Nadat ik gisteren de arme, hongerige vogeltjes weer van “van alles en nog wat” had voorzien, was het vogelvoederhokje een enorme trekpleister. Van de grote bonte specht en de Vlaamse gaai tot aan de families vink, kool- en pimpelmees, alsmede roodborstjes en de boomklevers: ze kwamen allemaal langs. Wát een drukte! Echt bizar, maar geweldig leuk, om dat vanachter het keukenraam te aanschouwen. Ze zaten in de seringenboom naast het voederhokje te wachten op hun beurt. Echter ook op de leuning van de balustrade. Er zaten soms vier vogeltjes achter elkaar en als de voorste omhoogvloog om in het hokje een paar graantjes mee te pikken, schoven die andere drie een plaatsje op.
Schitterend om te zien. We hebben er een mooie tijd naar gekeken. En niet alleen genoten de vogels van het eten: wij genoten weer van hen. Zo zagen we overigens, dat ze heel veel op mensen lijken! Mooi in de rij staan wachten en netjes achteraan aansluiten. Zo hebben wij dat immers ook geleerd. Natuurlijk heb je ook onder de vogels de brutaaltjes, net als onder “het grote mensenvolk”. Die drongen voor en vlogen rechtstreeks het hokje in of gingen aan de streng gerijgde pinda´s hangen. Gezellig, die drukte!
In de loop van de dag keek ik nog even naar de nieuwe matrassen. “Zijn ze al groter gegroeid?” Nou, dat waren ze zeker! In plaats van ongeveer een vier centimeter dik, was dat nu zeker al wel rond de vijftien centimeter. Wat toch grappig! Aan de hand van de ruimte in de hoezen werd duidelijk, dat ze nog een beetje meer moeten groeien. Dan zullen de hoezen er strak om komen te zitten en is de oorspronkelijke afmeting een feit. Ik denk, dat we dit weekend nog wel op de nieuwe matrassen kunnen liggen. We zijn beide enorm benieuwd hoe ze liggen.
Vanmorgen was Heiko weer om zeven uur present in Tranås. Hij kon vandaag verder werken aan het onkruidvrij maken van de heg. Een klus waar hij dinsdag aan was begonnen. Het gras en het onkruid was volledig onder de heg doorgegroeid en nu moest er aan beide kanten 30 centimeter zwarte grond tevoorschijn komen. Met een schep werd het afgestoken en met de hooivork werd alles losgewrikt. Daarna met de hand verwijderd. Toen dat klusje klaar was kon de heg geknipt worden. Tenslotte werden er een paar jonge stekken tussen gepoot, op plaatsen waar een stronkje dood was gegaan. Toen Heiko na 4,5 uur klaar was, meldde hij zich af bij de bewoner. Die bedankte hem voor het prachtige resultaat en zei verder, dat het zo mooi snel was gebeurd… Snel op twee manieren, dacht Heiko. 1) Binnen een week, want dat weet je maar nooit bij Örtengren. Soms begint hij aan een klus en kun je vervolgens weken wachten, voordat het wordt afgemaakt. 2) Daarnaast bedoelde de man waarschijnlijk snel in de zin van weinig uren. Tja, wat dat laatste betreft: “het zijn wel weer die Hollanders”. Mooi compliment in ieder geval!
Overigens moest Heiko wel opbiechten, dat bij nagenoeg de laatste steek in de grond, de kabel voor de robot grasmaaier doormidden was gegaan. Oeps! Foutje, bedankt. Gelukkig hebben ze daarvoor op kantoor reparatiesetjes liggen. Het gebeurde namelijk niet voor de eerste keer en zal hoogstwaarschijnlijk ook niet de laatste keer zijn, dat dit gebeurt. Het gebruik van robot grasmaaiers is hier enorm populair in Zweden. Die robot heeft een leidraad nodig, om te voorkomen dat hij van het terrein afloopt. Nadat de kabel gerepareerd was kon Heiko de resterende paar uurtjes van deze werkdag vol maken bij een oudere mevrouw. Daar moesten een viertal fruitbomen gesnoeid worden. Verder moest er langs een haag van seringen, gras afgestoken worden. Dat groeide steeds weer naar binnen en daar was de bewoonster helemaal klaar mee. Daar wordt volgende week een staalplaat langs de grasrand geplaatst, zodat het gras niet opnieuw richting de seringenhaag kan groeien. Leuke oplossing.
Toen Heiko bij de zaak van Örtengren kwam, waren er net weer een paar karren met bloemen afgeleverd. Vrolijk gekleurde buitenplanten. Hij maakte er een paar foto´s van en stuurde die via de WhatsApp naar mij toe. Ik zag er wel leuke tussen staan, maar helaas kunnen ze niet tegen vorst. Om die reden heeft Heiko nog maar eventjes niets meegenomen. We willen graag een aantal potten en bakken vullen met fleurige plantjes: op het terras, bij de voor- en keukendeur. Alleen hebben we geen zin, om die elke avond weer naar binnen te zetten. Daarvoor zijn de potten te zwaar. We zullen nog even geduld moeten hebben. Zodra de nachtvorsten voor de volle 100% tot het verleden behoren, gaan we tot aankoop over. Vorige jaar hebben we drie keer (!) nieuwe geraniums gekocht. Die kunnen absoluut niet tegen vorst. Dat weten we sindsdien… Na afloop van de werkdag reed Heiko met de aanhanger naar de plek waar hij gisteren de eerste en nu de tweede vracht hout op kon halen. Helaas lukte het niet om deze keer alles mee te krijgen en daarom zal hij maandag onze aanhanger nóg een keer mee moeten nemen, voor het restant. Er ligt inmiddels weer een flinke voorraad te wachten op de kettingzaag.
Eindelijk kreeg ik vandaag een bericht van Transportstyrelsen, de Zweedse RDW. Onlangs hadden we al aangegeven, dat mijn rijbewijs op 16 maart jongsleden was opgestuurd, omdat ik nu een Zweeds rijbewijs moet aanvragen. Mijn Nederlandse komt op 1 mei aanstaande te vervallen. We hadden echter nog niets van de overheidsdienst vernomen. Op 14 april hadden we maar eens op hun site gekeken en al snel bleek, dat ze behoorlijke achterstanden hebben. Vandaag kwam er echter een mailtje binnen! Ze gaven aan dat mijn rijbewijs was ontvangen en tussen 8 en 10 weken (!) zal er wederom iets van hen worden vernomen. Waarschijnlijk het bericht, dat ik mag betalen en daarna naar Jönköping rijden voor een foto en een handtekening. Een week later kan ik het nieuwe, Zweedse rijbewijs dan afhalen bij de Preem in Tranås, na vertoon van mijn Zweedse ID-kaart. Blij iets van ze gehoord te hebben. Nu weten we in ieder geval zeker dat het oude rijbewijs niet ergens onderweg verloren is gegaan. We wachten gewoon nog even af!
Gisteren kochten we een handig snijapparaatje. Je kunt het met één hand bedienen en het heeft meerdere soorten mesjes: blokjes, reepjes en partjes. Daarmee kun je weer verschillende soorten ingrediënten snijden. Bijvoorbeeld augurkjes, uitjes, paprika´s, tomaten, eieren of aardappelen. Vandaag kon ik het apparaatje meteen even uitproberen, want ik had voor vanavond sla gekozen. Daarvoor snijd ik altijd de paprika´s en tomaatjes, zilveruitjes en augurkjes. Nu deed ik het met dit apparaatje: je legt het een en ander op de mesjes en knijpt de handvaten samen en de gesneden ingrediënten vallen (in dit geval) in de kom. Han-dig! Maar ook scherp! Ik hoop dat jullie tegen bloed kunnen… Meteen geleerd, dat ik met de vingers van de mesjes af moet blijven!
Naast de sla maakte ik kip klaar. We hadden (ook gisteren) een hele kip gekocht. Die was eerst in de snelkookpan snel volledig gaargekookt, waarna al het vlees van de botjes werd gescheiden. Het vlees werd gesneden en gekruid met kipkruiden waar zout inzit. Even lekker door elkaar gehusseld en toen kon het worden gebraden. Niet te snel, want dan krijg je immers harde kantjes en randjes. Nee, gewoon op een laag pitje. Ondertussen bakte ik de aardappelpartjes en kookte een paar eitjes voor Heiko: “Zonder ei geen salade!” Het was een goeie combinatie. Die eet je, naar mijn idee, eerder in de zomer. Alleen nu, bij temperaturen van rond de twee graden, heeft het ons ook prima gesmaakt!
Vanavond had Heiko zo maar eens zin in een biertje. Deze keer geen lätt öl (een licht biertje van 2,8% of 3,2%), maar een échte zeg maar. In de kelder stond nog een cadeauverpakking met vier flesjes Steen Brugge bier. Een blond biertje, dat we een keer van onze vrienden Klaas en Reinie uit Muntendam gekregen hebben. Die hadden ze meegenomen, tijdens een van hun bezoekjes aan ons. Met een paar felle borrelnootjes (en later een stukje kaas en worst) er nog bij) heeft het hem prima gesmaakt. “Het was een goed biertje!” aldus de genieter. Namens deze erg bedankt, Klaas en Reine!
