaag, omdat ik naar het ziekenhuis in Eksjö mocht. Voor een controle bezoekje aan de neuroloog. Zo hadden we dat afgesproken in november vorig jaar. Controle of het beter danwel slechter gaat met mijn voeten. Mijn klachten hebben de naam “polyneuropathie” gekregen en dat gaat niet weer over. De oorzaak van die polyneuropathie kunnen ze echter niet achterhalen. Via het internet heb ik vele malen de link tussen mijn klachten en een gebrek aan vitamine B12 gelezen. Die info bracht ik te berde bij de neuroloog en die stond gelukkig welwillend tegenover een proef. Ze schreef me vitamine B12 voor en over een half jaar gaan we evalueren. Mijn bloed is in november onderzocht op de concentratie van vitamine B12 en de waarde was toen 290. De richtlijnen geven aan dat het tussen de 140 en de 650 moet zitten. Dat zat het wel, maar dan wel de onderkant. Een overschot aan vitamine B12 is niet schadelijk voor het lichaam. Dus…baat het niet, schaadt het niet.
Ik heb hier mede op aangedrongen vanwege een overdosis (positief bedoeld hoor) aan informatie over vitamine B12 van een trouwe lezeres van onze blog. Het wordt ook wel de “vergeten ziekte” genoemd. Ik heb er inmiddels veel over kunnen lezen en kennisgenomen van de verschillende klachten, die je kunt hebben als je een gebrek hebt aan vitamine B12. Het hield mij enorm bezig en aangezien vandaag de controle afspraak stond wilde ik erover beginnen. Morgen zal ik het recept bij de apotheker in Tranås ophalen en er meteen mee starten. Verder was het advies om voldoende in beweging te blijven door te lopen en te fietsen. De beenspieren moeten goed gebruikt en getraind worden. Onderweg naar huis terug, dacht ik aan het aantal keren, dat we de gang naar het ziekenhuis in Eksjö inmiddels hebben gemaakt sinds we emigreerden. Onvoorstelbaar vaak vind ik zelf. Veel te vaak eigenlijk. In die hele tijd dat we in Nederland woonden (55 jaar voor mij!) was het aantal bezoekjes aan een ziekenhuis voor mij op 1 hand te tellen. Inmiddels lukt dat niet meer. Toen we emigreerden dachten we in Zweden gezond oud te kunnen worden. Prachtige natuur, veel frisse (schone en gezonde) lucht, geen stress… Helaas is het iets anders geworden. Leeftijd? Ouderdom komt immers met gebreken.
Joke was niet met me mee deze keer, vanwege haar eigen klachten. Logisch. Dat viel de neuroloog op. De vorige keren waren we steevast met z´n tweeën, omdat twee meer horen én begrijpen én onthouden dan één. Zeker als het ook nog eens in een andere taal gaat. Aan het einde van het bezoek vroeg ze naar Joke. Toen heb ik de gelegenheid aangegrepen om haar om een dienst te vragen. Ik legde uit dat Joke niet mee was omdat ze veel last heeft van galstenen en dat we na de echo van precies een week geleden, nog niets weer hadden gehoord. De echo had immers uitgewezen dat er veel galstenen in de galblaas zitten én dat er een in de galwegen zit. Toen ik dat noemde trok de neurologe een pijnlijk gezicht. “Oei!” zei ze. Ze vroeg naar de arts die de verwijzing naar de echo had afgegeven. Dat gaf ik haar én Joke haar persoonsnummer. Ze beloofde me, dat ze contact zou opnemen met haar collega! Dat was meer dan ik had verwacht, dus met een zeer tevreden gevoel ging ik die deur uit. Niet alleen vanwege de belofte van de neurologe, maar uiteraard ook vanwege het gehele gesprek. Mijn situatie is trouwens stabiel.
Een tweede afspraak waar Joke nog op zit te wachten is de gastroscopie. Een onderzoek naar haar maag, onder narcose, waarbij er een hapje van de tumor in haar maag genomen wordt. Die afspraak is nog steeds niet ingepland. Het laatste contact daarover dateert van november 2019. We hadden toen onze vakantie naar Nederland even meegedeeld, zodat ze haar niet in die periode zouden oproepen. Joke zou dat heel vervelend hebben gevonden. Aangezien ik vandaag toch in het ziekenhuis was liep ik nog even bij de afdeling Endoscopie langs. Daar konden ze op de wachtlijst Joke eerst niet vinden, maar het hoofd van de afdeling kwam even later naar mij toe en vertelde dat er volgende week 2 dagen ingepland worden voor dat soort onderzoek en dat ze ervoor zou zorgen dat Joke er dan bij zou zijn. Heel fijn, dank u wel! Nou, de molen is weer aan het draaien gezet. Stilletjes hopen we, dat ze beide zaken nu tegelijk oppakken. Tijdens de narcose de tumor onderzoeken en de rest van de maag én de galblaas verwijderen. Als dat eens waarheid mocht zijn… We wachten het maar af.
Voordat ik naar huis reed, ging ik nog even bij Erikshjälpen aan. Een vriend van ons in Nederland had iets op de website van Erikshjälpen gezien. Of beter gezegd: zijn vrouw had daar iets op gezien. Ze vond dat erg leuk en wilde het graag hebben. Maar ja, om daarvoor even naar Zweden op en neer te rijden… Dat wordt een duur schilderijtje. Zodoende werden wij ingeschakeld en vandaag heb ik het item voor hen gekocht. Via Whatsapp heeft Joke hem daarover geïnformeerd. Wie het eerste vakantie houdt (of zij naar Zweden of wij naar Nederland) haalt hem op, respectievelijk brengt hem. Wat je niet allemaal op een afstand van 1.100 kilometer kunt regelen: zelfs iets kopen. Leuk!
Bij de winkel Dollarstore, meteen naast Erikshjälpen, liep ik nog even binnen voor een paar kaartjes. Bij toeval zag ik een leuk kunststof plantje. Die paste volgens mij prima in Joke haar knutselwerk van cement. De betonnen vaatdoek-bloempot. Bij thuiskomst meteen geprobeerd en… Yes! Het paste en leek goed. Joke keurde het ook goed en inmiddels heeft het een plekje in de kamer gekregen. Nu nog iets zoeken voor in de twee betonnen schoenen en dan kan Joke opnieuw aan de slag met cement. De cementen handen zijn namelijk helaas gesneuveld. Toen Joke de handschoen (de mal) er voorzichtig afhaalde braken de vingers af en bleek er ergens een plekje te zijn waar de cement niet helemaal in was gelopen. Heel jammer, want het idee was erg leuk. Dit gaat ze vast en zeker nog een keer proberen. Toch, Joke?
Een nieuwsitem die onze aandacht trok was het volgende. Er kan een boete worden opgelegd aan “De wereld van Astrid Lindgren”, een attractiepark waarin de schrijfster Astrid Lindgren centraal staat. Zij schreef onder andere de boeken van Pippi Langkous en Emil. De boete kan oplopen tot 25.000 SEK. Er zouden namelijk 21 kind acteurs bij hen in dienst zijn geweest en dat was in maart vorig jaar. Dit was voordat de Zweedse autoriteiten een duidelijk akkoord hadden gegeven. De reden voor de opgelegde boete is dat een formele vergunning vereist is voor het werken met kinderen jonger dan 13 jaar. “Er zijn routines, die in een dergelijk bedrijf moeten worden gevolgd en in dit geval hebben ze het gemist. Ik bedoel, het is nalatigheid, wat leidt tot strafrechtelijke aansprakelijkheid” zegt Klas Norelius, officier van justitie. Volgens de officier van justitie had “De wereld van Astrid Lindgren” aangegeven dat het werk met de kind acteurs later zou beginnen dan dat ze daadwerkelijk hadden gedaan. Het gevolg was, dat de toestemming van de Arbetsmiljö Verket, zeg maar de ArBo (Arbeidsomstandighedenwet) van Zweden niet aanwezig was. Het gebeuren is geclassificeerd als een “overtreding van de Wet Werkomgeving”.
