Mijn geheugen laat me gelukkig (nog) niet in de steek! Toen ik onlangs de bloei in onze sanseveria zag, kwam het me toch wel ietwat bekend voor. Vanochtend kon ik mijn nieuwsgierigheid niet langer onderdrukken en moest ik zeker weten of we dit al eens eerder hadden gezien. En dan is het (ook) leuk, dat je een website hebt. Even zoeken op “sanseveria” en daar kwam onder andere het bericht naar voren van 6 maart 2019. Bijna exact twee jaar geleden. Daarin werd aangegeven, dat toen ook daadwerkelijk een van de vele sanseveria´s een knop had. Destijds is de stengel met knoppen eruit gehaald. Waarschijnlijk had ik op dat moment gelezen, dat het beter was voor de plant. Nu ik weet, dat het niets uitmaakt of hij wel of niet bloeit, heb ik de knoppen laten zitten. En kijk toch hoe mooi hij bloeit! Dat hadden we anders weer gemist!
Ach, en vandaag wat het voor mij weer tijd, om boven de boel maar weer eens met een sloffe doek af te nemen. Uiteraard daarna gestofzuigd en planten water gegeven. Heiko was daarentegen lekker buiten bezig. En raadt eens waarmee? Ja! Met hout! Oh, dat hij daar niet helemaal van doordraait. Zo heb je alles gezaagd, gekloofd, in de houtstek gelegd, de boel weer netjes gemaakt en dan… Dan komt er een nieuw vrachtje. Of twee. Toch draaide Heiko zijn hand(en) er niet voor om en begon gewoon weer te zagen. Kloven was er dit keer (gelukkig) niet bij, het waren meest dikke takken die na op lengte gezaagd te zijn, zo de kachel in kunnen nadat het hout droog is. Alles werd in de houtstek gelegd, die daarmee al lekker vol begint te raken.
Hij zaagde nog een grote boom in meerdere plakken. Zo te zien negen stuks. Hij heeft daarmee iets in de zin, maar wat weet ik eigenlijk niet. Als het maar geen “Fred Flintstone-auto” wordt. Je herinnert je die auto vast wel. Een paar palen als carrosserie, met een dierenvel erover heen, een plak hout als stuur en als wielen. Wilde Fred vooruitkomen, moest hij zelf lopen of rennen. Ach… Zo´n kunstwerk is nog niet eens zo vreemd eigenlijk. Die heeft vast niemand in de tuin staan. En waarom niet? Omdat het waarschijnlijk in gedachten mooier is, dan in het echt. Nee, ook ik zal eens kijken wat we hiermee kunnen doen.
Heiko stuurde nog een foto naar Jan uit Assen. Jan en Dietske zijn hier twee jaar geleden geweest en hadden ons laurierstekken meegenomen. Die werden op de scheiding van het grasveld en de oprit gepoot. Ze groeiden al tot mooie, dichte bossen. Maar dit jaar hebben ze de winter schijnbaar niet overleefd. Bijna alle bladeren zijn bruin geworden. Net als vele uiteinden van de takken. Ik brak daarvan eentje af en inderdaad: dood. Binnenkort ga ik verder op onderzoek uit. Als het ietsjes warmer wordt. Dan moeten alle takjes goed bekeken worden. Zit er nog leven in? Dan doe ik er niets aan, maar zijn ze dood, dan worden ze afgeknipt. Hoe het er daarna uit zal zien? Ik ben benieuwd wat we overhouden…
Sinds gisteren konden we op de website van Skatteverket, de Zweedse belastingdienst, onze aangiftes Inkomstenbelasting controleren en goedkeuren. Of afkeuren, mocht er iets fout zijn genoteerd. Ik logde vanochtend eerst voor mezelf in, met mobiel BankID, de Zweedse versie van DigiD. Daarmee kwam ik op mijn eigen pagina en kon ik de ingevoerde gegevens controleren. Alles bleek goed te zijn ingevuld en daarmee kon ik de aangifte voor akkoord versturen. Even een printje van de daadwerkelijke verzending gemaakt en een Pdf-bestand van de aangifte gedownload. Omdat ik alleen belasting moet betalen over de waarde van het huis, daar ben ik voor 50% eigenaar van, heb ik de aangifte ook meteen maar betaald.
Later kon ik die van Heiko ook doen, toen die in huis was mét zijn mobiele telefoon. Daarmee moest hij zich even aanmelden via zijn mobiele BankID. Met een paar klikken op zijn pagina, controleerden we zijn aangifte en ook zijn gegevens klopten: zijn aangifte werd eveneens verzonden. Heiko heeft hier inkomen en de belastingen daarover werden verrekend met zijn vermogensbelasting (over het huis). Hij krijgt over een poosje een bedrag op de rekening gestort. Tja, verschil moet er zijn. Met de Nederlandse Belastingdienst hebben we niets meer te maken. Ik heb alleen mijn uitkering en daarop wordt door het UWV de belastingen netjes ingehouden. Klusje “Skatteverket” geklaard!
Het was de eerste week van december vorig jaar, dat de vlag uit de mast werd gehaald. Hij moest ruimte maken voor verlichting. De oude hadden we in een berkenboom gehad, maar die was kapot. Meerdere strengen brandden niet meer. De nieuwe had een ring, met daaraan een stuk of tien strengen met lampjes. Die ring werd toendertijd boven in de vlaggenmast om de paal gehangen. Eindelijk was het weer gunstig (geen sneeuw meer op het gras, droog en niet al te koud), om de verlichting weer te verwijderen. Nee, we hadden het al een poosje niet meer aangehad. Om te voorkomen, dat alles bij het opruimen in de knoop raakte, stelde ik voor, dat we de strengen per stuk zouden oprollen. En dat deden we vandaag.
Eerst hadden we de strengen tot reikhoogte opgerold en met kabelbinders vastgemaakt. Daarna legde Heiko de mast op het gras en haalde hij de ring eraf. Vervolgens rolden we de strengen verder op en werden ze wederom met binddraden vastgebonden. We legden ze voorzichtig in een doos. Voorzichtig in de zin van: de strengen niet te veel door elkaar proberen te leggen. Hopelijk kunnen we ze aan het eind van dit jaar zonder al te veel moeite weer ophangen. En de vlaggenmast kreeg de vlag weer in top! Die had sinds december gewassen en gestreken liggen te wachten op dit moment!
Dat je niet altijd ziet wat er in een diepvrieszak zit, bleek vanmiddag wel weer! Ik denk altijd, dat ik het wel weet, maar niet dus! Op mijn eigen eten zet ik zelden of nooit wat in de diepvries komt. In tegenstelling tot Erling en Britt. Die hadden wél op de verpakking iets geschreven. Even te snel gelezen, want ik meende dat ik er vlees van een wild zwijn had uitgelegd. Vlees was het wel en ook van een wild zwijn, maar niet in een stuk. Het was namelijk gehakt! Dat merkte ik pas, toen ik het wilde kruiden en in de snelkookpan wilde aanbakken en gaar stomen. Oeps! Op dat moment pakte ik andere kruiden, deed er een ei door en wat paneermeel en maakte er gehaktballen van.
Die braadde ik even aan en deed er vervolgens wildbouillon bij. Daarna mocht de snelkookpan zijn werk doen. Na een half uurtje vond ik het wel genoeg en moesten de gehaktballen wel gaar zijn. Dat was het geval. En zie je dat kleine balletje in het midden van de pan? Die had ik er speciaal ingedaan. Die was voor mij om te proeven. We hadden uiteindelijk nog nooit gehakt van een wild zwijn gehad en ik had geen idee of het wel zou smaken. Op de manier dat ik het had bereid. Het balletje was snel op: lekker! ´s Middags kookte ik nog een witte kool, waarvan de helft in de diepvries kwam. Helaas had ik het een beetje te gaar laten worden, waardoor de kleur van de kool iets bruiner werd. Heiko vond dat prima, terwijl ik het liever “beetgaar” eet. We hebben heel lekker gegeten. Misschien kunnen we van Erling en Britt nog eens dit gehakt kopen, want het smaakte naar meer!
Kollektivavtalets dag! De dag van de kollektiv-avtal, collectieve arbeidsovereenkomst! In Zweden valt momenteel 90 procent van de werknemers onder collectieve arbeidsovereenkomsten. Dat is op zich wel een felicitatie waard! Zonder de cao’s zou men waarschijnlijk lagere lonen en minder vakantiedagen hebben. Al meer dan honderd jaar wordt de Zweedse arbeidsmarkt gekenmerkt door het “December akkoord”. In 1906 werd dat akkoord gesloten. De werkloosheid was hoog, evenals de sociale uitsluiting. Zowel werkgevers, als werknemers realiseerden zich, dat ze baat zouden hebben bij het vinden van een bepaald systeem: werknemers kregen het recht, om collectieve overeenkomsten te organiseren en erover te onderhandelen, werkgevers kregen het recht, om het werk te leiden en te verdelen. Voor de werknemers heeft de cao een breed scala aan voordelen opgeleverd: * Extra vakantiedagen. * Recht op overwerkvergoeding. * Hoger pensioen. * Meer geld met ouderschapsverlof. “Lang leve de collectieve arbeidsovereenkomsten!”
