Ze zijn zo mooi… De bloemetjes van de kersentakken. Ik weet inmiddels van Heiko, dat het hier gaat om de Japanse kers. Dit is eigenlijk wel de meest bekende sierkers. Ze stelen dan ook al in het vroege voorjaar de show. Een sierkers groeit vaak breed vaasvormig uit, echter zijn ze eveneens met een eironde of piramidale kroon. Ook als de bloesemblaadjes na een week of drie naar beneden dwarrelen en een kleurig tapijt op de grond vormen, is dat een prachtig gezicht! In Japan is er trouwens jaarlijks een nationale feestdag als de sierkersen er in bloei staan. Al eeuwenlang vieren ze dan Hanami. De Japanners trekken er dan massaal op uit, om tussen de prachtige bloesembomen te gaan picknicken. Door hun prachtige herfstkleuren is een sierkers overigens ook in het najaar vaak een plaatje. Die moeten we tegen die tijd nog maar eens gaan zoeken.
En er lag vanochtend nog sneeuw… Het had in de nacht nog een paar graden gevroren, waardoor zelfs de autoruiten bevroren waren. En niet alleen het onderste randje. Op 12 april nota bene. Voor het huis lag rond de middag nog een centimetertje of twee. Niet meer overal, want vanochtend had het zonnetje flink haar best gedaan, om de sneeuw te doen smelten. Daar was ik helemáál niet droevig om. Nee, de winter heeft nu lang genoeg geduurd. We willen nu graag kunnen genieten van de lente. Met een ietsjes hogere temperatuur en in ieder geval geen sneeuw meer. Laat staan de kou van vorst.
Zelfs Ebba vond het buiten te guur. Die lag eerst een hele tijd op haar krabpaal. Ze was even naar buiten gegaan en, als ik het goed in de gaten heb gehouden, was ze binnen een kwartier weer bij de kachel. Ze ging zelfs óp de kachel liggen. Dat wil zeggen: ze heeft op de vensterbank in de voorkamer een plaatsje gereserveerd. Daar gaat Ebba elke morgen meteen zitten. Lekker warm, met de kachel (radiator) er immers onder. Vanmiddag hoorde ik een geluid, waarvan ik niet meteen wist waar het vandaan kwam. Tot ik ons dametje zag liggen. Ze had de bloempot maar even een beetje aan de kant geschoven, zodat ze er ruimer kon liggen! Gelijk heb je, meisje!
Heiko had vandaag een werkdagje vol afwisseling. Als eerste maakten ze een strookje grond schoon onder een grote coniferenhaag. Het gras was volledig naar de stammen van de coniferen gegroeid. Terwijl er eerder een strookje vrij was, waar boomschors op lag. Dat was helemaal verdwenen! Heiko en collega Henrik mochten weer een strookje zwarte grond tevoorschijn toveren, waar later opnieuw boomschors opgelegd gaat worden. De uitdaging was daarbij, om de kabel voor de robotgrasmaaier niet met de schep kapot te steken. Zodoende groeven ze eerst heel voorzichtig die kabel op, om vervolgens het gras af te steken. Daarna werd de kabel opnieuw ingegraven, zodat de robotgrasmaaier niet te dicht aan de coniferen gaat maaien.
Na dit klusje konden ze een sleuf graven waar ze eerder hele oude planten hadden uitgegraven. Over de hele lengte moest het zand eruit en moest dat weer gevuld worden met grüs en bovenop siergrind. Dat grus en het siergrind moesten ze ophalen bij de steengroeve. Met hun kleine aanhanger stonden ze te midden van de giga vrachtauto´s. Die vrachtauto´s werden geladen met een enorme shovel. Twee grote bakken vol van die shovel en de vrachtauto was vol! Er zou volgens Heiko dan ongeveer 5 kuub door die shovel in een keer opgepakt worden… Zoveel moesten zij niet hebben en zeker niet op het kleine aanhangertje. Die zou meteen met de assen op de grond liggen. Gelukkig was de chauffeur van de shovel heel voorzichtig.
Ze bereikten het adres waar ze bezig waren ongeschonden en schepten het grus (bärlager 0-32) op het antiworteldoek, onderin de sleuf. De sleuf met grus werd vervolgens aangetrild met behulp van de zware trilplaat. Vervolgens reden de twee een tweede keer naar de steengroeve. Toen om de siersteen (makedam 16-22) op te halen. Dat werd als toplaag op het grus gelegd. Het resultaat was een mooi strak, schuin aflopend, stukje tuin meteen naast het huis en de parkeerplaats van de bewoners. Het is de bedoeling, dat ze daar een aantal grote bloembakken met bloeiende planten opzetten. Op de rechter foto hierboven zie je achter de zonnewijzer het resultaat van het afgeschepte gras op een talud. Dat gras was meer dood dan levend en de bewoners wilden dat laten vervangen. Heiko en zijn collega hebben 25 m2 gras afgestoken en afgevoerd. Over een week komt er nieuw gras op rollen binnen en kan dat er zo weer ingelegd worden. Overigens was het geen wonder dat het gras dood was gegaan. Er zaten namelijk meer stenen onder dan zand. Daar hebben ze per ongeluk wél de kabel voor de robotgrasmaaier met de schep doormidden gestoken! Oei… Gelukkig zijn daarvoor reparatiesetjes. Na de middag was dat al snel weer gerepareerd.
Na de middag mocht Heiko bomen snoeien bij een klant van Örtengren. Het zijn toch allemaal klanten van Örtengren? Ja, uiteraard, maar deze klant bediende hij altijd zelf. De laatste 25 jaar heeft hij daar jaarlijks de fruitbomen gesnoeid. Nu ontbreekt hem de tijd daarvoor en vertrouwde hij Heiko deze klant toe. Uiteraard werd Heiko wel eerst netjes voorgesteld. Daarna kon er geknipt en gezaagd worden. De opdracht was namelijk, dat er flink uitgedund moest worden. Waar Heiko de eerste jaren nog erg voorzichtig was, durft hij dat nu heel goed te doen. De appelbomen hebben weer licht en lucht gekregen. Hopelijk was de schok voor de bewoners niet al te groot. Örtengren knipte namelijk alleen de puntjes…
Als je weet, dat het Zweedse werkwoord “öka” toenemen betekent, begrijp je uit bovenstaand krantenartikel dat het aantal besmettingen met Covid-19 in Tranås op dit moment toeneemt. Ik denk, dat het bijna twee weken geleden was, dat er juist geschreven werd dat het aantal besmettingen afnemend was en feitelijk nog minimaal. Nu is het weer helemaal aan de orde. Van de 418 geteste personen waren er 70 besmet en dat was een enorme toename, die het hoofd van de vårdcentral in Tranås erg deed schrikken. Extra oppassen dus maar weer. We zijn er nog niet van af!
Gistermiddag en vanochtend hadden we wederom het genoegen vele vogeltjes te begroeten. Meneer en mevrouw Vink, de familie Koolmees, het gezin Pimpelmees: allemaal waren ze weer aanwezig. Je blijft naar ze kijken, wanneer ze zo druk in de weer zijn, om eten te krijgen. Het is, voor ons dan, altijd een feestje om ietsjes langer te blijven zitten aan de keukentafel om te kijken. Het leuke is ook, dat ze elkaar allemaal kunnen verdragen. Ze zitten “gebroederlijk” met elkaar in de seringenbomen. Die overigens al behoorlijk veel knoppen vertonen. Ja, nu ligt er nog een dun laagje sneeuw op, maar als die eenmaal weg is… Hallo lente-groen!
