Vloer van fitnessruimte wordt ook wit

Gisteren had ik de uitslag gelezen in mijn digitaal medisch dossier over de MRI-scan en daar werd ik verre van vrolijk van. Alhoewel ik lang niet alle medische termen kon begrijpen, maakte ik er wel uit op, dat men geen aanleiding ziet voor een operatie. Dat zou betekenen, dat de enige remedie het slikken van veel en zware medicijnen is en blijft. Inclusief alle bijwerkingen. Hopelijk krijg ik binnenkort een afspraak met de huisarts, die de medische termen in normale taal kan uitleggen. Het feit blijft, dat ik veel pijn heb, maar dat een oorzaak daarvoor niet gevonden kan worden. Erg frustrerend. Kunnen ze het verder onderzoeken? Met andere scans? Kunnen ze andere testen doen? We kunnen alleen maar hopen en verder afwachten. Ondertussen ben ik wel erg verdrietig en gefrustreerd…

Vanwege dat gevoel had ik vanochtend besloten, dat ik de vloer van de fitnessruimte wilde verven. Ik wilde iets doen: me in feite kunnen afreageren. De fitnessruimte was de laatste ruimte waar we de vloer nog wit wilden maken. Heiko had nog niet de moed verzameld, om ermee te beginnen. Ik nu wel. Eerst deed ik heel voorzichtig alle plinten een keer en daarna begon ik met de vloer. Gelukkig kon ik er lekker bij zitten en steeds een stukje opschuiven. Toen ik de vloer een keer had geverfd was het ondertussen vier uur ´s middags. De verf moest nu even drogen en daarna kon er een tweede laag overheen. Dat kon vandaag niet meer, omdat het tussen vier en half vijf al schemerig wordt. Geen goede omstandigheden om de vloer voor de tweede keer te verven. Morgen is er weer een dag.

Heiko was aan het einde van de ochtend naar Aneby gereden, om bij de ICA een pakketje op te halen. Onze kaasstolp is kapotgegaan en daarvoor had ik online bij een andere besteld. Die werd bij dus bij de supermarkt in Aneby afgeleverd. Gisteren had Heiko op zijn mobieltje een code binnen gekregen. Die moest hij bij de zogenaamde Instaboxen intypen op een computerscherm. Daarna zou er een deurtje van een postvak openspringen, waar ons pakketje inlag. Het ging allemaal precies zoals uitgelegd. Perfect! Ondanks dat hij nu de winkel niet door hoefde, liep hij toch naar binnen. Voor een paar lekkere broodjes voor tussen de middag. Onderweg werden een paar foto´s gemaakt van de besneeuwde omgeving. En uiteraard van de waterval bij Stalpet.

De verse broodjes kwamen meteen op tafel. Ik maakte er een broodje gezond van. Heiko had mijn favoriet meegenomen: een volkoren bolletje. Hij werd belegd met een blaadje sla, een paar plakjes kaas en ham, een beetje remouladesaus, een paar schijfjes tomaat en nog komkommer. Oh! Wat lekker! Maar wel lastig om te eten, als je de bovenste helft van het bolletje er ook oplegt. Alles werd er tussenuit geknepen. Het was een beetje kliederen. Voor een goed doel! Heiko had overigens een wit bolletje gesmeerd met vruchtenhagel, waar die met volle teugen van genoot!

Na de middag haalde Heiko de sierrand aan de onderkant van onze douchebak eraf. Hij wilde even een keer controleren of alles goed waterdicht is. Dat was het! Alles eronder was gelukkig kurkdroog. En zou er een keer een beetje lekkage zijn (die we te laat opmerken), dan wordt het tegengehouden door het plastic dat onder het laminaat ligt. De onderliggende houten vloer is goed beschermd! Maar wat lag er veel stof onder! Op de foto lijkt het nog niet eens zo erg, maar in werkelijkheid… Oei! Hoe kan het daar nu komen? Het is immers een (nagenoeg) afgesloten ruimte. De stofzuiger werd erbij gepakt en in een mum van tijd was alles opgezogen. Toen kon de sierrand teruggeplaatst worden.

Verder op de dag haalde Heiko weer een drietal kruiwagens uit een houtstek. Het is een beetje een eeuwigdurende bezigheid, die hierboven duidelijk tot uitdrukking komt. Uit de ene houtstek wordt hout weggehaald en in de andere houtstek, die er tegenover staat, liggen alweer vele dikke stammen. Die liggen te wachten, om gekloofd te worden en vervolgens te worden gestapeld. Je zou kunnen zeggen, dat het ophalen van de droge stukken hout een beetje is als water naar de zee dragen is. Nadat ze in de kachel verbrand zijn blijft er immers helemaal niets van over. Als je water naar de zee draagt zie je er ook niets meer van terug. Onzinnig werk? Nou nee, niet echt. We kunnen er in ieder geval gratis ons huis mee verwarmen en we hebben warm water. Gewoon doorgaan…

Vanmiddag had ik een grote pan vol met snert gekookt! Het was alweer een tijdje geleden, dat we voor het laatst snert hadden gegeten. Plotsklaps schiet je dat door het hoofd en krijg je er zin in. De ingrediënten zijn allemaal op voorraad: aan de slag! Er werd uit de voorraadkast een pak met spliterwten gehaald. We hadden tijdens ons laatste bezoekje aan Nederland weer een paar pakken meegenomen. De spliterwten kwamen met water, bouillonblokjes, een stukje fijngesneden prei en een stengel maggiplant, een in blokjes gesneden aardappel en met een paar schouderkarbonades in de snelkookpan. Bijna een uur later was alles gaar en konden de karbonades ontdaan worden van botjes en “velletjes” Het rook allemaal zó lekker… Was het maar etenstijd…

Net als in voorgaande jaren werd een verslagje uitgebracht over de meest populaire namen, die kinderen in Zweden kregen. Bij de meisjes bleek de naam Alice in 2022 te zijn vervangen door de naam Astrid. Alice, die zes jaar lang bovenaan de lijst met meisjesnamen stond, zakt nu naar de achtste plaats. Astrid wordt gevolgd door Maja en Alma. Bij de mannen heeft William de eerste plaats ingenomen. De top drie: William, Liam en Noah. Onderaan de lijst vinden we eerder populaire namen zoals Ingela. Degenen die het meest verloren in vergelijking met 2021 waren Emilia en Sigge. Volgens de naamstatistieken (!) blijkt, dat er zelfs enkele namen zijn, die het afgelopen jaar niemand of maximaal één persoon kreeg. Daarmee blijkt wel, dat alles vergankelijk is. Zelfs het gebruik van namen…